Fálkinn - 01.03.1940, Blaðsíða 12

12
V Á L K I N N
I ®&S3=!
SUNDRUÐ HJORTU
Skáldsaga eííir Blank Eismann
17.
eskja. Jeg hefi átl lieinia i kauptúni lent<st
af æfinni, og á þessvegna erfitt íneð að
kvnnast nýju fólki, síðan jeg koin hingað,
í stórborgina. Mjer hefði ekki dottið í luig,
að flvtjast hingað, ef hann sonur minn hefði
ekki beðið mig um, að koma og stjórna
heimilinu l'yrir sig.“
Orð gömlu konunnar voru svo látlaus og
sannfærandi, að Natasja gat ekki verið i vafa
um, að þau voru í einlægni töluð. Og það
varð auðvelt að telja liana á að verða á-
fram þarna í þessu bjarta og sólríka her-
liergi, með útsýn yfir snjókollótt trjen i
garðinum, og revna að gleyma því, að hún
var fátæk og átti í harðri baráttu fvrir til-
verunni.
Hjerna naut hún allra lífsins gæða, allra
þæginda, sem hún hafði vanist á æskuheim-
ili sínu. bað var ekki amalegt, að sjá netta
stofustúlkuna koma inn á liverjum morgni
með allskonar kræsingar. Natasja brosti,
þegar hún sá það. Steikt hrauð, smjör og
egg, flesk og nýhitað ilinandi kaffi, borið
fram á gljáandi silfurbakka. Það voru kræs-
ingar, sein Natasja liafði ekki sjeð lengi.
Hún borðaði með beslu lyst og mundi nú
alt i einu eftir frú Holger, sem hafði verið
henni svo góð, og spurði frú Eysholdt, hvorl
ekki væri mögulegt, að senda skilahoð til
hennar.
„Hún er eflaust kvíðin út af því, að jeg
liefi horfið svona þegjandi og liljóðalaust,
og jeg geri ráð fyrir, að hún hafi þegar
spurst fyrir um mig hjá lögreglunni."
Frú Eysholdt lofaði að gera henni orð.
Þegar Natasja liafði horðað og hallaði sjcr
út af til þess að sofa áfram, læddist gamla
konan ldjóðlega út úr herberginu.
Hún mætti svni sínum í stiganum.
„Ilvernig líður?“ spurði liann með á-
fergju.
„Vel, drengur íninn. Þú þarft engu að
kvíða. Hún er að jafna sig eftir áfallið og
læknirinn álítur, að hún geti farið á fætur
eftir nokkra daga.“
„Guði sje lof. Jeg get varla afborið til-
hugsunina um, að hún hefði slasast alvar-
lega. Hún hlýtur að hafa fallið í yfirlið af
hræðslu, því að jeg er sannfærður um, að
hifreiðin kom svo laust við hana, að hún
gat ekki dottið af því.“
Þau fóru inn i slofu gömlu konunnar
meðan þau voru að lala um þetta, og frúin
settist við arininn. Sonur hennar stóð og
liallaði sjer upp að bókaskápnu'm.
„Það lieldur læknirinn lika,“ svaraði frú
Eysoldt. „En, sem betur fer, er hún ung
og jafnar sig því fljótlega eftir áfallið.“
Það varð þögn í stofunni í nokkrar min<
útur. Svo sagði Walter Eysoldl lágt, eins
og hann væri að tala við sjálfan sig:
„Já, ung er hún — og falleg þrátt fyrir
fátæklegu fötin. Þegar jeg tók hana upp og
,JIíut er eflaust kviðin út af l>ití, að jec/ ltefi
horfið svona jtegjandi og hljóðalausl.
bar liana inn í bifreiðina gat jeg ekki var-
ist því, að spyrja mig í huganum, hvort
hún mundi ekki vera prinsessa í álögum
ein af þessum, sem þú sagðir mjer svo oft
frá þegar jeg var barn.“
„Sjáum til - stóra drenginn minn fertuga
er farið að dreyma um æfintýri, alveg eins
og þegar liann var lítill."
Doktor Eysoldt rjetti úr sjer og strauk
hendinni um ennið, eins og hann væri að
vísa hugarórum á bug.
„Nei, inamma, þú skalt ekki vera hrædd
um það. Þegar maður er einskonar grýla á
aðra í kauphöllinni eins og' jeg er, og keppi-
naularnir eru hræddir við mann, er maður
fvrir löngu hættur að láta sig dreyma um
æfintýri.“
Móðir lians laut fram og starði í eldinn,
en logatungurnar sleiktu stóra birkidrumba
og hreytti þeim í ösku smátt og snuitt.
Fvrir öllu fólki upprennur sú stund,
að það fer að dreyma, drengur minn. Þú
liefir hara ekki gefið þjer tíma lil þess
ennþá.“
„Jeg liefi máske sett mjer erfitt markmið,
sem jeg verð að ná fvrst.“
. Já, drengur minn. Og nú, þegar mark-
inu er náð, krefjast draumarnir rúms fvr-
ir sig.“
Walter Eysoldt hló.
Hva'ð erum við annars að bulla, mamma
mín góð? Jieg 'nefi engan tíma til að
drevma."
„Ætli ekki það?“
„Nei, jeg þarf að fara á aðalfund í hluta-
fjelagi.nu Erco, jeg er aðalhlutliafi þar, eins
og þú veist. Hausinn verður að vera í lagi.
En jeg ætlaði bara að vita, hvernig sjúkl-
ingnum liði, áður en jeg færi af stað. Svo
að henni líður hetur, segirðu? Er lhm með
fullri rænu? Hefirðu getað talað við hana?“
Frú Eysoldt kinkaði kolli og sagði svni
sínum það, sem Natasja hafði sagt um sig
sjálfa. Loks hað hún liann um að gera frú
HoJger orð, og liann lofaði að glevma þvi
ckki.
Móðir hans stóð við gluggann og sá hann
stíga inn í bifreiðina og aka burt.
Hún liefði átt að vita, að meðan hanli sat
við stýrið og ók gegnum alla umferðar-
þvöguna á götunum, var hugur hans allur
lijá sjúklingnum heima.
Hann hafði upplifað aftur og aftur en’dur-
minninguna um, er hann lyfti henni upp i
bifreiðina. Snjórinn feyktist um eyrun á hon-
um og ósjálfrátt liafði liann í huganum líkl
heiini við snjóflyksu svo ljett og loft-
kend fanst honum hún vera.
Honum var ekki ljóst, hvernig slysið hafði
atvikasl. Hann mundi það eitt, að alt í einu
haf'ði skotið upp fallegu og hræddu andliti
rjett fyrir framan bifreiðina og það livarf
samstundis aftur. Hann hafði ósjálfrátl stíg-
ið á hemilinn, svo fast að bifreiðin nam
staðar á minna en eins meters færi.
Og i sania vetfangi sá Iiann, að hópur af
fóiki þvrptist saman kringum hann og jós
vfir hann skömmum. Hann skeytti því engu,
cn tók meðvitundarlausa stúlkuna upp af
gölunni og lagði hana inn í bifreiðina sina
og ók með liana heim til móður sinnar.
Það var þegar í stað náð í lækni. Líðan
stúlkunnar virtist varlmgaverð, þótt læknir-
inn gæti ekki fundið neinn vott fyrir meiðsl
um útvortis. Hitinn fór síhaekkandi og með-
vitundarleysið breyttist í hitasóttaróra, svo
að ekkj var hægt að sþvrja hana að nafni
eða heimili.
Waller Eysoldt hafði verið milli vonar og
ótta þessa daga.
En nú, eftir að stúlkan var komin á
bataveg breyttist ótti hans í leyndan kvíða
um Jiað, að hann yrði að missa liana aftur.
Það var af eintómum áhuga fyrir henni,
að hann fór sjálfur með skilaboðin til frú
Holger, og þó að andlit hans væri eins og
gríma, sem engar tilfinningar vrðu lesnar
úr, meðan hann var að segja frú Holger frá
Natösju, hlustaði hann með athygli á alt það,
sem hún gat sagt honum um liana.
„En hvað mjer þykir vænt um að heyra,
að hún skuli vera í góðra manna höndum,"
sagði frú Holger. „Jeg hefi verið eins og
milli heims og helju út af henni, blessaðri
stúlkunni, en sanhast að segja hefi jeg hafl
svo mikið að gera, að jeg hefi lítið getað
spurst fyrir um hana. Sama kvöldið sem
hún meiddist fjekk jeg nefnilega hrjef frá
manninum mínum, sem er i Suður-Amer-
íku og í brjefinu var farmiði með skipi,
sem á að fara eftir hálfan mánuð. Þetta
kom svo óvænt ög gaf mjer svo margt að
hugsa. Mjer þvkir mjög leitt, að Natasja
skuli ekki geta komið með mjer til Suður-
Ameríku, eins og við töluðum um, en eins
og sakir standa, er ekkert við þvi að gera.“
„Þjer skuluð ekki liafa neinar áhyggjur
út af því,“ sagði Walter Eysoldt. „Að vísu
á jeg ekki sök á þessu óliappi, en þjer skilj-
ið, að jeg tel mjer eigi að siður skvlt, að