Fálkinn - 16.02.1935, Síða 12

12
F Á L K I N N
Njósnarar
Skáldsaga
eftir
William le Queux.
og liún hafði kyst hann. Og kossar Claudiu
voru fc smekkur Paradísarsælunnar.
Hann iuigsaði um það nú, hversu mikið
Claiu ' var orðin fyrir liann, eftir þessar
fáu vikur — í stuttu máli: liún var eina
kon . • timinum.
Þau höfðu ekki talast við mörgum ástar-
orðum en það var þegjandi skoðað sem
sjálfsagt, að hvort um sig ætti fyrsta rjett
t'l hins, þannig, að öll önnur loforð yrðu
að víkja, ef svo bæri undir.
Ast Claudiu var suðræn og brennandi og
hún óskaði einskis annars en að vera elsk-
uð af „Carlo mio“, eins og hún kallaði
liann á móðurmáli sínu. En auðvitað sá
liann betur en lmn, erviðleikana, sem fram-
undan voru.
Honum voru vel ljósir stjettarfordómarnir.
Ef hann kvæntist þriðja flokks söngleikhús-
konu, myndi hann móðga núlifandi fólk
sitt, alveg á sama hátt og afi hans hafði
í'orðum móðgað þálifandi ættingja sína.
Charles var hreinn og heinn og alveg laus
við að vera flagari. Ilann vissi, að hjer var
ckki nema um tvent að gera: giftast stúlk-
unni eða yfirgefa hana fyrir fult og alt, og
það síðartalda kom ekki til nokkurra mála.
Og nú liafði hún möglueika til að verða
„stjarna“. Það gerði auðvitað alt auðveld-
ara, og vitanlega hafði aðallinn losnað við
mikið af fordómum síðan afi hans var uppi.
— Þetta er hátíðisdagur i lífi liennar og
jeg verð að halda eitthvað upp á hann, sagði
liann við sjálfan sig með gleði. En á næsta
augnabliki mundi hann eftir því, hvað inn-
eign hans í bankanum var lítil. En nú varð
hann að senda lienni einhverja gjóf, sem
liún gæti munað eftir í mörg ár. Eini mað-
urinn, sem gat hjálpað honum var gamli,
vingjarlegi Gyðingurinn, Aronbaum, sem
tók gífurlegar rentur, að vísu, en lánaði
altaf með góðu.
Claudia skyldi fá gjöf sína, til minningar
um þessi strauhmvörf í lífi liennar, og það
þó hann yrði að iðrast þess það sem eftir
var æfinnar.
Klukkutíma seinna var honum vísað inn
í skrifstofu Aronhaums, sem var vingjarn-
legur, fitusmitandi Gyðingur.
Litli maðurTnn með skallann og lituðu
bartana, spratt upp úr sæti sínu. Hann hrosti
út undir eyru og rjetti honum feita hramm-
inn.
— Gleður mig að sjá yður, hr. Laidlaw.
Jeg hjelt, að þjer væruð alveg búinn að
gleyma mjer.
— Maður gleymir aldrei vinum sínum,
Aronbaum, svaraði Laidlaw, kátur í hragði.
Gyðingurinn var ekki svo hamingjusam-
ur að eiga nokkra vini. Hann vissi aldrei,
hvenær verið var að gera gys að honum, og
hvenær ekki.
— „Vinur“, segið þjer sagði okrarinn og
bros ljek yfir. grófgerða andlitsdrættina.
— Þjer hafið aldrei sagt sannara orð. Ilver
er vinur yðar í neyðinni? Jú, það er kall
sem heitir Jacob Aronliaum. Þjer bölvið
mjer þegar þjer horgið, af því rentan lijá
mjer er dálítið há. En hversvegna komið
þjer til mín? Af því að þjer liafið enga
tryggingu, en hana lieimtar bankinn, sem
lánar yður með 5%. Þá tryggingu hafið þjer
eklci og þá komið þjer til Jacobs gamla, sem
trúir yðar góða andliti og fer með yður eins
og herramann, — er það ekki?
Litli maðurinn ypti öxlum og liorfði á
gestinn með sakleysis- eða næstum dygð-
arsvip.
Laidlaw hlammaði sjer niður í hæginda-
stól og dró upp sígarettuveski.
Gyðingurinn lyfti hendi í mótmælaskyni.
Fyrirgefið, lierra minn, ekki sígarettu.
Fáið þjer heldur einn af þessum. Það eru
bestu vindlarnir, sem fást fyrir peninga
kostuðu mig 180 shillinga kassinn. Hann
rjetti kassann að gesti sínum.
Laidlaw tók einn. — Þjer mynduð ekki
borga það verð, ef þeir væru ekki lielmingi
meira virði, veit jeg, gamli vinur Jacob.
Jeg er viss um að þeir eru fyrsta flokks.
Gyðipgurinn rótaði í litlum skáp, sem
þarna var og dró fram kampavínsflösku,
sem hann flýtti sjer að opna.
Þessar reykingar gera mann þyrstann.
sagði hann. Við skulum fá okkur eitt glas
af froðu, lir. Laidlaw. Jeg geri ráð fyrir,
að þjer liafið komið i viðskiftaerindum,
en ekki hara til að spyrja um heilsufar
ganila Jacobs, — eða livað?
Laidlaw tók glasið, sem að lionum var
rjetl og tæmdi það upp á heilsu gestgjafa
síns.
— Þjer eruð stórkostlegur náungi, Jacol).
Ef þjer hefðuð verið veiddur ungur, liefð-
uð þjer kannske orðið lieiðvirður meðlim-
ur i þjóðfjelaginu og gert yður ánægðan
með fimm af hundraði í staðinn fyrir tvö-
hundruð og fimtíu. En hvað sem öðru líð-
ur, eruð þjer gestrisnin holdi iklædd, og
kunnið að gera viðskiftamenn yðar að vin-
um yðar. Þó þjer fláið okkur, þá gerið þjer
það svo liðlega — næstum sársaukalaust.
Hr. Aronhaum styggðist lítið eitt við. Um-
talið um „fláningu“ var ekki að hans skapi.
— Enga tryggingu, tautaði hann lágt.
— Jæja, við skulum koma að efninu,
Jacoh. Jeg er ekkert syndugur hjá yður, er
það?
Okrarinn varð eitt bros. Menn af hans
tegund liafa tvennskonar viðskiftamenn -—
eyðslubelgi, sem ekki eiga eyrisvirði sjálfir,
en ríka aðstandendur til að horga skuldir
sínar, og svo eyðslusama menn í föstum
stöðum, sem tekst einhvernveginn að standa
við skuldbindingar sínar til að forðast
lineyksli. Eðlisávísun hans sagði honum, að
Charles Laidlaw væri öruggur viðskifta-
maður.
— Þjer skuldið ekki eyrisvirði, en vel á
minst, jeg hef altaf líftryggingarskírteinið
yðar. Það er eins gott, að þjer takið það
núna.
— Geymið þjer það, Jacob, fyrir álla
muni, það getur orðið yður að gagni siðar,
sagði Laidlaw kæruleysislega.
Augu Gyðingsins ljómuðu. — Var það
eittlivað dálítið af skildingum? spurði hann.
— Þjer lesið hugsanir manna, vinur minn.
.Tá, það voru dálitlir peningar, sem mig
vanhagaði um. En jeg vildi fá hetri kjör en
síðast, vel á minst. Þjer eigið keppinauta,
megið þjer vita.
Hr. Aronhaum iðaði órólega á stólnum,
og skenkti þeim annað glas af kampavín-
inu. Hann vissi vel, að keppandi verslun
hafði verið að auglýsa og bjóða peninga til
láns með gjafrentu. Það var lciðinlegt lil
þess að liugsa, ef eitthvert slíkt fyrirtæki
kæmi og tæki brauðið frá honum.
Þjer skuluð vera varkár, lir. Laidlaw,
sagði hann. — Þjer skuluð ekki ganga í
neina gildru. Þessir menn taka lægri rentu
á pappírnum, en þeir flá yður fyrr eða sið-
ar. Þeir leggja á það allskonar kostnað und-
ir ýmsum nöfnum, svo þjer borgið þeim
síst minna, að öllu samanlögðu.
Hvað mörg prósent, Jacob? s]mrði
Laidlaw, kæruleysislega.
— Hve mikið þurfið þjer? spurði okrar-
inn, áður en liann segði neitt ákveðið um
rentuna.
Leidlaw hugsaði sig ofurlítið uni, áður en
hann svaraði. — Jeg býst við, að jeg þurfi
fjögur hundruð í peningum. Ekki í vörum,
skiljið þjer. Enga vindla eða sherry.
Gyðingurinn blístraði lágt. Þetta eru
miklir peningar, lir. Laidlaw. Þrjú hundruð
er það liæsta, sem þjer hafið farið liingað
til. Fyrirgefið þjer, en jeg fer að lialda, að
j)jer sjeuð að sökkva dýpra og dýpra.
Laidlow hló. Það getur livert harnið sjeð,
Jacob. En svo jeg segi yður satt, j)á ætla jeg
að nota tvö hundruð af þessu í alveg sjer-
stökum tiígangi.
Gyðingurinn leit á hann næstum vin-
gjarnlega. — Jeg þekki heiminn — jeg
þekki unga menn, sagði hann alvarlega.
Jeg hef sjálfur gert samskonar glappaskol
á mínum yngri árum.
Laidlaw hló lijartanlega. — Þjer eruð
glöggur og velviljaður, Jacob. Já, þessi tvö
hundruð eiga að fara í gjöf til konu —
fallegrar konu. Jæja, hvaða kjör fæ jeg?
Jeg liefði heldur viljað segja þrjú
hundruð, tautaði okrarinn lágt, um leið og
hann fylti glösin og saug' vindil sinn.
En Laidlaw var fastur fyrir. — Fjögur
hundruð eða ekkert. Ef jijer hikið þá tapið
þjer. Þá fer jeg til keppinautanna yðar, sem
auglýsa mest.
Þessi hótun nægði við Aronbaum. Hann
ljel undan og mótmælti j)ó.
— Þrjú liundruð eru annars hámarkið,
en jjjer eruð heiðursmaður, og slandið alt
af við skuldhindingar yðar. En jjjer skiljið,
að jeg hefi ekki aðra tryggingu en lífsá-
byrgðarskírteinið yðar, og jiað er meir að
segja lítil trygging. Og l)jer eruð svo skol-
inn í stúlkunni, að jijer ætlið að eyða tvö
hundruð púndum í liana. Mein Gott! eg jeg
ekki hjeldi, að þjer værið skynsamur mað-
ur, myndi jeg segja, að jijer væruð að stíga
fyrsta sporið fram á barm glötunarinnar.
— Eða áleiðis til frelsunar, sagði Laidlaw
lágt.
Gyðingurinn leit á hann og litlu augun
urðu mildari.
— Já, góð kona, hm. Því j)jer eruð of
skynsamur til að eyða peningum í óvano-
aða stelpu. Jæja, þjer skuluð fá þessi fjög-
ur hundruð pund, i seðlum, til tólf mánaða
með 50% vöxtuin. Þjer skiljið, að jeg hef
enga tryggingu nema tekjur yðar og lífs-