Fálkinn - 24.09.1932, Blaðsíða 14

F A L K I N N
c
Sjftlfvirikf þvro,H‘ae,fnS
T/\
Heiðruðu Húsmæður!
Fyrst að ekki l'inst betra «g ómengaðra þvotta-
el'ni en FLIK-FLAK, og FLIK-FLAK er eins gott og
það er drjúgt — og þegar þjer vitið, að FLIK-FLAIv
getur sparað yður tíma, peninga, erfiði og áhættu
— er þá ekki sjálfsagt að þjer þvoið aðeins með
FLIK-FLAK.
FLIK-FLAK er algerlega óskaðlegt, bæði fyrir
hendurnar og þvottinn; það uppleysir öll óhrein-
indi á ótrúlega stuttum tíma — og það er sótt-
hreinsandi.
Hvort sem þjer þvoið strigapoka eða silkisokka,
er FLIK-FLAK besta þvottaefnið.
k
„Agætt“, sagði Molly ánægð. „Jeg skal
gera hið sama. Jeg er viss um að Pjetur seg-
ir mjer frá því ef grípa á til einhverra ör-
þrifaráða, þrótt fvrir það þó da Freitas hafi
hannað honum það“. Hann laut að henni og
kvsti hana á kinnina i kveðjuskyni.
Pegar Tony kom heim hringdi liann eftir
Spalding, og spurði eftir Guy og Isabellu.
„Þau fóru heim til mín“, svaraði Spalding.
„Ungfrú Francis vildi komast heim fyrir litla
skattinn, og lierra Oliver bað mig að segja
yður, að hann og Bugg fylgdu henni og
mundu þau koma aftur um kl. eitt“.
„Þjer munuð hafa frjett af skemtuninni
heima lijá yður í gær?“ spurði Tony.
Spalding hneigði höfuðið samþykkjandi.
„Konan mín sagði mjer frá því sir AntonyY
sagði hann.
„Frú Spalding var ágæt“, sagði Tony.
„Hún hræðist víst ekkert milli himins og
jarðar:
„Nákvæmlega samkvæmt minni reynslu,
sir Antonv“, svaraði Spalding.
Tony hallaði sjer út af í dúkstól á gras-
balanum, og fór að lesa íþróttafrjettir í hlaði
nokkru.
Skömmu seinna kom Spalding, og har
nafnspjald á silfurbakka.
„Hjer eru tveir herramenn komnir, og
beiðast þess að fá að tala við húsbóndann".
Tony barði öskuna úr pípu sinni. „Hvað
heita þeir, Spalding?“
Þjónninn leit á nafnspjöldin. „Þetta eru
tveir útlendingar sir Antonv: da Freitas og
<ie Sé greifi.
XIII.
Nú varð stutt þögn og Tony hreinsaði píp-
una sina vandlega og stakk henni í vasa sinn.
„Já, já!“ sagði hann. „Hvað hafið þjer gert
við þá, Spalding?“
„Jeg vísaði þeim inn í bókasafnið, sir An-
lony“.
Tony stóð upp og togaði vestið niður. „Lít
jeg sæmilega út Spalding? Jeg verð að vera
þokkalcga búinn þegar jeg tek á móti svona
tignum gestum“.
Spalding aðgætti hann nákvæmlega, bæði
hátt og lágt, og burstaði duftkorn af ermi
hans. „Nú er húsbóndinn óaðfinnanlegur“,
sagði hann.
Tony gekk inn i húsið.
Da Freitas markgreifi og de Sé greifi stóðu
á arinábreiðunni i bókasafninu. Voru þeir
báðir mjög vel búnir.
„Góðan d.aginn“, sagði Tony. „Það var
mjög vingjarnlegt af vður markgreifi að líta
inn til mín“.
Da Freitas tók í útrjetta hendi hans, og
snjeri sjer síðan að fjelaga sínum. „Leyfist
mjer sir Antony að kynna fyrir yður de Sé
greifa“.
Tony tók i hönd greifans, sem virtist mjög
órólegur og líða hálf illa, en da Freitas leit
aftur á móti út fyrir að vera í besta skapi.
„Það gleður mig að kynnast yður“, sagði
Tony. „Annars finst mjer að jeg hafi sjeð
vður áður“.
„Alveg rjett“, tók da Freitas fram i, áður
en hinn gæti svarað.
„Þjer kyntust greifanum i fyrradag í Rich-
mond garðinum, og það er að nokkru leyti
þessvegna að við erum hjer staddir“.
Það var svo að sjá á Tony að þetta
væri honum þægileg endurminning. Hann
sneri sjer að fjárhaldsmanni Isabellu. „En
hvað jeg var klaufalegur. Jeg' vona að þjer
hafið ekki meitt vður þegar þjer duttuð
af vagninum?“
Greifinn rjetti úr sjer. „Það mátti kallast
kraftaverk að jeg beið ekki bana“, svaraði
hann fremur þurlega.
Tony kinkaði kolli með meðaumkunarsvip.
„Já“, sagði hann. Leirinn þarna er hættuleg-
ur. Hann hax-ðnar svo í hitanum“.
Greifinn roðnaði ofurlítið, en aftur tók
da Freitas fram í með ísmeygilegum mál-
rómi.
„Mjer er nær að halda“, sagði hann, „að
við höfum allir orðið fyrir dálitlum mis-
skilningi. Jeg efast ekki um að honum verði
rutt úr vegi er við höfum sagt sir Antony
málavexti“.
„Vafalaust“, sagði Tony. „En má jeg ekki
bjóða vður sæti og vindil?" Hann rjetti þeim
vindlakassa, og da Freitas fjekk sjer vindil,
og e;tir augnabliks umhugsun fór greifinn
að dæmi hans.
Da Freitas hafði tekið sjer sæti í djúpum
leðurklæddum hægindastól úti í horni. Hann
lottaði vindilinn með áfergju og púaði stór-
um reykjarstrokum út í loftið frá þykkum
vörunum.
„Jeg býst við því, að yður sje kunnugt um
liver unga stúlkan er, sem þjer af góðmensku
yðar hafið haft undir umsjá i nokkurn
tíma?“.
„Auðvitað“, sagði Tony. „Þegar jeg eign-
ast nýja kunningja, þá er jeg æfinlega mjög
aðgætinn um uppruna þeirra“.
Markgreifinn leit á hann rannsakandi, en
Tony var að sjá hinn alvai'legasti.
„Eins og yður mun skiljast hjelt da
Freitas áfram, „var það okkur mikill ljettir
að vita að þessi heimskulegi flótti hennar
hafði ekki alvarlegri afleiðingar“. Hann tók
sjer málhvíld. „Okkur mundi þykja mjög
svo fróðlegt að fræðastt um það, hvar, og á
hvern hátt þjer hafið komist í kvnni við
hana“.
Kunningi okkar beggja kynti okkur i
Long Acre“.
Markgreifinn lvfti brúnum: „Jeg hafði
enga hugmynd um að hún ætti kunningja í
London. Það var ein al' ástæðunum til þess
að við vorum svo hræddir um hana“. Hann
þagnaði aftur til þess að gefa Tony tæki-
færi til þess að segja nánar frá kynningu
þeirra Isabellu og lians. En hann varð fyrir
vonbrigðum.
„Jeg get vel ímyndað mjer“, sagði liann og
Idó meinleysislega, „að að hinn kæri, en dá-
lítið einfeldningslegi, skjólstæðingur okkar
hafi útmálað fyrir yður með sterkum litum
hversu hræðilegt það er að vera af tignum