Fálkinn - 21.02.1941, Qupperneq 12

12
F Á L K I N N
%
I
r
=55
Francis D. Grierson:
Framhaldssaga.
Tóma hú§ið.
Leynilögregluiaga.
.■ - .-lt—--vhb^^ 7. •
J
„Já,“ svaraði Barry hlæjandi, „og fyrir
velferð kaupsins okkar. Ef jeg væri eins
frægur maður og Ashlev Marrible, gæti
jeg setið og dormað í hægindastól, og vísað
fólki á bug, þegar það kæmi til að biðja
um að hjálpa sjer og byði stórfje fyrir —
en nú vill svo illa til, að jeg er bara vesæll
lögregluþjónn.“
Og hann baðaði hendinni og hneigði sig
djúpt fyrir manninum.
Marrible brosti aftur. Það var dálítið ein-
kennilegt við hann, sem fólk tók eftir.
Hann brosti oft, en enginn hafði sjeð hann
hlæja.
" „Hvað kemur til, að þjer eruð hjerna?“
spurði Barry. Marrible var nefnilega í heilli
tylft af klúbbum, sumuin skringilegum en
sumuin velmetnum — og hann hafði ekki
látið sjá sig oft í „Country Club“ þó að
hann hefði verið meðlimur þar í fjölda
mörg ár.
„ Jeg var að tala við mann i hermála-
ráðuneytinu,“ sagði Marible. „Og svo datt
mjer í hug, að lita hjerna inn og vita, hvort
maður gæti slampast á að fá sjer bridge.
En spilasalurinn er ekki liálfur. Eruð þjer
laus? Það gæti hugsast að við næðum i
tvo samspilara.“
„Því miður. Jeg verð að þjóta undir eins
og jeg hefi drukkið tevatnið. Þeir hafa
slengt á mig morði út í Hampstead og jeg
hefi haft það mjer til skemtunar siðan i
morgun.“
Marrible tók upp dagblað, sem hann
hafði látið detta á gólfið. „Hampstead“,
sagði liann. „Jeg sá eittlivað um það hjerna
í blaðinu .... Jú, hjerna er það — maður,
sem lieitir Cluddam.“
„Nú, svo að það er komið í blöðin? Þeir
liggja ekki á frjettunum, þessir blaða-
menn.“
„Enginn sóar eins miklum tíma og hann
ætti að sóa,“ sagði Marrible rólega. „Fólk-
ið er hlægilegt. Það er altaf að flýta sjer.
Og þessvegna fær það of háan blóðþrýst-
ing og lætur aka vfir sig á götunni. Það
endar altaf með því, að það flækist í ein-
hverja bölvaða vitleysuna.“
„Maður verður að lifa.“
„Það veit sá sem alt veit, að mörgum
væri betra, að gera það gagnstæða — það
finst nú mjer.“
„Það er hrottalega mælt. En jeg skil
hvað þjer meinið. Skjólstæðingurinn minn
i dag, ef maður getur kallað það svo, virð-
ist hafa verið þannig, að hann hafi gert
ættjörðinni talsverðan greiða með þvi að
yfirgefa hana.“
„Cluddam?“
„Já.“
„Hversvegna?“
„Hann var okrari af verstu tegund.“
„Hafið þjer vísbendingar — eða er hnýsni
að spyrja?“
Barry hló.
„Jeg á bágt með að hugsa mjer yður
vera hnýsinn. En í augnablikinu get jeg
gefið hugrenningum mínum lausan taum-
inn — jeg veit nefnilega nákvæmlega jafn
mikið um málið og þjónninn þarna, sem
er að koma með teið mitt.“
Marrible beið, þangað til þjónninn hafði
lielt í bollann og farið. „Látið þjer mig
heyra eitthvað um þetta,“ sagði hann.
„Það er elcki mikið um það að segja.
En hún er í fáum orðum . . . . “ '
' Frásögnin varð meira en fá oi’ð, en hún
var mjög skilmerkileg.
Marrible þagði um stund, eftir að Barrv
hafði lokið máli sínu.
„Var mikið blóð?“ spurði hann alt í
einu.
„Mjög lítið, lionum liefir blætt inn.“
Marrible valdi sjer vindil úr veskinu sínu
og kveikti í. e
„Jég þarf varla að spyrja,“ sagði hann,
„hvort þjer hafið rannsakað æfiferil skrif-
arans Peters, ungfrú Page og Primby, skrif-
ara fasteignasalans?“
„Það segir sig sjálft.“
„Auðvitað. Og þennan eftirtektarverða
unga mann, mr. Vane, sem var svo slysinn
að gleyma að segja yður frá ungu stúlk-
unni, þangað til Primby minti hann á það?“
„Jeg hefi sett sjerstakan mann til að hafa
gát á honum, sem ekki hefir annað að
hugsa . . . .‘
Marrible teygði úr sjer.
„Jæja, þá finst mjer, að þjer hafið gért
alt, sem hægt er að gera í augnablikinu,“
sagði hann. „Ef yður finst það ekki sletti-
rekuskapur, þætti mjer gaman að hevra,
hvernig málinu miðar áfram. Þetta er
nefnilega skrainbi skrítið mál, og um þess-
ar mundir gerist svo fátt, sem nokkuð
kveður að.“
„Engir kórónaðir kóngar í klemmu,“
sagði Barrv hlæjandi, „og ekki lieldur her-
togafrúr, sem þrá ástarbrjef frá fjárþving-
urum sínum.“
„Þeim hefir fækkað svo mikið síðustú
árin, þessum krýndu,“ svaraði Marrible i
sama tón. Og hvað hertogafrúrnar snertir,
þá amar eiginlega ekki annað að tíman-
legri velfefð þeirra núna, en skattarnir,
sem blessuð stjórnin leggur á til að bjarga
þjóðinni. Jafnvel ameríkönsku miljóna-
mæringarnir, sem annars getur verið gam-
an að, eru svo önnum kafnir við að halda
um leifarnar af reitum sínum, að þeir hafa
ekki tíma til að láta fjeglæframenn liafa
af sjer peninga, fyrir verðlaus hlutabrjef
eða fölsk listaverk.“
„Já, lífið er hart,“ sagði Bairy og gleypti
síðasta bitann af tertunni og stóð upp. „Þá
verð jeg að bruna. Verið þjer sælir.“
Marrible svaraði letilega: „Sælir, og
gleymið ekki hvers virði blóðið á tröpp-
unum á húsinu i Hampstead er.“
„Þar var ekkert blóð á tröppunum," svar-
aði Barry um hæl.
„Einmitt,“ brosti Marible og fór að lesa
blaðið.
Barry var ekki burðugur þegar hann
gekk niður Whitehall, áleiðis til Scotland
Yard, þar sem hann átti vissa von á, að
Merton yfirmaður hans mundi leggja sæg
af óþægilegum spurningum fyrir hann.
Samtalið við Marrible hafði haft nokkur
áhrif á liann, þó það væri ekki langt; þessi
sjerfræðingur var ekki þannig gerður, að
hann sýndi venjulegum glæpamálum áhuga.
Það höfðu myndast þjöðsögur um dr.
Ashley Marrible. Sjálfur kallaði hann sig
ráðunaut í glæpamálum, en almenningur
taldi, að hann væri Sherlock Holmes end-
urborinn, og hafði hann gaman af því. En
dr. Marrible var í hæsta lagi laus við þau
áberandi einkenni, sem hin fræga fyrir-
mynd hans hafði. Hann var sjaldan í slob-
rokk — aldrei nema þegar hann skóf af
sjer dökku slteggbroddana með rakvjelinni
sinni; ekki iðkaði hann heldur þá list, að
skjóta bókstafi í múrinn á húsinu, sem
hann átti heima i, í Maida Vale, með stórri
skammbyssu. Hami var ekki kókainisti,
hataði reykjarpípur og kunni ekki að leika
á fiðlu heldur en hundur.
Faðir Marible var enskur og hafði verið
frábær efnafræðingur, móðirin var frönsk.
Sjálfur hafði bann gengið í einkaskóla i
Englandi þegar hann var strákur, síðan
hafði hann stundað nám í Frakklandi og
Þýskalandi. Hann var allgóður málamaður
og talaði frönsku og þýsku vel, og gat fleytl
sjer i spönsku og ítölslui. Hann hafði tekið
embættispróf í læknisfræði og lögfræði, en
starfaði hvorki að lækna- eða lögvísindum.
Hann hafði jafnan liaft áhuga fyrir glæpa-
fræði og hafði tekið eftir, að oft bar við, að
fólk vanrækti að biðja liðveislu hjá lögregl-
unni, án þess að ástæðan þyrfti að vera sú,
að það væri hrætt um, að verða uppvíst
sjálft. Han vissi, að það voru lil margar
einkanjósnastofur og njósnarar, sem hvorki
vöru duglegir nje heiðarlegir, þó að þeir
menn væru til, sem voru hvorttveggja. Ash-
ley Marrible gerðist þessvegna ráðunautur,
og með því að hann var maður skárpur í
hugsun og mentaður, bæði sem læknir og
lögfræðingur, tókst lionum að ná álþjóða
frægð.
Hann var þriggja álna hár, og andlitið
var líka vel fallið til að vekja athygli. Aug-
un voru dökk og augnaráðið hvast og
skarpt, og hrafnsvart, gljáandi hár yfir háu,
hvelfdu enni. Hann var jafnan snvrtilegur
í klæðaburði, liendurnar langar og fallegar
og vel liirtar. Hann var kurteis í framgöngu
en þó fremur kaldur á manninn. Hann spil-
aði bridge og tefldi skák, iiafði verið dug-
andi skylmingamaður á yngri árum, þótti
vænt um að fá gott að borða og drekka, og
kunni að meta góðan vindil. Hann var ógift-
ur og framkoma lians við konur stygði þær
að öllum jafnaði. Hann hafði ekkert á móti
að tala við þær og enda hjálpa þeim, en
liann hugsaði lítt um að leyna því, að í
rauninni taldi hann þær ekki annað en
*