Fálkinn - 06.07.1935, Qupperneq 6

6 FÁLRINN
Fjelagarnir.
ÞáS haí'íSi verið hlý þoku-
molla ura lcvöldið og þessvegna
ekki lagt nema lítið á eldinn i
hóhastofunni. Nú var lítið eftir
nema kulnuð emiyrjan. Tray-
lon Burleigli stóð upp úr hæg-
indastólnum og var enn heitur
i kmnunum, hann slökli á einu
gasljósinu, tók sjer vindil úr
kassa á borðinu og settist aftur.
Stofan, sem var á þriðju liæð
hússins og sneri frá götunni var
alt í senn, bókastofa, vinnustofa
og reykingaskáli og var mikill
þyrnir i augum ráðskonunnar
gömlu, sem liugsaði um heimil-
ið ásamt vinnukonu sinni. Þetta
var þiparsveinaíbúð, sem þeir
Trayton Burleigh og James
J'letclier höfðu tekið á leigu.
Treyton Burleigh hallaði sjer
aftur í stólnum og horfði á
reykinn úr vindlinum sínum
með háiflokuðum augum. Stund-
um opnaði hann augun alveg
og rendi þeim um vistlega stof-
úna, eða hann starði þeíni full-
itm liaturs á Fleteher, sem mókti
og tottaði pípuna sína. Þetta
var vistleg stofa og verðmætt
liús og helmingur þess var eign
Trayton Burleigh; en samt átti
liann að yfirgefa það á morgun
og leggja sem umrenningur út
i veröldina. James Fletcher
liafði sagt það. Jamcs Fletcher,
sem sat þarna með stuttpípuna
milli tannanna og talaði um
annað munnvikið, liafði dæmt
hann.
„Þjer hefir kansJíe ekki liugs-
ast, að jeg hafnaði skilmálum
þínum?“ sagði Burleigh upp úr
eins manns hijóði-
„Nei“, sagði Fleteher.
Burleigli fylti munninn með
reyk og bljes lionum liægt út
úr sjer.
„Jeg á með öðrum orðum að
hypja mig á burt og Jála þig
verða eftir“, lijelt hann áfram.
„Þú verður Iijer sem einkaeig-
andi hússins og þú verður á
skrifstofunni sem einkaeigandi
verslunarinnar? Þú kant að
skifta, James FIetcher!“
„Jeg er heiðarlegur maður“,
sagði Fletcher, „og þú veist vel
að jeg fjenast ekki neitt á að
útvega peninga til þess að hilma
yfir falsanir þinar“.
„Það er engin þörf á að fá
neitt fje að láni“, sagði Burleigh
ákafur. „Við getum hæglega
borgað renturnar og kipt þessu
öllu í lag með tímanum, án
þess að nokkur lifandi sál kom-
ist að misfellunum“.
„Það hefir þú sagt fyr“, sagði
Fletcher,, „og mitt svar er það
sama og áður. Jeg vil ekki eiga
óheiðarlega samvinnu við nokk-
urn mann. Jeg skal útvega hvern
eyri, hvað sem það kostar og
bjarga nafni verslunarinnar —-
og heiðri þínum um leið en
jeg vil hvorki sjá þig á skrif-
stofunni eða hjer á heimilinu
eftir þennan dag“.
„Þú vilt ekki?“ öskraði Bur-
leigh og spratt upp, hvítur af
vonsku.
„Nei, jeg vil ekki“, sagði Flet-
cher. „Þú getur valið um: Æru-
missi og hegningarvinnu, eða
Iiilt. En stattu eklci með reidd-
an hnefann yfir mjer, þjer er
óhætt að trúa, að þú getur ekki
hrætt mig“.
„Þú hefir verið svo umhugs-
unarsamur um margt“, sagði
Burleigh og settist. „Hefirðu
líka hugsað fyrir því, hverju
jeg. á að lifa af?“
„Þú liefir sterkar liendur og
góða heilsu“, svaraði Fletclier.
„Jeg skal láta þig hafa þessi
tvö hundruð pund sem jeg mint-
ist á, og svo verðurðu að sjá
fyrir þjer sjálfur. Þú getur
fengið þau strax“.
Hann tók veskið sitl upp úr
vasanum og taldi fram seðlana.
Burleigh horfði rólega á hann,
rjetti fram liendina og tók seðl-
ana á borðinu. En þá fjekk
hann ákaft æðiskast, böglaði
seðlana saman í lófanum og
þeytti þeim út í horn.
Fletcher hjelt áfram að
reykja.
„Er frú Marl úti?“ spurði
Burleigh.
Fletcher kinkaði kolli. „Hún
verður að heiman í nótt“, sagði
hann liægt, „og Jane líka. Þær
l'óru eitthvað saman báðai1, en
verða komnar aftur fyrir klukk-
an hálfníu í fyrramálið“.
„Svo að þú ætlar þó að lofa
mjer að borða morgunverð einu
sinni enn á gamla heimilinu
mínu“, sagði Burleigh. „Hálf
níu, hálf níu------—“
Hann stóð upp aftur. Nú tók
hletcher út úr sjer pípuna og
veitti lionum nánar gætur. Bur-
leigh beygði sig, tók upp seðl-
ana og stakk þeim í vasann.
„Eigi að sparka mjer út, þá
skal jeg sjá um, að þú verðir
ekki hjer heldur", sagði hann.
Röddin var liás.
Hann stikaði yfir þvert gólf-
ið og aflæsti hurðinni. Þegar
liann sneri sjer við aflur stóð
Fletcher upp og slaðnæmdist
heint fyrir framan hann. Bur-
leigh tevgði hendina út að
veggnum og náði grönnu jap-
önsku sverði úr slíðrum, þar
sem það hjekk og færði sig
hægt að honum.
„Jeg ætla að gefa þjer færi,
Fletcher“, sagði liann nístings-
lega. „Þú ert maður sem held-
ur orð þín. Hættu við þetta og
láttu alt vera eins og áður var!“
„Sleptu sverðinu“, sagði Flet-
cher höstugur.
„Mjer er alvara“, öskraði
hinn.
Saga eftir W. W. JACOBS.
Ilann svipaðist á síðustu
stundu um eftir vo]ini, en svo
vatt hann sjer undan, með á-
kafri sársaukakend og sá að
kreptur lmefi Bulileiglis var
rjetl við brjóstið á honum.
Höndin fjarlægðist aftur og það
var eitthvað í henni. Ilún hvarf
smámsaman eins og i þoku.
Trayton Burleigli var kominn
langt undan og það var orðið
svo skuggsýnt í stofunni. Það
varð niðamyrkur. Fletcher
leýndi að lyfta höndunum, en
ljet þær í staðinn siga niður
með síðunum og linje niður á
gólfið.
Ilann var svo kyr, að Bur-
leigh fór að lialda, að all væri
um gölur gert þó liaiin ætti
hágt með að trúa þvi. Þó liinkr-
aði hanii við og beið þess að
liann reyndi að standa upp aft-
ur. Svo tók hann upp vasaklút-
inn sinn og ætlaði að fara að
þurka af sverðinu, en liugsaði
sig um, stakk klútnum aftur í
vasann og fleygði sverðinu á
gólfið.
Fletcher lá þar sem liann
hafði dottið og gasljósið slcein
á nábleikt andlitið. Meðan hanrí
lil'ði hafði andlitið verið svo
hústið, að maður ekki segi þrút-
ið, en nú . ...
Burleigh varð óglatt og hann
færði sig út að dyrunum, þar
sem hann gat ekki sjeð lík Flet-
cliers. Þegar hann var orðinn
laus við þá liræðilegu sjón veitt-
isl honum liægra að liugsa.
Hann grannskoðaði íot sín og
skó. Svo gekk liann yfir þvert
gólfið aftur og slökti á gas-
ljósinu. Það var eins og' eitl-
hann kæfði niðri í sjer hræðslu-
óp. Nei, það var klukkan. Hún
sló tólf.
Hann stóð við stigann og
reyndi að harka af sjer, reyndi
að liugsa. Gasljósið niðri í gang-
inuni, stiginn og húsgögnin,
þetta var alt svo líkt því sem
vant var, að hann gat varla
skilið, hvað við hafði borið.
Diminan á efstu hæð liússins
var nú svo svört, að skelfing
greip hann og hann hljóp i of-
hoði niður stigann, greip hann
hattinn sinn i anddyrinu og fór
út að götudyrunum.
í nágrannahúsuhum sást að-
eins ljós i einum glugga en
götuljósin lýstu manntómt stræt
ið. Það var rigning og fult af
polluin á blautri götunni. llann
staðnæmdist í dyrunum og
reyndi að manna sig upp og
fara inn i liúsið aftur. Svo kom
hann auga á mann, sem kom
hægt upp göturía og læddist
meðfram limgirðingunum.
Honum var fyllilega ljósft
lívað hann liafði gert, þegar
hann sneri við til þess að kom-
asl undan lögregluþjóninúm.
Það gljáði á vota kápuna i birt-
unni frá ljóskerunum og það
fór hrollur um liann er hann sá
þetta liæga, reglubundna fóta-
tak. Hugsum okkur að maður-
inn þarna uppi væri nú ekki
alveg dauður og færi að lirópa
á hjálp? Hugsum okkur að
lögregluþjóninum þætti grun-
samlegt að sjá liann þarna og
færi með honum inn? Hann
kom sjer þarna fyrir i sem eðli-
legustum stellingum og þegar
lögregluþjónninn fór fram lijá
honum bauð liann golt kvöld,
og mintist eitllivað á veðrið.
Áður en fótatak lögreglu-
þjónsins var dáið úl sneri hann
við og fór aftur inn i liúsið.
Ljósið frá forstofunni varpaði
glætu á neðstu stigaþrepin, og
hann geklc hægt upp. Hann
opnaði gluggann, sellist á rúm-
stokkinn og reyndi að hugsa.
Hann liafði átta tíma. Álta
tíma og 200 pund i smáseðlum.
Hann opnaði penhigakassann
og tók alt sem í lionum var,
svo tindi liann saman það
helsta verðmætt, sem var í her-
berginu, og stakk þvi i vasana.
Fyrsla liræðslan var nú um
það bil afstaðin — en nú sett-
ist að lionum ný kvíðandi ang-
ist. Hann settist aftur og reyndi
að liugsa fyrstu leikina i því
tafli, sem líf hans valt á. Hann
liafði oft lesið um lólk, sem
tókst lengi vel að umflýja lög-
regluna, en gekk svo í greipar
lienni fyrir einbera flónsku og
athugaleysi. Hann hafði heýrl
lögreglumenn segja, að glæpa-
.menn gerí að jafnaði einhverja
flónslega slcissu, eða láti eftir
sig vegsummerki, sem ríði þeim
að fullu. Hann tók skammbyss-
una upp úr skúffunni og at-
lnigaði hvort hún væri lilaðin.
Ef hið versta ætti að ske þá
vildi lrann deyja fljótlega.
’ Átta tíma upp á að hlaupa og
200 pund. Fyrst ællaði hann að
setjasl að í þjettbýli og lála
skeggið vaxa. Þegar leitinni að
honum væri lokið ætlaði liaiíu
að komast lil útlanda og' byrja
nýtt líf. Hann ætlaði að laum-
asl út á nóttinni og senda bréf
lil sjálfs sin — eða öllu lieldur
hrjefspjöld, sem liúsmóðir liaús
læsi. Brjefspjöld frá góðkúön-
ingjum, frá systur og bróður. Á
daginn ætlaði liann aðallega að
lialda sjer inni og skrifa, líkt
og þeir gera, sem kalla sig rit-
höfunda.
Eða kanske ælli hann að
halda sig við sjóinn? Hverjum
niundi detta í liug að leita lians
á baðstöðunum, þar sem liann
væri ýmist að róa eða synda
innan um liina gestina? Hann
sal og íhugaði þetta. Eitt gal
jiýtt lífið, annað dauðann. En
hvort?
Hann loghitaði í andlitið er
haflfíí -húgsaði um hve áríðandi
valið væri. Það var svo margt
fólk, sem sótti baðstaðina á
þessum líma árs, að enginn