Fálkinn - 05.04.1930, Page 7

F Á L K I N N
7
Gott
r nga stúlkan tók ekki eftir
arV' nernn væi'i í stofunni þeg-
r iun kom inn, enda voru augu
^ennar full af tárum, sem
yrgðu lienni sýn og ekki var
nnað ljós í stofunni en bjarm-
Iln> sem lagði frá arninum.
. Inn fleygði sjer niður í stól-
a'ni> sem næstur var og grjet sár-
f 'V,nn )ar fnnnuir ófríð, en ekki
r'kkaði hún við að gráta.
neðri hæðinni heyrðist óm-
r al danslagi. En þarna inni í
f .° 'l,nni var ekkert hljóð nema
\l°krið í stúlkunni. En alt í einu
'njrðist lióstað, og lnin sá að í
°unim við arininn sat ókunnur
niaður.
Hún spratt upp og horfði
neypt ú liann.
»Jeg vissi ekki að það var fólk
'Jerna inni!“ stamaði hún. „Það
61 sv° dimt hjerna inni og —.“
» Þjer þurfið ekki að afsaka
nr neitt“, var svarað í viðkunn-
^ntegri rödd. „Jeg á heima hjá
a„an§han> eins og stendur — og
• Pví að jeg er öryrki þá sett-
a?i 3eg hjerna upp í stað þess
. sitja niðri og horfa á dans-
,xinj ÍJað var eklci nema eðlilegt
. Pjer sæjuð mig ekki í myrkr-
liv* ^va® gengur að yður —
ersvegna eruð þjer svona
• rygg?“ Hann þagði eitt augna-
,, en bætti svo við: „Get jeg
jir hjálpað yður?“
lun horfði á hann grátnum
sU|Uln- Að því er hún best gat
Je"’ t>arna í skímunni, var mað-
ullnn liálffertugur —- svartliærð-
, °§ fölleitur, munnfríður og
I 0 legur. Hann leit út eins og ó-
3211 va?ri að treysta á liann.
s ”?n®lnn §etur hjálpað mjer“,
löð * !lún °£ reyndi að bæla
s. llr i sjer grátinn. Hún sneri
,Jer undan og studdi olnbogan-
Uln á arinhylluna.
» Eruð þjer vissar um það?“
aj_ d hans var full liluttekning-
í ^nn fór aftur að gráta, en
u^iajer jafnhgrðan um aug-
j.j^rneð litlum kniplingavasa-
Sv”hað er alt af þvi að jeg er
vin Ijnt“: kjökraði hún. „Þjer
ekki — enginn karlmaður
,e,r ’ hvað það er fyrir unga
] u'■* a® vei'a ófrið! Og svona
]1Clr Það altaf verið. Mjer leið
jr0e, iega, þcgar jeg var barn.
f »a ^júrar systur, sem allar eru
) - ar’ °§ þessvegna á jeg enn
agara. t>ær skemta sjer og karl-
"ennirnir ella þær á röndum,
v" nnginn litur við mjer. í kvöld
nHi þær undir eins beðnar um
a dansana fyrirfram, en jeg
Kkl n«na fjóra. Og þrír afþeim,
errr dönsuðu við mig eru giftir
menn.
Sij!3{r® er hræðilegt að þurfa að
Ja yfir — 0g brosa — eins og
anni þyki gaman að því að sjá
ráð.
fólk dansa. Það kvelur mann ó-
segjanlega!11
Hún rak upp kaldranalegan
hlátur og sneri grátnu andlitinu
að honum.
„En þetta getið þjer vitanlega
ekki slcilið!“ bætti hún við.
„Jú, jeg skil það. En þar eð
eitt, sem jeg vildi gjarna mega
segja yður í trúnaði: Þjer eruð
alls ekki ófríð“.
„Hvaða gagn haldið þjer að sje
að því að vera að segja svona ó-
satt“, hrópaði hún gremjulega.
„Þjer meinið vitanlega alt gott
með því, en þið karlmennirnir
megið ekki halda að jeg sje svo
heimsk, að jeg taki nokkurt
mark á þvi! Guð gefur ófríðu
stúlkunum vit - það eru eins
og nokkurskonar sárabætur fyr-
ir hitt. Jeg veit svo vel, að jeg
er ljót!“ Hún liafði alveg mist
stjórn á rödd sinni. „Mjer líður
hræðilega. Systur mínar og
kunningjar þeirra reyna að vera
alúðleg við mig, af því að þau
kenna í brjósti um mig — og jeg
hata þau fyrir það!“
Karlmennirnir eru ókurteisir
við mig, þeir sjá mig ekki og
nenna ekki að tala við mig. Jeg
get ekki þolað þetta líf lengur!“
Og svo fór hún aflur að gráta.
„Jeg er ekki að skrökva að yð-
ur“, sagði hann hlíðlega, „þegar
jeg segi að þjer sjeuð falleg að
mínu áliti. Þetta er ekki annað
en sjúk ímyndun, sem rekur yð-
ur út í öfgar. 1 fvrsta lagi eruð
þjer ung“.
„Já, og hvað svo meira. Hvaða.
þýðingu hefir það?“ svaraði hún
fyrirlitlega.
Hann brosti raunalega.
„Svo það haldið þjer! Þjer er-
uð of ung til þess að kunna að
meta yndi æskunnar hið und-
ursamlega, óviðjafnaulega yndi
æskunnar“.
„Jeg er alls ekki ungleg“, svar-
aði hún i örvæntingartón. „Það
eru lcomnar rákir kringum
munnvikin á mjer, þó jeg sje
ekki nema nítján ára“.
„Já, vegna þess, að þjer fleygið
lmrt gjöfum æskunnar með því
að vera sífelt óánægð og súr á
svipinn. Það er þessháttar lund-
arfar, sem setur lirukkur á and-
litið og rænir augun fegurð
sinni. Augun yðar gætu. verið
falleg, ef þjer vilduð lofa þeim
]»að“.
„Þau eru svo litil“, maldaði
hún í móinn — en eigi að síður
fór ánægjusvipur um andlitið á
henni.
„Það hefir enga þýðingu hvort
þau eru lítil. Það er augnaráðið,
sem gera augun falleg. Augu yð-
ar fá aldrei færi á að ljóma
vegna þess, að þjer eruð svo oft
önug og óánægð. Þegar þjer
hrosið, er eins og andlitið á yður
gjörbreytist“.
Hún settist niður og liorfði
inn í eldinn.
„Jeg brosi víst ekki nema
sjaldan,“ svaraði hún í viður-
kenningarróm. „En hvað þýðir
að reyna að vera ástúðleg? Hár-
ið á mjer er ekki sem verst —-“.
Hún strauk þjetta, svartalokk-
ana frá enninu. „En það fer ekki
vel“.
„Þjer hafið fallegt hár“, mælti
hann, „og það er mjög rangt af
yður að vera hirðulítil um útlit
yðar. Ef þjer getið verið ung-
leg og snyrtileg, þá verðið þjer
aðlaðandi stúlka.“
Hún stóð upp. Það var kom-
inn nýr bjarmi í augu hennar
og svolítið bros um stóra og fall-
ega munninn.
„Þjer eruð eini maðurinn, sem
hefir komist að þedrri niðurstöðu
að jeg væri ekki eins og fugla-
liræða!“ sagði hún og fór hjá
sjer.
„Ef þjer gætuð sjeð yður
sjálfa núna, meðan þjer eruð í
góða skapinu, þá munduð þjer
varla þekkja yður“, mælti liann.
„Það er hrein og bein fjarstæða
að þjer sjeuð ljót. Farið þjer nú
niður að dansa“.
Hún stóð niðurlút og fitlaði
við armband sitt.
„Jeg hefi engan að dansa við“.
Hugsið þjer ekki um það. Far-
ið bara niður og brosið, eins og
þjer gerðuð áðan, og látið alla
sjá, að þjer ætlið að skemta yð-
ur — og þá kemur fljótt maður
til að dansa við“.
„Jeg — jeg held að jeg fari
niður!“ Svo bætti liún við með
lágri rödd: „Þjer hafið verið
svo góður við mig. Þjer hljótið
að hafa lialdið að jeg væri ekki
með öllum mjalla, að tala svona
við yður bráðókunnugan. Jeg
hlýt að hafa þreytt yður. — Þjer
verðið að fyrirgefa mjer“.
Mjer þykir aðeins vænt um að
hafa mátt hjáípa yður“, svaraði
hann. „Þjer verðið að muna, að
þjer sjáið aðeins andlit yðar í
hversdagshugleiðingum, en al-
drei þegar líf yðar er fult af von
og gleði. Þjer liafið sálrænustu
andlitsdrætti, sem jeg hefi nokk-
urntíma sjeð“.
„Hefir það nokkra þýðingu?“
„Ja, hvort það liefir. Það er
prýði, sem þjer megið ekki meta
lítils.
Nú fyrst tók hún eftir hve fölt
og magurt andlit hans var og
hjarta hennar fyltist meðaumkv-
un.
„Get jeg ekki gert neitt fyrir
yður“, spurði hún. „Finst yður
ekki tómlegt að sitja einn hjerna
uppi? Á jeg að kveikja ljós, svo
að þjer gctið litið í bók?“
„Nei, þakka yður fyrir. Jeg
elska bjarmann frá arninum.
Farið þjer nú niður til hinna“.
„Þjer afsakið, að jeg fylgi yð-
ur ekki til dyra, en jeg er ennþá
svo máttlaus í fótunum“.
„Jeg vona að yður batni fljótt.
Og einu sinni enn: Hjartans
þökk. Þegar jeg kom hjerna inn
í stofuna var jeg frá mjer af ör-
væntingu — en nú ætla jeg að
reyna að fara að ráðum yðar og
vera glöð. Þjer gerið yður ekki
hugmynd um, hve mikils virði
það er fyrir stúlku, að fá að vita
að hún sjfe.....“
Hún roðnaði og þagnaði í
miðri setningu og hljóp út úr
stofunni.
Sex árum seinna kom þessi
sama stúlka í heimsókn til vin-
konu sinnar. í dagstofunni sat
maður í stól við arininn. Hún
þekti hann undir eins og mælti
forviða:
„Svo þjer eruð lijer. Hvað það
var gaman að liitta yður aftur
eftir öll þessi ár!“
„Æ, nú man jeg. Þjer eruð
unga stúlkan, sem hjelt að hún
væri svo ófríð“, mælti liann og
brosti alúðlega. En liann stóð
ekki upp. Hann var ennþá fölari
og aumingjalegri en i fyrra skift-
ið sem þau hittust og var orðinn
hvítur fyrir liærum.
„Yður hefir elcki batnað sjúk-
dómurinn“, mælti hún vingjarn-
lega.
„Nei, ekki mikið — lieldur
versnað,“ svaraði hann.
„Heyrið þjer!“ sagði hún og
lækkaði röddina. „Jeg verð að
segja yður nokkuð áður en frú
Blount kemur inn. Þjer gerðuð
mjer ómetanlegan greiða fyrir
sex árum, þegar þjer sögðuð
mjer að fara niður i danssalinn
þó jeg ætti ekki einn einasta dans
vísan. Jeg fór niður og gerði
eins og þjer höfðuð sagt mjer —
jeg brosti og reyndi að vera glað-
leg, og rjett á eftir ljet ungur
maður kynna sig fyrir mjer.
Hann segist hafa orðið ástfang-
inn af mjer undir eins og hann
sá mig í fýrsta sinn og — nú liöf-
um við verið gift í fimm ár. Jeg
á tvær litlar telpur og jeg er ó-
segjanlega hamingjusöm! Og
það á jeg alt yður að þakka —
það var vegna þess að þjer sögð-
uð mjer, að jeg væri ekki ljót“.
Hann svaraði ekki augnaráði
hennar en brosti raunalega.
„Eruð þjer viðbúnar að heyra
óþægilega fregn“, mælti hann.
„Óþægilega fregn?“
„Það var ekki jeg heldur hug-
rekki yðar sjálfrar, sem þjer eig-
ið gæfu yðar að þakka. Jeg lield
og hjelt að þjer væruð ekki ófrið
— það, sem jeg sagði við yður
var sennilega alt satt. En jeg sá
yður ekki. Jeg hefi verið blindur
í tuttugu ár!“
Fríðleikurinn er dýr um þessar
mundir, eða það lieldur að minsta
kosti ung stúlka, sem heitir Solange
Nauclaire og er málafærslumaður í
París. Hún krefst tveggja miljón
franka í skaðabætur, vegna þess að
friðleikur hennar liafi farið forgörð-
um við hifreiðarslys. Þó er alls ekki
svo að skilja, að hún hafi afskræmst
við slysið, því liún er fögur ennþá,
en hinu heldur liún fram, að hún hafi
verið svo miklu fegurri áður, að 2
miljón frankar sjeu alls ekki of mik-
ið >fyrir „mismuninn“.