Fálkinn - 03.05.1940, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
ÞAÐ HENDIR JAFNVEL
Frh. af bls. 9.
HringiS þjer sjálí'.
Þegar Peabody kom aftur var
andlitiS eitt sólskinsbros.
— Hún er framúrskarandi!
Þeir bafa prófaS filmuna og þaS
er hún, sem altaf dregur aS sjer
alla atiiyglina, i hvert skifti, sem
hún sýnir sig. „Stjarnan“ er fok-
vond og vill ekki liafa hana í
myndinni.
Hún skal verSa í myndinni.
NáiS þjer í hana undir eins, Pea-
bodv.
— ÞaS er mjer ómðgulegt.
Leikstjórinn veit ekkert hvar hún
er. Hún er horfin.
Hvar er liún?
Hún er horfin, segi jeg.
Undir eins og bún hafSi sjeS
myndina ætlaSi hún aS sleppa
sjer. Leikstjórinn sagSist aldrei
hafa sjeS manneskju verSa fyrir
jafn sárum vonbrigSum. Og svo
hvarf hún og hefir ekki sjest
síSan. Mig grunar helst, aS hún
liafi fariS heim til þeirra Jonna
og Máx og sje l'arin aS hugsa
um hænsni og grísi.
En liún var ekki aS fóSra
grísi. Hún var aS pæla upp kál-
garS, og bjá henni sat ósköp
rolulegur maSur og var aS mála
þolinmóSan Indíána.
T-IÚN hrökk viS ,og leit ótta-
slegin á Bill þegar hann
kom inn í garSinn.
SegiS ekki eitt einasta orS
— jeg vil ekki heyra þaS, sagSi
hún.
Já, en Martlia. . . .
— Jeg vil eklci lilusta á þaS.
Hefi jeg nokkurntíma sagt, aS
jeg mundi verSa mikil leikkona?
ÞaS var engin furSa þó aS þjer
væruS strangur viS mig.
Já, en Martha — þjer eruS
svo ágæt — alveg frábær. Þjer
hafiS ekkert vit á þvi sjálf, en
leikstjórinn er stórlirifinn af
vSur.
— Hún lagSi frá sjer skófl-
una og fór aS gráta. Þjer
segiS þetta hara til aS hugga
mig, Bill. Jeg var ekki sem allra
verst, en jeg var livorki lirá nje
soSin og þaS vildi jeg síst.
Og nú er jeg komin heim aftur
og á ekki annars úrkostar en aS
giftast „freknótta stráknum“.
Ekki freknótta stráknum,
Martha lieldur mjer. Og jeg
skal gera úr þjer mikla leik-
konu.
er miðstöð verðbrjefavið-
skiftanna.
Alll ineð islenskum skrpom' *fi
Útbreiðið Fálkann.
Klipping trjáa og runna.
Jeg læt hjer á eftir fara sarntal,
sem átti sjer stað ekki alls fyrir
löngu, er einn kunningi minn heim-
sótti mig.
Heyrðu kunningi, jjað er vist
kominn tími til, að jeg fari að
klippa trjen í garðinum mínum, og
er ekki hest að láta úða þau um
leið?
Jú, það fer hver að verða síð-
astur með að láta klippa og úða
hjá sjer, hvorttveggja eru þetta störl',
sem garðeigendur verða að láta gera
aður en langt um líður, eða áður en
aðalvorhreingerning garðanna fer
fram.
— Getur j)ú ekki sagt mjer hvern-
ig jeg á að klippa trjen mín, og
ribsið, þið garðyrkjumenn eruð svo
dýrir, að almenningi er ókleyft að
láta ykkur vinna.
Nei garðyrkjumennirnir eru
elcki dýrir, og jeg vil nota tækifær-
ið til að leiðrjetta þennan hvim-
leiða misskilning, sem töluvert her
á meðal almennings, sem sje ljað,
að dýrt sje að láta garðyrkjumenn
vinna. Það er alveg eins með jjá og
aðra fagmenn, að tímakaup þeirra
er hærra en viðvanings, vegna jjess,
að þeir skila meiri og betri vinnu
á sama tíma og viðvaningurinn.
Það eru mýmörg dæmi til jjess, að
klipping trjáa í meðal garði hjer i
Reykjavík tekur viðvaninginn á ann-
að dagsverk í staðinn fyrir að vanur
og reyndur garðyrkjumaður myndi
ljúka sama verki á 5—(i timum.
Þetta er eðlilegt, því að viðvaningur-
inn jjarf að „velta liverri grein fyrir
sjer“ góða stund, áður en hann er
ákveðinn í því, hvort hún á að vera
kyr eða takast burtu, og oft verður
svo árangurinn af þessari ,,fyrir\æltu“
sá, að lífvænlegasta greinin er látin
deyja drotni sínum, en dauðvona
sjúklingurinn stendur eftir. En garð-
yrkjumaðurinn, hann virðir seni
snöggvast trjeð eða runnann fyrir
sjer og er fljótur að sjú hvað gera
skal, og „klipp, klipp“ og trjeð
eða runninn stendur eftir með mögu
leika fyrir meiri lifsjjrótti og laus
við allar sjáanlegar meinsemdir.
Já, þetta er líklega alveg rjett
hjá þjer, en segðu mjer eitt, að
sprauta trjen er þó ekki neinii vandi,
það getur þú kent mjer snöggvast,
jeg fæ mjer svo lánaða sprautu hjá
e.in’hverjum, sem á hana, og hleyp
svo í að úða einhvern frídaginn.
— Nei, því miður er ekki alveg
nóg að þú eigir frí, því að þá getur
staðið svo á, að einmitt þann dag-
inn sjeu trjen og runnarnir „stikk-
frí“, þ. e. a. s. ekki heppilegt veður
til úðunar.
- Nú, er ekki sama í hvernig
veðri er úðað? Jeg hefi sjeð menn
úða í rigningu og jafnvel í frosti,
svo að jeg hjelt, að veðrið skifti
engu máli.
—Það var ágætt, að þú mintist á
jjetta, jeg hefi líka tekið eftir því
sama í vetur. Nei, jjað er öðru nær
en að veðurlagið hafi ekkert að segja.
A timabilinu febrúar—aprillok er
vanalegt að sprauta gegn blaðlús og
fleiri skaðlegum skorkvikindum. Til
þess er algengast að nota carboc-
rimp-vökva, og ef hann á að koma
að gagni, jjarf trjeð eða runninn að
vera þurr, og útlil fyrir að þurt
veður haldist fram á næsta sóla-
hring, svo að vökvinn nái að þorna
utan á berkinum. Af framansögðu
er auðskilið, að ef sprautað er í
rigningu, eða ef rigning kemur áð-
ur en vökvinn nær að þorna, renn-
ur hann burtu, eða að minsta kosti
þynnist það mikið, að hann kemur
að litlu eða engu gagni. Ef einhver
úðar í frosti, er það gert vegna þess,
að sá sem framkvæmir verkið ber
ekki skilnirig á, hvað hann er að
gera. Við úðunina myndast vökva-
lag um allan börkinn, og ef frost er,
þá frýs þetta vökvalag á augabragði
og spennir og rífur i börkinn og
skilur eftir sár á honum, þar sem
sveppir setjast að eða skorkvikind-
in auðveldlega verpa I. Svo að þú
sjerð að úðun í frosti gerir meiri
skaða en gagn.
Þú mintist á sveppi, jeg skal segja
Þjer, að ribsið mitt er alt mosavaxið
að neðan, og sumar greinarnar eru
með rauðum „vörtum.“ Hvað get jeg
gert til að losna við þetta livort-
tveggja, eða með hvaða móti er hægt.
að hindra ljetta?
Jú, að allverulegu leyti er hægt
að hindra mosamyndunina. Eins og
|jú ef til vill hefir tekið eftir, er
mosinn niestur niður við ræturnar
og e. I. v. lítið eitt upp eftir stofn-
inum. Mosinn kemur vanalega af ó-
hirðu, runnarnir eru of marg-skiftir
strax niður við rótina, og í krikan-
um milli greinanna sest ýmiskonar
drasl, pappír o. f]., sem helst altaf
rakt og myndar afbragðs gróbotn
fyrir mosa og sveppi. Mikið gras
u)jij að runnum orsakar einnig það
sama, og sömuleiðis áburður, sem
fólk er að hlúa að rótum trjánna á
haustin, jeg er á þeirri skoðun, að
betra sje að stinga áburðinn niður
i kringum runna og trje í apríl—maí.
Mosa má ná i burtu með meðal-
stinnum bursta og grænsápuvatni á
vorin um leið og hreingerningin
fer fram í garðinum. Um sumarið er
ágætt að úða 1—2svar með blá-
steinsvökva, hann hindrar bæði
mosa og sveppamyndun.
— Jæja, jeg þakka þjer fyrir, jeg
tala við þig seinna um önnur garð-
yrkjumál, vertu sæll!
Gjörðu svo vel, vertu nú sæll!
7. apríl 1940.
Ásqeir Ásqeirsson.
í SILFURKLETTSDAL
Frh. af bls. 5.
brún og berðu ketið heim.“ Hún fór,
en á leiðinni kom hún við runnann,
örin hitti hana, og hún rann á svað-
berginu niður af hömrunum. Jegda
fór með börn sín út í skóginn og
fann hýði bjarnarins Mafa og skildi
telpuna liar eftir. En drenginn skildi
hann eftir við greni tígrisdýrsins
Amba. Siðan fór hann niður á ána,
gerði vök á isinn og drekti sjer jjar.
Björninn og telpan urðu fyrstu for-
eldrar Udeh-þjóðarinnar, og er hún
öll frá jjeiin komin. Amba og dreng-
uririn eignuðust ekki barn, en Amba
kendi drengnum veiðimensku. Þeg-
ar hann var uppkominn rakst hann
einu sinni stóran björn og særði
hann tii bana með spjóti. Þá sagði
björninn: „Jeg er maður systir þinn-
av og við eigum mörg börn. Farðu
til þeirra og kendu jjeim að verða
jafn duglegir veiðimenn og þú ert,
en láttu aldrei systur jjina sofa á
feldinum af mjer eða jeta ketið af
mjer ......“
Númer 06 var auralaus og vissi
ekki hvernig að skyldi fnrn.
Þá kom liðsforinginn gangandi
yfir herbúðahlaðið. Þá kom 60 ráð
í hug. Hann snaraðist að foringjan-
um, heilsaði að hermanna sið og
sagði:
„Liðsforingi! Nýliðinn nr. 66,
Andersen að nafni, óskar eftir að fá
„túkall" til láns.“
Liðsforinginn leit á 66, tók upp
tvær krónur og sagði:
„Slíka frekju verður hreint og
beint að launa.
Jón Ólafsson, 1. stýrimaður ci
fíoðafoss, varð sextugur 25. april
Frú María Thoroddsen, Frí-
kirkjuvegi 3, dtti sextúgsafmæli
25. apríi.
Magmís fíjörnsson, fuglafræð-
ingur, verður 55 úra í dag.
Steindór Björnsson frá Gröf,
verður 55 ára í dag.