Fálkinn - 21.08.1937, Qupperneq 12

12
F Á L K I N N
Ránfuglar.
Leynilögreglusaga. 9.
eftir
JOHN GOODWIN
Það er best að koma inn i dagstof-
una, sagði hún stutt. Dalton fór á eí'tir
henni og lokaði dyrunum á eftir þeim.
Þau stóðu á miðju stofugólfinu, undir
stóra alabast-lampanum og horfðu hvort á
annað. Joyce var þóttaleg og kuldaleg og
klemdi saman varirnar. Það var ofurlitill
litur kominn á andlitið á henni á ný og
augun voru skýr og hvöss.
Jæja, nú ætlið þjer að gera svo vel að
Útskýra þelta, mr. Dalton, sagði hún.
Jeg held að það standi þjer nær að
gcfa skýringu í þetta sinn, Joyce. Og þetta
þarf ítarlegrar skýringar við, sagði liann og
lyfti upp treyjunni. Kanske þú vilir ekki
hvaða liegning liggur við þvi að hjálpa
slrokuföngum, en ef þú veist það ekki, þá
skal jeg segja þjer það. Það er tveggja ára
fangelsi, með eða án þrælkunarvinnu.
Jæja, skýrðu mjer nú frá.
10.
Mannjöfnuöur.
Hafi Dalton búist við að það mundi liða
yfir Joyee, þá varð hann vonsvikixpi, þ.ví
að jafnvel ekki hin skörpu augu lians gálu
sjeð neitt grunsamlegt í köldu andlitinu.
En jafnvel þó að liún sýndi ekki á sjer
nein svipbrigði, þá' var henn mjög óróti.
IJún vissi að alt talaði á móti lienni.
Það sem nú varðaði mestu ,var að kom-
ast að, hve mikið Dalton vissi. En hún
gerði ekki ráð fyrir, að það væri mikið
hann mundi ætla að veiða liana á gildru
og láta hana hlaupa á sig. Og hún ákvað
að liaga sjer eftir því.
Hún hnyklaði brúnirnar, þegar hún sá
foruga jakkann, sem Dalton hjelt á í liend-
inni. — Þú vilt að jeg gefi skýringu á
þessu, sagði hún undrandi. —- Jeg held að
það sje rjettara að jeg biðji þig um skýr-
ingu.
Dalton brosti og leit aðdáandi augum á
Joyce; bann vissi að liann álli verðugan
mótherja, þar sem hún var. — Heyrðu,
Joyce, sagði hann. — Þú mált ekki halda
áfram að umgangast mig eins og jeg væri
fífl. En ef jeg á að segja þjer alveg eins
og er þá er þelta fangabúningurinn, sem
fanst í herberginu yfir bílageymslunni.
Hann þagnaði og beið til þess að sjá, hvaða
áhrif þetta liefði. — Og frakki Phillips lá
þarna hjá! Hann þagnaði aftur, en Joyce
sagði ekki neitt, en virtist forviða. Grant
lijelt áfram:
Frakki Phillips var i þínum bil. Þú
getur ekki dirfst að neita þvi. Geturðu það?
Það getur vel verið að liann hafi ver-
ið í mínum bíl; þegar jeg hugsa mig um,
hefir það víst verið svo. Henni virtist vera
svo gjörsamlega sama um þetta, að það fór
að síga i Dalton.
Nú, og tveir og tveir eru fjórir, sagði
hann rólega, — og mjer er vel ljóst, að
fanginn hefir verið í þínum bíl og verið í
frakka Phillips.
- Þetta virðist vera skynsamleg álykt-
un, sagði Joyce hæðnislega. — Má jeg þá
skilja það þannig, sem þú sakir mig um,
að hafa látið faiiga aka með mjer i bílnum?
Dalton liorfði á bana. — Þú hjálpar altaf
þeim sem bágt eiga, Joyce, er ekki svo?
Það er sjálfsagt alls ekki rangt, svar-
aði Joyce.
Nei, jeg er ekki að segja að það sje
rangt, sagði Dalton. En það er afar dýr!
gaman að Jiafa meðaumkun með föngum,
sem hafa strokið. Hann livesti á hana aug-
un. Veistu hvaða refsing liggur við
slíku? Að hýsa fanga eða hjálpa honum
iil að komast undan koslar tveggja ára
vinnu, þrælkunarvinnu í fangelsi.
Toyce varð bilt við. Það var ekki ofmikið
’.agt, að liana óaði við tilhugsuninni um
slíka hegningu. En það var enga hræðslu
að sjá í augum hennar eða andliti. Joyce
hafði erft skærublóð frá forfeðrum sínum,
því að margir þeirra höfðu verið hermenn,
og öruggasti mátinn til þess að láta líana
/"nna til þessa skyldleika, var sá að ognt.
henni. Hún skildi vel að hún liafði ratað
í ógöngur, en saml vildi hún alls ekki láta
Dalton sjá það á sjer. Hún gerði ráð fyrir,
að hún gæti leikið á hann enn um stúnd.
Tveggja ára þrælkunarvinna! sagði
hún. Það er hræðilegt að heyra. En við
skulum nú. gera okkur alt þetta ljóst, mr.
Dalton. Sakið þjer mig um að hýsa fanga,
sem hafi strokið úr betrunarliúsinu?
Já, það geri' jeg, svaraði liann með
áherslu.
Joyce hleypti brúnum. — En hvernig og
hversvegna? spurði hún.
Dalton var orðinn fjúkandi vondur.
Hvað haldið þjer ]iað þýði að halda þessu
áfram, hrópaði hann óþolinmóður. —
Þetta er augljóst mál. Þjer hafið tekið ann-
an af tveimur sloppnu strokuföngunum
uþp í bílinn til yðar einhversstaðar úti í
heiði, ekið hann hingað og látið liann hafa
fataskifti í herbergi bifreiðarstjórans. Ef
það er ekki að hjálpa, þá veit jeg ekki
livað það er.
Joyce skildist betur og betur í hvaða
klípu lnm var komin, fyrir hjálpsemi síua,
Það sýnist svo að þú vitir ekki lítið,
sagði hún hægt. Verð jeg þá sett i fang-
elsi, el' jeg verð tekin.
Dalton hjelt að hann hefði unnið orust-
una. Það er alveg áreiðanlegt, sagði
hann öruggur. Einasta björgúnarvónin
þin er að segja mjer upp alla söguna og
láta mig reyna að hjálpa þjer.
Joyce virtist vera að hugsa um þetla, en
svo gekk liún yfir þvera stofuna að sím-
anum, sem stóð á litlu borðið út við þilið.
Dalton varð altof undrandi til þess að hafa
rænu á að skerast i leikinn. — Princetown,
sagði Joyce, viljið þjer gefa mjer sam-
band við fangelsið. Fljótt!
Þetta tók ekki nema augnablik og áður
en Dalton áttaði sig aftúr, heyrði Joyce
rödd í símanum. — Það er dyravörðurinn,
sem talar!
— Þetla er frú Nisbet í Deeping Pioyal,
svaraði Joyce. Jeg þarf að fá að tala við
fangelsisvörðinn viðvíkjandi föngunum,
sem hafa strokið. En sem allra fvrst, þakka
yður fvrir.
Eitt augnablik, frú, var svarað á svip-
stundu.
'Þú ert brjáluð, Joyce, sagði Dalton og
saup bveljur, en Joyce benti lionum ró-
lega að liafa sig hægan og nú varð hoiním
orðfall í fyrsta skifti.
Það leið ekki full mínúta þangað lil
Joyce heyrði aftur rödd i símanum.
Þetta er Coaker varðstjóri. — Mjer
er sagt að þjer hafið frjettir af föngunum.
Já, svaraði Joyce. — Jeg er nýkomin
lieim frá Taviton. Þegar jeg kom upp að
Steepy Tor kom maður í fangabúningi og
rjeðist á bílinn minn, sem jeg ók ofur hægt
i þokunni. Hann reyndi að hoppa upp á
bílinn. Jeg jók ferðina og maðurinn valt
úm. Jeg veit ekki hvort hann hefir særsl
mikið, en ef þjer sendið menn að leita, þá
er sennilegt að þeir finni hann.
Steepy Tor! Joyce fann betur en lnin
heyrði ákefðina í manninum, hjerumbil
hvar, frú?
Hjerumbil hundrað metra frá liáhæð-
inni, Taviton-megin. Hann datt útaf veg-
inum vinstra megin.
Við sendum leitarmenn undireins. Jeg
þakka yður innilega fyrir, frú. Coaker var
svo ákafur, að hann gleymdi öllum frekari
spurningum. Hann lagði símtólið frá sjer
og Joyce sá í anda hvernig hann óð út í
þokuna í fangelsisgarðinum.
Það var vægilega að orði komist að segja
að Dalton væri forviða, og um augnablik
starði á bana eins og sauður. Það var lík-
ast ]iví að hún hefði lamið hann og dregið
sig svo út úr þvarginu. En þegar heila-
vjelin í honum loksins fór að ganga á ný,
þá sá hann ýmsa misbresti í sögu hennar
og grunur hans vaknaði á ný.
Þeir hljóta að hafa stöðvað þig á
brúnni, sagði liann hvast. Eftir því sem þú
segir núna, lítur ekki út fyrir, að þú hafir
ekki sagt varðmanninum á brúnni frá
neinu. Ilvað ætlarðu að segja, þegar þeir
fara að syrja þig um ástæðuna fyrir því?
Jeg ætla að segja þeim sannleikann,
að jeg bafði kent í brjósti um manninn og
mjer hafi fundist að þeir gætu leilað hans
hjálparlaust.
Þá hefir þjer ekki verið lengi að snú-
asl hugur, svaraði Dalton.
Já, þegar jeg fór að hugsa um það
datt mjer í hug, að ntaðurinn hefði kanske
særst meira en jeg hjelt, og þá væri honum
betra að vera háttaður ofan í rúm á fanga-
spítalanum en kveljast úti í þokunni og
kuldanum.
Þú ert dugleg, urraði Dalton.
Það er enginn dugnaður að segja
sannleikann, svaraði Joyce. Og það er
hreinn sannleikur, að bifreiðin mín velli
manninum um koll, og að það er senni-
legl að þeir finni hann þarna á þessum
stað, sem jeg lýsti.
Dalton sagði ekki neitt. Það var langl
frá ])ví að hann væri ánægður. Því að saga
Jovce gaf enga fullnægjandi skýringu, jafn-
vel þó hún væri sönn. IJvernig gat fanga-
búningurinn verið í bílskúrnum, ef fang-
inn lá einhversstaðar meðfram veginum til
Taviton. Joyce hafði ekki minna að liugsa.
Henni leiddist að liún skyldi neyðast lil að
segja lil Willards, þó að maðurinn hefði
komið svo hrottalega fram við hana að
hann hefði ekki átt neina meðauinkvun