Fálkinn - 17.05.1940, Qupperneq 6

6
F Á L K I N N
- /?. G. Kirk: —
Biöio
1 a .0 ó ö ,
Fólk deilir oft um, hvort dýrin
hafi sál. Hundavinir eru ekki í
vafa um það og höfundur þess-
arar sögu ekki heldur.
E7 nokkur maður hefir nokkurn-
tíma átt skilið að heita heiðurs-
maður, þá er það liann Jim bróðir
minn. Hann gat verið liornóttur og
harður við þá, sem ekki áttu hetra
skilið, en að öðru leyti var hann
alúðlegasti og göfugasti maðurinn,
sem jeg hefi þekt. Og nú ætla jeg að
segja ykkur sögu um Jim og hund-
inn okkar, hann Bones gamla.
Fyrir nokkrum árum fluttist Jim
tii okkar, og þar dvaldi hann til
æfiloka. Bones varð undir eins vin-
ur hans. Jim umgekst hunda með
sjerstökum hætti. Hann klappaði
þeim og ljek sjer við þá og skiidi
hvað þeir vildu.
Þegar Jim ætlaði eitthvað i hurl
og Bones vildi fara ineð honum, var
Jim vanur að segja:
„Bíddu hjerna, Bones. Jeg kem
bráðum aftur, og í næsta skifti skaitu
fá að fara með mjer.“
Jim var stundum burtu viku eða
lengur. En Bones beið þess rólegur
og treysti því, að hann kæmi aftur.
Hann lærði að skilja hvað „næsta
skifti“ þýddi og treysti loforðinu.
Jim lijelt altaf loforð sín. Þegar hann
kom heim aftur, sagði hann: „Jæja,
Bones, þú beiðst eftir mjer? Komdu
nú út með mjer — nú er „næsta
skifti.“
Og svo gengu þeir langar leiðir
og Bones hafði gaman af þessum
gönguferðum með Jim.
Þegar Jim var heima, liafði Bones
verið vaninn á, að hlaupa upp i
svefnherbergið hans og sækja inni-
skóna hans, þegar búið var að borða.
Hann setti þá við stólinn hans. Og
svo lá hann þar til kvölds, með
trýnið á ristinni á Jim. Þegar Jim
var að heiman, sótti Bones aldrei
inniskóna, heldur lagðist hann við
fæturna á einhverju okkar hinna.
Hann vildi vera lijá þeim, sem hon-
uni þótti vænt um, en honum þótti
vænst um Jim.
En svo varð Jim veikur alvar-
lega veikur. Hann sagði injer hvert
stefndi:
„Gamla hjartað er orðið þreytt,“
sagði Jim. „Eftir nokkra daga hættir
það að slá. Og jeg hugsa, að jeg
finni á mjer þegar dagurinn sá kem-
ur. Jæja, jeg kvíði því ekki. Mjer
hefir liðið ágætlega í tilverunni,
Bill. Heimurinn skuldar mjer ekki
neitt. Það er best að við segjum
Emily það“. — Emily er konan
min.
Svona var Jim, altaf að hugsa um
aðra og ekkert nema nærgætnin. En
nú skal jeg segja ykkur af honum og
Bones.
Svo kom dagurinn, og eins og
hann hafði rent grun i, þóttist hann
viss um, að nú ætti hann að deyja.
Og þá sagði hann við mig:
„Jeg er hræddur um, að hundur-
inn sakni min. En mjer þykir slæmt
að hugsa til þess, að honum líði illa.
Viltu kalla á hann liingað, Bill?“
Svo kom Bones inn í svefnherberg-
ið. Hann lagði hausinn upp á rúm-
stokkinn og horfði angurvær á Jim.
Jim sagði: „Þú skalt bara bíða,
Bones. Jeg kem aftur. Þú skalt fá
að fara með mjer í næsta skifti!“
Og liann strauk lubbann á liausn-
um á hundinum.
Við tökum örlögunum ofur rólega
á mínu heimili, en börnin tóku sjer
fráfall Jims skelfing nærri fyrst i
stað. Hann liafði verið þeim ágætur
frændi. En með tímanum var endur-
minningin ein eftir.
Og Bones — hundurinn? Jim hafði
sagt: „Þú skalt bara bíða, Bones!“
Og hann beið og var rólegur i full-
vissunni um, að Jim mundi koma aft-
ur, og að þá fengi Bones að fara út
ineð honum.
Bones beið rólegur og vongóður
í fimm ár. Bones þótti vænt um okk-
ur og okkur um Bones. Jim var
miklu lengur í burtu en liann var
vanur, en hann mundi halda loforð
sitt samt. Og auk þess — Bones hafði
inniskóna hans Jim. Hann hafði þá
úti í eldhúsinu, i körfunni, sem hann
svaf i. Það kann að þykja óviðfeldið.
En börnin gáfu Bones inniskó Jims
án þess að Emily eða jeg vissu af.
Og þegar við urðum þess vör, fanst
okkur ekki hægt að taka þá frá
honum aftur.
Jæja, fimm ár voru liðin, og jeg
sat í stofunni minni og var að lesa.
Magda dóttir okkar var gift og farin
að búa. Biil yngri hafði fengið stöðu
i Birmingham og yngsti sonurinn
okkar var í heimavistarskóla. Svo
að það var kyrt og hljótt heima.
Alt í einu fór Bones, sem lá hjá
stólnum hennar Emily, að berja
skottinu í gólfið. Bom, bom, bom.
Þið vitið, að hundarnir lieyra oft
ýmislegt, sem mannlegt eyra heyrir
ekki.
„Það mundu þó aldrei vera Magda
og maðurinn hennar?“ sagði Emily.
Við hlustuðum, en ekkert fótatak
heyrðist úti í garðinum. En Bones
fór aftur að berja skottinu í gólfið.
Við hlustuðum enn, en gátum ekki
heyrt neitt.
Svo stóð Bones gamli upp og ráf-
aði syfjulega út úr stofunni. Hann
kom aftur eftir svo sem mínútu.
Hann hafði farið fram í körfuna
sína og kom nú aftur með inniskóna
hans Jim. Hann setti þá við stólinn,
sem Jim hafði verið vanur að sitja
á í gamla daga, lagðist svo á gólfið,
með trýnið á skónum og steinsofn-
aði.
Það er ekki altaf gott að skilja
hundana. Jeg leit á Emily.
En hún brosti bara.
Jeg veit ekki hvort það var augna-
ráð Emily eða endurminningin um
Jim, í sambandi við skóna hans,
sem olli því — en mjer fanst alt i
einu verða svo lilýtt og gott í stof-
unni.
Morguninn eftir lá Bones í sömu
stellingum og hann hafði lagst kvöld-
ið áður. Hann var með hausinn milli
lapiianna ofan á inniskónum. Jeg
hefi aldrei sjeð hund eins ánægju-
legan á svipinn. En samt — jiað var
ekkert um að villast, að nú var ekki
framar um „næsta skifti“ að ræða,
því að bið Bones var úti. Það var
eins og liann horfði fram á langan
veg, sem hann ætti að ganga með
Jim.
er miðstöð verðbrjefavið-
skiftanna.
Útbreiðið Fálkann!
ÓVERÐSKULDAÐIR TÓNAR.
I rjettarsögunni sjást þess, því
niiður, mörg dæmi, að alsaklausir
nienn hafa verið dæmdir til dauða
eða ævilangs fangelsis vegna rangs
vitnaframburðar. Það er fremur
hægt að sleppa fram hjá Ijúgvitnum,
sem borin eru fram af ásettu ráði,
en þeim vitnisburðum, sem fólk
vinnur eið að i fullri vissu, en alt
er lió í rauninni ósannindi. Fyrrum
hjeldu menn, að maiinleg sjóntæki
væru eins nákvæm og ábyggileg og
ljósmyndavjel, en menn hafa nú
komist að raun um, að það cr að-
eins lítill liluti þess, sem gerist, sem
vekur eftirtekt áhorfanda og áheyr-
anda. Með öðrum orðum i vitna-
leiðslum verður að trúa með mestu
varúð og helst verður vitnafram-
burður að styðjast við öflugar sann-
anir aðrar.
f Coliimbia-kvikmyndinni „Leyfið
okkur aö lifa“ (Let Us Live) er
fjallað um þetta el'ni og er sagt að
myndin sje næsta áhrifarík.
Aðalhlutverkin fara þau með tten-
ry Fonda og Maureen O'SuIlivan.
■fi Alll með Islenskum skrpum' *fi
VETRARKULDARNIR
hafa verið óvenjulega miklir i Ev-
rópu i vetur, o. m. a. orðið þess
valdandi, að siglingar teptust lengi
vel í Danmörku. Varð kolaþurð í
höfuðstaðnum og fólk kvaldist af
kulda. Þá var oft litið á hitamælir-
inn.
Dennis O’Keefe og Cecilia Parker.
Ótrúlegustu og ægilegustu atburðir
liafa sjest á kvikinyndum, eins og
menn þekkja. Landskjálftarnir í San
Fransisko, sandbyljirnir í Saliara og
slórskotahríðin á Slianghai liefir alt
verið kvikmyndað með góðum á-
rangri. Samt hefir ekki þurft jal'n-
mikla nákvæmni og dirfsku við þess-
ar mikilfenglegu myndartökur og
við eitt atriði í kvikmyndinni ,,Vpi>
á líf og dauÖa.“
Þar á Dennis O’Keefe að aka smá-
bíl eftir slænium vegi með 100 mílna
hraða á klst., taka stórhættulega
beygju og hemla í 90 feta fjarlægð
frá gerði einu. Leikstjórinn, Ed-
ward Ledgwick taldi þetta alt of
mikið hættuspil og vildi láta tví-
skifta liessu atriði. En slíkt vildi
Denis O’Keefe alls ekki heyra
nefnt. Hann settisl sjálfur i bílinn
og lagði óhræddur í jiessa glæfra-
keyrslu og slapp prýðilega.
FRÁ HOLLANDI.
Vegna kuldanna og isanna í
HoIIandi i vetur var suniuni varð-
liðssveitunum skipað að vera á
skautum til þess að vera fljótari i
hrcyfingum, Lahgur spölur á landa-
mærum Hollands og Þýskalands var
settur undir vatn í liaust í varúðar-
skyni og varð þar samfeld íshella
er kuldariiir komu. Hjer á niynd-
inni sjest hollenskur hermaður á
skautum.