Fálkinn - 12.01.1940, Blaðsíða 12

12
F A L K I N N

SUNDRUÐ HJORTU |
Skáldsaga EÍtir Blank Eismann
10.

vi'ð hana og mundi eflaust ekki liafa láti'ð
hana standa eina á brautarstjettinni, ef
liann hefði vilað að hennar var von.
Hún ljet berast með fjöldanum en var
þungt í hug. Hún fjekk burðarmanni
koffortið sitt eina farangurinn sem liún
liafði með sjer og fylgdi honum eftir að
næstu bifreið. Hún bað bílstjórann að aka
á gistibúsið, sem bún liafði sent brjef Dim-
itri til undanfarna tíu mánuði.
Hún tók ekkert eftir þeim ys og þys,
sem var kringum liana og vaknaði ekki
við fyr en bifreiðin staðnæmdist.
Vikapiltur opnaði bíldyrnar og tók koff-
ortið hennar.
Skömmu síðar stóð Natasja með ákafan
hjartslátl í anddyri gistihússins. Hún var
átakanlega ósjálfbjarga að sjá. Þeir sem
gengu hjá litu til hennar meðanmkvunar-
augum, þegar hún brá sorgarslæðunni frá
andlitinu. Fagurt andlitið var fölt og rauna-
legt.
Ármaðurinn setti upp ávanið hæversku-
hrosið og spurði, livað hann gæti gerl fyr-
ir hana.
Gerið svo vel að segja mjer, hvorl
barón Dimitri von Platonoff á heima lijerna.
Ármaðurinn beindi spurningunni áfram
til dyravarðarins. Hann endurtók nafnið
nokkrum sinnum og fletti svo upp í bók.
Jafnvel þaulæfðnr dyravörður getur ekld
munað nöfn mörg hundruð gesta samtímis
sjerstaklega þegar nöfnin eru altaf að
breytast.
Natasja befði iiklega orðið að bíða lengi
eftir svari, ef einn af þjónunum, sem gekk
hjá, hefði ekki heyrt spurninguna. Hann
gekk að skápnúm, þar sem brjefin til gesl-
anna lágu í hillum og fór að leita að ein-
hverju.
Barón Dimitri von Platonoff bjó
hjerna þang'að til fyrir þremur mánuðum,
sagði hann. — Hjer liggja mörg brjef, sem
hann hefir ekki vitjað um. Og auk þess
kom í gær símskeyti, sem ekki hefir verið
opnað.
Natasja horfði óttaslegin á brjefahrúg-
una, sem maðurinn rjetti henni. Það var
utanáskrift hennar á öllum brjefunum, und-
antekningarlaust.
Þarna var þá skýringin á því, að bann
liafði ekki svarað henni.
Ilversvegna hafði hann ekki vitjað um
þau? Hafði máske eitthvað orðið að hon-
um? Eða hafði hann íarið heim til Rúss-
lands og ekki komið í leitimar?
Má jeg spyrja — vitið þjer hvert
barón von Pltonoff flutti þegar liann fór
hjeðan?
Það var svoddan kvíði í röddinni, að ár-
maðurinn vorkendi henni og bauðst til að
spyrjast fyrir hjá rússneska ræðismannin-
um, því að hvorki hann nje nokkur annar
á gistihúsinu liefði hugmynd iim, hvað orð-
ið hefði af barón von Platonoff.
Natasja settist í einn hægindastólinn í
anddyrinu og beið meðan ármaðurinn
bringdi. Hún bar svörtu slæðuna aftur fyrir
andlitið á sjer til þess að hylja tárin. Þess-
ar fáu mínútur voru eins og eilífð.
Hjer liggja mörg brjef, sem hann hefir ekki
vitjað um.
Það var eins og ljett væii af henni
fargi, þegar ármaðurinn tilkyúti henni bros-
andi, að barón Dimitri von 'Platpnoff ætti
heima i húsi á Avenue de Bois de Bou-
logne. Þakkandi tók hún við spjaldinu, sem
hann hafði skrifað heimilisfangið á, og
þakkandi hneigði hún sig þegar hann bauðst
til að ná i bifreið fyrir hana.
Það var ekki fyr en liún var komin inn
i bifreiðina, að liún fór að brjóta heilann
um, hversvegna Dimitri vitjaði ekki um
brjefin liennar, úr því að liann var í París.
En þegar hún gat ekki fundið neitt skyn-
samlegt svar við þeirri spurningu, tók hún
upp brjef föðúr síns og las ]iað einu sinni
enn, þó að hún kynni það utan að fyrir
löngu.
Og með brjefið i bendinni gekk bún inn
í garðinn umbverfis skrautliýsið. Á hliðinu
stóð: Barón Dimitri von Platonoff.
Þjónn í dökkum smekklegum einkennis-
búningi opnaði fyrir henni og spurði stutt-
ur i spuna bvers bún óskaði.
Hún var að því komin að nefna nafn sitt
þegar liún tók sig á og svaraði:
— Viljið þjer segja baróninum, að landi
hans sje hjer og langi að tala við liann.
Andlit þjónsins varð enn drembnara og
afundnara. Hann mældi liana ósvífnu augna-
ráði og svaraði skætingslega:
Því miður get jeg ekki borið orðsend-
ingu yðar; mjer ar stranglega bannað, að
skila boðum frá fólki, sem ekki segir til
nafns síns. Herra baróninn hefir ekki nokk-
urn stundlegan frið fyrir ágengum löndum
sínum.
Natasja starði undrandi á manninn nokkr-
ar sekúndur. Svona ósvífið svar liefði henni
aldrei dottið í hug, að heldri manna þjónn
gæti gefið kvenfólki, sem kom í heimsókn
til húsbænda hans. Hún rjetti úr sjer.
Jeg er enginn ágengur landi, heldúr
kona, sem baróninum mun þykja vænt um
að sjá. Það var vegna þess, að jeg ætlaði
að koma honum á óvart, að jeg sagði ekki
til nafns míns.
Hún hafði af gildum ástæðum ekki nafn-
spjald á sjer, en sá enga ástæðu til að segja
þessum ósvífna þræl frá því.
Svipur hans var enn ósvífnari og hann
glotti um leið og liann sagði:
Jeg hefi heyrt svona setningar svo
oft áður, að jeg er hættur að trúa þeim.
Allir sem koma hingað lialda þvi fram, að
baróninum muni þykja vænt um að sjá þá,
en mjer hefir nú oftast reynst það svo, að
það yrði baróninum til ergelsis fremur en
hitt, og svo er það venjulega látið hitna
á mjer.
Natasja var reið. Án þess að mæla on'
| tók hún vasabókina sína, reif blað úr henm
t og skrifaði nokkur orð á það og f jekk þjón-
| inum.
Fáið baróninum þetta og sjáið, hvorl
* hann verður ekki glaður við, er hann fær
það.
Þjónninn tók seðilinn, leit á hann, en
liann var skrifaður á últendu máli og með
bókstöfum, sem hann gat ekki lesið, svo
að liann gat ekki ráðið hvað þar stóð.
Eitt augnablik stóð hann og liugsaði sig
um, hvort bann ætti að neita að fara með
seðilinn, en honum stóð svoddan beignr af
stúlkunni, að liann þorði ekki annað. Með
miklum tilburðum sagði hann henni að fá
sjer sæti við arininn.
Natasja settist, því að hún var þreytt og
vermdi kaldar hendurnar við eldinn. Hún
hafði skolfið af geðshræringu meðan hún
átti hið ógeðfeldna tal við þjóninn. Nú kom
ró yfir hana — yndisleg ró og friðúr. Hún
var undir þaki unnusta síns — loksins,
loksins var hún komin til bans og eftir
dálitla stuiul mundi bún hvílast í faðmi
hans. Allar raunir sínar skyldi hún gráta
burt við brjóst hans og hjá honum mundi
hún fá nýtt heimili.
Hún sat brosandi og starði inn í eldinn
og hjelt áfram að núa á sjer hendurnar.
Hún heyrði, að hurð var lokið upp uppi
á loftinu og síðan hratt fótatak í ganginum.
Hún stóð fljótt upp og sneri sjer að breið-
um marmaraþrepunum. Hár maður og fríð-
ur kom ofan stigann.
- Dimitri!
Hún ætlaði að blaupa á móti honum,
eins og hún hafði verið vön, þegar hann