Fálkinn - 26.05.1939, Blaðsíða 11

F Á L K I N N
11
YNG/ftf
LE/SHMIRMIR
PJetur, sen tekk prinsessunu.
Æfintýri eftir Eivind Kolstad.
Þaö var einu sinni drengur, sem
ætlaöi að verða mikill maður og
græða of fjár. Hann vildi að hann
yrði maður, sem fólk liti upp til og
leitaði ráða hjá, ef vanda bæri að
höndum.
Já, ltetta hefir okkur nú sjálfsagl
alla dreymt, en óskirnar rætast nu
ekki altaf.
Pilturinn lijel Pjetur og hjelt aö
hann gæti höndlað hamingjuna.
Fátækur var hann, víst var um
ltað, og jjegar fólkið heyrði óskirnar
hans hló það að honum og hjelt að
hann væri genginn af vitinu.
Haltu þjer uú við jörðina,
sögðu vitrir menn við liann, þegar
hann talaði um það sem hann ætlaði
;<ð verða. Hegðaðu þjer vel, svo að
þú getir littldið áfram starfi karls
l'öður þíns.
En Pjetur vildi ekki heyra það.
Hann reikaði úti i náttúrunni i h'álf-
TALNINGARÁHALD.
Hjerna sjáið þið hagkvæman lít-
inn hlut, sem er gott að nota fyrir
alla þá, sem safna saman frímerkj-
um. Það getur legið í frimerkjaal-
búminu ykkar og sagt til hvað mörg
frímerki þið eigið. Þetta áhald sáman
stendur af fjórum pappáskífum, í
minkandi stærð og liver um sig
kringlótt, merkt tölunum 1 til 0.
Skífurnar eru heftar saman með
venjulegri klemmu (4). Pappavísir
(sjá 2 og 3) er festur aftan á skíf-
urnar með hjálp af samskonar
klemmu. Mynd 5 sýnir í þverskurði
livernig áhaldið lítur út, þegar búið
er að setja það saman.
— A — er örin, B, C, D og E tákna
skífurnar fjórar. Teljið þið nú frí-
merkin ykkar til að byrja með og
stillið talnaskífurnar þannig að sú
tala komi út, er segir lil hve fri-
merkin eru mörg eins og sjest á
mynd 1 — hjerna vísar örin á 2820.
Ef safnið ykkar er mjög stórt, verðið
þið að hafa eina talnaskífu í viðbót
i áhaldið, svo að það geti sýnt meira
en fjórar tölur. Ef þið látið seinna
eitt eða fleiri frímerki í albúmið,
er auðvelt að sjá, hvað mörg fri-
merki safnið telur nú, einungis með
því að snúa skífunni dálítið til.
gerðri leiðslu. Nei, að reyna að
komast áfram heima, - það var
ómögulegt, svo mikið vissi hann.
Svo var það einn góðan veðurdag
að hann sagði við pabba sinn og
kunningjana:
— Nú fer jeg mína leið, og þið
t'áið ekki að sjá mig aftur l'yr en
jeg er orðinn frægur maður. Verið
þið sæl.
En fólkið hristi höfuðið yfir þess-
ari ungæðislegu fávisku. — Eftir
nokkra daga kemur hann aftur,
hugsaði það.
En nú liðu vikur og mánuðir án
þess að nokkuð frjettist af Pjetri.
Vesalings Pjetur fekk að reyna
það, að það var ekki eins auðvell
að komast áfram i heiminum eins
og hann hafði haldið. Hann fór úr
einni bygðinni i aðra og loksins
komst hann til höfuðstaðarins, þar
sem konungurinn bjó.
HEIMAGERÐIR
HJÓLASKAUTAR
eins og þessir hjerna á myndinni,
slanda ekkert að baki bestu hjóla-
skautum hvað ferðina snertir. Ef l>ið
eigið til 4 hjól af gömlum hjólaskaut-
um, notið þið þau, annars kaupið
þið 4 ný. Tveir bútar úr liörðu trje
eru tálgaðir til svo að þeir hafa
söniu breidd og skósólinn, og eru
nálægt 10 cm. lengri en skórinn.
Endarnir eru „rúnnaðir“ eins og
hjer er sýnt, og það er söguð dá-
litil rauf inn í hvorn enda, sem eru
mátulegar fyrir hjólabreiddina. —
Fjórir málmnaglar, sem hafa þykl
hjólanna eru reknir í gegn eins og
öxlar. Plássið fyrir fótinn er af-
markað, og fjórir litlir málmvinklar
— V — eru skrúfaðir á hvorn skauta
til aðhalds fyrir fótinn. Á hvorn
skauta er skrúfuð reim — R — fast
á brúnirnar, svo að hægt sje að
spenna liana yfir ristina.
Alll ineð tslenskum skrpum1 »f>
— Þetta er nú staður fyrir mig,
hugsaði Pjetur, og barði að dyrum.
En þegar vörðurinn sá piltinn, sem
var i tötrum, skelti hann óðara í
lás. —
Þrátl fyrir þessar köldu móttökur
brosti Pjetur eins og ekkert væri.
Dag nokkurn hepnaðist honum þo
að komast inn úr hallarhliðinu. -—
Hann fór að hjálpa manni á torginu,
sem var að aka einliverju til kon-
ungshallarinnar. Hann var ekki fyr
kominn inn úr dyrunum en hann
spurði eftir konginum, en þá hlóu
þjónarnir, og spurðu hvort hann
hjeldi, að konungurinn talaði v'ið
hvern sem væri.
En í sama augnabliki kom kong-
urinn og spurði livað hann vildi.
— Ju-ú, hann langaði svo mikið
til að verða þjónn í höllinni.
Konungurinn tók út úr sjer
reykjarpipuna og horfði á hann.
Honum leist vel á piltinn og sagði,
að hann skyldi gæta hesta prins-
essunnar.
Þjónarnir gláptu af undrun. Þettá
var einmitt staða, sem þá alla hafði
langað til að ná í. Og nú fór Pjetur
að vinna hjá konginum eða öllu
heldur prinsessunni. Hún hjet Erna
og ljómaði öll eins og sól.
Pjetri fanst hún vera alveg ein-
stök stúlka; hún var svo góð að hún
sagði að hann þyrfti alls ekki að
vera að slíta sjer út í hesthúsinu.
En nú skeði dálítið, sem hleypti öllu
í uppnám.
Góða, fallega prinsessan varð ait
í einu svo ljót og vond að slíks voru
engin dæmi. Hún skammaðist allan
daginn, svo að engin gat afborið
hana. Konungurinn kendi nýja þjón-
inum um þetta, og Pjetri var varp-
að í fangelsi. Veslings Pjetur vissi
ekki hvaðan á sig stóð veðrið. 1
fangelsinu var dapurt að vera, og
eina lifandi veran, sem heimsótti
hann var moldvarpa, sem leit inn
endrum og sinnum. Honum fanst það
fallega gert og gaf henni af matn-
um sínum.
Dag nokkurn sagði moldvarpan:
— Prinsessan versnar með hverjum
deginum, sem líður, og nú ællar
konungurinn að taka þig af lífi. Þú
hefir gefið mjer af matnum þínum
og því vil jeg hjálpa þjer. Gættu þin
í kvöld. Svo hvarf hún.
Sama kvöldið lieyrði Pjetur eitl-
hvert krafs og moldvarpan kom i
augsýn. — Þey, þey, hvislaði luin.
Hundrað moldvörpur hafa grafið
göng undir jörðina til þín. —
Þar geturðu flúið. Göngin eru ekki
víð, en nóg til þess að þú komist
i gegnum þau og verðir frjáls. Jafn-
skjótt og þú kemst út skaltu flýta
þjer að fara til kofa, sem er dag-
Ieið í burtu. Taktu þessa litlu silfur-
kúlu og kastaðu henni á götuna, þá
mun hún vísa þjer veg til kofans.
Þar færðu nánari vitneskju, um hvað
þú átt að igera.
Pjetur þakkaði glaður i bragði og
skreið gegnum göngin, sem mold-
\arpan hafði búið til. Og daginn
eftir kom hann svo til afskekta
kofans.
— Ertu þá kominn? sagði gömul
kerling, sem bjó þar. Prinsessan i
höllinni er ekki framar nein prins-
essa, heldur ill norn. Vondar nornir
hafa rænl prinsessunni, skilurðu það,
og skilið eftir norn cina í staðinn.
Á morgun þegar sólin kemur upp,
skaltu fara til noruabælisins; það
c-r grátt, bygt úr trje og mosa. Silfur-
kúlan mun visa þjer leiðina. Svo
hvíslaði hún einhverju góðu að
Pjetri.
Daginn eftir hjelt hann til norna-
bælisins. Þangað var langur vegur.
En loksins komst hann alla leið og
fór að syngja. Alt i einu lirökk hann
við. Tvær nornir komu riðandi á
kústsköftum. Pjetur faldi sig bak við
stóran stein, og þegar hann sá norn-
Framh. á bls. 15.
Uíkingarnir í
hEÍmauistarskólanum.
(Framhaldssaga meö myndum).
13) „Paradísarey" lá rjett upp
undir annari strönd vatnsins, og
ofan úr brekkunni kvað við mjög
ákveðin rödd, sem allir könnuðust
við. — Hamingjan góða — það er
skójástjórinn! hvísluðu sjóræningj-
arnir hver að öðrum.
— Hvað er eiginlega á seiði hjerna?
Viktor, ert þú forsprakkinn í þessu
svívirðilega athæfi? — Vfirræning-
inn gekk fram, náfölur og skjálfandi.
— Já, herra skólastjóri, sagði hann.
14) Röddin hjell áfram: — Jeg
sje þig vel, kunningi, þó að þú sjáir
mig ekki ef til vill. Snáfaðu undir
eins í bátinn með fjelögum þinuin
og hypjið þið ykkur burt hjeðan og
til skólans, þar sem þið bíðið á
skrifstofunni minni þangað til jeg
kem.
Nú varð heldur breyting á. Hinir
vígdjörfu sjóræningjar voru orðnir
að skömmuslulegum skólapiltum, sem
gengu niður að bátnum og hjeldu
burt.
15) Það var núna fyrst, seni Benl
fekk aftur málið: — Hvað á þetta
alt að þýða? Sendir skólastjórinn þá
virkilega í burtu án þess að sjá um
að við sjeum leystir. Þá heyrðu þeir
rödd skamt frá sjer, er sagði: —
Vertu rólegur drengur minn — nú
kemur pabbi. — Ilafi Bent verið
undrandi áður þá mátti nú segja að
undrun hans ætli sjer engin tak-
mörk. í hvaða rómi talaði skóla-
stjórinn. Það hlaut að liggja eittlivað
á bak við þetta.
Svo var það líka — en hvað
var það. Les í næsta blaði
um lausn gátunnar.