Fálkinn - 29.06.1929, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Málninga-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
Mfnanuof
Reykjavík.
Framköllun. Kopiering.
Stækkanir
Carl Ólafsson.
Sjön- j®sps'*’W|!a aukar,
hallamælar og púnhtal-
gleraugnagler
fáið þjer best í
Gleraugnabúðinni,Laugav.2
Sfmi 2222.
♦ ♦ * * *
1/ /N>N/
Vörur Við Vægu Verði.

súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
crál/iinn Z V.Vn
er víðlesnasta btaðið.
heimilisblaðið.
Notið Chandler bílinn.
n n a u r a
I El SÍaldmælisbif-
reiðar á v a 11
W W til leigu hjá
Kristinn og Gunnar.
Símar 847 og 1214.
Notið þjer teikniblýantinn
,ÓÐINN“? j
Ávalt fjðlbreyttar birgðir af
HÖNSKUM fyrirliggjandi.
HANSKABÚÐIN.
Maðurinn minn -
SKÁLDSAGA EFTIR
FLORENCE KILPATRICK.
Frænka reyndi að ganga í milli hjónanna
og sagði: — Þetta fer að verða nokkuð
róstusamt hjá ykkur, börnin góð, en það er
ykkur báðum að kenna. William er að vísu
óþarflega harður í horn að taka, en þú hefir
heldur ekki stilt þig nægilega, Virginia. Þú
mátt heldur ekki vera svona uppstöklc við
hann William.
Virginia sókti í sig veðrið, og sneri sjer
náföl að þeim. — Jeg hefi lofað að vera Billy
undirgefin, sagði hún og dró giftingarhring-
inn af fingri sjer, — en nú ætla jeg ekki
lengur að látast vera gift honum. Hún þeytti
frá sjer hringnum og hann valt eftir ábreið-
unni og lenti á eikargólfinu glymjandi.
— Virginia, ertu gengin af göflunum,
sagði Hemingway. Við frænku sagði hann:
— Frænka, viltu ekki lofa okkur að vera i
einrúmi dálitla stund, svo jeg geti komið
fyrir hana vitinu?
— Jeg blygðast min fyrir þig, Virginia,
og ef maðurinn þinn hefir verið of harður
við þig, þá er það eingöngu mín sök.
— Já, einmitt. Þú getur beint ásökunum
þínum til min. William hagar sjer eins og
eiginmanni sæmir. Umtal þitt um skilnað er
elcki annað en þvaður. Frænka gekk út úr
stofunni með reigingssvip.
Vii-gina fleygði sjer niður á stól. — Jæja,
svo þið hafið þá tekið saman ráð ykkar gegn
nijer, sagði hún. Fyrir skömmu ráðlagðir þú
mjer a'ð segja frænku upp alla söguna.
Hversvegna vildir þú þá ekki leyfa mjer það
í dag?
-— Af því, að jeg ber dálitla virðingu fyrir
tilfihningum frænku þinnar, svaraði hann ál-
vörugefin. Ef hún á að fá að vita það, er
best að það verði með dálitlu minna brauki
°g bramli. Það væri ónærgætnislegt að opin-
bera leyndarmálið á þann hátt.
Virginia sárskammaðist sín fyrir hegðun
sma, með sjálfri sjer, því hún hlaut að játa,
í þessu máli hafði hann sýnt meiri sóma-
blfinningu en hún. Hún leit á hann, um leið
og hún hljóp til og tók hringinn upp.
— Settu hann upp, skipaði hann, án þess
að mynda sig til að setja hann á fingur
henni, eins og forðum. — Og svo skulum
við komast að efninu. Þú ert víst fús að játa,
að þessi aðferð þín varð árangurslaus?
Hún svaraði ekki.
— Nú muntu vera búin að spila siðasta
spilinu af hendinni, hjelt hann áfram.
— Nei, svaraði hún loks, — enn er ein
leið eftir óreynd.
— Mig langar ekkert til að taka að mjer
fleiri hlutverk. Og jeg er heldur ekki viss um,
að þeim sje mjer sanngjarnlega úthlutað,
bætti hann við í háðskum tón. — Jeg get
hvort sem er ekki reitt mig á mótleikand-
ann. Þú hafðir nærri gloprað öllu saman út
úr þjer áðan, án þess að vara mig við áður.
— Þú getur huggað þig við það, að í næsta
þætti hefir þú ekki annað að gera en sitja
hjá. Eins og nú standa sakir, er frænka á
þínu bandi, og samþykkir ekki skilnað, af
því hún álítur að sökin sje hjá mjer.
— Jeg ætla að blanda Joyce Etherington
inn í málið, hjelt hún áfram, næstum feimn-
islega. Hún hefir lofað að hjálpa mjer. Þú
getur látist vera að draga þig eftir henni þeg-
ar frænka er viðstödd. Og frænku, með sína
skoðanir frá Viktoríutimabilinu, hryllir auð-
vitað við því, að ungur giftur maður sje að
draga sig eftir fjörugri ekkju.
— Fjandinn hafi það, ef jeg er ekki alveg
á sama máli og gamla konan, svaraði Hem-
ingway.
-—- Þegar jeg minnist þess, að frænka ætl-
aði alveg að ganga af göflunum þegar hún
sá ykkur saman í vagninum um daginn, þá
get jeg ekki öðru trúað, en þetta gangi alt að
óskum. Mjer hefði bara átt að detta það i hug
strax. Jeg ætla að hringja til Joyce nú þegar
og biðja hana að heimsækja mig á morgun.
Hún dró að sjer símatólið. — Ertu fús til að
reyna þetta með mjer, ef Joyce er tilleiðan-
leg?
—- Aðeins með því skilyrði, að hvort sem
þetta tekst eða ekki, sje jeg laus allra mála
á eftir.
— Finst þjer þetta þá orðið svona óbæri-
legt spurði hún hugsandi.
— Óbærilegra en þú heldur, sagði hann og
leit fast á hana. Hún varð vandræðaleg, en
tólc simatólið og bað um samband. Hann stóð
kyrr og horfði á hana meðan hún var að
tala. Þegar því var lokið sagði hann:
— Jeg vona, að þú getir bjargað þjer á
sundi, Virginia, .... því nú leggjum við út
á djúpið.
VIII.
— Nú sjerðu hvernig öllu málinu er hátt-
að, Joyce, og þú lofar að hjálpa mjer — er
það ekki? sagði Virginia næsta dag, er hún
hafði lokið við að skýra málið fyrir Joyce.
— Auðvitað geturðu reitt þig á mína að-
stoð, svaraði hún í huggunartón, .... þótt
aldrei neina þetta sje að ýmsu leyti leiðinda-
mál.
— Það er það ekki ef þú tekur það sem
gaman. Það gerir Billy.
Stundarkorni síðar kom Hemingway. Vir-
ginia brosti fegin, er hún sá hann. Hún hafði
beðið hann að koma snemma til þess að ræða
málið við Joyce. Joyce heilsaði honum hæ-
versklega, en gat ekki stilt sig um að setja
upp glettnisvip er hún sagði: — Virginia
hefir sagt mjer af þessu vandasama hlut-
verki, sem við eigum að leika. Haldið þjer,
að við komumst sómasamlega í gegn um þau?
Hann settist brosandi við hlið hennar. —
Áreiðanlega, sagði hann. Ef þjer bara getið
staðist ástleitni mína. Það verður áreiðan-
lega áhrifamikill leikur þegar Jane frænlca er
viðstödd.
Jane frænka kom með seinna móti frá
málfærslumanni sínum, sem hún heimsótti
afar oft þessa dagana. Joyce hóf þegar hlut-
verk sitt, hálf-óróleg, gaf William auga og
var svo áleitin við hann, að Virginiu gat ekki
annað fundist en hún gerði fullmikið úr
hlutverki sínu. Þegar Joyce fór, gekk Hem-
ingway með henni til dyra og sagðist ætla
út að ná í vagn handa henni. — Jeg býst
eins vel við, að hann komi ekki aftur fyrsta
klukkutímann, sagði Virginia reið, þegar
þau voru horfin út úr dyrunum, — finst
þjer það ekki skammarlegt hvernig Billy
lætur við Joyce?
— Mjer fanst hún aðallega standa fyrir
þeim látum, sagði frænka rólega. Þú skalt
ekki taka þjer það nærri. Vinkona þín er á-
reiðanlega ekki hættuleg, þó hún láti svona.
— Annað fanst mjer þú segja fyrir
skemstu.
— Skoðun mín á William hefir breytst.