Fálkinn - 04.04.1936, Side 9

F Á L K I N N
9
GEORGES SIMENON:
Líkið
á krossgötunum.
um leið og hann gleypti sardínu, sem þeir
fengu i staðinn fyrir „hors d’oeuvre“.
„Herra Oscar“.
„Hefir hann átt hjer heima lengi?“
„Líklega í ein átta ár, eða ef til vill tíu.
En jeg á hest og vagn, svo að . . . .“
Og maðurinn hjelt áfram að sinna þörfum
þeirra, en var all hægfara. Hann var ekki
orðmargur og augnaráðið lymskulegt.
Lað var eins og hann tryði engum.
„Og lierra Michonnet?“
„líann er vátygginga-umboðsmaður“.
Þetta var alt og sumt.
„Hvort viljið þið heldur rauðvín eða hvít-
vín?“
Hann var lengi að bauka við að ná kork-
ögn upp úr flöskustútnum, en loks helti hann
vininu í glösin.
„Og fólkið í húsi ekknanna þriggja?“
„Jeg get varla sagt, að jeg liafi sjeð það . .
að minsta kosti ekki frökenina .... þar kvað
vera fröken .... Þjóðvegurinn liggur ekki
um Avraiville“.
„Var maturinn sæmilegur?" spurði konan,
frammi i eldhúsi.
Þeir Maigret og Lucas hættu loks að spyrja,
en sátu liljóðir og hugsaði hvor sitt. Og þeg-
ar þeim fór að leiðast hugsanaþvargið, fóru
þeir út á götuna aftur, — gengu fyrst fram
og aftur, stundarkorn, en hjeldu svo aftur að
krossgötunum.
„Hún kemur ekki“.
„Mjer er talsverð forvitni á að vita, livaða
erindi Golberg hefir átt á þessum slóðum . ..
Kampavín og saltaðar möndlur .... Fundust
nokkrir gimsteinar i fórum hans ?“
„Nei. — Ekkert annað en tvö þúsund og
nokkrir frankar, i veski“.
Enn var ljós í bifreiðaskýlinu. Maigret tók
iiú eftir því, að íbúðarhús herra Oscars lá
ekki að veginum, heldur var það á bak við
viðgerðarskálann, svo að ekki sáust glugg-
arnir á liúsinu af veginum.
Vjelamaðurinn sat á aurhlíf, á einni hif-
reiðinni, í vinnufötum sínum, og var að horða
Og skyndilega birtist skála-eigandinn, ein-
hversstaðar utan úr myrkrinu.
„Gott kvöld, herrar mínir“.
„Gott kvöld“, muldraði Maigret.
„Indælt veður í kvöld. Haldi hann svona á-
fram, fáum við gott veður á páskunum“.
„Heyrið þjer, maður minn“, sagði Maigi’et
all hranalega, „er þessi hola opin alla nótt-
ina?“
„Opin Nei. En hjer er altaf maður á verði,
og sefur liann hjer í bedda. Hliðið er lokað
. . . . En þeir, sem kunnugir eru lijer, Jiringja
þegar þeir þarfnast einhvers . . . . “
„Er mikil bifreiðaumferð hjer á nóttunni?“
„Mikil? Nei. Þó fara hjer framhjá einstöku
Infreiðar .... flutningabifreiðar, sem eru á
leið til torgsins. Fyrsta grænmetið kemur
hjeðan .... Það kemur fyrir að þá vantar
bensín .... eða eitthvað smávegis þarf að
gera við. Viljið þjer ekki koma inn og þiggja
litið glas?“
„Nei, þakka yður fyrir“.
„Það er óviturlegt. En jeg vil ekki vera að
neyða yður. Þjer eruð ekki enn búinn að
komast að neinni niðurstöðu í þessu morð-
máli, vænti jeg Jeg er viss um að þjer skilj-
ið það, að ekkert er líklegra, en að herra
Michonnet verði að kryplingi af gremju . . .
einkum ef hann fær nú ekki slrax nýja sex-
sivalninga bifreið“.
Bifreiðarljós sáusl álengdar og urðu
skjótlega skýrari. Hvinur. Skuggi þaut fram
hjá.
„Læknirinn frá Etampes“, tautaði skýlis-
eigandinn. „Hann hefir sennilega verið sótt-
ur til Arpajon. Hann kemur seint frá mið-
degisverðinum hjá starfsbróður sínum“.
„Þekkir þjer allar bifreiðar, sem fara lijer
framhjá?“
„Margar .... sjáið þjer lugtirnar tvær,
þarna .... það er bleikjurtar-lilass, sem
verið er að aka til torgsins .... þeir nenna
aldrei að kveikja á kastljósunum, þeir
kumpánar .... og þeir aka altaf á miðjum
veginum .... Gott kvöld, Jules . . . .“
Undir var tekið, einhverstaðar uppi á
flutnings-bifreiðinni, um leið og hún fór
fram hjá, og síðan sást ekki annað en litla,
rauða aftur-ljósið, sem hvarf brátt i myrkr-
ið. Langt i burtu sást til járnbrautarlestar,
sem var til að sjá eins og glóandi ormur,
sem sniglaðist áfram, í gegnum óendanlegt
myrkrið.
„Hraðlestin 9.32 .... Jæja? .... Þjer
viljið enga hressingu þiggja? .... Heyrðu,
Jojo, — þegar þú ert búinn að borða, verð-
ur þú að athuga þriðju dæluna, þarna. Hún
er orðin þur“.
Enn sáust skær bifreiðarljós. En bifreiðin
ók framhjá. Það var ekki frú Goldberg.
Maigret reykti jafnt og þjett. Hann skyldi
við lierra Oscar fyrir framan bifreiðaskýlið,
en fór sjálfur að rölta fram og aftur, í nánd
við það, og Lucas með honum, en hann var
að tala við sjálfan sig í hálfum hljóðum.
Ekkert ljós í húsi ekknanna þriggja. Tíu
sinnum gengu lögreglumennirnir fram hjá
hliðinu.Tíu sinnum varð Maigret ósjálfrátt
litið upp í gluggana, þar sem liann vissi að
lierbergi Elsu var.
Þá var íbúðarhús Michonnets, spánýtt
með gljáborinni eikarhurðinni og skoplega
litlum garðinum.
Og þá bifreiðaskýlið, — vjelamaðurinn
var að athuga bensíndæluna og herra Oscar
stóð hjá lionum, með hendurnar i buxna-
vösunum og sagði fvrir verkum.
Flutningabifreið, sem kom frá Etampes
og var á leið til Parísar, nam staðar lil
þess að taka bensín. Ofan á grænmetis-
hlassinu lá sofandi maður. Hann var varð-
maður og fór þessa sömu leið á hvei’ri nóttu
á sama tíma.
„Þrjátíu lítra“.
„Ertu tilbúinn?“
„Alt í lagi“.
Bifreiðinni var hleypt af slað og fór hún
þrumandi ofan hallann frá Arpajon, með
þrjátíu kílómetra hraða.
„Hún kemur sennilega ekki“, tautaði
Lucas. „Hún hefir líklega ákveðið, að gista
í París“.
Þeir þrömmuðu enn tvisvar sinnum fram
og aftur, þessa tvö hundruð metra, á kross-
götunum, en þá sveigði Maigret alt í einu
inn á veginn til Avraiville. Þegar þeir komu
að kránni, var búið að slökkva þar á öllum
lömpum, að einum undanskildum, og eng-
an mann var að sjá í veitingastofunni.
„Mjer heyrðist jag heyra í bifreið . . . .“
Þeir sneru sjer við. Þetta var rjett. Tvö
sterk ljós rufu myrkrið, eins og fleygar. Bii'-
reiðin stefndi til þorpsins og sveigði upp
að hifreiðaskýlinu með hægri ferð. Þeir sáu
að bifreiðarstjórinn talaði við mennina í
skýlinu.
„Hann er að spyrja til vegar“.
Loks hjelt bifreiðin áfram og uppljómaði
símastaLirana. Þeir Maigret og Lucas lentu i
Ijósfleygnum, þar sem þeir stóðu fvrir fram-
an krána.
Hemlarnir voru settir á. Bifreiðarstjórinn
kom út úr vagninum, gekk að dyrunum og
opnaði þær.
„Jeg vænti að þetta sje staðurinn?“ var
spurt með kvenrödd, inni í bifreiðinni.
„Já, frú. Avraiville. Og það er grenigrein
yfir dyrunum“.
Fæti, í þröngum silkisokk, var stigið á
göluna. Það sá á loðkápu. Maigret ætlaði að
ganga fram, til þess að heilsa konunni.
í sömu andránni kvað við skolhvellur og
hljóð, og konan fjell á höfuðið til jarðar
og lá kyr, i hnipri, en annar fóturinn kiptisl
til, eins og að um hann færi krampatevgjur.
Þeir Maigret og Lucas litu hvor á annan.
„Líttu eftir konunni“, varð Maigret að
orði.
En það voru liðnar nokkrar sekúndur.
Bifreiðarstjórinn stóð liöggdofa, í sömu
sporum. Gluggi var opnaður uppi á lofti, i
kránni.
Skotinu liafði verið hleypt af úti á vell-
inum, til hægri liandar. Maigret hljóp i þá
ált og tók skammbyssu upp úr vasa sínum.
Hann heyrði mjúkt fótatak í grasinu. En
hann sá ekkert fyrir hinum skæru ljósum
á bifreiðinni, sem köstuðu birtu yfir nokk-
urn hluta umhverfisins, en ollu því að ann-
ars varð myrkrið enn dimra. Hann sneri sjer
við og kallaði:
„Ljósin!“
Þessari skipun var fyrst ekkert sint. Hann
kallaði þá aftur. Og þá misskildu þeir hann
hrapalega. Bifreiðastjórinn eða Lucas
stefndu öðru kaslljósinu beint á Maigret,
svo að hann sást skýrt bera við kolsvartan
hakgrunninn.
Morðinginn lilaut að vera kominn lengra
áleiðis, eða lengra til hægri handar eða
vinstri. Að minsta kosti var hann hvergi
sjáanlegur i ljósfleygnum.
„Ljósin!“ grenjaði Maigret ennþá einu
sinni.
Hann krepti hnefana í bræði. Hann hljóp
í einlægum hlykkjum, eins og hundelt kan-
ina. Hugmyndir hans um vegalengdir rugl-
uðust vegna ljósanna. Og alt í einu sá hann
dælurnar við bifreiðaskýlið, tæpa hundrað
metra fram undan sjer. Og í sömu svifum
stóð maður fyrir framan hann, sem sagði
með hásri rödd:
„Hvað er lijer um að vera?“
Maigret nam staðar, fokreiður, og virti
lierra Oscar fyrir sjer frá hvirvli til ilja.
Hann aðgætti það, að enginn aur var á inni-
skóm hans.