Fálkinn - 08.08.1941, Blaðsíða 10

10
F Á L K 1 N N
Riffill eða Rófubyssa.
Hösklegúr drengur, tólí' ára, í mjall-
livítum fötum, eins og notuð eru i
hitabeltinu, kom út úr búð í Delhi
höfuðstaðnum í Indlandi. Hann ldjóp
upp í bifreið, sem beið við gangstjett-
ina og settist hjá bilstjóranum.
„Nú skulum við aka heim, Bob. Jeg
liefi lokið erindinu," sagði hann.
Bílstjórinn var langur og rauðhærð-
ur íri. Hann glotti til drengsins og
sagði: „Ætlarðu nú að fara að gera
einliver prakkarastrik, Henrik?“
„Já, einmitt. Hvernig datt þjer l>að
í hug? Sjáðu hvað jeg keypti!“ Hann
tók upp dós og sýndi bílstjóranum
1 jósleitt, gljáandi duft, sem í henni
var: „Þetta er hnerriduft, skal jeg
segja þjer, Bob. Ef maður fær eitt
korn af þvi í nefið þá má maður til
að hnerra. Er það ekki skrítið?
Bob þagði fyrst. Svo sagði hann
þurlega: „Hver á að fá þetta í nefið
hjá þjer, Henrik?“
„Hver heldurðu að eigi að fá það
nema lnin miss Thomson, ráðskonan
hans pabba,“ svaraði stráksi. „Jeg
þoli liana ekki. Hún kvelur mig all-
an daginn og reynir að spilla fyrir
injer hjá honum pabba.“
„Hm, jeg skal játa, að mjer fellur
ekki sem best við miss Thompson
heldur,“ sagði Bob. „Hún er alt-
af að snatta mjer, og svo fer hún með
innfædda vinnufólkið eins og hunda.“
„Alveg satt!“ svaraði Henrik, „og
svo er hún mesta greppatrýni þó hún
reyni að líta vel út. Jeg er hræddur
um, að hún ætli að reyna að fá hann
pabba til að giftast sjer. Heldurðu
það ekki, BoE?“
írinn svaraði ekki strax. Svo sagði
hann: „Pabbi þinn er ekkjumaður,
Henrik litli, og hann má gera það
sem honum sýnist. En hann er vitur
inaður, og jeg trúi varla, að hann
láti kerlinguna ginna sig. Heyrðir þú
hvernig hún skammaði hann Run
Singh, garðyrkjumanninn, i gær?“
„Já, og alveg að ástæðulausu. Run
Singh er besti garðyrkjumaðurinn
sem nokkurntíma hefir verið hjá
okkur.“
„Alveg rjett, Henrik. Hún ætti að
fara varlega. Bun Singli er sikh, og
sikharnir eru stoltir menn, sem ekki
láta misbjóða sjer. — Iin nú erum
við koninir út úr bænum, svo óhætl
er að aka liraðara. Þú ættir nú sanit
að nota hnerriduftið handa einhverj-
um öðrum.“
„Langar þjer kanske að fá þjer í
nefið?“
„Ónei, þakka þjer fyrir,“ svaraði
bílstjórinn hlæjandi. . „Þú verður að
minsta kosti að hlífa mjer meðan jeg
sit hjerna við stýrið."
Hálftima síðar staðnæmdis! bif-
reiðin hjá failegum bungalov (en það
heita iverulnis fólks í austurlönd-
um). Þar átti liann Higgins læknir,
pabbi hans Henriks heima. Bob ók
vagninum í skýlið en Henrik fór inn.
Ráðskonugribban gekk frani hjá hon-
um á svölunum.
„Nú, hefir þú stolist í bæinn með
honum Bob einu sinni enn?“ sagði
hún hvasst. „Þjer væri skammarnær
að vera heima. og lesa lexíurnar þin-
ar. Jeg skal segja honum pabba þín-
um frá þessu.
Svo strunsaði bún framhjá Henrik
og hvarf út í garðinn. Henrik starði
gramur á eftir henni. Nú var miss
Thompson víst að fara út til Run
Singh til að skamma hann. Æ, hún
var óþolandi. Og hugsum okkur ef
hún fengi hann pabba til að giftast
sjer! Þá yrði hún stjúpa Henriks.
Nei, það var hörnning að hugsa til
þess. Henrik kreysti linerriduftsöskj-
una í vasa sinum. Hún skyldi svei
injer fá að kenna á því. En hvernig
átti hann að koma því i nefið á
henni. Jú, honuin datl ráð í liug.
Hann átti rófubyssu uppi í herberg-
inu sinu. Með henni gæti hann blás-
ið duftinu að vitunum kerlingunni.
Hann flýtti sjer upp á loft, þvi að
best var að gera þetta áður en pabbi
hans kæmi heim úr sjúkravitjunun-
um.
Rjett áður en hann fann rófubyss-
una lieyrði hann skerandi vein neþan
úr garðininn og svo villimanslegt ösk-
ur. Iiann hljóp út að glugganum og
sá þrjár manneskjur koma hlaupandi
upp að lmsinu. Fyrst var ráðskonan,
næst kom Bob bifreiðarstjóri og svo
skamt á eftir ljósbrúnn maður inn-
fæddur og hafði rýting á lofti og
öskraði eins og dýr.
„Herra minn trúr!“ tautaði Henrik,
„þetta er Run Singh. Hvað gengur
áð manninum?“ „
í santa bili komust miss Thompson
og Bob inn í húsið. Bob skelti hurð-
inni í lás á eftir sjer. „Upp á loft
með yður!“ kallaði hann. „Við erum
ekki örugg hjerna. Run Singh getur
mölvað gluggana!“
Eftir augnablik kornu þau hlaup-
andi upp stigann og inn til Iienriks.
„Það var gott að þú skyldir vera
hjerna, því að nú er um líf og dauða
að tefla. Miss Thompson hefir móðg-
að Run Singli svo að hann tryltist.
IJann veit ekki hvað hann gerir.
Hvað gerðuð þjer honum, miss
Thompsons?"
„Jeg danglaði i hann,“ stainaði
ráðskonan, ,„hann hafði ekki flutt til
pálmana eins og jeg sagði honujn.
Og þá varð hann hamslaus."
„Þjer ættuð að blygðast yðar, miss
Thompson," sagði Bob. „Run Singh
setti pálmana þar sein læknirinn
skipaði honum. Og þjer hafið lagt
hendur á hann. Hann er sikh. Ekki
furða þó hann tryltist. Hann mundi
skera yður ó háls ef hann kæmist
höndum undir. Og í rauniniii hafið
þjer unnið til þess.“
Miss Thompson fór að hágráta.
„Nei, nei,“ vældi hún. „Þjer verðið
að hjálpa mjer. Þjer verðið að verja
mig!“
„Vitanlega verð jeg að reyna það,“
sagði Bob ólundarlegur. „Þegar sikli
gengur berserksgang þá drepur hann
alt, sem Jiann nær til. Jeg verð að
skjóta hann eins og óðan hund, bæði
vegna mín sjálfs og annara. Riffill-
inn læknisins er víst hjérna uppi.
Mjer þykir það slæmt, því að mjer
var vel til hans Run Singli. En það
er ekki annars kostur.“
Hann náði í riffilinn og fór út að
glugganum. Öskrið í Run Singh heyrð
ist neðan úr garðinum. Hann var
á harða lilaupum kringum húsið,
nakinn niður að mitti og otaði kut-
Frh. á bls. 11.
Adamson berst með slöngvu.
i-------------------------------------------
S k r í 11 u r.
Jwju, nií hœtta kanske letingj-
arnir að slæpast hjer og sitja á trjá-
stiibbunum.
— Góði herra Brynjólfur. Bað er
ekki fyr en á morgun, sem við eiij-
um uð leika „Skytturnar brjár“ eftir
Dumas.
og gleymdu nú ekki að
j)ú ált að tala við tannleeknirinn
klukkan ellefu. —
- Hins og þjer sjáið sjálf, þá fer
þessi hattur yðar Ijómandi vel.
- Fiílkiun ©r besta heiinilisbliiðid. -