Fálkinn - 14.02.1941, Side 13

F Á L Ií I N N
13
KROSSGÁTA NR. 365
Lárjett. Skýring.
1. verslun, 4. band, 10. fisk, 13.
frönsk herskipahöfn, 15. sumar, 16.
peninga, 17. fellingar, 19. ósigur, 21.
slor, 22. fljótiö, 24. planta, 26. úl-
hafi, 28. samstafa, 30. atviksorð, 31.
ilát, 33. frumefni, 34. helg'itákn, 36.
sog, 38. fjelagstákn, 39. legufæri, 40.
svíkst um, 41. gull, 42. hold, 44. ker-
ald, 45. sagnmynd, 46. stefna, 48.
mein, 50. á í Póllandi, 51 viSræðurn-
ar, 54. neglur, 55. ábata, 56 bindi, 58.
reiðin, 60. fjær vestri, 62. tolla, 63.
maður, 66. kvíga, 67. líf, 68. fiskur-
inn, 69. bein.
Lóffrjetl. Skýring.
1. hól, 2. svín, 3. gengið, 5. goð,
6. mynt, 7. bjargarvana í vatni, 8.
lónn, 9. þægindi, 10. erindreki, 11.
skoðun, 12. skip, 14. not, 16. heyrn-
arlaus, 18. fuglshreiðri, 20. dýnu, 22.
dýrið, 23. trje, 25. vatnsföllin, 27.
vindur, 29. skrásetning, 32. spilin,
34. ýkti, 35. hvildi, 36. skakk, 37.
mánuður, 43. spjalla, 47. vesældómur,
48. bifreiðastöð, 49. hluta, 50. flýtir,
52. tala, 53. keltnesk, 54. skrokk-
ur, 57. framkomu, 58. vind, 59. rúss-
nesk stjórnmálastefna, 60. manns, 61.
efni, 64, fjelag, 65. heimsriki.
LAUSN KROSSGÁTU NR.364
Lái'jett. Ráffning.
1. dúr, 4. ábótann, 10. kná, 13. írar,
15. úfana, 16. frán, 17. Sigurð, 19.
málaði, 21. naga, 22. Ása, 24. tófa, 26.
rigningatíð, 28. tei, 30. nag, 31. inn,
33. iBr., 34. haf, 36. svo, 38. Ag, 39.
útfirið, 40. kvikuna, 41. Ni, 42. töm,
44. áti, 45. NN, 46. arf, 48. bás, 50.
sat, 51. rykmekkinum, 54. kólu, 55.
rof, 56. unum, 58. róðurs, 60. smug-
um, 62. árar, 63. Edina, 66. nagi, 67.
par, 68. smánina, 69. Nið.
Lóörjett. Ráðning.
1. dís, 2. úrin, 3. ragari, 5. búð, 6.
óf, 7. tafsnar, 8. an, 9. nam, 10. krafði,
11. náða, 12. Áni, 14. rúgi, 16. flói, 18.
Ragnarökkur, 20. áttavitanum, 22.
áin, 23. agg, 25. útbúnað, 27. Angantý,
29. ertir, 32. Nanna, 34. hit, 35. fim,
36. svá, 37. Oki, 43. nákomin, 47.
fróðar, 48. ber, 49 SKF, 50. smugan,
52. ylur, 53. unun, 54. kóra, 57. múgi,
58. ráp, 59. Sem, 60. San, 61. mið 64.
dá, 65. Ni.
Cluddam hafði verið afar dulur niaður
og lítt kunnur; það eina sem öllum kom
saman um var, að liann hefði yerið frá-
munalega illa liðinn.
Grenslunarfulltrúinn orðaði álit sitl þann-
ig, í stuttu máli: „Það er mjög líklegt, að
CLuddam hafi verið glæpamaður, þó að
það verði ekki sannað. Persónulega held
jeg, að hann liafi verið eins mikill fant-
ur og flestir vilja telja liann, en mjer mundi
veitasl erfitt að koma fram með' nokkra
sönnun fyrir því. Annars liefði jeg sæmt
liann handjárnunum fyrir löngu. En jeg
skal hera vitni þessu áliti til stuðnings.
Núna, þegar Cluddam er dauður, gæti það
vel hugsast, að einhver yrði til þess, að
Ijósta upp um liann ýmsu því, sem ckki
horgaði sig að segja, meðan liann var lif-
andi.“
Barry mintist á Evu I’age.
„Jeg veil elcki til, að það sje neitt at-
hugavert við hana,“ sagði grensiúnarfull-
trúinn, „jeg skil ekki hversvegna liún var
i þessari stöðu, en geri ráð fyrir, að hún
hafi verið í vandræðum.”
„Þau vandræði eru úr sögunni, ef liún
skilar sjer,“ sagði Blyth. „Cluddam hefir
arfleitt liana að aleigu sinni.“
„Það þykja mjer tíðindi. Jæja, það verð-
ur þá varla erfMt að finna hana. Ilún kem-
ur auðvitað hlaupa.ndi, undir eins og hún
frjettir það.“
„Jeg vildi óska, að jeg gæti verið viss
um það,“ sagði Barry liugsandi. „Þeir geta
að minsta kosti komið frjettinni á fram-
færi, blaðamennirnir, sem eru að snuðra
hjerna kringum okkur. Það er frjett, sem
öll blöðin gleypa undir eins og setja feitar
fyrirsagnir yfir, svo að maður getur verið
viss um, að hún kemur stúlkunni fyrir
sjónir, ef liún er þá lifandi."
„Kemur yður til hugar, að hún hafi verið
myrt líka ?“
„Eftir það, sem maður liefir sjeð í þessu
máli, getur manni dottið margt i hug.“
Lögregluþjónn barði á dyrnar.
„Það eru frjettamenn hjerna úti, sem
langar til að tala við yður,“ sagði hann við
liúsbónda sinn, en Barry hló.
„Þeir finna lyktina af stórglæpum, eins
og af gamalosti,“ sagði hann, „en i þetta
skifti kennir okkur það vel. Jeg liefi ekk-
ert á móti, að þetta frjettist, og það er
ekki svo áliðið, að það geti ekki komist í
kvöldblöðin. Láttu þá hafa það ósvikið,
kunningi. Jeg verð að fara og reyna að
ná mjer i matarbita.“
En þegar hann var kominn út af stöð-
inni, snerist lionum liugur. Hann veifaði
leigubifreið og kom ríkisstjórninni í skuld
fyrir akstri til Hampslead. Á „Carriscot"
hitti hann varðmanninn, sem stytti sjer
stundir með því að maula stóra brauðsneið
með fleslci.
„Haldið þjer bara áfram,“ sagði hann,
þegar maðurinn varð sneypulegur og spratt
upp. „Jeg ætlaði bara að líta á þetta einu
sinni enn. Þjer megið gjarnan fá yður í
pípu, þegar þjer eruð búinn.“
Varðmaðurinn bjelt áfram að jeta og
bafði orð á því, að þarna væri sannur
lieiðursmaður, sem hugsaði ofurlitið um
þægindi undirmanna sinna, en ekki hort-
ugur svarri, eins og uppvaxandi yfirboð-
arar væru að jafnaði.
Blyth fór gegnum húsið og út í garðinn
og svipaðist um það. Á miðri grasflötinni
var moldarskella — þar liafði verið blóma-
beð. Þar sá liann far eftir litinn skóhæl,
auðsjáanlega eftir kvenskó. Merkið var
greinilegt, en samt var hann ekki án^gður
með það. Ilann hafði vonað, að það væri
eitthvert einkenni á því, sem liægt væri að
þekkja skóinn á, en um það var ekki að
ræða.
Hann skoðaði nú garðinn grandgæfilega
i annað sinn og síðan húsið, frá kjallara
og upp í kvist. Eitt var hann viss um. Jack
Vane skjátlaðist, er hann hjelt, að stúlkan
liefði komið síðar en liann i liúsið. Bany
þóltist viss um, að hún hefði verið í hús-
inu, þegar hann kom þangað, en hefði far-
ið beint upp á kvistinn, án þess að koma
við í stofunni, sem líkið var i. Á tveimur
stöðum á efstu hæð sá hann för eftir kven-
skó í rykinu á gólfinu, þar sem það var
mest. Blyth liugsaði sjer, að stúlkan liefði
verið uppi á efsta loftinu, en liefði orðið
ln-ædd, er hún heyrði samtal þeirra Vane
og' Primby niðri, og reynt að skjótasl á
burt ósjeð. En hún hefði numið staðar, í
fátinu, sem á hana kom, er liún sá lík
Cluddams,. og þeir höfðu komið auga á
hana, áður en hún slapp burt.
Og hvað varð svo af þessu ráðið? Eflaust
]>að, að hún liafði komið til að liilta mann-
inn, sem hafði hreiðrað um sig á kvistin-
um. Hafði þessi kynlegi gestur verið farinn
áður, eða liafði hann sloppið, meðan Vane
var að eltasl við stúlkuna?
Barry hnyklaði brúnirnar, liann varð að
viðurkenna, að hann gat ekki svarað þessu
af eða á. Hann hafði senl leiguvagninn
burt, og þegar liann fór aftur, labbaði hann,
greiður í spori, niður að stöðinni og tók
neðanjarðarvagninn til Leicester Square.
Þaðau gekk hann niður Whitehall og
beygði inn í „Country Club“. Hann kom
of seint til að fá háegisverðinn og fór þess-
vegna inn í reykingasalinn, settist þar i
eitt hornið og bað um te með miklu af
brauði og osti, ásamt mjög tormeltanlegri
ávaxtatertu.
Gildur maður, sem sat í hægindastól rjett
hjá hlustaði á pöntunina og brosti. „Hevrið
þjer, Blyth,“ sagði hann. „Þetta megið þjer
ekki, það aflagar Apoílós-sniðið á yður.“
Barry leit við.
„Nú, þarna eruð þjer, Marrible,“ sagði
hann. „Jeg hefi ekki fengið neinn mat í
dag', svo að mjer fansi jeg verða að fá mjer
bita, áður en jeg færi aftur í Yardinn.“
Dr. Ashley Marrible hristi höfuðið. „Þjer
ættuð að hugsa betur um heilsuna, vinur
minn. Þið ungu mennirnir i þjónustu hins
opinbera eruð svo ógn viljugir, sí-reiðu-
búnir til að fórna ykkur fyrir velferð
mannkynsins.“