Fálkinn - 01.09.1939, Síða 9

F Á L K I N N
9
borgað, en hvað í dauðanum
varðar okknr um það?“
„Yðar hágöfgi (vegni yður
sem best til eilifðarnóns) liafið
meðaumkvun með vesælli og
og varnarlansri konu,“ vældi frú
Stjúkin grátandi. Jeg er ósjálf-
hjarga vesalingur, hefi gengið
mjer til húðar. . . . verð að draga
leigjendurna á eyrunum í rjett-
inn, þvi að þeir vilja ekki horga
mjer. Svo verð jeg að endasend-
ast, eins og hlaupatik fyrir
manninn minn, og svo verð jeg
dag, án þess að liafa nokkra á-
nægju af því!“
Og Alexi reyndi að útskýra
l'yrir henni hina flóknu löggjöf
og stjórnarskipulag ....
Loks varð hann þreyttur og
náði i hókhaldara, sem hann
setti í sinn stað.
„Þetta er frámunalega við-
hjóðsleg kerling," sagði Kistun-
off æstnr og þamhaði vatn í sí-
fellu.
„Er kerlingin vitlaus! Nú hefir
hún hálfdrepið hvern einasta
hana, eins og mannýgur grið-
ungur, likast því að liann ætlaði
að gleypa hana, og hældi niðri
í sjer röddina er hann sagði:
„Snautið þjer úl!“
„Hvað dirfist þjer, mann-
lierfa“ hvein í frú Stjúkin. „Jeg
er vesæl og lasburða, og tek
þessu ekki þegjandi. Maðurinn
minn er assessor! Hundspottið
þitt. Nú fer jeg til málaflutn-
ingsmannsins míns, og það skal
ekki verða vot klessa eftir af
þjer. Og fyrir þennan svívirði-
að hugsa um heimilið. . . . og svo
fasta jeg i þokkabót. Og hann
tengdasonur minn er atvinnu-
laus. Jeg get ekki sagl að jeg
smakki nokkurntíma vott eða
þurt, enda gel jeg varla staðið
á löppunum. Jeg hefi ekkert sof-
ið í alla nótt . . . . “
Kistnnoff fjekk alt í einu á-
kafan verk fyrir hjartað. Andlit-
ið á honum afmyndaðist af kvöl-
um, og hann hjelt báðum hönd-
um i hjartastað, þegar hann byrj-
aði að útskýra málið fyrir frú
Stjúkin á nýjan leik. En honum
hrást röddin. „Nei, jeg get ekki
talað við yðnr,“ sagði hann og
bandaði frá sjer hendinni. „Jeg
Iiefi fengið höfuðverk i ofaná-
lag. Þjer truflið okkur hjerna og
eyðið sjálf tíma yðar til ónýtis
.... æ .... Alexi Nicolajevitsj“,
sagði hann við einn starfsmann-
inn, „reynið þjer að útskýra
þetta fyrir frú Stjúkín“.
Kistnnoff talaði nú við alla
hina sem hiðu, fór síðan inn i
skrifstofu sína og undirskrifaði
lieila tylft af brjefnm, en ekki
hafði Alexi Nicolajevitsj lokið
samtalinu við frú Stjúkín.
Kistunoff heyrði tvær raddir
þarna, sem hann sat á skril'-
stofu sinni: djúpa og rólega
hassarödd Alexis og vælandi og
kveinandi rödd frú Stjúkín: „Jeg
er lashurða og ósjálfbjarga kven-
mannsaumingi .... jeg er sár-
þjáð kona .... þó jeg heri það
kanske ekki utan á mjer, en
ef vel er að gáð, þá er ekki
nokkur sin óbrengluð í mjer . . .
jeg get ekki staðið í fæturna og
hefi enga matarlyst .... jeg
drakk meira að segja kaffi i
starfsmann í bankanum .... æ,
skelfingar hjartslátt hefi jeg. . .“
Eftir hálftíma hringdi hann.
„Jæja, hvernig gengur þetta?“
spurði hann bókhaldarann, sem
inn kom.
„Minnist þjer ekki á það. Það
er ómögulegt að koma henni í
skilning um nokkurn hlut. Það
er eins og að berja í ullarpoka.
Jeg þoli ekki að heyra i henni
röddina. — Leyfið þjer, herra
bankastjóri, að jeg hiðji dyra-
vörðinn að fleygja henni út?“
„Nei, í öllum hænum,“ svar-
aði Kistunoff. „Þá vælir lmn svo
átakanlega, að alt fólkið í hús-
inu grunar okkur um glæp. —
Reynið þjer við hana aftur.“
Eftir eina mínútu heyrðisl
bassarödd bókarans á nýjan leik
og síðan raddir ýmsra hinna
starfsmannanna.
„Hún er einkennilega vitlaus,"
sagði Kistunoff. „Fari hún til
andskotans.“
Veslings hókarinn var orðinn
sleinuppgefinn og harði í horðið,
henti á hausinn á henni og hróp-
aði: „Það er ekki svo vel, að það
sje grautur í hausnum á yður,
heldur er það sag!“
„Hægan, hægan! Þjer getið
iiarið í horðið framan í konuna
vðar en ekki mig .... kranga-
greyið!“
Alexi Nicolajevitsj starði á
lega munnsöfnuð skaltu verða
að biðja mig fyrirgefningar —
á hnjánum og háskælandi. Jeg
fer til hershöfðingjans yðar og
kæri yður!“ Og svo hrópaði lnm
svo að glumdi í öllum bankan-
iim: „Yðar hágöfgi! Yðar há-
göfgi!“
„Ot með yður, pestarkind,“
hvæsti Nicolajevitsj.
Kistunoff opnaði lnirðina í
hálfa gátt og gægðist út. „Hvað
er nú um að vera?“ spurði hann,
með grátstafinn í kverkunum.
Frú Stjúkín stóð á miðju gólfi,
rauð eins og krabbi, og rang-
livolfdi í sjer augunum og bað-
aði út öllum öngum. —- Banka-
mennfrnir höfðu allir blóðroðn-
að lika og horfðu hver á annan.
„Yðar hágöfgi. — Þessi ....
þessi .... er ósvífinn og hlær
að mjer. Jeg leyfi það ekki og
líð það ekki. Maðurinn minn er
assessor, og hann faðir minn var
majór.“
„Gott, gott, náðuga. . .“ stundi
Kistunoff. „Jeg ætla að athuga
.... gerið þjer svo vel .... fara
.... seinna.“
„Hvenær fæ jeg þá, yðar há-
göfgi? Jeg þarf á þeim að halda
núna.“
J^ISTUNOFF þurkaði svitann
af enninu á sjer og reyndi
að útskýra: „Náðuga frú, jeg
Frú Stjúkin stóö .i
miðjn gólfi rauÖ eins ug
krabbi ....
liefi sagt yður — hjerna er
banki, hvað viljið þjer okkur?“
Frú Stjúkín hlustaði á hann
með athygli. „Svona, nóg um
það,“ sagði hún eins og hún
væri heima i þessu. „En gerið
þjer þá svo vel að segja þeim
að horga mjer peningana.“
Kistunoff sortnaði fyrir aug-
um. Hann hneig niður á stól, og
spurði ráðþrota: „Hvað eigið
þjer að fá mikið?“
„24 rúblur og 36 kópeka."
Kistunoff tók 25 rúblur upp
úr veskinu sínu og fjekk henni.
„Hirðið þjer þetta og farið
Jijer svo.“
Frú Stjúkín vafði peningun-
um inn í vasaklút, hrosti smeðju-
lega og sagði: „Yðar hágöfgi,
væri ekki mögulegt, að maður-
inn minn fengi stöðuna aftnr?“
„Jeg fer,“ sagði Kistunoff. -
„Mjer er svo hræðilega ilt fyrir
lijartanu.“
Eftir að hann var farinn tóku
starfsmennirnir allir inn 25
dropa af haldriandropum og
fóru að vinna.
Frú Stjúkin beið enn í tvo
tíma, eftir að hankastjórinn
kæmi aftur.
Og daginn eftir kom hún á
nýjan leik.
Hann uppgötvaði kvikmyndina.
í anddyri kvikmyndaliúss eins í
Bristol afhjúpaði borgarstjórinn ný-
lega minningarspjald um William
Friese-Greene, sem fæddur var i
Bristol og flestir Englendingar telja
hinn rjetta höfund kvikmyndarinn-
ar. Var spjaldið afhjúpað þann dag,
sem fimtíu ár voru liðinn frá þvi,
að Friese-Greene hafði fengið enskt
einkaleyfi á uppgötvun sinni, og nú
stendur til að áróður verði hafinn
fyrir því, að hann verði viðurkendur
sem upphafsmaður þessarar merku
uppgötvunar.
Friese-Greene var vel metinn og
efnaður ljósmyndari um langt skeið,
en eftir að hann fór að gera tilraun-
ir með kvikmyndir eyddi hann öllu
fje sínu í það og stóð síðast uppi
sem öreigi. Hann átti tæpar tvær
krónur í eigu sinni er hann dó, en
hafði varið yfir 200.000 krónum til
tilrauna sinna.
„Vlasli Zlar“ — lifi ættjörðin!
segja Tjekkar er þeir heilsast í stað
þess að segja „Heil Hitler“.