Fálkinn - 27.02.1937, Qupperneq 10

10
F Á L K I N N
Nr. 429. Huffintssamur er Adamson.
S k r í
— Þú ert svo niöursokkinn í þessa
skáldsögu, Maria. Jeg held endilega
að það sje eitthvað að sviðna
frammi í eldhúsi.
Rúmið, sem er mátulega langt
öllum.
11 u r.
— Heldur skrifstofustjórinn, að
skrifstofustjórinn noti þennan grímu-
dansbúning sjálfur, eða má jeg gefa
hann ?
t
Brunaliðsmaður fór að biðja sjer
stúlku, en alhir er varinn góðnr.
— Hvað gengur að þjer, Leifi?
— 0, ekki nema vinna, vinna,
vinna — frá morgni til kvölds.
— Jæja, svo þú ert farinn að vinna?
— Já, jeg á aS byrja á morgun.
- Gælið þjer nú að sokknmmi
minum!
— Nei, þetta þykir mjer nú of
lisknlegur jazz!
Sá þriðji: — Jeg er þvi miður
með kýli á hausnum.
— Segir úrið yður livað timanum
iíður?
— Nei. Jeg verð altaf að líta á það.
Heyrt á Borg: — Jæja, svo að luin
er þá loksins gift. Hver er sá lukku-
legi?
— Hann faSir liennar.
Skrifarinn: — Jeg þyrfti að biðja
yður um frí í viku, til þess að ve'ra
viðstaddur hjónavígslu vinar míns.
Húsbóndinn: — ÞaS hlýlur að vera
góður vinur yðar, úr því að þjer þurf-
ið svona langan tíma?
— .1 á, eftir hjónavígsluna verður
])essi vinur konan mín.
Kennarinn bað skólabörnin að segja
sjer mismuninn á orSunum „úrslit“
og .,afleiðing“.
Greind telpa svaraði: „Úrslitin“
eru það sem þjer vonið, en „afleið-
ingarnar" fáið þjer.
— HvaS er það fyrsta sem þjer
gerið þegar þjer hreinsið riffilinn
yðar? spurði undirforinginn her-
raanninn.
— Jeg lít á númerið.
— Nú? hreytti. undirforinginn út
úr sjer, — Til hvers gerið þjer það?
— Til þess að vera viss um, að jeg
hreinsi ekki annars manns riffil.
Jón hafði verið á uppboði og keypt
stóra klukku og var á leiðinni heini
með hana undir hendinni. Hann mæt-
i: Bjarna kunningja, sem segir:
— HvaS gengur að þjer maður.
Ertu orðinn vitlaus? Væri þjer ekki
nær að kaupa þjer armbandsúr en
að ganga með þetta ferlíki.
Lítill drengur kemur með móður
sinni á bæ upp i sveit, þar sem þau
ætla að verða í sumarfríi. Fyrsta
kvöldið spyr drengurinn móður sína
hvar baðkeriS sje.
— Það er ekkert baðker til hjerna,
góði minn.
— ÞaS var gott! Þetta verður þá
reglulegt frí!
— HvaS er þetta! sagði maðurinn
við konuna sína. — Hefirðu meitt
þig, þú ert með plástur fyrir vinstra
auganu!
— Plástur? Kallarðu það plástur?
l’etta er nýi hatturinn minn.
Frú Brooks hringir til slátrarans
áður en lnin fer út. — Sendið þjer
mjer steik fyrir níu pence, og ef
jeg verð ekki heima, þá segið þjer
sendlinum að stinga henni gegnum
skráargatið.
— Heyrðu Villi, þú átt ekki að
vera svona eigingjarn. Þú átt að lofa
honum bróður þínum að nota sleð-
ann til hálfs við þig.
— Já, mamma, jeg geri það. Jeg
nota sleðann niður brekkunar en
hann notar hann á leiðinni upp.
— Jeg vátrygði röddina i mjer
fyrir 100.000 doltara. sagði söngvar-
inn frægi.
— Hvað hafið þjer gerl við pen-
ingana? spurði söngdómarinn.
Maður nokkur í London hefir það
fyrir siS að fara með drengj-
um úr borginni i skemtiferð upp meS
Thames einu sinni á ári. Fer hann
ineð alla strákana í járnbraut og
lætur þá baða sig í ánni og leika
sjer allan daginn.
Þegar einn af stráku'num var
komin úr fötunum og var að fara
út i ána, sagði kunningi hans nær-
staddur: — Skelfing er aS sjá, livað
þú ert skítugur, Bill!
— Er það ekki von, svaraði Bill.
— Jeg misti af lestinni í fyrra!