Fálkinn - 16.01.1937, Blaðsíða 12

12
!•’ Á L lv 1 N K
DASHIELL HAMMET:
Granni maðurinn.
Leynilögreglusaga.
hann. Hann lygndi aftur augunum og hugs-
aði. „Nei, jeg minnist þess ekki að hafa nokk-
urntíma sjeð hana með trúlofunarhring.
Hann setti olnbogana á skrifborðið og
glotti til mín: „Jæja, og hvernig eru horl'-
urnar á því, að þú fáist til að gera það, sem
hann biður um?“
„Litlar“.
„Jeg gat búist við þvi“. Hann lagði hend-
ina á brjefið. „Þú veist eins vel hvernig hon-
um líður og jeg geri. Hvað gæti freistað þin
lil að breyta ákvörðun?“
„Jeg veit ekki hvað —“
„Mundi það stoða, ef jeg gaéti fengið þig
til að tala við hann? Það gæti hugsast að það
væri eina ráðið til að —“
„Jeg vil gjarnan tala við hann“, sagði jeg,
„en þá verður hann að tala af meiri hrein-
skilni en hann skrifar“.
Macaulay spurði með semingi: „Þú átt
við, að eftir þinni meiningu geti hann vel
hafa drepið hana“.
„Það veit jeg ekkert um“, sagði jeg, „jeg
veit ekki eins mikið og lögreglan, og þó gæti
svo farið, að hún hefði ekki nægar sannan-
ir til að handtaka hann, jafnvel þótt hann
fyndist“.
Macaulay andvarpaði: „Það er ekki gam-
an að vera málaflutningsmaður geðbilaðs
manns. Jeg ætla að reyna að koma vitinu
fyrir hann, en hitt er annað mál, hvort mjer
tekst það“.
„Jeg ætlaði að spyrja þig um, hvernig
fjárliag hans væri liáttað. Er hann eins vel
stæður og hjer fyrrum?“
„Það er líkt og var. Það hefir auðvitað
gengið af honum við kreppuna eins og öll-
um öðrum, og leyfisgjöldin af bræðsluað-
ferðum hans eru næsta rýr núna, meðan
allur málmiðnaður er í kalda kolum, en
hann fær þó undir öllum kringumstæðum
50—60.000 dollara á ári fyrir fyrir gler- og
Jdjóðeinangrana sína. Og að því meðtöldu,
sem honum áskotnast hjeðan og handan —“
IJann hætti í hálfu kafi og sagði: „Þú ert
vist ekki að hugsa um, hvort hann geti borg-
að þjer það, sem þú setur upp?“
„Nei, en jeg vildi vita þetta“. Svo datt
mjer annað í hug: „Á hann nokkra ætt-
ingja nema konuna sína fyrverandi og
krakkana tvo?“
„Hann á systur, Alice Wynand. En þau
hafa ekki talast við í -— ja, það hljóta að
vera orðin 4—5 ár“.
. Jeg þóttist vita, að þetta væri Alice frænka
sú, sem Jorgensensfólkið átti að koma til á
aðfangadaginn. „ÍJt af hverju urðu þau ó-
sátt?“ spurði jeg.
„Hann sagði í viðtali við eitt af blöðun-
um, að hann tryði því elcki að óreyndu, að
5-ára áætlunin rússneska þyrfti að fara í
hundana. Annað sagði hann ekki í rauninni".
Jeg hló. „Það kalla jeg—“
„Hún er ekki hótinu betri en hann. Hún
man ekki frá nefinu til munnsins. Einu
sinni þegar bróðir hennar hafði verið skor-
inn við botnlangabólgu fóru þær Mimi og
liún í leigubíl til þess að lieimsækja hann á
•
spítalanum og mættu líkvagni, sem kom úr
áttinni frá spítalanum. Alice varð náföl,
þreif í handlégginn á Mimi og sagði: „Al-
máttugur, ef það væri nú .... æ, hvað heit-
ir hann nú aftur!“
„Hvar á hún heima?“
„í Madison Avenue. Nafnið er í síma-
skránni“. Hann hikaði við. „Jeg lield ekki
íí
„Jeg skal ekki ónáða liana“. Áður en jeg
gat sagt meira hringdi síminn. Hann svar-
aði og sagði: „Halló — já, það er jeg —
hver? Já, já“. Hann kipraði saman var-
irnar og glenti upp augun. „Hvar?“ Hann
ldustaði áfram. „Já, endilega. Kemst jeg í
læka tíð. Hann leit á úlfliðsúrið. „Ágætt,
þá sjáumst við i lestinni“. Hann lagði frá
sjer símann. „Þetta var Guild lautinant",
sagði hann. „Wynand liefir reynt að fremja
sjálfsmorð i Allentown, Pennsylvanía“.
XIII.
Dorothy og Quinn sátu við diskinn, þegar
jeg kom inn í Palma-klúbbinn. Þau sáu mig
ekki fyr en jeg kom á hlið við Dorotliy og
sagði: „Halló, krakkar“. Dorothy var í sönm
fötunum og jeg hafði sjeð liana í seinast.
Hún leit á mig og á Quinn og varð blóð-
rjóð í framan. „Þurftirðu endilega að kjafta
þvi í hann?“
„Þessi stelpa er alveg gengin af göflun-
um“, sagði Quinn hlæjandi, „jeg náði i þessi
lilutabrjef lianda þjer, þú ættir að ná í í'leiri
— og hvað viltu fá að drekka?“
„Góðan og gamaldags whisky. Þú erl lag-
legur gestur, að stelast á burt, án þess að
segja eitt einasta orð“.
Dorotliy leit á mig aftur. Rispurnar á and-
Jitinu á henni voru fölnaðar, marblettirnir
sáust varla og bólgan horfin úr neðri vör-
inni. „Jeg treysti þjer“, sagði liún. Hún var
að því komin að skæla.
„Hvað áttu við með þvi?“
„Þú veist vel hvað jeg á við. Jeg treysti
þjer, jafnvel þó að þú færir i boð til
mömmu“.
„Og því skyldirðu ekki treysta mjer?“
Quinn sagði: „Hún er alveg í öngum sín-
um, þú mátt ekki vera að erta hana“. Hann
tók í liendina á henni. „Svona, svona, Ijúfan,
nú skaltu ekki —“
„Haltu þjer saman“. Hún kipti að sjer
hendinni. „Þú veist vel hvað jeg meina“,
sagði hún við mig, „þú og Nora voruð að
draga dár að mjer við hana mömmu, og —“
Nú fór jeg að skilja hvað á spítunni hjekk.
„Það er hún, sem hefir sagt þjer þetta, og
þú trúðir því“. Jeg hló. „Tuttugu ára — og
þó svona mikið flón, sem gleypir við fyrstu
bestu lygasögunni. Jeg get hugsað mjer, að
liún hafi hringt þegar við vorum farin. Við
lentum í rifrildi, svo að við stóðum ekki
lengi við“.
Hún liengdi hausinn og sagði: „Jeg er
erki-flón“, með hæglátri og raunalegri rödd.
Svo tólc bún um báðar hendur mínar og
sagði: „Heyrðu, við skulum fara og tala við
Noru undir eins. Jeg verð að biðja hana
fyrirgefningar. Jeg hefi verið auli. Jeg hefði
meir en átt það skilið, að hún liefði aldrei
66
„Já, það er ágætt, en við höfum nægan
tíma. Við skulum fá okkur glas fyrst“.
Quinn sagði: „Heilla karlinn. Ekki veit
jeg hvernig jeg á að þakka þjer. Þjer liefir
lukkast að láta sólina skína aftur á litlu
Ijúfuna olílvar og' lvomið með gleðin’a —“.
Hann tæmdi glasið. „Svo skulum við fara
íil Noru. Sprúttið er eins gott þar, og miklu
ódýrara".
„Hversvegna verður þú ekki eftir?“
spurði liún hann.
Hann liló og' liristi liöfuðið. „Jeg. ætti riu
elvld annað eftir. Máske þú reynir að fá
Nick til að verða eflir, en jeg fer með þjer.
Nú liefi jeg orðið að þola í þjer nöldrið í
dag, svo að það er jafngott þó að jeg fái
að njóta þess þegar sólin slvín“.
GilJjert Wynand sat Iijá Noru þegar við
komum á Ilotel Normandie. IJann kysti
systur sína og tólv í liendina á mjer og svo á
Quinn, eftir að liann Jiafði verið kyntur
honum.
Dorotliy fór undir eins að þylja lang'a og
lijartnæma, en ekki of samanliangandi af-
sölcunarræðu yfir Noru.
„Nora sagði: „Æ, hættu þessu, það er
ekkert að afsaka. Hafi Nick sagt þjer, að jeg
væri sár eða móðguð eða eitthvað í þá átt,
þá er það eldd af öðru en því að hann er
gamall, grískur erkilygari. Komdu, lof mjer
að laka kápuna þína“.
Quhm skrúfaði fá útvapinu. Tímamerk-
ið tilkynti, að lvlukkan væri 31 mínútu og
14 sekúndu jdir fimm, samkvæmt austan-
verðum meðaltíma. Nora sagði við Quinn:
„Þú getur leikið byrlara. Þú veist livar á-
fengið er“, og fór á eftir mjer inn í bað-
klefann.
„IJvar fanstu hana?“
„Á knæpu. Hvað vill Gillrert liingað?“
„Hann kom til þess að tala við liana, eftir
því sem hann segir. Hún kom ekki lieim í
nótt, og liann hjelt, áð hún hefði verið hjer“.
Hún hló. „Hann virtist þó ekkert forviða,
þegar hann fann liana ekki hjerna. Hann
sagði, að liún legði það i vana sinn að slá
sjer út. Hún þjáðist af „dromomani“, en það
kæmi af móðurtilfinningu og væri mjög
eftirtektarvert! Hann sagði, að Stekel stað-
liæfði, að fólk sem þjáðist af þessu, væri
að öllum jafnaði stelsjúkt, og að liann væri
að reyna hana með því að leggja liitt og
annað smávegis á glámbekk, til þess að
reyna hvort liún stæli því, en að þvi sem
liann freltast vissi, hefði liún aldrei fallið
fyrir freistingunni“.
„Þetta er ljómandi unglingur. Minlist
harin nokkuð á föður sinn?“
„Nei“.
„Hann veit ef til vill ekkert um það. Wyn-
and reyndi að drepa sig suður i Allentown.
Guild og Macaulay eru farnir þangað til
lians. Jeg veit ekki almennilega livort jeg á
að segja krökkunum það eða ekki. Það væri
gaman að vita, hvort Mimi liefir ráðið
nokkru um, að hann kæmi liingað“.
„Það liugsa jeg ekki, en ef þú —“
„Mjer datt þetta svona í hug“, sagði jeg.
„Hefir hann verið hjerna lengi?“
„Klukkutíma eða svq. Hann er undarlegl
barn. Hann er að læra kínversku og hefir i
smíðum bók um trú og þeldcing —- ekki þó
á kínversku — og finst Jack Oakie vera
Jmáðgreindur maður“.
„Það finst mjer líka. Ertu full?
„Eklci mikið“.
Þegar við komum inn i dagstofuna voru
Dorotliy og Quinn að dansa undir laginu
„Eadie was a lady“.