Fálkinn - 12.01.1940, Blaðsíða 10

10
F A L K I N N
VHCt/W
ÞEKKIÐ ÞIÐ SKIPIÐ?
Ef þið eigið heima við sjó og sjá-
ið skip sigla framhjá) hafið þið ef-
laust gaman af að þekkja, liverskonar
skip það er, sem ]>ið sjáið í fjar-
Jægð. Þessvegna ætla jeg að sýna
ylikur nokkrar tegundir af eimskip-
um, sem sýna helstti einkenni á
hverju skipi fyrir sig. Skipaheitin
eru þessi, og ensku heitin standa í
svigunum:
1. Vöru- og farþegaskip ((iargo-
Passengerliner).
2. Farþegaskip (Passengerliner).
3 Oliuskip (Oii Tanker).
4. Strandferðaskip (Goastal Ste-
amer).
5. Vöruskip (Tram]> Steamer).
(i. Símaíagningaskip (Caple-laying
Ship).
7. Togari (Fishing Trawler).
8. Hollenskur vjelbátur (l)utch Mot-
or-Vessel).
í). Skemtiskip (Pleasure Liner).
GÓÐ BJALLA Á REIÐHJÓL.
Ef þú ert laghentur, geturðu búið
lil ágælis „vekjara“ á reiðhjólið ]>ilt
úr dálítilli blikkdós og ýmsu smá-
vegis. Mynd 1 sýnir „vekjarann"
framan frá. A hliðina á dósinr.i (A)
er borað gat og stungið í það si-
valli spítu (B). Gatið á að vera ofur-
lítið víðara en spítan er gild.
Gegnum fjögur minni göt á dósar-
hliðinni er þrætt teygjuband (C)
og endarnir bundnir saman, en
endinn á spítunni er festur við
teygjubandið. Seglgarnsspotti (D) er
hundinn í annað teygjubandið og
þræddur gegnum gat á dósinni.
Gatið á að vera svoleiðis, að spítan
kippist ofurlítið aftur, þegar tekið
er í seglgarnið. Nlitt á milli þessara
tveggja gata er enn borað gat, sem
hægt sje að festa venjulega reið-
hjólsskrúfu með ró í. Mynd 2 sýnir
dósina með ]>essum þremur götum
á — þið þekkið þau eftir bókstöf-
unum á fyrri myndinni. Eins og
mynd 3 sýnir er dósin nú fest
vinstra megin á framgaffalinn á
reiðhjólinu, ineð klemmu, sem fest
er i skrúfuna E. Sriúran D er látin
liggja á ská og fest hægra megin
í stýrið, en dósinni stilt þannig, að
spítan snerti við teinunum i fram-
hjólinu, ef ofurlítið er tekið i snúr-
una, en þá trommar spítan í dós-
inni. —
Teiknaðu þessa mynd í einni
slryklotu, án ]>ess að lyfta blýant-
inum af pappirnum, án þess að fara
yfir teiknaða línu og án ]>ess að
fara ofan í leiknaða Iínu.
(Ráðning á hls. 14.)
— Áffur en jeg fer á staff, vil jeg
helst vita, hvor gkkar ekur vagn-
inum, þú eöa móffir þín.
Nr. 582. Stífu flibbarnir gera uppreisn.
S k r í 11 u r.
— Iíaldið þjer, aff jeg fari í heil-
ara loftslag, læknir minn?
Þaff er nú einmitt það, sem
jeg er að regna aff afstýra.
— Þetta er sama verKsmiöjan —
jeg Ijet bara stækka mgndina til
þess aff sýna lánardrotminum.
Aðventistinn er að halda ræðu um
forgengileik hins jarðneska: — Lítið
á stórborgir fortíðarinnar! Hvar eru
þær nú? Hvað er orðið af þeim?
Þær eru svo algerlega afmáðar, að
það er efamál, hvort þær hafa nokk-
urntíma verið til!
Apólekarahjónin eru að rífast. —
Þú veisl ekki einu sinni, hvað tár
eru, snökti hún.
— Ætli jeg viti það ekki þó. Það
er acjua llorata með ofurlitlu fos-
fati í.
Jeg er að velta því fyrir mjer
— hvort það sje hægt að nota járn-
mjel í kjarnabrauð.
— hvort liægt sje að sauma sæta
kjóla úr sultu-taui,
— hvort það sjeu eingöngu fá-
tækir prestar, sem taka kapel-lán.
— Hæ, hallól — konan gffar er i
símamun ennþá.
A. : — Já, þetta var auma fylliríið
á okkur í gær. Jeg lenti á lögreglu-
stöðinni.
B. : — Þú varst svei mjer heppinn.
Jeg lenti heima hjá mjer.
Lisa litla: — Viltu gefa mjer tíu
aura, mamma. Við Hanni ætlum að
leika pabba og mömmu, en hann vill
ekki hafa mig, nema jeg liafi heim-
anmund.