Fálkinn - 08.08.1941, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
PGR URDAHL:
„ Þegar
T)AÐ var eitthvað sjerstakl
við þennan Jónas Berg.
Hann var fæddur skopleikari
og vinsælli í smáleikhúsnnum
fyrir 20—30 árum en nokkur
skopleikari annar. Og það voru
ekki einungis sjerkennin á hon-
um, sem höfðu aflað honum
þessara vinsælda, þó að ef til
vill hafi þau haft nokkra þýð-
ingu. Aðal sjerkennið var nefni-
iega það, að Jónas Berg gat
ekki ldegið. Það er að segja,
auðvitað gat hann hlegið eins
innilega ,og nokkur annar, en
jiegar Jónas Berg hló, j)á var
togleðursandlitið á honum alveg
eins og hann væri að gráta.
Eitt sumarið ljek hann á smá-
leikhúsi í útjaðrinum á Kristjaníu
íu og var til húsa í þakherbergi
í Bakkagötu. Hann bjó þar með
yngri stallbróður sínum, Kar-
sten Vold.
Svo var j)að einn sólbjartan
morgun og asfaltið á götunum
í Kristjaníu var óþægilega heitt.
Brick gamli rakari, 1)168830111’
gæðakarlinn sá, hafði látið rak-
arastofudyrnar sínar standa
opnar út að götunni. Þrátt fvrir
kæfandi hitann var mest glað-
værð inni í rakarastofunni.
Ifrick sjálfur var að gera grá-
hvíta vangaskeggið á prófess-
ornum dekkra á litinn. Prófess-
orinn var kunnur inaður um
alla Kristjaníu, aliat snyrtileg-
ur og snurfussaður ])egar hann
ljet sjá sig á Karl Johan. Og
sjálfur taldi hann vangaskeggið
sina mestu prýði. Fyrsti
sveinninn, sem Þorbergiu' hjet,
var að byrja að plægja kafloðið
höfuð hljómsveitarstjórans með
klippunum sínum, og annar
sveinn var i óða önn, að fram-
kvæma hinn vikulega sprittþvott
á hæstarjeltarmálaflutnings-
manninum og átli að nudda
hann á eftir. Sápudrengurinn,
Pjetur Skúm, sem fastagestirnir
voru vanir að kalla svo, hamað-
ist við að löðra sápunni framan
í kringluna á lækninum, svo að
skúmið slettist í allar áttir.
(jg allir ræddu þeir af kappi
og reyndu að vera fyndnir við
gestina, sem þeir jæklu mæta
vel.
Þá kom Jónas Berg labbandi
fyrir hornið og að opnum rak-
arastofudyrunum. Hann var
með vini sínum og sambýlis-
manni, Karsten Vold. Um leið
og hann leit inn i molluheita
glaðværðina á rakarastofunni
nam hann staðar:
Við göngum nokkur skref
aftur á hak, sagði hann og greip
Þefkúlan -- eða
járntjaldið fellur“
í handlegginn á kunningja sín-
um. Við skulum sjá mennina,
þegar járntjaldið fellur.
Vold skildi ekkert en fikráði
sjer samt aftur á bak að horn-
inu með kunningja sínum.
Tókstu eftir hvað Jjeir voru
slappir og slyttislegir þarna inni
hjá Brick rakara? sagði liann.
Svo tók liann upp úr vasan-
um einskonar ber, brúnt á lilinn
og mjúkt eins og gúmmí.
Sjáðu nú þessa, lijelt liann
áfram liáðslegur, j)að er svo-
lílil saklaus bomba, sem hvorki
dugir til byltinga eða spell-
virkja, en eigi að síður getur
haft allra bestu áhrif, j)egar
luin fær að njóta sín á nokk-
urnveginn sæmilegum mönnum.
Ilún getur váldið þvi, að heil-
inn hlaupi í fellingar á nokk-
urnvegmn rjellþenkjandi mönn-
um, og að djúpvitrir menn geti
farið að lilæja eins og fífl, svo
að manni getur fundist lieii-
brigð skynsefni vera komin í
andaslifrin.
Hann krepti hnefana utan um
])essa sakleysislegu kúlu, tók
undir handlegginn á vini sín-
um og skálmaði með hann með
sjer upp götuna, graf alvarlegur
og hátíðlegur á svipinn.
1 sama bili og þeir gengú fyr-
ir opnar rakaraslofudyrnar hjá
Brick gamla kipti Jónas Berg
til hendinni og fleygði saklausu
kúlunni inn um dyrnar, og hjelt
svo áfram eins og ekkerl hefði
i skorist að næsta horni, rabh-
andi við samferðamanninn.
Við hinkrum við lijerna,
sagðj hann.
Ilvaða tiltektir eru eigin-
Icga þetta? spurði Vold, sem
botnaði ekki í neinu.
Já, mig skyldi ekki furða,
þó að það yrði einskonar upp-
þot þarna inni innan skamms,
svaraði Jónas Berg rólega. Það
þarf svo lítið til að koma manns
heilanum á ringulreið. Við skul-
um doka við hjerna og sjá,
hvort nokkuð verður úr þessu.
()g þeir þurftu ekki að híða
lengi þangað lil áhrifin komu
í ljós.
Gamanleikurinn hófst með
því, að prófessorinn kom hósl-
andi og lmerrandi út á gang-
sljettina, snöggklæddur og með
aimau vangan jarpan en hinn
gráhærðan og úfinn. Hann hjelt
um nefið á sjer með annari
hendi, en baðaði og benti með
hinni, eins og lionum lægi lífið
á að högga heitt sumarloftið i
smá-spað.
Þú sjerð undir eins núna,
oiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiio
8
3
DROTNINGIN OG CANADISKAR HJUKRUNARKONUR.
Enskar stúlkur, sein starfa að sjálfboðaliösstörfum í ýnisum
greinum, meðan á ófriðnum stendur, liafa með. sjer fjelagsskap,
sem kendur er við nafn konungshjónanna (King George and
Queen Elisahet Service Club). Myndin hjer að ofan er tekin i
klúbb þessum, er hjúkrunarkonur frá Canada voru gestir klúbhs-
ins. Kom Elisabeth drotning þá á samkomu og sjest hún hjer (t.
h.) vera að tala við nokkrar af canadisku hjúkrunarkonunum.
oiiiiiiiiiiiiiiiiiumiiiimimiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiio
sagði Jónas Berg, — að upp-
námið er í vændum.
Og nú fór Vold að sperra upp
augun.
Þvi í sama bili kom lílitl og
lmattmyndaður maður veltandi
út úr dyrunum. Það er engum
vafa bundið, að þegar marka
mátti var skemtilegt andlit á
þessari mannveru, en á þessari
slundu var annar helmingurinn
al' andlitinu löðrandi í sápu-
froðu, en hinn helmingurinn
var eins og liann kynni ekki al-
menniiega við sig.
Það var læknirinn.
Svei, svei, hver fjand-
inn, tautaði hann og hóslaði og
ræksti sig.
í fótspor hans kom Briclc rak-
ari á fleygiferð, eins og hann
hefði mist eiltiivað og það
hafði hann líka gert, ])ví að
prófessorinn hafði flogið út úr
höndunum á honum.
Svo kom hljómsveitarstjórinn
eins og eldibrandur og var fax-
ið á honum skift í margar deild-
ir, eins og toppóttui- teigur.
klij)j)urnar höfðu gert geilar í
hárið á honum á víð og dreif,
svo að liann var líkastur fifli
á fjölleikahúsi.
Þorbergur sveinn kom blauj)-
andi á eftir honum með klij)j)-
urnar í fullum gangi.
Hæstarjettarmálaflutningsmað
urinn, sem — i svigum getið
var frægastur fyrir sína gerðar-
lcgu konu og ofstæki sitt i bann-
málinu kom nú á sjónarsvið-
ið með hárið eins og brimlöður,
sem minti talsvert á nátthúfu,
og sprittið lekandi niður á háls.
Annar sveinn var á hælunum á
lionum með dúk í hendinni, til
að þurka uj)j) mesta lekann, en
hæstarjettarmálaflutningsmað-
urinn vildi ekki taka neinum
sönsum.. Hann þreif hökudúk-
inn og gaf sveininum utanundir
með honum og' öskraði eins og
villaus maður:
Jeg skal kæfa þig með þín-
um eigin slefudúk, úr því að þú
ætlaðir að kæfa mig í greninu
þínu!
Andlilið á Jónasi Berg fór að
gráta.
Og nú rak hver viðburðurinn
annan, fljótar en hjer er hægt
að greina frá.
Pjetur Skúm kom með önd-
ina í hálsinum og bolla og kúst
i hendinni út á götuna. Ilann
góndi framan í meistarann og
spurði:
- Það skyldi þó aldrei vera
jeg meina kanske einhver
þeirra hafi .....