Fálkinn - 17.05.1940, Side 12

12
FALKINN

3t=^ts}IWJolollBBl
• •
SUNDRUÐ HJORTU
Skáldsaga zítir Blank Eismann
28.

liann ef til vill kosið fremur að stöðva
málsreksturinn og eiga við einkaritara sinn
einan uin málið, en nú var lögreglán komin
i það, og of seint að draga það til baka.
„Þjer eruð viss um, að barónessa von
Franzow sje sama manneskjan og ungfrji
Wellington, sem riðin var við Brockmans-
málið?“ heyrði bann að Berger spurði.
Sonja kinkaði kolli í ákafa.
„Mjer fanst svipurinn áberandi líkur,
undir eins og jeg sá hana, og þessvegna að-
varaði jeg doktor Eysoldt undir eins og
jeg sá mjer til mikillar skelfingar í gær,
að hún gegndi trúnaðarstarfi á skrifstof-
unni hans.“
„Þjer eruð fúsar til að endurtaka þetta
fvrir rjetti síðar, ef þörf gerist?“
Sonja rendi meðaumkunaraugum til Ey-
soldts.
„Auðvitað. Bara að jeg geti hjálpað hon-
um vini mínum tit þess, að ná þessum áríð-
andi skjölum hans aftur.“
Doktor Eysoldt fleygði sígaretlustúfnum i
öskubakkkann.
„Jeg kvsi helst, að nafn mitt yrði ekki
nefnt i samhandi við þetta mál, Sonja.“
Hún hrosti eins og dáðrík kona brosir,
þegar hún leggur sig í sölurnar fvrir þann,
sem hún ann.
„Þú átt við — vegna slúðursins? Mjer finst
jeg vera hafin yfir alt slúður. Sem vinur
þinn tel jeg það skyldu mina, að láta eitt yfir
okkur liæði ganga, þegar mótlætið steðjar
að. Jeg er guði þakklát fyrir, að jeg skyldi
rekast inn til þín í gær og fá að sjá liana.
Annars liefði grunurinn ef til vitl ekki fallið
á þann seka, og þá hefði lienni eflaust tekist
að koma skjölunum undan, og þú mundir
aldrei sjá þau framar.“
„Það er ekki að vita nema henni hafi þég-
ar tekist að koma þeim undan,“ sagði Berg-
er. „En hún og ljófalið hennar skal ekki
lirósa sigri of snemma. Jeg liefi sent út skip-
un um, að setja vörð við öll landamærin og
táta rannsókn fara fram á hverjum manni,
sem fer úl úr landinu. Jeg hefi örugga von
um, að mjer lánist að lmgga doktor Evsoldt
og afhenda honum skjöl lians á ný.“
Sonja hafði þrýst sjer upp að Eysoldt
eins og gælinn köttur og Iivístaði ýmsum
iHiglireystingarorðum að honum. Hann
reyndi að hrista hana af sjer, en árangurs-
laust. Eins og honum var innanbrjósts
átti liann bágt með að þola atlot hennar.
Undir eins og hann taldi það tímabært,
sagði hann:
„Jeg vona, að þjer hafið ekki á móti þvi,
að jeg fari, lierra fulltrúi. Jeg hefi mikið
við tímann að gera í dag og hefi þegár
tafist lengi.“
„Ef yður er sama, þá ætla jeg að verða
samferða, doktor. En að skilnaði ætla jeg
að biðja yður þess, ungfrú .Tegorowna og
yður líka, lierra ösinski, að veita lögregl-
unni viðtal á nýjan leik, ef ske kynni, að
einliverjar þær spurningar kæmu fram, sem
þið gætuð upplýst."
Sonja sparaði ekki að fullvissa um. að
liún ætti enga ósk heitari en þá að stuðla að,
að Eysoldt fengi hin dýrmætu skjöl sín
aftur, og Osinski samþykti fyrir sitl levti
með því að hneigja sig og beygja.
Berger fullvissaði hinsvegar dansmevna
um, að alt mundi verða gert til þess að
hjálpá Eysoldt, og um leið og hann hvarf út
úr dyrunum brosti hann aðdáandi til tiennar,
og hún galt í söinu inynt.
Eysoldt ætlaði að fara á eftir þeim, en
Sonja hjelt í hann.
„Þú ætlar vist ekki að fara undir eins?“
sagði hún. „Við höfum um svo inargt að
tala.“
„Afsakaðu, Sonja, en vinnan . . . .“
„Það er engin hæverska, að bera fvrir sig
vinnu þegar fatleg stúlka er viðstödd, Walter.
Líttu á, jeg hefi lilakkað svo mikið til þess,
að þú keyptir liálsfestina, sem við vorum að
tala um í gær og þú lofaöir mjer. Osinslci
gerði sjer beinlínis ferð liingað til þess að
sýna mjer gimsteinana sína. Þú hlýtur að
liafa svo mikinn tíma afgangs, að þú getir
hjálpað mjer að velja úr.“
Doktor Eysoldt ln-isti liöfuðið og varð
hissa.
„Hvernig getur þú liugsað um gimsteina
og skartgripi þegar jeg liefi beðið margra
miljóna tjón?“
„Já, en, Walter, þú færð þessi stolnu skjöl
þín aftur lögreglufulltrúinn lofaði því
statt og stöðugt.“
„Það er minstur vandi að lofa en örð-
ugra að efna. Jeg fyrir mitt leyti geri mjer
litta von. Vertu sæl. Jeg má engan lima
missa.“
En Sonja Iijett honum enn aftur. „Hve-
nær sjáumst við aftur, vinur?“
„Það get jeg ekki sagt núna.“
„En þú mátt aldrei afrækja hana Sonju
þína, eins og þú hefir gert núna undanfarið.
Ætlarðu að gera það?“
„Nei, jeg skal ekki gera það. En nú verð
jeg að fara. .Teg skal síma til þín undir eins
og jeg á hægt með.“
Hann tók lauslega í hendina á henni og
kinkaði kolli til Osinski og livarf svo út úr
dyrunum.
Sonja flýtti sjer út að glugganum til þess
að vita vissu sina um, að liann og lögreglan
færi í burt i raun og veru. Og tautaði fyrir
munni sjer:
„Áður var liann eins og vax í liöndunum
á mjer en nú get jeg ekki liaft álirif á
hann.“
Osinski ralc upp tröllahlátur, svo að hún
sneri sjer við.
„Það er ástæðulausl af þjer að gera gys
að mjer, Nikita. Þegar maður getur gabbað
fyrsta flokks lögreglumann, eins og Berger,
þá er maður fyrsta flokks leikari.“
Osinski sparkaði í stól, svo að hann valt
um.
„Að livaða gagni kemur öll þessi leiklist?
Við verðum víst bráðum að Iiafa hlutverka-
skifti við barónessuna.“
„Hvaða þvaður er þetta?“
„Við erum á harmi eldgígs, og ef við för-
um ekki afar varlega, þá dettum við ofan í.“
„Nú er Nikita Osinski orðinn hlevða,“
sagði liún napurt.
„Við verðum að flýja undÍK eins í dag,
annars taka þeir okkur,“ lijelt Osinski áfram
og þurkaði svitann af enni sjer.
Sonja var hin rólegasta og kveikli sjer -í
sígarettu.
„Jeg skil ekki, að þú skulir vera svona
Iiræddur. Þú gast þó sjeð á Berger, að hann
liefir ekki vott af grun á okkur. Jeg get ekki
lýst, hve mjer var skemt, að vita af upp-
skriftinni í vasa þínum, samtímis því, sem
snuðrari lögreglunnar var lijer og liölvaði
sjer upp á með miklu vfirlæti, að hann skvldi
hrenima þjófinn, og gortaði af því, að hann
liefði sett verði við öll landamæri. Látum
liann Jiara snuðra eftir fölsku spori, og á
meðan getum við yfirvegað í ró og næði,
hvernig okkur er hægast að ná takmarkinu.“
Osinski hlanunaði sjer niður á stól.
„Bara að við liefðum náð takmarkinu. En
það verður afarerfitt í þetta sinn.“
„Þú mátt sjálfum þjer um kenna. Hvers-
vegna liafðirðu ekki beti'i gát. á Jussuf?“
„Haltu þjer saman og láttu ógerl að á-
íasa mjer. Nú er það næst fyrir hendi, að
lokka Jussuf i gildruna, svo að alt fari skár
en á horfðist, og gangi betur en siðast.“
„Var það erfitt?“
„Mjer fanst eins og jeg sæti á púðurtunnu,
sem mundi springa í tofl þá og þegar. Lukk-
an hefir afrækt mig upp á síðkastið, svo að
jeg liefi mist alt, sem jeg hafði reytt saman
á síðustu fyrirtækjunum minum.“
„Segðu heldur hreinlega, að spilavítið i
Monte Carlo liafi rúið þig inn að skyrtunni.“
„Bara að jeg hefði þessi bjeuð fimtíu þús-
und til þess að fleygja i ginið á Jussuf, þá
skyldi mjer ekki verða skotaskuld úr því,
að ná í btaðið, sem mig vantar, bjá hon-
um.“
„Segðu heldur, að þá mundi þjey ekki
verða skotaskuld úr því, að láta mig gera
það,“ leiðrjetti hún í ákveðnum lón.
„Skrifaðu honum, Sonja!“ Osinski spratl
upp og dró hana að skrifborðinu. „Skrif-
aðu lionum, að liann skuli koma lil þín og
sækja þessa upphæð, seiii liann krefst.
Hann er svo hrifinn af þjer, að undir eins
og þú skrifar bonum nokkur vinsamleg
orð þá kemur hánn. .Teg skal Iesa þjer fyrir
það, sem þú átt að skrifa."
Spnja lilýddi umyrðalaust, eins og altaf
þegar Osinski skipaði henni, og sköinmu
siðar sendi liún vinnukonuna með brjefið.
KAPÍTULl.
Natasja liafði átt langa skelfinganótt í
fangaklefanum með litlu, járnbentu rúðun-
um.
Það birti af degi, en henni varð enginn
ljettir að því. Hvenær sem hún heyrði hljóð
hlustaði hún og mændi vonaraugum til dyr-
anna, cf ske kynni að liurðin væri opnuð