Fálkinn - 02.11.1935, Síða 10

10
F Á L K I N N
N. 355. Adamson þolir ekki hitann.
Og barn. Hvernig er það orð
í fleirtölu?
— Tvíburar, svaraði ungi nem-
andinn.
Tommi lilli átti að skrifa 300 orða
stil um bifreiðar. Og stíllinn var
svona:
„Frændi minn keypti sjer bifreið
og einn daginn braut hann h'ana í
mjel. Þetta eru víst nálægt tuttugu
orð. En tvö hundruð og áttatíu orð-
in eru það, sem frændi minn sagði
á íeiðinni heim til sín“.
Drengurinn (gramur við systur
sína): — Hvað segirðu? Kemur hún
María frænka ekki? Þá hefi jeg
þvegið mjer í framan til ónýtis!
Kennarinn: — Heldur þú, að
Shakespeare mundi ekki vekja at-
hygli ef hann væri á lífi núna?
— Það mundi hann áreiðanlega
gera. Hann væri 300 ára gamiall!
Dómarinn: — Hvað gerðist svo
eftir að fanginn barði yður?
Vitniff: — Hann gaf mjer þriðja
löðrunginn.
Dómarinn: — Þjer meinið vísl
annan löðrunginn?
Vitniff: — Nei, það var jeg sem
gaf honum annan löðrunginn.
Hverskonar maður er þessi
Smith?
— Ef þú sjerð mann vera að
biðja annan mann um lán, l>á er sá
maðurinn, sem hristir höfuðið,
Smith.
—■ Sýniff þjer okkur trúlofunar-
hringa, gullsmiður. Fljótt!
— Ileijriff þjer, húseti. Jeg var
aff þvo nokkra klúta. Mega þeir
ekki koma meö ú þvottasnúruna?
Hvaö er aff, matsveinn?
— Jeg œtlaffi bara að spgrja yd-
ur, skipstjóri, hvort þjer viltluö haf.i
eggiff harösoöiff eöa linsoöiö.
FJÁ RSJÓÐ V RINN.
Kokkurinn, sem var sinn eigin
tannlæknir.
— Nú get jeg brúöum ekki haldiö
þjer uppi lengur.
— Átlu ekki frímerki, góöi minn'!
- - Þessi kikir er ónýlur. Jeg get
ekkert sjeÖ nema einliverju gráa
móöu.
30
Maður kom til verksmiðjustjóra og
bað um vinnu en fjekk afsvar. —
Við höfum ekkert handa yður að
gera, sagði forstjórinn, — hjer er
hvert sæti skipað.
— Þjer hafið óreiðanlega eitthvað
handa mjer, sagði umsækjandinn.
— Nei, við höfum nóg fólk til
allra verka hjer.
— Jeg skal sjá við því, sagði
maðurinn. — Jeg skal gera svo lit-
ið, að það muni ekkert um það.
Faðir var að skamma son sinn
fyrir hvað hann færi seint á fætur
og lil dæmis um, að morgunstund
gæfi gull í mund, sagði hann hon-
um af inanni, sem hefði farið
snemma á fætur og hafði fundið
troðna peningabuddu. — Það get-
ur verið, sagði sonurinn. — En sá
sem týndi henni hlýtur að hafa
farið á fætur á undan honum!
Maður kom inn á veitingahús og
beið klukjuitíma þangað til mat-
urinn kom, sem hann hafði beðið
um. Þegar pilturinn loks kom með
matinn sagði hann:
— Eruð þjer pilturinn sem jeg
pantaði matinn hjá áðan?
— Jó, jeg er hann.
— En hvað þjer hafið stækkað
síðan!
Ungur piltur skrifaði blaði fyrir-
spurn á þessa leið: — Getur blaðið
frætt mig á, hversvegna ungar stúlk-
ur láta altaf aftur augun þegar mað-
ur kyssir þær?
Hann fjekk um hæl svolátandi
linu frá blaðinu: — Sendið okkur
mynd af yður og þá getur verið,
að við getum leyst úr spurningunni.
— Hvernig er „maður“ í fleirtölu?
spurði kennarinn.
— Menn, svaraði barnið sam-
stundis.
— Hefirðu nokkurntima sjeð hnef-
leika?
— Nei, en jeg/gægðisl einu sinni
inn í stofu til konunnar minnar
þegar hún var að spila bridge við
vinkonur sinar.
Liðsfoririginn spurði dáta sína,
hvort þeir hefðu yfir nokkru að
kvarta í vistinni og einn þeirra gekk
fram þegar i stað og kvartaði yfir að
hann nefði í morgun fengið ölflösku,
sem ekki var öl í, heldur bensín, og
hann hefði drukkið niður í hálfa
flöskuna í ógáti.
— Jæja, svaraði liðsforinginn, —
|iá ættuð þjer að varast að reykja í
nokkra daga.