Fálkinn - 03.09.1938, Side 12

12
WYNDHAM MARTYN: 8
Manndrápseyjan.
að hausinn á mjer sje fullur af morðum,
afturgöngum og hryllingum.“
„Morð og afturgöngur,“ át frú Jaster eftir
og nötraði.
„Já, víst er það,“ svaraði húsráðandi og
pírði augunum. „Jeg var nú einmitt að
byrja á sögu Frattons, og hingað til liefi
jeg ekki sagt frá neinum skelfingum. Nú
vitið þjer bara, að hann er einskonar æfin-
týramaður af heldri stigum, áflogahundur,
sem er nýsloppinn úr fangelsinu og stendur
á sama þó hann sje staddur á Manndráps-
ey, eins vona jeg að yður geri líka.“
Frú Jaster gekk upp sligann með svip,
sem hún vonaði að hinum mundi þykja
eðlilegur á þreyttri manneskju. Hún hafði
ekki neina þernu með sjer og það var dimt
i herberginu hennar. 1 fyrstu fann hún ekki
snerilinn að Ijósinu. Hún gat sjeð kyprus-
trjen gegnuin gluggann. Jú, eitt þeirra var
alveg eins og risavaxinn maður, sem teygði
langa hrannna til nágranna sinna. Og ekki
langl undan sá hún ljósin í Ilarbour Bar,
þar sem lifið og fjörið átti heima.
Þegar liún var farin sneri mr. Ahtee sjer
að hinum gestunum. Þeir vildu umfram alt
að hann hjeldi áfram sögunni.
„Á morgun,“ sagði hann. „Við skulum
setja danslög á grammófóninn og gleyma
að þessi staður hafi nokkurntíma heitið
Manndrápsey.“
VII. kapítuli.
Barkett sat við hliðina á Jaster. Þessir
tveir menn höfðu ekki — þegar undan eru
skildar smávegis tilraunir á þessu kvöldi —
haft tækifæri til þess í mörg ár, að sýna
hvor öðrum þann fjandskap, sem í þeim
bjó hvorum lil annars. Óviðkomandi hefðu
jafnvel getað haldið að þeir væru vinir.
„Konan þín var víst ekki hrædd“? byrj-
aði Barkett.
„Gladys hefir altaf verið nokkuð við-
kvæm“, svaraði Jaster, „og jeg verð að
segja, að mr. Ahtee hefir lag á, að gera
sögur sínar lifandi.“
Barketl rendi augunum til sonar síns,
sem ekki hafði tekist að fá Phyllis til að
dansa við sig. Barkett þótti vænt um það.
Drengurinn átti að giftast peningum. Pen-
ingarnir voru það eina, sem Barkett gat
hugsað um. Ein ástæðan til þess að hann
var hjerna var sú, að liann liafði frið fyr-
ir rukkurunum á meðan. En þó fanst Bark-
ett miður að stúlkan virtist taka son Jast-
ers fram yfir son hans. Ungi Dayne var
farinn. Liklega til lærisveins síns, gerði
Barkett ráð fyrir. Það var líkt frú Cleeve
að ætla að velja Hugh Elmore handa barna-
barnabarni sinu. Og hún var heppin, að
faðir hans skyldi vera svo áfjáður i að
láta son sinn giftast skikkanlegri stúlku,
að liann sætti sig við að hún væri eigna-
laus.
Hún mundi auðveldlega geta náð í bæði
Jaster og Elmore. Hún var jafn falleg og
móðir hennar hafði verið á sínum tíma,
og svo hafði liún það fram yfir, sem nútíma
tískan veitir ungri stúlku.
Jaster mundi leggja sig á fimm miljónir,
F Á L K I N N
ef til vill meira. Barkett mundi hvernig
Jaster hafði litið upp til hans í skólanum
sem riks vinar. Skyldi það stoða nokkuð
að fara að tala um bernskuminningar?
Mundi Jaster mæla á móti honum við
Ahlee? Barkett andvarpaði. Það mundi al-
drei takast að sætta konurnar þeirra.
,,Þú ert ekki sællegur núna,“ sagði Jaster.
„Jeg læt rannsaka liverja einustu flösku,
sem jeg drekk.“
„Það kemur ekki til af því að jeg
drekki,“ svaraði Barkett. „Jeg fer líka var-
lega. En það er bölvuð kauphöllin. Jeg
þóttist svo viss um, að verðfallið kæmi fyr-
ir jól, en það er ekki komið enn. Og hvað
á sá veslingur þá að gera, sem hefir miðað
alt við, að gengið felli á öllu? Þetta er
hreinasta víti, Eliot.“
Eliot! Jaster liafði ekki verið nefndur
þessu nafni í túttugu ár. Ilann varaðist að
iáta á sjer sjá, að honum væri skemt með
þessu og að liann skildi tilganginn. Jaster
vissi vel um olíuhlutabrjef Barketts. Já,
hann þekti fjárhag hans eins vel og Bark-
ett sjálfur. Það var ein af aðferðum lians
til að hefna sín. Hve mörgum sinnum hafði
Barkett ekki smánað liann opinberlega.
Jaster hafði ol't óskað þess að hann væri
eins stór og sterkur og andstæðingur lians
og að sonur hans liefði verið betur að
manni. Hann hafði sjeð unga Barkett lita
til lians heiftaraugum meðan setið var vfir
borðum.
„Þú skalt vera viss um, George,“ sagði
hann með uppgerðar innileik, „að stjórnin
gerir alt sem hún getur til þess að halda
öllu í hágengi frarn yfir kosningarnar. Hún
vill láta líta svo út sem hjer sjeu góðæri.“
Barkett hrosti í huganum. Jaster hafði
látið leika á sig. Nú var hann þegar orðinn
sami George aftur. Hann, Barkett, gat vel
verið laðandi þégar hann vildi. Hann skyldi
láta Jaster sigra sig í golf og vera notaleg-
ur við frú Jaster. Það var ekki um að vill-
ast hvernig liann átti að liaga sjer. Allir
virkilega þróttmiklir menn heillast af hold-
ugum konum en liafa viðhjóð á flatbrjósta
og mjaðmalausum frúm í stráksmynd! Það
var lygin, sem liann ætlaði að nota sem agn
og frú Jaster myndi óðar híta á.
„Hvernig líst þjer á Ahtee?“ var næsta
spurning Jasters.
„Hann er ósköp venjulegur maður. ,Þeir
segja að hann hafi verið heppinn í braski
og grætt auð sinn á því. Það virðist vera
eitthvað bogið við þessar sjóræningjasögur
lians, en að öðru leyti er hann víst óaðfinn-
anlegur í alla staði.“
„Hann talar lítið um kaupsýslumál, en
hann hlýtur að vera duglegur. Það græðir
enginn stórfje á eintómri hundahepni.“
„Jú, það getur komið fyrir,“ sagði Bark-
ett ákafur. „Líttu nú til dæmis á þetta olíu-
fjelag, sem jeg hefi lagt í. Kúabóndi í Tex-
as átti tvo syni. Sá eldri var dugnaðarfork-
ur, en sá yngri íetiblóð. Bóndinn arfleiddi
þann eldri að búgarðinum í Texas, en sá
yngri fjekk fimtíu liektara land í Okla-
homa af því að það var ekki fallið til kúa-
heitar og var lítils virði. Sá yngri iðraðisl
eftir landeyðulífið, sest að i Oklahoma og
finnur olíu þar. Eignir Ahtees eru smáræði
hjá því, sem hann græðir í framtíðinni,“
Barkett lagði alla þá hrifningu sem liann
gat í röddina. „Ef jeg aðeins fer varlega i
þessu, Eliot, verð jeg ríkari en jeg hefi
verið nokkurntíma."
Jaster leit vingjarnlega til hans: „Skýrsla
sjerfræðinganna er ekki sjerlega tælandi.“
„Sjerfræðinganna!“ dæstf Barkett hæði-
lega. „Það er aldrei liægt að treysta þeim,
svo að okkur kæmi aldrei til hugar að sýna
þeim, hve mikil auðæfi eru fólgin þarna, í
raun og veru. Það er ekki þur hola til á
öllu svæðinu. Þú ættir að sjá lindirnar,
Eliot, lindir með þúsundum af tunnum.
En við ætlum að bíða þangað til á rjetta
augnablikinu. Hráolían er í lágu verði núna
og við þolum að halda henni óseldri um
sinn“. Barkett gaf svip Jasters nánar gæt-
ur. „Það getur verið, að jeg gefi Alitee tæki-
færi, ef liann er ólmur í að græða á olíu.“
„Jeg liefi ekki enn liitt fyrir ríkan mann,
sem ekki var ólmur i að verða ríkari.“
Jaster hló góðlátlega. „En ef útlitið er jafn
ágætt og þú segir, þá er varla erfitt að fá
kaupendur. Fólkið er sólgið í olíu.“
„Jeg vildi lielst ná i mann, sem ekki
þekkir mjög vel til,“ sagði Barkett, „mann
sem lirifsar ekki undir gins til sín völdin
og vill einn ráða öllu.“
„Það get jeg skilið,“ sagði Jaster. Svo að
bessi stóri slöttólfur var svo vitlaus að
halda að hann, Eliot Jaster, gæti gleymt
öllmn skiftunum, sem hann hafði smánað
hann og auðmýkt, fyr meir. Og svo imyndaði
hann sjer að hann gæti snúið á liann í olíu-
verslun. Hann skyldi fá að reka sig á það.
Jaster hjet sjálfum sjer því, að hann skyldi
liafa góða skemtun af þessu.
Jaster stóð upp, uin leið og frú Cleeve
strunsaði tignarlega framhjá. Hann liafði
altaf dáðst að gömiu konunni. Sjálfur átti
liann í ríkum mæli þá eiginleika, sem hún
var fræg fyrir.
„Jeg vona að afturgangan lians Frattons
láti yður í friði.“
„Nútíminn er það eina, sem lætur mig
ekki í friði,“ svaraði hún.
Hún staðnæmdist hjá Erissu, sem var að
tala við Cleeve. Gamla konan þóttist geta
lesið hæðni og hlátur úr augum hennar og
fann að hún hataði hana þessa stundina.
Það voru fáar konur sem liún fyrirleit ekki.
Cleeve bauð henni arminn og fylgdi henni
að svefnherbergisdyrunum. Honum virtist
vera umhugað um, að komast sem fyrst inn
í salinn aftur, en hún bað hann að koma
með ,sjer inn.
„Þetta er merkileg stelpa,“ sagði frú
Hydon Cleeve. „Hún virtist líta á þig eins
og einhvern strákling, sem liún gæti liaft
sjer til gamans. Ef það hefði verið einliver
af hinum strákunum hefði jeg ekki liaft
neitt við það að athuga.“ Hún liorfði stolt
á dótturdótturson sinn. Hann var sex fet
og tveir þumlungar betur, grannur og bar
sig vel. Augun voru grá, nokkuð kinnbeina-
hár var hann og tennurnar jafn livítar og
jafnar og. í systur hans. Það var brosið sem
gerði hann fríðan. Harin var einn af þeim,
sem konur elska meðan þær lifa. En til
allrar lukku hafði liann ekki liugmynd um
það sjálfur.
„Segðu mjer eitthvað um þennan Da-
yne“, skipaði hún, „hvað er það sem Pliyllis
fellir sig við lijá honum?“
Hún fjekk hrifna lýsingu á íþróttaatgerfi
Daynes, bókvisku lians og hollum áhrifum
á Hugh Eimore. Faðir lians var fátækur