Fálkinn - 02.03.1929, Síða 13

simiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiaiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
F A L K I N N
13
■iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiins
Veödeildarbrjef. |
ninimninm'nininininininmiummniniinimui S
Bankavaxtarbrjef (veð-
deildarbrjef) 8. flokks veð-
deildar Landsbankans fást i
keypt í Landsbankanum
og útbúum hans.
Vextir af bankavaxta-
brjefum þessa flokks eru
5%, er greiðast í tvennu
lagi, 2. janúar og 1. júlí
ár hvert.
Söluverð brjefanna er
89 krónur fyrir 100 króna S
brjef að nafnverði. S
Brjefin hljóða á 100 kr.,
500 kr„ 1000 kr. og
5000 kr. S
Landsbanki Íslands i
•lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllli
Hreinar léreftstuskur
kaupir háu verði
Prentsm. Gutenberg.
VINDLAR:
PHÖNIX, danski vindillinn, sem
allir þekkja, Cervantes — Amistad
— Perfeccion — Lopex — Don Juan
— Dessert og margar fleiri tegundir
hefir í heildsölu
SIGURGEIR EINARSSON
Reykjavík Sími 205.
< , ►
^ rlver, sem notar ^
i CELOTEX ►
1 °s í
< ASFALTFILT £
^ í hús sín, fær hlýjar og ^
^ rakalausar íbúðir. ^
Einkasalar: ^
< Verslunin Brynja, ►
^ Laugaveg 24, Reykjavík. ^
))Hrom&ÖLÍSH
S"—-- REYKJAVÍK ------------—
ísafirði, Akureyri og Seyðisfiröi.
........
Þakpappinn
Zinco-Ruber
verður ódýrastur,
en þó bestur.
Reynið hann!
-

(•
(
(
(
l
£ Einar 0. Malmberg.
( Vesturgötu 2. — Sími 1820.
Menja,
Fevnisolía,
Þurkefni,
Penslav.
)
)
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
^álRinn
er víðlesnasta btaðið.
er besta heimilisblaðið.
ÞVOTTABALAR
10,50, 9,50, 8,50, 7,50, 6,25, 4,95,
Sigurður Kjartansson,
Laugaveg og Klapparstíg.
3,95.
Eftir
PHILIPPS OPPENHEIM.
Eitthvað var það í svip konunnar, í þessu
vetfangi, sein vakti endurminningar hjá unga
manninum. Hann gekk í áttina til þeirra og
að borðinu ineð kunnuglegu l)roji. — Er það
ekki dr. Londe? Fyrirgefið, Sir Joseph Londe
og systir Judith? Jeg hefði þekt yður
hvar sem væri, herra minn, en jeg var ekki
eins viss um, að jeg þelcti systurina rjett,
hælti hann við og leit aðdáunaraugum á hina
^ögru, skrautbúnu konu.
Maðurinn, sem ávarpaðnr hafði verið með
"afninu Londe, leit fast á komumann. Konan
hrosti til hans, en það bros bar ekki með
sJer, að hún kannaðist við hann aftur.
Yður skjátlast, herra minn, sagði maður-
lnn. Jeg heiti ekki Londe, er ekki læknir, og
þekki yður ekki.
hað virtist detta ofan yfir unga manninn.
hlnnn starði á þau, eins og utan við sig. —
'*eg bið yður að fyrirgefa, herra, stamaði
hann. — Mjer kann að hafa skjátlast hvað
fr"na snerti, þótt jeg trúi því varla, en þjer,
herra minn, tókuð af mjer fótinn við Ypres,
1916 -— 0g allir sögðu, að það hefði verið
hreinasta kraftaverk, að yður skyldi takast
það svo vel. Brookes heiti jeg — Ernest
hrookes. Jeg var þá undirlautinant í Sher-
■Wood Forester sveitinni.
~~ Jeg get eklci annað sagt en það, að yð-
llr skjátlast, hr. Brookes, svaraði hinn ákveð-
l!ln- -— Jeg heiti Grav. En jeg er ekki læknir
°g var aldrei í ófriðnum.
Ungi
maðurinn hörfaði bnrt og gerði ein-
hvarjar klaufalegar afsakanir og settist við
hoi'ð þar skamt frá. Það, sein ruglaði hann
e"n meir, var meðvitundin nm það, að kon-
an hló að honum, barnslegum, töfrandi
hlátri. Hún hætti því fljótlega, er hún leit í
augu manns síns, nokkrum augnablikum
seinna.
— Hvernig þætti þjer, spurði hann, -—- að
fara aftur til Chigwell til lífstíðardvalar? Þú
manst líklega eftir líðaninni þar, og sú end-
urminmng veknr kanske löngun hjá þjer til
að fara þangað aftur.
Hrollnr fór um konnna, og tárin komu
fram í augu hennar .Hún var eins og fagnrt
hlóm, sem nýtnr sólskinsins — á sama hátt
naut hún fögru klæðanna, sem huldu hana
og ilmefnanna, sem ilmuðu alt kring um
hana eftir baðið, og gleði þeirra, sem fylgir
æsku og fegurð. Orð mannsins voru eins og
hnifstnnga......hún minstist grófu fatanna
og matarins og ljótleik verunnar í vitfirr-
ingahælinu.
— Hættu þessu, Joseph, bað hún. — Þú
ert ol' gáfaöur til að láta það ske.
— Já, ef jeg má sjálfur ráða, þá er jeg
það, hvæsti hann. -—- Það varst þú, sem
heimtaði að í'ara liingað. Þú vildir vera
skrautleg eins og fiðrildi og veifa vængjun-
um, handa karlmönnnnum að horfa á. Og
jcg var sá bjáni að láta undan.
— Nú er fjárhættnspilið? spurði hún með
daufu brosi. Þú sagðist vera orðinn fjelaus.
Hver var það, sem fann það út, að þú hlytir
að græða peninga?
Hann kinkaði kolli, myrkur á svip. —
Heimskingjar eru heppnir í spilum, — en
vitfirringarnir geta ekki annað en grætt,
tautaði hann. Og satt er það, að þú rataðist
á sannleikann, Judith. Þú ættir að spila
sjálí'. Þú ert verri en jeg. Holið í heila þínum
er stærra.
Rjett snöggvast hvarf hinn blíði harnasvip-
ur af andliti hennar, og í staðinn blossaði
upp ilska, á móti ilskunni og hatrinu í aug-
um hans. Á þessu augnabliki rifjuðust upp
margar gamlar endnrminningar. En það leið
hjá. Hún hló glaðlega. — Það var rangt af
þjer að gera unga manninn afturreka, sagði
hún. Þú hefir getað rutt honum úr vegi á
öruggari hátt ......
Á eftir fóru þau í spilaklúbbinn, og gat
engum dottið í hug, að neitt væri athugavert
við þau. Hann var sterkbygður, miðaldra
maður, og hún yndisfögur ung kona. Kon-
urnar öfnnduðu hana af búningi hennar, og
af því hve vel hún bar hann. Karlmennirnir
sóttust eí'tir brosi frá henni. Hún varð hvors-
tveggja vör, og svaraði hinu síðara, ef hún
sá sjer færi.
—- Nú ætla jeg að spila hátt, sagði Londe.
Það getur vel orðið síðasti möguleikinn.
Hún stundi. — Jeg gæti aldrei þolað að
verða að fara hjeðan, sagði hún.
— Við hefðum aldrei átt að koma hingað,
svaraði hann. -—■ Heilvita mann með sæmi-
legri skynsemi, eins og Daniel Rocke kann
að vera auðvelt að leika á, vanalega, en í einu
tilfelli af hverjum tíu, getur hann óviljandi
ratast á hið rjetta. Jeg er rólegur síðan þessi
ungi maðnr kannaðist við mig áðan.
Hann spilaði í hálftíma og lagði jafnan
eins mikið undir og leyfilegt var. Hrúgan
fyrir framan hann óx smátt og smátt. Þegar
hann varð þess var, að það fór að verða á-
berandi, skifti hann um borð. Hann var ekk-
ert hrifinn af eftirtekt þeirri, sem sá vekur,
er græðir mikið fje.
Hann hjelt áfram að leggja hámarksupp-
hæð undir, og vann jafnan. Gróði hans var
orðinn gífurlegur. Hann bað um 1000-franka
seðla tróð þeim í vasa sína og hjelt síðan á-
fram. Hjólið snerist og enn vann Lönde, og
fjekk útreidda eina seðlahrúgnna í viðbót.
Þannig hjelt hann áfram þangað til banlcinn
var „sprengdur“.
Londe safnaði saman vinning sínum, og
geklc frá borðinu. Hann fann Judith úti í
horni í drykkjustofunni. Varir lians kreist-
usl saman og augun leiftruðu. Hún sat hjá
unga manninum, sem hafði ávarpað þau inni
hjá Ciro og virtust þau vera niðursokkin í
samræðurnar. Ungi maðurinn gerði ef til vill
ekki nóg til að leyna aðdáun sinni, en liins-
vegar virtist konan heldur ekki gera neitt til
að hindra, að hann ljeti hana í Ijósi, Londe
gekk til þeirra. Judith leit upp mcð letilegu
brosi.
— Jeg var að segja hr. Bookes, að þjer
mundi þykja gaman að tala við hann, sagði