Fálkinn - 10.03.1934, Page 6

6
F Á I. K I N N
Loðkápan.
Eftir Phyllis Hambledon.
Nú fór ver! lautaði ung
stúlka, sem sat í I. flokks braut-
arvagni. Hún hafði verið að lesa
i hlaði, en þeytti því alt í einu
út um gluggann.
Anne Seton, sem sat and-
spænis lienni hrökk við og
horfði spyrjandi á liana. Hún
var annars ekki vön að ferðast
á I. flokks vagni, en það liafði
verið Iroðfult á þriðja, og vin-
gjarnlegur umsjónarmaður hafði
vísað henni inn í þennan klefa,
þar sem þessi unga stúlka var
ein fyrir. Hún var ljóshærð og
lagleg, með lakkhornar neglur og
í svo undur fallegri loðkápu sem
frekast var unt að lnigsa sjer,
úr ehinehillaskinni. Þegar stúlka
þessi hafði fleýgt blaðinu út
laut hún fram til Anne og sagði
með greinilega ámeríkönskm
hreim:
Mundi — mundi yður vera
mjög á móti skapi, að gera mjer
dálítinn greiða?
Jeg? Ilvað eigið þjer við?
Mjer líst svo sjerslaklega
vel á loðkápuna yðar, hjelt
stúlkan áfram. Mundi yður
þvkja slæmt að hafa skifti við
mig ?
Hvað segið þjer? spurði
Aime forviða.
Hún virti fyrir sjer hina dýru
loðkápu ókunnu stúlkunnar ogleit
svo á sina. Hún hafði ekki verið
sjerlega dýr, en hún var hlý. En
loðkápa ókunnu stúlkunar hlaut
hinsvegar að hafa lcostað —
mörg þúsund krónur. Hún hlaut
að vera geggjuð, þessi ókunna
stúlka.
- Jeg var að spyrja yður,
livort yður væri nokkuð á móti
skapi að hafa kápuskifti við
mig, endurtók unga stúlkan. —
Jeg skil vel, að þjer verðið for-
viða á þessu, en jeg liefi altaf
þráð að eignast loðkápu eins og
yðar. Min hefir sennilega verið
dýrari, svo að þjer bíðið ekki
nein halla af skiftunum.
— En jeg skil ekki þetta,
stamaði Anne hálf rugluð. Ilún
gat ekki Irúað að þetta væri al-
vara.
— Æ, viljið þjer ekki gera
þetta fyrir mig, þegar þjer get-
ið gert mjer svona mikla gleði
með því? Jeg er viss um að
kápan mín fer yður ágætlega.
En jeg þoli ekki chinchilla-skinn
Sjáið þjer — , hún stóð upp. . . .
það gerir þó ekki til þó að við
mátum kápuna. Hún fór úr káp-
unni og rjetti Anne liana.
Anne — sem enn var jafn
forviða — fór úr sinni kápu.
Hún varp öndinni um leið og
hún fór í kápuna dýru, sem var
svo ljett og þó um leið svo hlý.
Hún fór henni eins og hún væri
saumuð á hana. Ungu stúlkurn-
ar voru svipaðar á hæð og jafn
gainlar, og þó Anne væri ekki
eins skrauthúin þá var hún að
minsta kosti eins fríð.
Nei, jeg get ekki tekið við
kápunni yðar, sagði Anne ákveð-
in. - Hún hlýtur að hafa kost-
að vfir 3000 krónur.
Hvað gerir það til? Jeg liefi
fengið hana gefins. Og jeg þoli
hana ekki. Lítið þjer á mig i
yðar kápu fer hún mjer ekki
vel? Jeg sómi mjer miklu hetur
í henni. En hatturinn á ekki við
hana. Hún tók hattinn af sjer
umsvifalaust og hafði skifti á
lionum og húu Anne. Og yður
fer hatturinn minn miklu hetur.
Þakka yður innilega fyrir. En
hvað þjer voruð vænar. Stað-
næmist lestin ekki á næstu stöð?
Jæja, hjer fer jeg af. Jeg segi
yður fyrir víst, að jeg hefi ekki
haft af yður með þessum skift-
um! Hafið þjer ekki tekið eftir,
að við erum likar eins og tví-
hurar.
En jeg vil ekki skifta!
hrópaði Anne. — Bíðið þjer við!
— Svona! Bíðið þjer nú hæg-
ar. Þessi ákefð fer yður ekki vel,
sagði ókunna stúlkan og hló.
-- En. . . .
Áður en henni hafði unnist
tími til að segja meira, liafði
ókunna stúlkan stigið af lestinni,
áður en hún var orðin kyr. Annc
svipaðist um eftir henni, en það
var eins og hún hefði sokkið í
jörð. Og áður en Anne hafði get-
að ráðið hvað gera skyldi, var
klefinn orðinn fullur af ferða-
fólki og lestin komin af stað
aftur.
Anne lineig niður í sætið. í dag
varð liún að minsta kosti að
sætta sig við að vera í kápunni.
En á morgun mundi hún ef-
laust sjá í einhverju hlaðinu grein
mn geggjaða stúlku, sem hefði
flúið af hæli, og þá mundi tak-
ast að koma öllu i lag aftur. Og
hún hjelt áfram ferðinni til
Briglitbourne, þar sem hún ætl-
aði að dvelja í leyfinu, sem hún
liafði orðið að fresta livað eftir
annað. Hana langaði ekki til að
komast í klandur frekar, út af
geggjaðri manneskju. Hún tók
sjer bók og fór að lesa.
En hún liafði ekki lesið lengi
þegar liún varð þess vör, að and-
spænis henni sat ungur maður,
sem veitti henni mikla athygli.
Hann var fátæklega en þokka-
lega til fara. Hann var nýkom-
inn inn i lestina, og hann horfði
á hana — svona eins og honum
þætti það þess vert.
I Brightbourne fjekk Anne
sjer hifreið og Ijet aka sjer til
Hotel W,est, þar sem hún hafði
pantað herbergi. Þetta var nokk-
uð dýrl gistihús, en utan aðal-
skemtidvalartímans mátti fá þar
herbergi með vægu verði.
Hún sagði ármanninum til
nafns sins; liann var niðursokk-
inn í að lesa hlað, — en vika-
drengnum fjekk hún töskuna
sína.
— Ungfrú Seton? Þjer fáið
herhergi 265 á fjórðu hæð.
Þakka yður fyrir, sagði
Anne og gekk að lyftunni. IJún
var að stíga inn í hana þegar ár-
maðurinn kom hlaupandi á eftir
henni.
Fyrirgefið þjer, ungfrú,
sagði hann óðamála. Hann sneri
sjer til vikadrengsins. — Ung-
frúin á að vera í nr. 3 á fyrstu
hæð, sagði hann í skipunartón.
Anne varð forviða. Lyftan fór
upp. Á fvrstu hæð hneigði vika-
drengurinn sig og hað liana um
að ganga út. Hann fylgdi henni
dálítinn spöl inn ganginn og opn
aði liurð. Anne stóð eins og
þruniu lostin.
Þetta var sem sje ekki eitl
herhergi lieldur heil íhúð — and-
dyri, setnstofa, svefnherhergi og
baðherbergi. IJún sökk i mjúk-
um og þykkum gólfdúkunum.
Húsgögnin voru eins og furstum
sæmdi og liefðarsvipur á öllum
híhýlunum.
— Herra minn trúr! hugsaði
Anne. Hún sneri sjer að vika-
drengnum en liann hafði komið
tösku hennar fyrir og ar farinn
út. Það var engum vafa hundið
að þetta var einliver misgáning-
ur, og því fyr sem hún gæli leið-
rjett hann því betra. Hún hikaði
eitt augnahlik en opnaði svo
dyrnar. Hún sá ljósi hregða upp
og heyrði murr í bjöllu.
— Þjer verðið að afsaka,
lieyrðist sagt kurteyslega rjett
hjá lienni — en mjer var nauð-
ugur einn kostur.
Anne áttaði sig ekki straks.
Fyrir framan hana stóð fátæk-
legi pilturinn úr lestinni og hafði
lekið mynd af henni.
— Leyfið þjer yður að ljós-
mynda mig? sagði hún reiðilega.
Hjer er skírteini mitt, sagði
ungi maðurinn og hneigði sig
djúpt. Nigel Firt frá „Daily Tele-
graph“. Jeg mátti til að aka
myndina til þess að gera ritstjór-
ann ánægðan.
— En hversvegna? Verðskulda
jeg nokkra athygli?
Ungi maðurinn hló: — Þjer
munuð aldrei liafa verið ljós-
myndaðar áður? Ha, ha!Jeg þyk
ist vita, að yður sje ekkert vel
við það, en maður verður nú að
sætla sig við slíkt, þegar maður
er frægur.
— Frægur! Jeg er ekki fræg.
Jeg heiti Anne Seton!
—- Já jeg heyrði að þjer sögð-
uð það við ármanninn. En liann
trúir því ekki fremur en jeg. Jeg
var svo Iieppin, að koma auga á
}rður á brautarstöðmni í London.
Jeg leyfði mjer að setja á mig
klefann sem þjer fóruð inn í og
varð yður samferða frá Lewes.
Þjer takið mjer þetta vonandi
ekki illa upp, ungfrú Cheyne?
— Gheyne? át Anne eftir.
Seið þjer mjer, hver lialdið þjer
eiginlega að jeg sje?
Þjer munduð víst ekki lieita
Dolöréssa að skírnarnafui?
sjnirði ungi maðurinn.og hrosti.
Doloressa Cheyne, ein af fræg-
ustu kvikmyndadísum veraldar!
Anne glápti á unga manninn.
Datt lionum virkilega í hug
gat liann meint, að —r
.Teg er hræddur um, að þjer
fáið lilla ánægju af dulnefni yð-
ar, hjelt Nigel áfram. Hafið þjer
lesið' Kvöldblaðið?
Hann rjetti hanni hlað og
Anne las: — Fræg leikkona
komin til Englands! Doloressa
Chevne hin tilheðna leikkona
kom í dag. Fregnrilari vor þýkti
hana undir eins og liún steig út
úr flugvjelinni frá Paris. Hann
heilsaði lienni og hún viður-
kendi að liún væri hin fræga
kvikmyndadís, en kvaðst óska
að leyna nafni sínu! Hún neitaði
að segja frá áformum sínum, en
vjer höfum lcomist að því, að
hún hefir leigt sjer tvö herbergi
i Brighthourne. Hún var í skraut
legri chinchilla-loðkápu, sem
Ferrani prins liefir gefið lienni.
Prinsinn er einn af mestu aðdá-
endum hennar.
Greininni fylgdi stór mynd af
kvikmyndadísinni. Andlitið sást
ekki vel, en hattinn og loðkáp-
una var auðvelt að þekkja.
—Ó! hrópaði Anne. Nú skildi
hún hvernig í öílu lá. Hvers-
vegna stúlkan vildi óð og upp-
væg hafa kápuskifli! Þetta hafði
liaft ákveðinn tilgang. Anne fór
að skellihlæja.
— Jeg lieiti ekki Doloressa, en
jeg get gefið yður upplýsingar
um hana, sagði liún. Það er rjett,
að Doloressa fór með lestinni frá
London til Brightbourne. Húii
var i sama klefa og jeg, en við
höfðum hatta- og kápuskifti. Og
liún var í gömlu kápunni minni
þegar hún steig af lestinni i
Seafield.
í Seafiekl! sagði Nigel.
Og svo áttuð þjer að fara liing-
að, til þess að villa blaðamönn-
um sýn?
— Nei, frómt frá sagt, þá er
jeg ekkert við það riðin.
Nigel hikaði við en fór svo að
hlæja. — Þjer eruð svo sakleys-
isleg og þjer talið ekki heldur
með Ameríku-framburði, sagði
hann. Jeg trúi yður. Og jeg
fer til Seafield þegar í stað. Af-
sakið þjer ungfrú Seton. En
mjer stendur það á svo miklu,
að duga vel. Jeg er ljósmyndari
til reynslu lijá blaðinu sem jeg
vinn fyrir. Og ef jeg duga ekki
í þessu máli, er ekki nokkur von
um að jeg fái stöðuna.
— Mjer þykir leitt, að þjer
liafið orðið fyrir vonhrigðum,
sagði Anne hrosandi.
— Það skuluð þjer ekki taka
nærri yður. Mjer þykir svo vænt
um, að þjer skuliið ekki vera