Fálkinn - 06.09.1930, Side 7

F A L K I N N
7
R i b s b e r
Gamansaga eftir
Þegar Ankersen pakkhúsmaður
slapp út af sjúkrahúsinu eftir
missirislegu, var verslunin sem
hann vann við orðin gjaldþrota.
Hann varð að leita sjer að at-
vinnu annarsstaðar. En hver
hafði atvinnu handa miðaldra
manni, sem að vísu kunni sitt af
hverju, en eklci sjerkunnáttu-
ttiaður í neinu. Hann hafði að
visu i æsku lagt fyrir sigtrjesmíði
og siðan flækst land úr landi í
nokkur ár. Og þegar liann kom
heim liljóp hann úr einu starfi
i annað, því að liann kunni vel
við að skifta um eins oft og hann
gat. Hann hafði áhuga fyrir svo
mörgu og var ekki við eina fjöl-
ina feldur. En nú skildist hon-
um, að hann hafði ekki farið
rjettilega að ráði sínu. Krafa tím-
ans var sjerkunnáita, en enginn
vildi hafa þá rnenn i vinnu, sem
höfðu nasasjón af mörgu en ekk-
ert kunnu til hlítar.
En liann lagði ekki árar í bát
og þrammaði vongóður stað úr
stað, frá einum atvinnurekand-
anum til þess næsta, og spurði
eftir vinnu. En allir gerðu eins:
litu á liann og yptu öxlum. —
Því miður engin vinna núna!
Hann sá, að hann mundi vera
orðinn of gamall og ef til vill var
hann liálf aumingjalegur eftir
ltguna. Og eftir því sem á leið
urðu fötin han slitnari og ljót-
ari, — jafnvel svo ljót, að liann
gat ekki sýnt sig i þeim, en
hann hafði ekki ráð á að kaupa
sjer ný föt. Og sparifötin sin
vildi hann ekki brúka, því þá
hafði hann ekkert að fara í, ef
svo bæri undir að honum byð-
ist góð staða.
Loksins neyddist hann til að
biðja ölmusu. Honum fanst þetta
háðung og veittist erfitt að koma
Upp bónbjargarorðunum. Venju-
legast heyrðist ekki nema óskilj-
anlegt hvísl, sem hvort heldur
vildi gat táknað bón um mat,
peninga eða vinnu, alt eftir því
hvað fólkið heyrði vel eða það
var hjartagott. Og ef einhver
hváði og bað hann um að tala
lirsrra þá ræskti hann sig og
spurði, hvort það væri ekki hjer,
sem rafleiðslan væri í ólagi og
beðið hefði verið um viðgerðar-
Jnann. Hann vildi ekki láta halda
úð hann væri betlari, ef hann
kom þar sem fólkið skyldi hann
ekki undir eins og gaf honum
OUra eða inatarbita. Og þá þakk-
aði hann kurteislega og af hrærð-
óin hug, svo að allir gálu sjeð,
að Jiann liefði átt betri daga.
Einu sinni kom liann til ný-
Siftra lijóna og var boðið að
borða lijá þeim miðdegisverð.
b*au voru sæl og hamingjusöm
°§ fundu til með þessum ein-
s^æðing i neyðinni. Á borðum
fisldstappa, sem Ankersen
jamauk.
Erik Bertelsen.
fanst alveg ágæt. En ungi hús-
bóndinn var miður ánægður.
Hann hjelt því fram, að ýmislegt
bragðbætandi vantaði í matinn
og þá einkum í sósuna. Og kon-
an lians vildi ekki þvertaka fyrir
það. En liún afsakaði sig með
því, að hún hefði ekki haft upp-
skriftina við hendina og liefði
því orðið að reiða matinn eftir
minni. Hana hefði lient það ólán
að brenna uppskriftinni í ógáti.
Og livar gat liún fengið uppskrift
í staðinn, fyrirvaralaust? Maður-
inn gat ekld sagt henni það. En
hitt vissi hann, að liún gat að
slcaðlausu verið dálítið varkárari
með það sem hún henti í eld-
inn. — Og svo varð dálítil senna
milli hjónanna út af þessu. An-
kersen kendi í brjóst um ungu
frúna. Og þegar hann var farinn
fór liann að brjóta lieilann um,
livort liann gæti eldd hjálpað
lienni og liennar likum undir
svona kringumstæðum. Honum
datt margt í hug, lionum Anker-
sen og hafði eins og áður er sagt
áliuga fyrir mörgu. En þó tókst
honum ekki þegar í stað að ráða
fram úr þessu vandamáli.
En svo bar það við daginn eft-
ir að hann gat ráðið fram úr mál-
inu og það var einber tilviljun.
Digur stórkaupmaður, sem hann
liafði kvíslað bethbón að mis-
sldldi orð hans þannig, að hann
væri að biðja um atvinnu. Og
hann svaraði liranalega: — Vor-
uð þjer að spyrja um atvinnu?
— Eða aðeins eitthvað til að
dútla við?------Uppi á skran-
lofti hjá mjer er haugur af göml-
um vikublöðum og dagblöðum.
Fáið þjer yður liandvagn og akið
því öllu saman niður á bryggju
og fleygið því í sjóinn, eða seljið
það í umbúðir — alveg eins og
þjer viljið. Jeg skal borga yður
tvær krónur fyrir það.
Ankersen fjekk sjer ljeðan
handvagn og bar öll blöðin nið-
ur á hann. En honum datt ekki
í hug að selja þau og því siður
að fleygja þeim í sjóinn. Hann
fór með alla lirúguna heim í her-
bergi sitt. Því að nú hafði hon-
um dottið nokkuð í hug. Hann
ætlaði að koma á fót nýrri stofn-
un. í öllum blöðunum voru mat-
aruppskriftir. Ef hann klipti þær
úr og raðaði þeim eftir efni þá
gæti hann orðið ráðunautur allra
liúsmæðra, sem væri í vandræð-
um með matinn, ef þær aðeins
vissu að ekki væri annað en snúa
sjer til lians.
Og það skyldu þser fá að vita.
Hann ljet prenta svolátandi
auglýsingu í eitt viðlesnasta blað-
ið í borginni:
„Húsmæður! Vantar ykkur
mataruppskrift? Hún verður
send yður um hæl. Sendið25aura
í frímerkjum til „Matarstofu An-
kersens, Hverfisgötu 3“,
Ef hann þyrfti að svara mundi
það ekki kosta nema 10 aura í
burðargjald. Hreinn ágóði yrði
því 15 aurar. Það gat orðið góð
atvinna. Að minsta kosti betri
en að betla.
Og hver veit nema vikublöðin
yrðu svo lirædd við þessa starf-
semi lians, að þau kæmu og gerðu
hann að mataruppskriftarrit-
stjóra? Yfirleitt birtust lionum
ótal nýjar liugmyndir í sambandi
við. þessa starfsemi.
Og undir eins sama daginn og
auglýsingin birtist kom póstur-
inn með brjef til lians. Hann opn-
aði það í flýti og las:
„Samlívæmt heiðraðri auglýs-
ingu j'ðar bið jeg yður vinsam-
legast að segja mjer livernig far-
ið er að því að sjóða ribsberja-
mauk. Maren Hansen, matselja,
Hafnarstræti 68“.
Með skjálfandi liöndum grams-
aði hann í uppskriftahaugunum.
Nú mundi einmitt þessa upp-
skrift náttúrlega vanta. — Nei,
þarna var hún. Hann flýtti sjer
að skrifa liana af. Maren skyldi
fá svarið um hæl. Það var gott
að fá á sig orð fyrir að vera fljót-
ur að afgreiða. Líklega yrði liann
að taka sjer aðstoðarmann. Hon-
um datt undireins í hug fornvin-
ur hans, hann Fribert, sem líka
liafi verið atvinnulaus langa
lengi. Fribert skyldi verða að-
stoðarmaður hans á skrifstof-
unni. Það var auðvitað mál. Og
Ankersen skrifaði lionum undir
eins:
„Gamli vinur! Hittu mig við
söluturninn á járnbrautarstöð-
inni ld. átta í lcvöld. Jeg liefi á-
gætt tilboð handa þjer!“
Svo fór hann í næsta póst-
kassa með bæði brjefin og flýtti
sjer þvi næst heim aftur til þess
að klippa uppslo-iftir úr blöðun-
um og raða þeim.
Hann var við söluturninn
stundvíslega kluldian átta og
liafði farið í sparifötin sín. Fri-
bert var þar eldci. Anlcersen varð
daufur í dálkinn yfir þessu en
settist niður á bekk þar hjá og
beið. Svo liðu nokkrar mínútur.
En Fribert kom ekki. Hinsvegar
kom sælleg og blíðleg kona þarna
og brosti til hans. Svo kom hún
rakleitt til lians og sagði: Fyrir-
gefið þjer, eruð þjer máske An-
kersen ?
— Jú, nafn mitt er það, svar-
aði liann og stóð upp og hneigði
sig mjög kurteislega. Jeg er
Ankersen.
— Jeg lieiti Maren Hansen,
svaraði liún. — Innilegar þakkir
fyrir yðar alúðlega brjef.
— Ekkert að þaldca! Og liann
benti með hendinni og bauð
henni að setjast á beklcinn og
settist sjálfur við hhðina á henni.
•— Jeg vona að þjei' hafið skihð
alt.
— Ó, sussu jú — liílii —, svar-
aði hún lilæjandi. Jeg er nú ekki
fædd í gær. Og ef það er svo, að
þjer .... hm .... já, þjer skilj-
ið. Jeg hefi þessa matstofu. Og
það eru mest sjómenn sem koma
þangað, já og eyrarvinnumenn,
og þeir eru stundum dálítið óró-
legir, sumir hverjir. Svo að það
væri gott að liafa karlmann á
heimiUnu. Og ef það er svo, að
þjer .... hm .... já, þjer skilj-
ið ....!
— Ha,. livað segið þjer! svar-
aði liann, alveg úti á þekju. —
Hvað eigið þjer við.
— Jeg á víst við það sama og
þjer! Og svo rjetti hún honum
brjefið hans. Hann vissi elcki sitt
rjúlcandi ráð þegar hann las:
Gamli vinur! Hittu mig við . .
Svo reigði hann sig aftur á bak
og hló svo að beklcurinn skalf
og nötraði. Og Maren Hansen
liló lika, þó hún skildi eiginlega
ekki livað hlægilegt væri við
þetta.
— Þetta var ljóti misskilning-
urinn mælti liann loksins, er
hann gat komið upp orði aftur.
— Jeg hefi sent yður brjef, sem
jeg skrifaði gömlum f jelaga mín-
um. Og hann hefir fengið upp-
slcrift af rifsberjamauki.
Og nú skellihlóu þau bæði, svo
að fólk sneri við og góndi á þau.
En lolcs jafnaði Maren Hansen
sig svo, að hún gat sagt: — Já,
þetta var þá misskilningur alt-
saman. En við liöfðum þó bæði
skemtun af honum.
— Já, og það væri synd, ef
þetta yrði í síðasta sinn sem við
höfum skemtun af lionum, svar-
aði Ankersen. — Og ef það er
svo, að þjer .... hm .... já, þjer
slciljið .... já, svona eins og þjer
sögðuð, þá skal ekki standa á
mjer.
YNGSTI RITHÖFUNDUR AMERÍKU
er 12 óra og liefir nýlega gefið út æfi-
sögu Hoovers Bandaríkjaforseta. Heit-
ir bókin: „Forseti vor, Herbert
Hoover“. Og það sein meira er: hann
liefir prentað bókina sjálfur. Faðir
drengsins er skrankaupmaður og
hafði einu sinni náð í gamla hand-
pressu og eitthvað af letri fyrir tvser
krónur. Drengurinn hafði svo mikinn
áhuga á að læra að nota pressuna,
að faðir hans ákvað að *láta gera
hana nothæfa og varði til þess 200
krónum og gaf svo stráksa. — Æfi-
saga þessi er tæplega mikils virði að
bókmentagildi, en strálcnum hefir
telcist að verða frægur fyrir verk sitt
og það varðar vitanlega mestu. Hann
heitir William J. March. Nú eiga
Ameríkumenn yngsta rithöfundinn í
heimi, og ef þeir eiga lengsta, stytsta,
yngsta, elsta, heimskasta, gáfaðasta,
fegursta eða ljótasta manninn i ein-
hverri grein þá er þeim nóg.
---x-----
Maður i Ameríku hefir bygt sjer
hús — úr blaðapappír. Alls fóru í
kofann 65.000 stór dagblöð og nokk-
ur þúsund vikublöð. Veggina gerði
hann úr 215-földum dagblöðum og
ferniseraði svo húsið að utan.
---x-----
í neðri málstofu breska þingsins
eru nærri þúsund herbergi.
---x-----
Stytsta mannsnafn í heimi kvað
amerískur maður bera. Hann heitir
Ed Ek og er af norskum ættum.