Fálkinn - 19.01.1940, Blaðsíða 2

2
F Á L K I N N
- GAMLA BÍÓ -
Jó, nú cr Vínarborg önnur en liún
var á dögmn gamla keisarans, Franz
Jósefs. Þá var hún allstaðar talin
úlvalin borg lífsgleði og bjartra
ásta, — „Wein, Weib und Gesang.“
Hún var horg töfra og tóna, en þó
fyrst og fremst heimkynni hinna ó-
dauðíegu Straussvalsa. Og þótt dýrð
Vínarlífsins sje nú fölnuð og mesta
gleðin hljóðnuð, þá hafa menn enn
yndi af því að láta sig dreyma róm-
antíska drauma og lifa í endurminn-
ingunni um liðna daga dansa og tóna.
Sú Vinarmynd, sem Gamla Bíó
ætlar nú fljótlega að sýna og heitir
,,Valsakóngurinn“, velur sjer við-
fangsefni, sem er ails ekki af lakari
endanum. Hún er gerð um ævi hins
mikla valsameistara Johanns Strauss.
Henni er að vísu ekki ætlað að vera
samfelt, sögulegt æfiágrip, hún er
skemtilegri en svo, en er glæsileg
umgerð um nokkur af hinum ódauð-
legu lögum tónsnillingsins. FerilJ
lians er rakinn frá því liann var rek-
in frá starfi sínu í banka einum, þar
tii hann hafði samið „Leðurblöku“-
óperettuna og stóð á hátindi frægðar-
innar. Fernand Gravey leikur Strauss,
sem auðvitað er stærsta hlutverkið.
Konu hans Poldi Vogelhuber, leikur
hin yndislega leikkona, Luise Rainer,
en hin þekta söngkona Miliza Korjus,
fer með hlutverk Cörlu Donner, sem
Srauss unni hugástum og til liennar
orti hann sum af sínum fegurstu lög-
um, t. d. „Geschichten aus Wiener-
wald.“
í myndinni er auðvitað mikið um
dans og tónlist, þar Jeikur t. d. 90
manna symfoníuhljómsveit. Þar eru
skrautlegar sýningar og skemtileg
músik, svo að menn vagga sjer ó-
sjálfrátt í sætunum, þegar þeir horfa
á myndina.
Carl Olsen, konsúll, Víðivöllum,
perður sextugur 22. þ. m.
Guðlaug R. Oddsdóttir, fíorg-
arnesi, verður 90 ára 18. þ. m.
Sjera Árni Þórarinsson, frá
Stóra-Hrauni, verður 80 ára 20.
þessa mánaðar.
OKKAR Á MILLI SAGT
— Heyrðu, Gí-gí min, er ekki eitt-
hvað í lagi með þig, elskan, mjer sýn
ist þú vera 'eitthvað svo sljó og ó-
upplögð. Fórstu seint í kojuna í
kærkveldi, eða livað?
— Seint, nei, nei! Var á bíó og
sá alveg svellandi steppmynd. Ó,
hann er svo mikill draumur, hann
P'red Astairs, finst þjer ekki?
— Jú, agalega. Þú hefir auðvitað
verið með þínum gamla?
— Ef þú átt við liann Bóa — ja,
má jeg þá vera frí!
— Almáttögur, þið eruð Jjó ekki
fornemuð einu sinni enn?
— Jú, vertu viss, — og nú er það
klára-alvara. Jeg er fornemuð við
liann fyrir heila lifið.
— Ih, du glade! Hvað gerðist? Jeg
er svo voða-spent — —!
— Já, lieldurðu liann liafi ekki
verið svín, liann bauð mjer ekki á
ballið, sem jeg var að tala um við
þig um daginn, heldur býður liann
henni Bínu og fer með lienni. Bínu,
þú veist, liann var eittlivað að dingl?
við liana i hitteðfyrra. Og ekki nóg
með það, — þegar jeg fór að skamma
hann, þá sagði Jiann ganske pent,
að mjer kæmi þetta ekkert við.
— Oj, bara, rosalega er hann tígó!
— Já, svo jeg sagði honum að liann
skyldi ekki einu sinni prófa Jiað, að
tala við mig framar — og ef hann
hringdi, þá skyldi jeg mölva símann.
—- Auðvitað, það var það rjetta.
--------Br—r—r—r—r—r—r—
— Ó, hringir ekki síminn, ætli
það sje hann? Nei, annars jeg svara
ekkert! Jeg gegni honum elíld! Jú,
Andre
( Georges
fíigaud) ng
Doimia
(Jeanine
Crispin),
unga stúlk-
an, sem
hann átti ad
lokka til St.
Pjetursborg-
ar, en varð
svo sjálfur
skotinn i.
Hver er maðurinn
Nr. 15
Drekkiö Egils-öl
I
9
t
annars, jeg get þá altaf kastað tólinu
á. — Halló, já, jú, það er jeg. Fuli,
jeg er búinn að segja Jjjer, að jeg
„vill“ ekki að ])ú hringir á mig! --
Ha, hvað, hvað segirðu, — nei —
þú meinar það ekki! { kvöld kl. 8.30?
Verður ekki voða gaman? ó, jeg
hlakka svo —- —. Já, bless, elskan
— En Gí-gí þó, þú sem sagðist vera
fornemuð við hann fyrir heila lífið!
— Var það ....?
- NÝJA BÍÓ -
Flestir kannast við rússneska stór-
skáldið Alexander Puschkin, sem er
einn af hinum ódauðlegu snilling-
um þessarar stóru Jjjóðar, sem löng-
um hefir verið svo rik af andstæð-
um. Persóna og einkalíf Alexanders
Puschkins sjálfs var og fult af and-
stæðum og óróa og eflaust hefir það
sett sitt mark á verk hans.
Myndin, sem Nýja Bíó sýnir inn-
an skamms, er bygð eftir skáldsögu
eftir A. Pushchkin og heitir: Dóttir
póstafgreiðslumannsins og er gerð
undir stjórn kvikmyndasnillingsins
Vladimir Tourjansky. Er því aug-
ijóst, að i mynd þessari hefir verið
vandað til bæði efnisvals’ og leik-
stjórnar, en hún er tekin af A/S
Kosmofilm.
Myndin gerisl í gömlu St. Pjeturs-
borg og í nánd við hana og fjallar
um ástir ungrar stúlku og ungs
manns. Er })ar annarsvegar fögur
en fátæk stúlka í sveit, en liins-
vegar glæsilegur liðsforingi úr hin-
uin keisaralega her. Við sjáum bæði
einfalt sveitalíf og óhóf aðals og
herforingja. Og út úr þeim leik,
sem þarna er sýndur, sleppa sumar
sögupersónurnar kalnar á hjarta.
Aðalhlutverkið, Virine póstaf-
greiðsluinann, föður ungu stúlkunn-
ar, leikur franski ,,karakter“-leik-
arinn Harry Baur. En liann er eins
og margir þekkja, óviðjafnanlegur
listamaður.
Við rjeðuin nýlega flugfarþegum
til þess að hafa sjálfblekungana
sína hálfa af bleki, er Jieir færu í
loftferð, til þess að komast hjá þvi
að penninn læki, þegar blekið þend-
ist út. Nú segja fróðir menn oss, að
lekinn stafi ekki af blekinu, heldur
af ])ví að loftið í blekhylkinu þenj-
ist út og þrýsti blekinu fram úr
pennanum. Þessvegna ráðum við nú
flugferðafólki til að hafa pennann
alveg fullan af bleki, alveg tóman,
eða helst að skilja hann eftir heima.
(Readers Digest, New Vork).