Fálkinn - 16.02.1935, Síða 7

F Á L K 1 N N
7
var auðsjeð að þessi gamli mað-
ur brann af löngun til að segja
öðrum frá uppgötvun sinni,
gera einhvern hluttakandi í
leyndarmálinu með sjer.
— Er þetta staðreynd? spurði
Marsh.
— Ef þjer kærið yður nokkuð
um það, þá skal jeg------■ Mor-
ton þagnaði eins og hann vissi
ekki hvað gera skyldi en hjelt
svo áfram — — skal jeg sýna
yður þetta. Jeg er sannfærður
um, að þjer ljóstið aldrei upp
leyndarmáli.
— Auðvitað ekki, svaraði
Marsli þegar í stað.
Morton sneri sjer að Nadyu.
— Viltu afsaka okkur sem
snöggvast?
Nadya brosti og kinkaði kolli.
Niðri á rannsóknarstofunni
skoðaði Marsli frummyndirnar
og áliöldin með vaxandi áhuga.
Enda þótt hann fyrirliti Morton
fyrir hve lítið hann skeytti um
konuna, varð liann að viður-
kenna að hann væri mikill vís-
indamaður. Morton hafði gert
margar og þýðingarmiklar upp-
götvanir.
— Hvaða áhald er nú þetta
spurði Marsli.
— Það er geislavjelin, sagði
prófessorinn í hálfum hljóðum.
Hann strauk kassann eins og
hann væri að gera gælur við
hann — kassa á stærð við Ijós-
mýndavjel. — Þetta er hún.
Árangur tveggja ára tilrauna
og eins fullkomin og jeg get
gert hana. Hún varpar geisla
meira en tíu kílómetra frá sjer.
— Og hvað gengur uppgötv-
unin Út á. Eyðileggingu?
Morton brosti. — Já, á vissan
hátt. En frá vissu sjónarmiði
má eins vel segja nei. Þessir
geislar hafa ómetanlegt gildi
sem vörn í ófriði. Þeir geta var-
ið umsetna horg gegn sprengju-
árásum. Lítið þjer á.
Upp úr skúffu tólc liann ofur-
litla púður-sprengju, pappa-
hulstur með púðri, eins og börn
nota til að gera hvelli. Hann
fleygði lienni í fjarlægasta horn-
ið á stofunni. Svo tók liann litla
kassann, dró til hliðar loku,
sem hyrgði fyrir opið á málm-
pípu, miðaði pipunni á púður-
sprengjuna og þrýsti á ofurlít-
inn takka.
Sprengjan sprakk með liáum
hvelli. Marsh stóð forviða og
horfði á.
— Sáuð þjer það? sagði Mor-
ton hlæjandi. Þetta eru geislar,
sem kveikja í sprengiefnum.
Svona áhrif haí'a þeir á hand-
sprengjur, skotfæri, tundurdufl
og yfirleitt öll sprengiefni. Jeg
Hurðinni var hrundið upp
og Nadya stóð föl og titrandi i
dyrunum.
— Jeg hjelt — hún tók önd-
ina á lofti — jeg hjelt að það
liefði orðið slys, eitthvert hræði-
legt óhapp.
— Ekkert að óttast, góða mín,
sagði prófessorinn fjörlega. Jeg'
var hara að sýna lir. Marsh
dálítið. Ósköp tiefurðu orðið
hrædd, j.eg sje það á þjer. Far-
ið þjer nú með konuna mína
upp í stofu og látið hana drekka
eittlivað, jeg ætla að taka svo-
lítið til lijerna en svo kem jeg
— rjett bráðum.
Þegar þau voru komin inn í
stofuna og höfðu lokað hurð-
inni, sagði Peter Marsh vin-
gjarniega: — Þarna sjerðu elsk-
an mín, nú varstu rjett húin að
koma upp um okkur með
hræðslunni í þjer. Mikil mildi
að þú kallaðir ekki nafnið rnitt.
Þá liefði alt komist uiip. En
þetta staðfestir aðeins það, sem
jeg liefi sagt. Við getum ekki
haldið áfram svona.
Nadya kinkaði kolli. — Já,
jeg skil það núna. En höfum
við nóga peninga. Ef jeg aðeins
ætti peninga, þá —.
Marsh pírði augunum. — Við
getum náð okkur í nóga pen-
inga, sagði liann íbygginn. —
Ef við næðum í uppgötvun
mannsins þíns.
Hún starði á liann og sam-
þykti án þess að segja orð.
— Hún er þúsunda, kanske
miljóna virði, sagði Marsh. Jeg
gæti selt liana liverju Evrópu-
stórveldanna sem vera skal
undir eins. Hann þrýsti lienni
að sjer og kysti liana. — Viltu
gera það fyrir mig?
— Já, já, livað viltu að jeg
geri?
— Nú skaltu heyra ráðagerð-
ina. Jeg' fer lijeðan i kvöld. Mig
minnir að þú segðir að hann
ætti að lialda fyrirlestur í há-
skólanum á morgun. Ilvenær
kemur hann aftur?
— Líklega nálægt klukkan
þrjú.
— Náðu þá í kassann klukk-
an tvö, lcassann sem þú sást að
hann lijelt á áðan, og komdu
svo heim til mín. Taktu með
þjer það sem þú þarft af fatn-
aði. Jeg skal sjá um farmiða
með flugvjelinni til Paris. Til
þess að leiða frá allan grun
um fjarveru þína geturðu sím-
að til hans heiman frá mjer
um ldukkan þrjú og sagt að þú
Hafir hitt gamla skólasy’sUir
þína og ætlir með henni í leik-
liúsið um kvöldið. Ef hann tek-
ur eftir að lcassinn er liorfinn,
dettur honum síst af öllu í hug,
að þú eigir þar nokkurn hlut
að máli. Við verðum komin út
fyrir landmærin eftir klukku-
tíma. Hertu nú upp hugann
góða mín. Jeg heyri að hann er
að koma.
Peter Marsh leit á úlfliðsúrið
sitt. — Nú er mátulegt að þú
símir!
Nadya lyfti taltækinu og valdi
númer. — Halló!
IJún heyrði manninn sinn
svara.
- Það er Nadya, vinur minn.
Jeg kem ekki heim í miðdags-
matinn. Er þjer nokkuð ver við
það Jeg hitti af tilviljun gamla
skólasystur mína, Phyllis Elliot,
og hún vill endilega fá mig
með sjer í leildiúsið. Það er svo
langl síðan við liöfum sjest og
Láttu hann vin þinn koma
í símann, svaraði röddin kulda-
lega.
— Hvað segirðu?
— Láttu hann koma í símann!
— Hann? Jeg skil ekki hvað
þú segir.'
Þú skilur það ofur vel.
Segðu Marsh að jeg vilji tala
við hann.
Nadya misti heyrnartólið og
það datt niður á horðið með
miklum hávaða. — Hann —
hann veit það, livíslaði hún.
Hann vill tala við þig.
Drottinn minn! — Marsh
vætti þurrar varirnar með tung-
unni en svo harkaði hann af
sjer og greip heyrnartólið. —
Halló, svo það er farið að renna
upp ljós fyrir yður, prófessor!
— Já, það hefir runnið upp
fyrir mjer, að þjer eruð einn
af verstu þorpurum, sem ó-
hengdir eru enn, heyrðist nöp-
ur rödd segja í eyra hans. —
Þjer eruð lítilmótlegt skítmenni!
- Svona gífuryrði bíta ekk-
ert á mig. Konan yðar elskar
mig, Morton.
— Elskar yður nóg til þess
að stela uppgötvun minni. Hún
er hjá yður. Reynið ekki að
neita því!
Það geri jeg ekki lieldur,
svaraði Marsh hlæjandi. — Hún
stendur hjerna á borðinu —
það er heimanmundur Nadyu.
Síðasta gjöf yðar til hennar,
prófessor.
— Það var líka alt og sumt
sem jeg vildi vita. — Einhver
liryssingslegur ánægj uhreimur
var í rödd Mortons. — Yður
þykir lcannske gaman að vita,
að jeg hlustaði á allar ánaégju-
legu samræðurnar sem þið höfð
uð, bæði í stofunni og annars-
staðar í húsi mínu. Síðan þjer
komuð á sjónarsviðið liefi jeg
liaft heyrnartól i öllum lier-
bergjum, í sambandi við vinnu-
slofu mína. Þjer hafið rænt
mig konunni minni og þjer
haldið víst að þjer hafið stolið
uppgötvun minni lika — það
er misskilningur. Uppgötvun
mín er hjer — jeg held á
henni í hendinni. Ilún er slilt
á mílu fjarlægð, Marsh. Geisl-
inn er með stærðfræðilegri ná-
kvæmni miðaður á herhergið,
sern þjer eruð í núna!
Svitadroparnir hrundu niður
ennið á Marsh. Hann langaði
mest til að sleppa lieyrnartól-
inu og taka til fótanna en —
— Jeg stend með fingurna
á takkanum! Röddin var eins
og öskur. — Nú þrýsti jeg á.
Heyrið þjer til mín. Nú þrýsti
jeg á! Og vitið þjer hvað er í
kassanum, sem stendur á borð-
inu lijá yður? Á jeg að segja
yður það?
Marsh reikaði, gripinn skelf-
ingu burt frá símanum. En
síðaáta orð Mortons hljómaði í
eyrum hans. —
Sprengiefni!
Rlindandi ljósglampi og svo
kom tortímingin með óskapn-
aðar hávaða, er veggirnir og
þakið hrundi í rúst. — — —
Sú rauðhærða.
Magda Lupescu, hjákona Carols
Iiúmeníukonungs er tvímælalausl
sú kona, sem mest er talaS um þar
í landi. Að hún skuli enn sitja í
Rúmeniu sem viðurkend hjákona
sjálfs konungsins, bendir á að
henni muni ekki vera fisjað sam-
an, og að hún hafi margt til sins
ágætis. ÞaS er ekki fegurðin ein,
sem hún hefir til að vera, heid-
ur er hún einnig talin gáfuð og
skapföst.
Hún hitti Carol konung i fyrsta
sinn árið 1924. HafSi hún orðiö
ástfangin- af honum, en í stað þess
aS aðrar stúlkur hefðu borið til-
finningar sínar í kyrþei, hikaöi
hún ekki við að ná fundi hans og
notaði einkennilega aðferð til þess.
Eitt kvöld þegar Carol var að aka
til Bukarest, sá hann unga stúlku
reikandi á veginum rjett fyrir
framan bílinn og vjek hún sjer
ekki úr vegi, svo að Carol varð að
stöðva bílinn. Föt stúlkunnar voru
rifin i tætlur og hún sjálf frá sjer
af hræðslu. SagSist hún með naum-
indum hafa sloppið undan ræn-
ingjum, sem'hefðu verið í fyrir-
sát við veginn. Carol „bjargaði"
auðvitaS stúlkunni og fór meS hana
til Bukarest. KænskubragS hennar
hafði lekist.
Ári seinna komst nafn hennar
í almæli. ÞaS var þegar Carol af-
salaði sjer rjetti til rikiserfða. t
þau fimm ár, sem hann var í út-
legðinni var hún altaf meS honum.
Fyrst áttu þau heima í smáhúsi
fyrir utan Paris en siðar fluttust
þau til Rivierans. Þau höfðu úr
litlu að spila, en þó Lupescu þætti
gaman að skemta sjer var hún
hæði hagsýn og sparsöm og í París
var þaS ekki sjaldan, aS hún þvoöi
ljvottinn sjálf. Áhrif hennar á Car-
ol fóru vaxandi og loks gleymdi
hann alveg konu sinni, Helenu ai'
Grikklandi. En þegar Ferdinand
konungur faðir hans dó, var það
Lupescu sem stappaði í hann stál-
inu, að gera kröfu til konungsdóms
í Rúmeníu.
Viku eftir að Carol hafði flogiö
til Bukarest og náð i kórónuna
frá Michael syni sínum, var Lu-
pescu komin til Bukarest. Hafði
hún komist yfir landamærin í dul-
arbúningi. Nú var úr vöndu uð
ráða. Carol vildi gjarnan ná sætt-
um við Helenu konu sina, þvi að
ekki var hægt að krýna hann drotn-
ingarlausan, en Helena krafðist
þess, að hann segði skilið við Lu-
pescu, og þótti engum það til mikiis
mælst nema Carol sjálfum. Hann
neitaði aS verða við þeirri kröfu
og ljet- flytja Helenu úr landi. Og
síðan er Lupescu ókrýnd drotning
Rúmeniu.
En oft héfir hún verið hætt kom-
in. í febrúar 1933 krafðist Manm
innanríkisráðherra aS tveim vinum
hennar yrði vikið úr stjóriiinni,
en Lupescu varð sterkari og ráð-
herrarnir sátu en Maniu fór. Fyrir
rúmu ári þóttust „járnIiSarnir“
svonefndu orðnir nógu sterkir til
að „hreinsa til“ við hirðina og
Frh. á bls. 13.