Fálkinn - 16.02.1935, Side 6

c
F Á L K I N N
Sprengigeislarnir.
Saga eftir HAL PINK.
I3að skrjáfaði í silki í dinim-
unni í dagstofunni og lieju-ðist
smella í rafmagnshnöppunum.
Þegar ljósið var kviknað á
borðlampanum og þræðirnir á
rafmágnsofninum fóru að glóa,
sást Nadya Morton vera að láta
kvöldkápuna sína della af sjei
niður á stólbrikina um leið og
hún sneri sjcr að stiganum.
Þegar hún var komin upp í
neðsta þrepið sneri hún sjer
við og sagði:
Þarna stendur smurt brauð
óg kafl'i er i hitaflöskunni. Jeg
ætla að skreppa upp og fara
úr sparikjólnum. Jeg vil ekki
Játa koma hrot í hann.
Morlon prófessor, gráhærð-
ur maður og höfðinglegur, kom-
inn hátt á sexlugsaldur, kom
inn úr anddyrinu og stóð kyr
og Iiorfði á eftir konu sinni,
sem hvarf upp stigann. Hann
heyrði aðeins að hún raulaði
])rot úr fjörugu lagi um leið og
liún fór inn í svefnherhergið,
viðlag úr negrafoxtrott, sem
hijómsveitin hal'ði leikið á
dansleiknum hjá sendiherran-
um. Nadya var glöð í kvöld,
glaðari en hún hal'ði verið i
marga mánuði. En Morton var
ekki blindur. Hann skildi á-
stæðuna, nú skildi hann hvers
vegna henni hafði verið svo
umhugað um, að fá hann ti'
þess að taka boðinu í sendi-
herraveisluna og hafa sig með
sjer. Hún átti elskhuga.
Morton var hrot úr heimspek-
ingi og hann var tilfinninga-
næmari en konu lians grunaði
Ilann vissi að ástin þroskar
konuna fljótar en sólin þroslc-
ar vínberið. Hann vissi líka, að
gleðin sem skein út úr augum
hennar var ekki gleði yfir hon-
um heldur yfir unga ljóshærða
manninum, sem hafði haft hana
í faðmi sjer lengsl af kvöldinu.
Að vísu höfðu þau verið að
dansa, eu ekki altaf. Oftar en
einu sinni hafði hún horfið.
Það var hljótt og rótt í vetrar-
garðinum og þar var rökkur.
Andlit hans var eins og' gríma
stirnað og skuggalegt. Eu hvess-
an i augum lians talaði sínu
máli um, að liann var i æstum
liug. Fífl hafði hann verið,
sagði hann við sjálfan sig, að
giftasl konu, sem var nærri þvi
þrjátíu árum yngri en hann,
— sauður, sem hafði lialdið, að
hann gæli varðveitt ást hennar.
Hann hafði skilið þetta á s^o
mörgu síðasla árið. Qg nú var
þetta komið i tilbót. Nadya var
honum ótrú. Jafnvel á þessu
augnábliki var allur hugur
hennar hjá friðlinum.
Nú kallaði hún til hans ofan
al' loftinu:
Jeg kem ékki ofan aftur,
góði. Jeg er ekki svöng. Kem-
urðu ekki bráðum að liátta
Ekki strax, svaraði hann
og reyndi að tala sem eðlileg-
ast. — Jeg þarf að gera svolitla
tilraun áður en jeg fer að sofa.
Ilann heyrði að hun liló:
Altaf eru það þessai- uppfinn-
ingar. Þú ofgerir þjer á vinnu,
vinur minn. Góða nótt!
Góða nótt!
Morlon sat lengi nreð höfuð-
ið milli handanna og barðist við
morðfýsnina, sem hafði grip-
ið hann. Aftur og aftur reyndi
hann að lelja sjer trú um, að
hann gerði Nadyu rangt til, og
að þessi grunur væri grimmileg-
ur og órjettlátur, en í hjarta sínu
var hann ekki í vafa um sann-
leikann. Loks stóð hann upp.
Um augnablik fjell griman af
honum og hann sá andlit sitt í
speglinum, skinið, örvæntandi
andlit hrjáðs manns. Ilann sneri
sjer undan í blindni og gekk
niður stiga og um langan gang
og inn í rannsóknarstofuna til
þess að fá þar ró og dreifa hugs-
unum sínum, aðhafast eitthvað,
sem leiddi huga lians frá því,
sem hann hafði yerið að fást
við. Skynsemin sagði honum
að hann yrði að taka sjer eití-
hverl viðfangsefni, hinda liuga
og hendur við eitlbvað annað,
svo að æsingin sljákkaði.
Geislinn, laulaði liann, —
sprengigeislinn. Það er hest jeg
fáist dálilla stund við hann.
Jeg á margt ógert að honum
ennþá. Hann fór í vinnuslopp-
inn, kveikti á lampanum yfir
borðinu sínu og beygði sig yfir
litinn svarlan kassa.
Hafi Nadya borið nokkurn
kvíða i brjósti út af skapstirfni
mannsins síns kvöldið áður, þá
hvarf sá kvíði eins og dögg
fyrir sólu meðan þau sálu yfir
matnum um morguninn. Þegar
hún kom niður — í seinna lagi
sat hann brosandi yfir kaffi-
hollarium sínúm.
Segðu mjer, sagði hann,
þegar þau höfðu hoðið hvort
öðru góðan daginn, — hver var
þessi laglegi ungi maður, sem
þú dansaðir svo mikið við í
gærkvöldi ?
Hún fjekk hjartslátt. Vissi
hann nokkuð? En næstu orðin
gerðu henni rórra.
Sendiherrann var að tala
um hann við mig og hrósaði
honum svo mikið, en jeg gat
ekki gripið nafnið. Mjer gast
svo einstaklega vel að honum.
Er liann gamall húsvinur fjöl-
skyldu þinnar?
Já liann er gamalkunnug-
ur okkur. Við höfum þekl hann
í mörg ár, flýtti hún sjer að
ljúga. Hann heitir Peter Marsh
og er í sendisveitinni eða eitt-
livað svoleiðis. Mjer kom á ó-
vart að hitta hann þarna. Hún
leit gletnislega á liann. — Jeg
er hrædd um, að jeg hafi dans-
að meira við hann en við þig.
Það var rjett hjá þjer,
góða mín. Mjer þólti vænt um
að sjá, að þú skemlir þjer vel.
Þú veisl að jeg er heldur lítið
fyrir að dansa. Við verðum að
hjóða Peter Marsh í miðdegis-
verð einhverntíma ásamt ein-
hverjum kunningjum okkar.
Nadya var varkár. - Já, auð-
vitað, en hann er afar bundinn,
og jeg er hrædd um, að honuin
mundi þykja lítið til koma, að
vera gestur hjá okkur.
— Getur verið, svaraði Mor-
ton. En þú getur nú boðið hon-
um og sjeð hvað hann segir.
Mjer þætti gaman að kynnast
honum.
Nokkru síðar var Marsli sent
heimboð. Hann svaraði og
J)akkaði mjög vel fyrir, en
kvaðst þvi miður ekki sjá sjer
fært að koma, því að liann
hefði lofað sjer annað. Hins
veg'ar vonaði hann, að hann
fengi heimboð frá þeim i ann-
að skifti þegar betur stæði á.
Honum væri gleði að mega
koma.
Prófessorinn las milli línanna
að Nadya hafði hjálpað til að
stíla svarið. Marsh hafði ein-
mitt óskað sjer að fá tækil'æri
til að koma á heimili Morlons,
en Nadya hafði ráðlagt hon-
um að vera ekki ol’ veiðibráður.
Nýtt heimboð var sent og
það var þegið. Peter Marsh var
hinn alúðlegasti gestur alt
kvöldið, þægilegur, skemlileg-
ur, ræðinn og' sjerlega aðlað-
andi. Aðdáun sína á Nadyu
hafði hann tamið, svo að ekki
var þar annað að sjá en ljiif-
mannlega kurteisi, gagnvart
prófessornum var liann aðeins
eftirtekt og aðdóun, kátur og
skemtinn við hina gestina og
hafði altaf einhverja skemti-
lega sögu að segja, þegar þögu
varð við horðið.
Allir virtust heillaðir af hon-
um ekki síst prófessor Morlon.
— Þjer verðið að koma og vera
hjá okkur einhverntíma yfir
helgi, vinur minn, sagði liann.
Hann tók eftir augnagotinu sem
fór á milli Marsh og Nadyu.
Það er þvi miður ekki
hlaupið að þvi núna, svaraði
Marsh. Sjáið þjer til — —.
Hvaða bull. Jeg tek ekki í
mál að þjer neitið, sagði Mor-
ton innilega. Segið þjer mjer
bara, hvenær þjer eigið hæg-
ast með það.
Og Marsh tiltók daginn.
Nadya lagði liandlegginn um
öxl Peters. Fingur hennar fóru
um mjúkt hár hans og hún hló
mjúkt. Þau voru í sæluvímu
og kystust, langa heita kossa.
Marsli varð litið til dyranna
með kvíðablöndnu augnaráði,
en Nadya dró höfuð hans til
sín aftur.
Þjer er alveg óliætt að
vera rólegur, Peter. Þegar liann
fer niður í rannsóknarstofuna
er hann þar aldrei minna en
U'o líma. Hann er svo bundinn
af vísindunum. Altaf ný áform
nýjar uppfinningar. Það er
þessvegna sem liann hefir gef-
ið sjer svo lítinn tíma til að
sinna mjer. Hann liefir van-
rækl mig lierfilega.
Veslingurinn, hvíslaði
Marsh með viðkvæmni. ..... En
nú er því lokið. Nú hefirðu mig.
Jeg hríf þig á burt frá þessu.
— Burt? Meinarðu að við eig-
um að strjúka? Óttasvipur kom
á andlitið. Getum við ekki hald-
ið áfram á sama hátt og núna?
Hann liristi höfuðið. -— Sem
stendur virðist engin hætta á
ferðum. Hann grunar ekki neitt.
En óhættan er ekki minni fyrir
það. Vinnufólkið getur borið
sögur, eða annaðhvort okkar
gert einliverja skissu. Jeg vil
hlífa þjer við uppnámi. Skil-
urðu það eklci. Við verðum að
flýja saman.
Hvernig fer þá með stöð-
una þína?
Jeg sleppi henni. Jeg hefi
ákveðið það fyrir löngu,
En við þurfum peniriga.
Jeg er ekki rík.
— Jeg er ekki bláfátækur.
Við höfum litlar en fastar tekj-
ur al' því sem jeg á. Við förum
til Suður-Frakklands, kaupum
okkur lítið hús — —
Hann þagnaði, því að nú
heyrðist lokað hurð í fjarska.
Nadya vatt sjer úr faðmlögum
hans og strauk mestu brotin
íir fötum sínum.
Þegar Morton prófessor kom
inn i slofuna nokkrum augna-
hlikum síðar sátu þau hvort á
sínum stól og voru að lala um
síðustu kvikmyndirnar. Hafi
Morton tekið eftir, hve kona
hans var rjóð í framan, þá Ijet
hann það að minsta kosti ekki
á sjer sjá.
Halló, Marsh, jeg vei’ð að
afsaka að jeg hefi verið svo
lengi i burtu fi’á ykkur, en á-
stæðan er sú, að jeg hefi vérið
að Ijúka við nýja uppgötvun.
Mjög mikilsverða uppgötvun.
Þjer starfið i hermálaráðuneyt-
inu, er ekki svo?
Jú, svaraði Marsh og horfði
undrandi á hann.
Jæja, jeg hefi uppgötvað
dálítið, sem hermálastjórn allra
þjóða mundi þykja fengur í,
sagði prófessorinn.
Marsh sperti eyrun. Það var
auðvelt að sjá ánægjuna, sem
var i augum prófessorsins. Það