Fálkinn - 01.09.1939, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
ITISTUNOFF ypti öxlum einu
sinni enn og sneri sjer að
einkennisbúnum manni, með
lannkýli.
„Yðar hágöfgi", kveinaði frú
Stjúkín, „og jeg liefi vottorð um,
að maðurinn minn hefir i raun
og veru verið veikur — hjerna
getið þjer sjálfur sjeð.“
„Jeg trúi því vel,“ sagði Kist-
unoff ergilegur, „en jeg endur-
tek það, að þetta er okkur alveg
óviðkomandi. Jeg kalla þetta
merkilegt — eða jafnvel hros-
Veslings einstæðingurinn.
T)Ó GIGTARFLOGIÐ um nótt-
ina iiefði verið afleitt, fór
Kistunoff bankastjóri til vinnu
sinnar í bankanum á rjettum
tíma og byrjaði að taka á móti
þeim, sem höfðu beðið um við-
tal við hann.
Þjáningar og raunir skinu út
úr andlitinu á honum, og röddin
var veik, eins og hún væri að
lognast út af.
„Hvað er yður á höndum?“
spurði hann einn gestinn, sem
beið. Það var kona, í kápu, sem
virtist stafa frá öldinni fyrir
Nóaflóðið - eins og jötunuxi í
laginu.
„Lítið þjer á, yðar hágöfgi,“
hyrjaði sú, sem ávörpuð var,
með hjóllipurri mælsku. „Maður-
inn minn, liann er dómari og
heitir Stjúkin, hefir legið veikur
í fimm mánuði. Meðan hann,
afsakið' þjer, lá heima til lækn-
inga, hafa þeir — gersamlega að
ástæðvdausu — sett hann af em-
bættinu, og þegar jeg fór að
sækja launin hans, höfðu þeir
dregið frá þeim 24 rúblur og
3ö kópeka. Og hversvegna? sagði
jeg, og' þá svöruðu þeir, að hann
hefði fengið lán úr styrktar-
sjóðnum og stjettarbræður hans
hefðu gengið í ábyrgð fyrir
hann. En það er nú aldeilis ó-
jnögulegt! Hvernig átti hann að
taka lán úr styrktarsjóðnum án
mins leyfis, hvernig gat það ver-
ið? Jeg er fátæk kona, sem lifi
með þetta. Farið þjer í stjórn-
arráðið, sem maðurinn vðar var
settur undir.“
„Æ, elsku frændi, jeg er hú-
inn að vera á fimm stöðum, og
hvergi hafa þeir viljað taka við
bænarskránni minni,“ sagði frú
Stjúkín. „Mjer hafði alveg fall-
ist hugur, en þá sagði hann
Saga eftir ANTON TSJEKOV.
á að hýsa menn — jeg er vesæl
og ósjálfbjarga allir hrella
mig og hrjá, en enginn segir
vinsamlegt orð við mig , . . .“
Og svo fór hún að depla aug-
unum lil þess að ná í nokkur tár,
og þreifaði eftir klútnum í vasa
sínum,
Bankastjórinn tók við um-
sókninni, sem hún var með, og
fór að lesa.
„Hvað þýðir þetta eiginlega?“
spurði hann og ypti öxlum. „Jeg
botna ekkert í því. Þjer hafið
vist ekki farið á rjettan stað
lengdasonur minn (guð gefi hon-
um altaf góða heilsu) við mig:
Ileyrið þjer, tengdamóðir, þjer
ættuð að tala við hann Kistunoff
bankasljóra; hann er áhrifamik-
ill maður, og getur gert alt fyrir
yður. — Þjer verðið að hjálpa
mjer, yðar hágöfgi.“
„Við getum ekki gert neitt
fyrir yður, frú Stjúkín — þjer
hljótið að skilja það. Maðurinn
yðar hefir, að því er mjer skilst,
verið starfsmaður í hermála-
ráðuneytinu, en þetta hjerna er
útvegshanki. Skiljið þjer það?“
legt. Veit maðuáinn yðar þá
ekki, hvert þjer ei^ið að snúa
yður“?
„Hann veit ekkért, yðar há- *
göfgi. Hann segir bara við mig:
það kemur ekki þjer við. Farðu
út. Og basta! — En hverjum *
kemur það þá við? — Það lafa
þó allir utan i mjer. Mjer!“
Kistunoff sneri sjer aftur að
frú Stjúkín og fór að reyna að
útskýra fyrir henni muninn á
hermálaráðuneyti og banka. —
Hún kinkaði kolli íbyggin og
sagði:
„Já, já, eins og jeg skilji ekki
þetta, frændi — en þjer getið þá
skipað þeim að borga mjer svo
sem fimtán rúblur. Jeg þarf
ekki endilega að fá þetta alt í
einu.“
„Æ!“ stundi Kistunoff bankat-
stjóri óþolinmóður. „Það er ó-
mögulegt að koma yður í skiln-
ing um nokkurn skapaðan hlut.
Skiljið þjer ekki, að það er jafn
fráleitt, að koma með þessa um-
sókn hingað, eins og að afhenda
umsókn um hjónaskilnað í — í
lyfjabúð. Yður hefir ekki verið