Fálkinn - 21.02.1941, Síða 10

10
F Á L K I N N
VMG/fU
/
„Eins og hnndar og kettiru.
Þið liafið sjólfsagt einhverntíma
heyrt sagt: „Þau lifa saman eins og
hundar og kettir.“ — Og þið vitið
hvað átt er við með þessu: að fólk-
inu, sem talað er um, komi illa sam-
an .... því að þið vitið, að venju-
lega kemur hundi og ketti iila saman.
Hafið þið ekki sjeð hund elta kött?
Kötturinn hleypur þá jftast upp i
staur eða eittlivað þangað, sem
hundurin kemst ekki. Hundurinn
stendur fyrir neðan og geltir, en
kötturinn hvæsir og urrar framan í
hann! Þeir eru óvinir, segjum við þá.
En nú ætla jeg að segja ykkur sögu
af hundi og ketti, og hlustið þið nú
bara á livernig fór ......
Sagan byrjar með því, að hún Ása
fjekk ketling, ljómandi fallegan ketl-
ing með blá augu og rauðbleikt trýni.
Hann var bröndóttur með hvítan
blett á bringunni.
— Skelfing er hann fallegur! sagði
Ása og hampaði honum. — Hvað heit-
ir liann.
— Hann heitir ekki neitt ennþá,
sagði mamma hennar. — Skírðu hann
sjálfl
Þetta var nú vandamál. Ása hugs-
aði sig imi og svo sagði hún: — Mjer
finst hann ætti að heita Tiger, úr
þvi að hann er bröndóttur.
Og svo var hann látinn heita Tiger,
en þó hann hjeti þessu nafni þá var
hann ósköp þægur og meinlaus. Og
nú var hann orðinn átta vikna. En
þá kom dálítið fyrir, sem varð þess
valdandi, að Tiger sýndi í sjer rán-
dýrseðlið. Ása fjekk nefnilega nýjan
leikfjelaga — ofurlítinn svartan hvolp,
ljómandi fallegan og skemtilegan.
— Vóvv! Vóvv! gelti lltli hvolpur-
inn og þaut að kettinum og fór að
skoða hann — hver ert þú? (Auð-
vitað talaði hann ekki mannamál, en
það var auðsjeð á honum, að hann
meinti þetta).
Tíger setti upp kryppuna og hjó
eftir livolpinum með framlöppinni,
og rispaði þrjár rispur á nefið á hon-
um, svo að hann rak upp væl og
lagði á flótta.
Og nú gátu þeir Snati og Tiger ekki
litið hvorn annan rjettu auga. Snati
gelti eins og óður væri hvenær sem
hann sá Tiger, og kötturinn hvæsti
og setti upp kryppuna — það sann-
aðist hið fornkveðna, að þeir lifðu
eins og hundar og kettir.
— Þetta má ekki svo til ganga!
sagði mamma Ásu litlu. Annarhvor
þeirra verður að fara af lieimilinu,
annaðhvort verður þú að gefa ein-
hverjum hann Snata eða þá liann
Tiger. Við getum ekki liaft þá saman;
hver veit nema þe:r drepi hvor ann-
an!
— Það verður þá liklega Snati sem
bítur köttinn til bana, sagði pabbi
Ásu.
— Ef þá að Tiger rifur ekki augun
úr Snata, sagði mamma Ásu.
Ásu þótti þetta nú annað en gam-
an. Hvað átti hún að gera? Hún
reyndi ó allar lundir að sætta Snata
og Tiger. Þegar hún sat með Tiger
í fanginu var hún að kalla á Snata
og klappa honum; en Snati gelti og
Tiger var hræddur og klóraði Ásu.
Hvað átti hún að gera?
— Við verðum að taka til okkar
róða áður en vikan er úti, sagði
móðir hennar ákveðin. — Þú verður
að velja um hvor á að fara!
Ásu lá við að gráta, og til þess að
gleyma raunum sínum.þá klifraði hún
upp í kirskiberjatrjeð — berin voru
nýlega orðin fullþroskuð.
Alt í einu heyrði hún hundgá —
en það var ekki Snati. Það var stór,
ókunnugur hundur, sem stóð við
plómutrjeð og ljet öllum illum látum.
Ása gægðist úr kirsiberjatrjenu þar
sem hún sat — og nú kom hún auga
á Tiger, sem sat uppi í plómutrjenu
og hvæsti á ókunnuga hundinn. Ásu
fanst Tiger segja: — Ónei, þú skalt
nú ekki ná í mig!...................
En því miður voru greinarnar lágar
og hundurinn fór að hlaupa upp til
að reyna að ná í köttinn. Þessi hund-
ur var miklu stærri og sterkari en
Snati og það var auðsjeð, að Tiger
var lafhræddur.
Það stoðaði ekkert þó að Tiger
væri að ógna honum með framlöpp-
inni. Hundurinn espaðist bðra við
það og gelti meira og teygði kjaftinn
eftir kettinum.
Ása fór að hypja sig ofan úr
trjenu og gekk seint, því að trjeð var
hátt. En þá heyrði lmn alt í elnu ann-
að hljóð, sem hún kannaðist við. Það
var Snati, sem kom hlaupandi og
gelti eins og hann gat.
— Halló! hjerna kem jeg! Hvað
gengur á hjerna? Það var alveg eins
og Snati segði þetta.
Hann rauk beint ó ókunnuga hund-
inn, hoppaði kringum hann, svo að
liann varð að hætta að hugsa um
köttinn.
Kötturinn notaði tækifærið og
skaust nú ofan úr trjenu og flýtti
sjer sem fætur toguðu upp á svalirnar
og inn i hús.
Nú kom Ása til sögunnar og henni
tókst von bráðar að reka ókunnuga
hundinn á flótta. Og svo klappaði
hún Snata.
Litli svarti hundurinn hoppaði á-
nægður kringum hana og nú fóru
þau bæði upp á svalirnar. Þar sat
Tiger og var að sleikja sig.
Ása horfði augnablik kvíðin á vin-
ina sína tvo, en svo skeði dálítið
merkilegt.
Tiger sat þarna rólegur og malaði
og þegar Snati kom nær þá slóg Tig-
er ekki frá sjer með framlöppinni,
en lireyfði sig ekki. Og Snati gelti
ekki, heldur færði sig rólegur nær
kettinum og dinglaði rófunni. Og nú
skildi Ása, að vinir hennar höfðu
samið frið.
Tiger skildi, að Snati hafði bjargað
honum undan aðkomu hundinum og
Snati vildi auðsjáanlega verða vinur
kattarins. Og það þótti Ásu vænt um.
Og nú var ekki minst á það framar,
að senda Snata eða Tiger burt. Ása
var himinlifandi yfir þessum sáttum.
Og uppfrá þessu kom Snata og Tiger
saman um alt. Þeir löptu mjólk úr
sömu skálinni, sváfu í sömu körf-
unni, og ljeku sjer saman og voru
vinir.
Og á þessu sjáið þið, að það er
hægt að lifa saman í friði — jafnvel
þó að það sje hundur og köttur.
Orekkiö Egils-fll
Copyrlght P. I. B. Box 6 Copenhagen
ÞaÖ verður að hitta boltann.
S k r f 11 u r.
— Heyrðu, pabbi — hvað er eigin-
lega forstjóri?
— Það er maður, sem altaf kemur
of snenmia á skrifstofuna þegar hann
pabbi þinn kemur of seint, og of
seint þegar hann pabbi þinn kemur
of snemma.
Frúin er að ráða til sín nýja vinnu-
konu: — Og svo er mjer ant um, að
þjer sjeuð vingjarnleg og ljúf við
börnin min — það er að segja öll
nema það elsta — stúdentinn.
— Hvað sagði læknirinn þegar þú
sagðir honum að þú þjáðist af minn-
isleysi?
— Hann gaf mjer einliverjar pillur.
— Og dugðu þær nokkuð?
— Nei, jeg gleymdi að taka þær.
Hún: — Þjer segist elska mig svo
mikið að þjer sjeuð þess albúinn að
fórna lífinu fyrir mig?
Hann: — Jó — piparsveinslífinu.
Reykjavíkurstúlkan: — Þarna sjerðu
Viggó, hvernig kýrnar þamba i sig
vatnið. Það er ekki að furða þó
mjólkin frá samsölunni sje þunn.
Hann: — Ef jeg reyndi nú að kyssa
yður — munduð þjer þá kalla á
hana mömmu yðar?
Hún: Nei. Hún mannna hefir al-
drei kært sig um að láta kyssn sig.
Ungfrúin:— Gæti jeg fengið að tala
við hann Bjarna stúdent — jeg er
systir hans.
Húsfreyjan: — Það var gaman að
heyra. Jeg er nefnilega móðir hans.
— Er það stórt hlutverkið þitt í
leiknum?
— Nei, það er undirtylla. Jeg leik
eiginmanninn.
— Hvað kosta herðatrjen hjá
ykkur?
—• TuttUgu og fimm aura.
— Hafið þið ekki neitt ódýrara?
— Jú — nagla.
Hver man það?
Garner
hinn fráfarandi varaforseti Roose-
velts, er nú 72 ára gamall og getur
litið yfir býsna skrykkjóttan lífsferil.
Hann lifði duggarabandsár sin í
Texas og bar ávalt 6-hleypta skamm-
byssu við beltið, eins og þeir urðu
að gera, sem vildu koma sínu máli
fram þar í fylki. Hann hefir braskað
með alt milli himins og jarðar og
grætt á öllu. Einnig hefir hann rekið
einkabanka og verið ritstjóri að
blaði. í Texas vann hann orðalaust
sigur við allar kosningar nema einu
sinni. Þó var kvenmaður í boði ó
móti honum. En hvað gerði Garner?
Hann giftist kvenmanninum! Garner
er margfaldur miljónamæringur, geng
ur sífelt með hálftugginn vindil í
inunnvikinu, fer að hátta klukkan 9
ó kvöldin og hefir ákaflega ganian
af að spila poker.