Fálkinn - 21.08.1937, Blaðsíða 6

0
F Á L K I N N
Y 1
William McHarfl Jí iÐ MUNA C )F VEL
| sem kom upp sig með því
.rr-3 —il^ A
— Þetta er mál, sem þeir hafa
dembt á mig til þess að koma
mjer i bobba, yfirmenn mínir,
sagði kunningi minn, O’Malley
leynilögreglumaður. Yfirmenn
mínir geta ekki ráðið við málið
og þessyegna afhenda þeir mjer
])að, að þeir þykjast vissir um,
að jeg geri það ekki heldur. Og
þó hafa ]>eir einuin borðanum
meira en jeg. Málið er fljótt
frá sagl svona: Maður uokkur
hverfur í janúar og enginn
luigsar neitt um þetta fyr en í
mars, að það kemur á daginn,
að hann hefir verið myrtur!
— Hvernig komst það upp?
spurði jeg.
Líkið af honum fanst í
ánni, það hafði flækst í kvisti
við bakkann. Og líkið bar það
með sjer, að maðurinn hafði
fengið höfuðhögg — og svo ver-
ið hrint út i ána! Þeir bjuggu
fimm saman, hann og aðrir
fjórir ungir menn í sömu ibúð-
inni í stóru sambyggingarhús-
unum í Chelsea Embankment.
Þeir stunduðu mismunandi
vinnu, og þegar þeir áttu eitt-
hvað i buddunni tóku þeir ekki
lífíð hátíðlega. Fjölskylda hins
dána á heima í Somerset og er
i góðum efnum, en hún skifti
sjer litið af honum. — Manton
hjet hann annars, maðurinn.
Svo dó frænka hans og hann
erfði þúsund pund eftir liana.
Og hann ákvað að taka sjer fri
og fara í ferðalag til Suður-
Frakklands. Hann lcom ávísun-
inni í peninga, keypti sjer far-
miða og morguninn eftir — það
var þriðjudagur kvaddi hann
kunningja sína og sambýlis-
menn áður en þeir fóru til
vinnu. Haiin var ekki heima
Jiegar þeir komu heim um
kvöldið, svo að þeir þóttust
vissir um, að liann væri farinn
- en í staðinn hefir hann ver-
ið drepinn.
Einhver sem vissi að liann
hafði peningana Iiefir myrt
hann, sagði jeg.
— Mikið gáfnaljós ertu! .Tá,
en hver?
— Þú verður að komasl fyrir
hverjir það voru, sem vissu að
hann hafði erft peningana. Fje-
lagarnir hans fjórir hljóta að
minsta kosti að hafa vitað það.
— Þjer er altaf að fara fram!
Og við ermn einmitt á leið til
þeirra núna, til að tala við þá.
Þeir búa ekki saman lengur.
Hjerna vinnur einn þeirra.
Við gengum inn í litla víxl-
arabúð. Ungi maðurinn sem við
spurðum eftir, hjet Byrne.
Ilvað höfðust þjer að dag-
inn sem Manton ætlaði að fara
lil París? spurði O’Malley.
Jeg var á skrifstofunni.
Jeg liefi varast að vanrækja
liana, af ótta við að mjer yrði
sagt upp.
Vitið þjer hvort nokkrir
hinna kunningjanna eru í al-
varlegum f járhagsvandræðum ?
spurði O’Malley.
Við erum nú allir i pen-
ingayandræðum! Við bjuggumst
við, að Manton viki einhverju
að okkur þegar hann erfði, en
]>að gerði hann ekki.
Jæja — svo þjer fóruð á
skrifstofuna. Hvað gerðuð þjer
fleira?
-— Eftir því sem mig minnir
])á fór jeg í erindi til ýmsra
viðskiftavina skrifstofunnar.
----- „Eftir þvi sem mig minnir"
það er ekki nóg, sagði O’Mal-
lev. Þjer verðið að segja mjer
alt sem þjer aðhöfðust þennan
dag, frá morgni til kvölds. Hvað
gerðuð þjer um morguninn?
Hvar átuð þjer hádegisverð?
Hverja liittuð þjer og hverja
töluðuð þjer við? Hvar voruð
þjer síðdegis, þangað til Man-
ton fór?
Byrne var alveg í öngurn sín-
um. — Mjer er ómögulegt aö
svara öllum þessum spurning-
um, sagði hann. Mjer er ómögu-
legt að muna þetta.
Og meira gátum við ekki haft
upp úr honuni. — —
Annar ungi maðurinn hjet
Ward. Hann seldi bifreiðar.
Hann gat heldur ekki munað
livað hann hafði aðhafst þenn-
an þriðjudag, og hann varð
afar skelkaður þegar O’Malley
fór að spyrja hann i þaula og
heimtaði svör.
Sá þriðji var reiður. Hann
var vátryggingasali og lijet
Hale. Hann hafði lista yfir
skiftavinina, sem hann hafði
heimsótt þennan dag fyrri part-
inn, en igat ekki gert grein fyrir
hvar hann hafði verið seinni
partinn. Hann skammaði okkur
eins og hunda.
Sá fjórði, Gulver að nafni,
var auglýsingasmali.
— Getið þjer munað hvað
])jer höfðust að þriðjudaginn
sem Manton var drepinn? spurði
O’Malley hann.
Já, það man jeg nákvæm-
lega, svaraði hann. Jeg' fór á
fætur dálitið fyr en vant var
— rjett fyrir klukkan liálf átta
og kom á skrifstofuna klukk-
an níu. Jeg las nokkur brjef
og las skrifara mínum fyrir
svör við þeim. Siðan fór jeg á
Auglýsingastofu Ahbeys, jeg
þurfti að tala þar við mann
sem heitir Edwards. Þaðan fór
jeg' um klukkan hálfellefu. Sið-
an liitti jeg mann sem heitir
Uppson og annan, 1 Iolley að
nafni. Jeg veit ekki hvort þessir
menn muna, að jeg heimsótti
þá þennan dag, en jeg geri ráð
fyrir, að skrifarar þeirra hafi
ritað það hjá sjer því að jeg
hafði hringt á undan mjer, og
sagt hvenær jeg kæmi.
Jeg horðaði hádegisverð með
starfsbróður minum - Dunton
hann man það áreiðanlega.
Það var nefnilega daginn, sem
„Ponicá“ vann veðhlaii])ið. Við
höfðum báðir veðjað dálitlu á
þennan hesl og vorum að lala
um úrslit hlaupsins meðan við
horðuðum. Á eftir man jeg vel,
fvlgdi hann mjer á skrifstofuna
við konnnn þangað klukkan
þrjú. Jeg las fyrir nokkur hrjef
- afrit af þeim eru í brjefa-
safninu á skrifstofunni og
klukkan fimni fór jeg þaðan
aftúr.
Jeg fór lil tveggja skiftavina.
Fallons og Johnstons. Það er
ekki vísl að þeir muni daginn,
af því að jeg liafði ekki aftalað
fyrirfram að hitta þá, en það
stendur i minnisbókinni ininni.
Jeg var klukkutima að þessu.
Svo fór jeg aftur á skrifstofuna
og var þar lil klukkan sex. Þá
fór jeg heim. Og þá voru Hale
og Byrne komnir.
Það er ágætl! sagði O’Mal-
ley. Þjer vitið með öðrum orð-
um alt, sem þjer hafið gert
þennan dag og getið svo að
segja gert grein fyrir hverri
mínútu.
— Já - jeg kann betur við
að vita, hvernig jeg nota tím-
ann, svaraði Culver drjúgur.
Það kemur sjer einstak-
lega vel þegar svona ber að
höndum. Og auk þess ber það
vott uin greind, og þegar jeg
hitti greinda menn eins og yð-
ur er jeg vanur að nota mjer
það. Kanske þjer viljið veita
mjer aðstoð i þessu máli. Ef
svo væri, að einhver hinna
þriggja kunningja yðar liefði
drepið Manton liver þælti
yður þá liklegaslur lil þess?
Culver hugsaði sig um dá-
litla stund.
.Teg held það geli ekki ver-
ið lieinn þeirra, sagði hann loks-
ins. Fhi sá þeifra, sem líklegast-
ur væri iil að liafa gert það, er
Byrne. Þeir voru altaf óvinir,
liann og Manton.
Þetta er talsvert spor í
áttina, sagði O’Malley, og jeg
er vður mjög þakklátur. .Teg
verð að fá varðhaldsskipun á
Byrne, svo að jeg geti gerl liús-
rannsókn hjá honum.
Svo yfirgáfum við Culver, og
O’Malley fjekk sjer leyfi til að
lála setja Byrne í gæsluvarð-
hald, en ekki notaði hann sjer
þau leyfi daginn þann eða dag'-
inn eftir. Jeg botnaði ekkert í
honuin.
En tveimur dögum síðar fór-
uin við heim lil Byrne. Hann
var heima og mjer fanst það á
honum, að hann hefði búist við
okkur.
.Teg veit i hvaða erindum
þið komið! sagði hann. En þið
verðið einskis vísari hjer. Jeg
hefi ekki drepið Manton!
Við rannsökuðum alt gaum-
gæfilega. O’Malley tók meira að
segja seturnar upp úr stólunum
og undir einni þeirra fann
liann línsmokkahnappa tvo,
merkla „T. M.“ Tveir steinar
höfðu verið í hnöppunum, en
þeir höfðu verið leknir úr.
Byrne varð náfölur.
— Þekkið þjer þessa? spurði
O’Malley.
Já, það eru línsmokka-
hnappar Mantons. Það voru
tveir brilliantar i þeim, og Man-
ton þótti afar vænt um þá. En
jeg hefi ekki látið þá þarna!
Hann var orðinn kafrjóður í
frainan og stamaði þessu út úr
sjer.
Jæja, sagði O’Malley, þetta
ei nú ekki heldur nægilegt til
])ess að láta laka yður fastan
eða hvað finst yður?
Hvað gengur að þjer, O’-
Mallev, sagði jeg þegar við vor-
um komnir út á götuna aftur.
Ertu orðinn vitlaus? Fyrst gef-
urðu Byrne tveggja daga frest
til þess að strjúka og' svo, eftir
að þú hefir verið svo heppinn
að finna línsmokkalmappa hins
látna hjá honum, þá tekurðu
liann ekki einu sinni fastan!
Nei, þú hefir vísl rjett að
mæla. En jeg er neyddur til að
fá sannanir fyrir, að hnapparn-
ir sjeu frá Manton — láta ein-
hverja fleiri þekkja þá, er ekki
svo? Kanske Gulver geti íijálp-
að mjer.
Við fórum til Culver, en O’
Malley mintist ekkert á lín-
smokkalmappana.
Jeg hefi í raúninni nægar
líkur til þess að láta setja Byrne
í varðhald, sagði hann við Gul-
ver. Og nú ælla jeg að reyna að
komast fyrir hvorl nokkrir eru
meðsekir honuni um morðið.
Þjer hafið sakleysissönnun yðar
í lagi, svo að það er aðeins