Fálkinn - 04.04.1941, Page 10

10
F Á L K I N N
YNG/tlf
tt/&N*URNIR
Búíerlin - Molbúasaga
Ef þú lieldur, að allir Molbúar sjeu
bœndur eða handverksmenn þá skjátl
ast þjer stórlega. Það færðu að sjá af
sögunni, sem jeg ætla að segja þjer
núna.
Því að maðurinn, sem sagan er af,
var ósvikinn Molbúi, en þó var hann
prófessor — það stóð á gyltu spjaldi
á dyrunum hjá lionum, svo að það
hlýtur að vera satt.
Hann átti heima í ljómandi fallegu,
litlu húsi — skelfing litlu, því að þar
var ekki nema ein stofa og eldhús-
lcytra, og fyndna fólkið var vant að
segja, að Tim prófessor og konan
hans hengdu sig upp á snaga á kvöld-
in, þegar þau færu að sofa, því að
livergi væri pláss fyrir rúmstæði inni
hjá þeim.
— Eigum við ekki að hafa bústaða-
skifti, Tim? sagði konan hans á
hverju .yori, þegar fór að líða að
krossmessunni.
— Jú, jeg hefi verið að hugsa um
það! svaraði prófessorinn. Hann sat
niðursokkinn og var að teikna eitt-
hvað á pappírsblað. — Hvernig litist
þjer á, að við flyttum á stórbýlið?
— Það væri gaman, því að þar er
hægt að snúa sjer við,- svaraði konan
og varð ofboð glöð.
— Hm! Það er nú einmitt það, sem
jeg er ekki viss um, sagði prófessor-
inn og teiknaði og reiknaði enn meir
en áður.
Loks sagði hann: — Nei, þetta
verður ómögulegt — jeg get ekki
komið fyrir nema tólf skápum í stóra
salnum, og hvað þýðir þá að flytja?
Nei, væna mín, jeg vil ekki flytja
eitt fet fyr en jeg hefi fundið hús-
næði, sem við verðum ánægð með.
Jeg held þú eigir það skilið af mjer.
Konan hans sagði, að þetta gerði
ekkert til, því að hún gæti vel komist
af með sex skápa — já, hún gæti
meira að segja komist af með einn,
ef hann væri nógu stór en maður-
inn hennar hristi bara höfuðið og
sagði fastmæltur:
— Það tjáir ekki að tala um það
— þetta verður ekki nógu stórt.
í annað skifti stakk lnin upp á því,
að fiytja í nýtt hús, sem hún sagði
að væri einstaklega viðkunnanlegt.
En þá sagði prófessorinn, að það
væri hvorki rúm fyrir hest nje vagn
í skúrnum, svo að hann gæti ekki
hugsað sjer að flytja þangað.
Svona fór þetta ár eftir ár og
konunni sárleiddist að þurfa að hýr-
ast þarna i iitla húsinu. En það kom
fyrir ekki. Prófessorinn hafði altaf
nægar mótbárur á takteinum gegn
þvi, að það væri ekki viðlit að flytja
í húsið, sem konan stakk upp á. Og
svo urðu þau kyr í sama stað eitt
árið enn.
Þá bar það við eitt sumarið, að
fjölleikaraflokkur kom í þorpið og nú
var raðað upp grænmáluðum vögn-
um á túnblettinum hjá prófessornum.
í þeim áttu fjölleikararnir heima.
— Sjáðu bara hve vistlegt er inni i
þessum vagnhúsuml sagði kona pró-
fessorsins og benti á einn græna
vagninn. —- Líttu nú á, þarna er eld-
hús og þarna, sem þú sjerð litlu
gluggatjöldin, er stofan. Er þetta ekki
hentugt og haganlegt?
Og han skoðaði græna vagninn,
sem fjölleikafólkið átti heima í, og
fjelst á, að þetta væri ljómandi fallegt.
— En hvað það hlýtur að vera
gaman að eiga heima i svona húsi!
sagði liann. — Þegar manni fer að
leiðast útsýnið er vandinn ekki ann-
ar en að flytja sig á nýjan stað! Og
þegar hann blæs á vestan er ekki lengi
verið að flytja lmsið i skjól austan-
undir skógarjaðrinum. Þar sjer mað-
ur lika sjóinn og sólaruppkomuna. —
— Og ef hann blæs á austan þurf-
um við ekki annað en flytja okkur
undir ásinn fyrir ve.stan mylluna!
sagði konan hans. — Þar er þá blæja-
logn.
Og prófessorinn fór nú að teikna
og hugsa málið. Hann vildi umfram
alt eignast hús, sein hann gæti ekið
stað úr stað, og það undir eins. Inni
í skúrnum hans voj u fjögur hjól af
gömlum vagni. Þau tók hann og
tókst nú með miklum erfiðismunum
að negla sitt hjólið á livert húshorn-
ið.Svo náði han sjer í geysisterka
króka, sem hann skrúfaði í húsgafl-
inn. í þá ætlaði hann að festa kaðla,
til að draga húsið á.
— Þetta tekst aldrei! sagði aum-
ingja konan hans, sem var alveg for-
viða þegar hún sá, livað maðurinn
liennar var vitlaus. En prófessorinn
var nú orðin svo ákafur, að hann
vildi ekki hlusta á það, sem hún
sagði. Hann fór til malarans og fjekk
ljeðan stóra hestinn hans, sem var
svo sterkur að hann gat borið þrjá
tunnusekki í klyfi. Svona sterkur
liestur lilaut að geta dregið litla hús-
ið hans, fanst Tim prófessor alveg
sjálfsagt.
Nú var hestinum beitt fyrir lmsið,
og prófessorinn settist sjálfur á bak
honum.
— Hott! hott! kallaði Tim og ljet
smella í tungunni á sjer eins og í
keyri. — Hertu þig nú, Blesi gamli!
Og Blesi gamli malarans tók á því,
sem hann átti til og togaði. Alt í
einu heyrðist brak og brestir. Blesi
hafði dregið gaflinn af húsinu, en"
sjálft húsið stóð eftir, jafnv^ þó að
hjólin væru á því.
— Sagði jeg þjer ekki? kveinaði
kona prófessorsins. — Nú hefir þú
eyðilagt húsið okkar. Datt þjer i hug,
að það væri mögulegt að flytja það
svona?
— Þetta var merkilegt, sagði Tim
prófessor og klóraði sjer bak við
eyrað. — Það hreyfist ekki þó hjólin
sjeu á þvi. Skyldi það vera gróið
fast við jörðina?
— Nú komumst við ekki hjá að
flytja, sagði kona prófessorsins. Ekki
getum við búið í gaflaðslausu húsi.
— Já, en jeg á enga peninga, elskan
mín, sagði prófessorinn volandi. —
Þessvegna hefi jeg altaf komið með
einhverja afsökun þegar þú hefir
stungið upp á að flytja.
— Var að ekki annað? sagði kon-
an. — Líttu á hjerna! Og svo sýndi
hún honum skonsu uppi á lofti, þar
sem gaflinn hafði gengið frá. Þar lá
lítill poki, fullur af peningum.
— Við getum keypt okkur grænan
vagn, eins og fjölleikafólkið hefir,
og svo hest í tilbót, sagði hún. —
Og nú getum við flutt okkur um
landið þvert og endilangt, eins og við
viljum.
Uppgötvun fyrir fólk, sem ekki
hefir efni á að sækja baðstaði.
Tilkynning: Stúlkubarn getur feng-
ið pláss hjá gamálli ekkju, sem altaf
er heima og nýtur móðurlegrar til-
sagnar í góðu og viðkunnanlegu lier-
bergi og fær barnarúm fyrir sig
eina, sem má ýta saman á daginn.
Þeir sem vilja hlýta þessu boði eru
beðnir að snúa sjer til blíðrar móð-
ur, sem er aðeins heima mánudags-
morgna. Nánari upplýsingar í verts-
húsinu.
— Þjer trúið því máske ekki, að
til sjeu hundar, sem eru hygnari
en eigendurnir.
— Jú, því trúi jeg vel, þvi að jeg
á sjálfur hund, sem er svoleiðis.
— Leikurinn er þannig, að fröken
Olsen og jeg förum út í ganginn —
og svo búið þið til gátur á meðan.
Fh-úin: — Hver skyldi nú liafa
málað þessa mynd. Þetta er áreið-
anlega ljótasta myndin á sýning-
unni'.
Málarinn: — Hún er eftir mig
þessi mynd.
Frúin: — Æ, fyrirgefið þjer. Þjer
luegið ekki taka neitt mark á þvi
sem jeg segi, því að jeg hefi ekk-
ert vit á málverkuin. Jeg segi bara
það, sem jeg heyri alla aðra segja.
fíörnin: — Við erum komin til að
bjóða þjer góða nótt, pabbi.
Kennarinn: — Jeg iná ekki vera
að því að sinna ykkur núna. Komið
þið heldur í fyrramálið.