Fálkinn - 17.05.1940, Side 9

F A L K I N N
9
horí'ðu á mig.
— Varla, sagði Holger loksins.
— Við vorum altaf á gangi um
garðinn. Og auk þess mundi
hundurinn líklega liafa gelt, ef
Það var rjett. Jeg þekti hund-
inn. Hann nasaði kristinna
manna blóð í langri fjarlægð.
En þá var eins og eittlivað brysti
í mjer. Því að við gátum nú
gengið út frá því sem gefnu, að
enginn aðkomandi hefði komið
inn í garðinn — og þegar jeg
mintist þess live sárið var stórt
og live höggið hafði verið öflugt,
þá kom ekki til mála, að kven-
fólk væri bendlað við þetta. En
hvað svo. Herra minn! liugsaði
jeg — hjer sitja þrír geðslegir,
smokingklæddir piltar — og einn
þeirra er morðingi!
Fiðluleikarinn Holger, hár og
svarthærður — Melling, lítill og
ljóshærður og á að taka við
versluninni eftir föður sinn
Vik hlaðamaður fölur og' þykk-
leitur. Jeg leit á þá livern eftir
annan, og það fór hrollur inn
mig.
— Heyrið þið piltar, sagði jeg.
— Væri ekki eins gott, að sá ykk-
ar, sem hefir gert það, gæfi sig
fram sjálfviljugur?
Þeir litu liver á annan, spyrj-
andi, uppburðarlitlir. En enginn
þeirra sagði neitt.
EGAR lijer var komið sög-
unni hafði jeg í rauninni
lmgsað mjer að sinna þessu ekki
frekar og bíða þangað til rjett-
ur aðili, þ. e. lireppstjórinn,
kæmi. Og þá vildi svo til, að
klukkan á arinhyllunni fór að
slá. Ellefu mjóróma slög. Og
þetta minti mig á dálítið.
— Hvenær fóruð þið inn að
borða? spurði jeg.
— Við settumst við borðið
klukkan tíu. Það var eldri Ham-
mer-systirin sem svaraði. — Það
var nefnilega svo um talað. Og
klukkan sló tíu einmitt þegar
við vorum að setjast.
— Voruð þið öll viðstödd þá?
— Já, öll öll nema Fred
vitanlega.
Jú, svaraði Melling. — Þeg-
ar við höfðum setið eins og tvær
mínútur, þá stóð jeg upp og fór
úl á svalirnar og kallaði á Fred.
En þegar enginn svaraði, fór jeg
undir eins inn aftur.
— Hve lengi voruð þjer úti?
— Úti ? Hafi það verið hálf
mínúta þá var það að minsta
kosti ekki meira.
Jæja. Voruð þjer sá eini,
sem stóð upp frá borðinu?
Holger fór frain í búr og
sótti öl. En það var ekki fyr en
svo sem fimm mínútum seinna.
Holger kinkaði liægt kolli.
— Það er rjett, sagði hann
bara.
Vik liafði líka staðið upp til
þess að hrópa á Fred. Það var
skömniu eftir, að Holger iiafði
komið inn með ölið.
Jeg var vonsvikinn. Um stund
hafði jeg haft ofurlitla von. Von,
sem brast óðar en varði. Bara að
læknirinn og hreppstjórinn færu
nú að koma! Þetta var óþolandi!
Jeg stóð upp og' gekk eirðar-
laus um svalirnar. Stóð þar svo
um stund og starði út yfir garð-
inn og voginn. Það var andkalt
og hljótt. Ekki nokkurt ldjóð.
En loks heyrði jeg úr fjarska
eitthvað sem mjer fanst jeg kann
ast við. Jú víst, glugginn og sval-
irnar lieima hjá mjer stóðu upp
á gátt, og það var gamla klukk-
an mín, sem jeg heyrði að var
að burðast við að slá. Jeg heyrði
óminn af henni i næturkyrðinni.
Og mjer datt í liug: Hvernig gal
þetta verið mögulegt. Hvernig
Jeg hljóp eins og örskot inn
í stofuna aftur. Ivlukkan var tíu
minútur yfir ellefu!
Jeg sá ekki þegar i stað livern-
ig ráðningin var á gátunni. En
jeg þóttist vita, að jeg væri á
rjettri braut, og jeg lmgsaði og
liugsaði.
Það var skvampið, sem jeg var
að hugsa um. Skvampið úti á
voginum. Einliver hlaut að liafa
lcastað hlut út í vatnið, og sá
hlutur lilaut að liafa verið stór
og þungur. Og liversvegna kasl-
ar maður sliku í sjóinn, ef ekki
til að vilja losjia við hann
fela hann, lil þess að hann geti
ekki orðið að sönnunargagni . .
Spurningin var aðeins þessi:
Hversvegna var viðkomanda svo
mikið í mun að losna við þenn-
an hlut, að liann gat ekki heðið
þangað til máltíðinni var lokið.
Hversvegna varð hann að gera
það einmitt eftir að fólkið var
sest að borðinu?
Jeg gekk inn í horðstofuna og
leit yfir borðið, sem hafði verið
svo fallega og smekklega búið.
Vínið glóði í hálftómum glösun-
um. Einhvernveginn án þess að
vita af þvj, fór jeg að ganga
kringum horðið — frá einum
stól til annars — og jeg hafði
gengið að kalla allan liringinn,
þegar jeg uppgötvaði græna blett
inn á dúknum blettinn, sem
hafði verið reynt að hylja með
því að leggja rauða rós ofan á
hann.
Nú skuluð þið ekki liakla, að
jeg telji mig neinn Sherloek
Holmes. En jeg skildi í sama
vetfangi livernig l öllu lá.
Græni bletlurinn var málning,
og þá málningu hafði jeg sjeð
rjett áður. Það var þegar við
Melling sátum út á svalaþrepinu.
Þá hafði jeg tekið eftir, að það
stóðu ýms garðvrkjuverkfæri
upp við svalirnar, rjett hjá þrep-
inu, og þessi verkfæri höfðu ný-
lega verið máluð græn. Jeg at-
hugaði þau til frekari fullvissu
og sá að málningin var ekki þur.
lV/fjER var einkénnilegt innan-
■*■ brjósts, þegar jeg seltist i
stofuna rjett á eftir. Vitanlega
var jeg í mesta hugaræsingi
maður er ekki tilfinningalaus
og jeg varð að totta pípuna lengi
áður en jeg komst nokkurnveg-
inn í samt lag. ög í sifellu hafði
þetta fólk augun á mjer. Jæja,
bara að þessi blessaður luepp-
stjóri færi nú að koma.
- Hafið þjer liafið þjer
uppgötvað nokkuð, herra Barcli?
Það var Vik, sem spurði. Hann
var enn fölari en hann hafði ver-
ið áður.
Alt, svaraði jeg og ungu
stúlkurnar ráku upp hljóð. Og
jeg skal segja ykkur alla söguna
ef þið viljið. Hún er i stultu máli
sú, að það er leiðinlegt að drepa
mann með skóflu, sjerstaklega
þegar skaftið á skóflunni er ný-
máíað. Þegai1 maður sest við
horðið og uppgötvar að maður
er með málingu á hendinni
já, þá verður maður bæði að
þvo ínáluinguna af sjer og gera
skófluna ósýnilega, því að hún
geymir vitanlega hættuleg merki
eftir fingurna á morðingjanum.
Og þessvegna verður maður að
fá átyllu til að slanda sem
snöggvast upp frá borðinu, og
svo nei, þarna kemur hrepp-
stjórinn loksins - já, þá getið
þjer sagl hönum sjálfur hve
langan tima tekur að fara fram i
eldhús og sækja öl, herra Holger.
En þegar jeg gekk heimleiðis
þessa sömu nótt, hugsaði jeg um
hókina mina um æskuna. Og jeg
sá í anda fiðluleikarann Holger,
þar sem Iiann sal í stólnum nið-
urlútur og þögull, og jeg sá aug-
un í honum, sem leifruðu meira
en nokkur augu, selii jeg liefi áð-
ur sjeð þegar hann svaraði
spurningu hreppstjórans:
Af því að jeg elska hana!
Jeg' er brjálaður af ást til henn-
ar! Þessvegna gerði jeg það!
0 — æska!
LANDAMÆRIN VIÐ VILNA.
Lithauiskur hermaður í samræSum
við tvo rússneska hermenn viS hin
nýju landamæri Rússlands og Lithau-
en við Vilna.