Fálkinn - 17.05.1940, Side 10

10
F Á L K I N N
YMCI/W
kCf&HbURHIR
VJEL TIL SANDMOKSTURS.
ÞiS takið vindlakassa — 1 — og
sagið úr honum helminginn af öði'-
um gaflinum. Svo búið þið til trekt
úr vindlakassafjöl — 2 —, á henni
ei dálítil glufa í botninum. Því næst
sagið þið út sex „vængi“. Þá er tekið
sívalt kefli —3 —gerðar í |>að rifur
fyrir vængina og þeir festir þar i
með lími. Keftið er síðan fesl á
sljettan vír, sem notaður er sem öx-
ull. Piatan við hið upphaflega lok
kassans er fest við annað kefli, — 4
—, sem notað er sem „drifhjól“.
Skáhalt innan i kassann er selt fjöl
— 5 — og við hana er sett gat til
að sandurinn geti runnið út um það.
Tveir flatir listar — 0 og 7 — eru
negldir á kassann á þeim stöðum,
sem sýnt er á myndinni. 8 — ,-—
9 — og 10 eru alt kefli (mega t. d.
vera tóm kefli undan tvinna eða
garni).
Drifreimin — 11 er gúmmíband,
og „flutningsborðiniT — 12 - er
sokkabandateygja. Hjá - 13 — sjást
„rekurnar", sem búnar eru til úr
þunnu blikki og er endum þeirra
stungið inn í hnappagötin á sokka-
bandateygjunni og fest þannig.
Setjið svo sand í trektina og þá
fer vjelin af stað. Set.jið hana við
sandhrúgu og þá getur hún sjálf
mokað sandi upp í trektina. En
öðru hverju verður að flytja skóflu
og skóflu af sandi til hennar, svo
að hún geti unnið.
HAFIÐ ALT I RÖÐ OG REGLU
I TJALDINU!
Svona vasa eins og þið sjáið á
myndinni er hentugt að liafa nálægt
sjer í tjaldinu. Hann er saumaður á
tjaldvegginn, rjett við rúmið eða
svefnpokann. I vasanum er svo got(
að geyma lindarþennann sinn, vasa-
hnífinn, vasaljósið, i fáum orðum
sagt; ýmsa smáhluti, sem eru til
margra hluta nytsamir, en eru skæð-
ir með að týnast.
— Upp með hendnrnar!
— Jeg vil gjarnan fá góða bók,
sagði ung stúlka við bóksala.
Á hún að vera raunsæ eða
rómantisk?
- Hver er munurinn?
í rómantískri skáldsögu eru
inargir erfiðleikar, en þau giftast að
lokum. í raunsæjum sögum giftasl
þau i fyrsta kafla, og þá byrja vand-
ræðin.
Nr. 599. Adamson verður fyrir óvæntri árús.
S k r í 11 u r.
fílómavinurinn.
— Er það stór verslun, sem þjer
starfið við?
Já, jeg er nú liræddur uni það.
Það tekur heilá viku, að skrítla nái
frá sendisveininum til forstjórans.
Velviljuð móðir kom einn dag i
skóla til að leiðbeina kenslukon-
unni.
Hún sagði: Það hefir verið dæma-
laust rifrildi heima lijá okkur út
af þessum einkunnum. Mjer finst aÁð
öll börn frá sama heimili ættu að
fá sömu einkunn.
KAPPHLAUP f FJÖRUNNI.
Skiftið ykkur í hópa, þrjú og þrjú
saman. Bindið svo klút um annan
fótinn á ykkur og annan fótinn á
þeim, sem er næstur við hliðina. Þið
munuð sjá, að það er býsna erfitt
að tilaupa svona, en það er þó altaí
huggun, að oftast gengur hinum
keppendunum hálf klaufalega líka.
/>/ /+s
I Englandi er komin fram öflug
hreyfing, sem stefnir að því marki
ao gera öll veðmál ólögleg.
Sem stendur veðja menn tíu gegn
einum um, að slikt nái aldrei fram
að ganga.
Þorleifur, 11 ára snáði, hafði kral'-
ist þess að fá vikulegu vasapening-
ana sína, 25 aura, hækkaða upp i
50, en móðir hans neitaði ákveðið.
Jæja, þá skaltu vita það
mamma, að ef jeg fæ ekki fimtíu
aura, kalla jeg þig ömrnu í næsta
skifti, sem við förum með strætis-
vagni, ef einhver hlustar á það.
— En, Kalli minn, hvaðan hef-
irðu þetta sóðalega orðbragð? Þetta
hefirðu sjálfsagt lært á götunni.
— Ó, nei, mamma, þetta lærir
maður ekki, það er meðfæddur hæfi-
leiki.
Þegar Ida las um brúðkaup sitt i
b'iöðunum, ætlaði hún alveg að ganga
af göflunum. Þar stóð nefnilega,
að hún hefði gengið i heilagt hjóna-
band með Möller, hinum fræga forn-
gripasala.
Jeg kallaði liann hálfvita, þrjól
og skítmenni, en hann svaraði engu.
Svo, er hann knattspyrnudóm-
ari?
Úr hjeraðsstjórninni.
Formaðurinn: Þá konuun við að
öðrum lið dagskrárinnar, sem er um
brolttöku stóra sorphaugsins bak við
elliheimilið.
Lars Jeiisen. Já, — jeg sting upp á,
að við leggjum það alt saman í hend-
ur stjórninni. —
Otbreiðið Fðlkann.
Kardínálinn og æðstipresturinn.
Gyðingunum finst heimskulegt af
kaþólsku prestuinnn að búa við ein-
líli. Kaþólskuni mönnum finst bjána-
legt af Gyðingunum að halda dauða-
haldi í bókstaf Móselögmálsins.
Það var í veislu, sem haldin var
til stuðnings flóttamönnum, að trú-
arleiðtogarnir mötuðust saman í
kyrrð og næði. Kardínálinn át með
velþóknun fallega pýlsu og sagði í
háði við æðsta prestinn: Gaman
liætli mjer að vita hvað sá dagur
hjeti, þegar þjer borðuðuð pylsu.
Æðsti presturinn var fljótur til
svars: Þegar yðar hágöfgi kvongast.