Fálkinn - 15.08.1941, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Francis D. Grierson: Frarahaldssaga.
Toma liúisið.
Leyn ilö^reg;! u sa^a.
Maiiin liristi höfuöiö. Elcki nokkuii
merki. Hanskar eins og vant er.“
Barry bölvaði i hljóði. „Þetia fer meir
o<4 nieir i laugarnar á mjer. Hver svo sem
það er, sem hefir myrt -Petcrs, þá liefir
Iiann vilað, að Eva Page numdi koma á
hverri stundu.“
„()g liann hlýtur einnig að hafa þekt
Pclers,“ sagði Marihle. „Annars hefi Pet-
ers lekið á móti Jionum á írcmri skrif-
slofunni.“
„Við yerðum að lála ungfrú Page atluiga,
hvort hún sakngr nokkurs hjeðan. En áður
verðum við að láta flytja lík Peters lijeðan.
Er læknirinn elcki kominn ennþá?“
„Nei, sir. En við búumst við honum á
Iiverri stundu.“
Lögreglulæknirinn kom meðan þeir voru
að lala um liann og hyrjaði rannsóknina,
eh liann gat ekki sagt þeim neitt, sem þeir
ekki vissu. Dánarorsökin var köfnun, og
hann fjest á, að festin, sem var við skjala-
töskuna, eða önnur henni Jík, hefði senni-
lega vei ið notuð við kyrkinguna.
„Þa-rf maður mikla krafla lil að gera
þetla?“ spurði Marrible.
„Nei, ekki sjerlega,“ svaraði læknirinn,
„maðurinn er alveg ofurseldur ef ráðist er
á liann aftan frá, sjerstaklega ef maður
er sitjandi. Og þessi Peters virðist hafa ver-
iö mjög veikbygður.“ ■
,,.Tæja,“ sagði Blyth, „það er hest að reyna
að komast á „Yardínn“ aftur. Viljið þjer
verða samferða, dr. Marrihle?"
„Nei, þakka yður fyrir,“ sagði hann.
„Jeg ætla að hrevfa lappirnar ofurlítið.
Það skerpir gáfurnar.“
Hann fylgdi Barry út að vagninum og
kipli í ermina hans þegar hann var að
stiga inn i vagninn.
„Mjer þykir rjett að skjóta því að yður,
að jeg hringdi til Jack Vane út af þessum
steini,“ hvíslaði hann. „ Hann sagði, að
þetta væri einhver misskilningur. Ilann hef-
ir aldrei gefið Evu Page steininn og eldci
helilar feslina."
„Nei, er það sall!“ yar alt og sitmt, sem
Barry svaraði.
XVIII. KAPlTULI.
Eva Page fór ekki í rúrnið, eins og Mari -
ihle hafði ráðlagt hCnnij þegár hún kom
lieim á Russel Square, lieldur fór hún heint
upp á loft, inn á vhmustofu Jacks og
fleygði sjer grátandi í faðm lians.
„Elskan mín!“ sagði hann felmtaður,
„hvað gengur að þjer?“
ITún barðist í nokkrar mínútur við ekk-
ann, svo varð hún rölegri og lofaði honum
að hagræða sjer á leguhekknum.
„Þú verður að vera umhurðarlyndur við
mig,“ muldraði hún, „jeg get ekki að þessu
gert. Jeg reyndi að vera hughraust, en þetta
er alt svo vonlaust — svo hræðilegl.“
„Hvað hefir skeð?“
„Peters er dauður. Ilann hefir verið
myrtur.“
„Peters? Myrlur? Þetla gelur ekki verið
satt?“
„Jú, það er satt. Það var jeg sem fann
lumn. Hann sat við hoyðið og jeg hefi al-
drei sjeð hræðilegra andlil. Ilann hafði
verið kyrktur.“
.Tack starði á Iiana. Hann vissi ekki hvað
hann átti að segja.
„Jeg hljóp út og náði í ]ögregluþjón,“
hjelt liún áfram, það var eins og henni
væri fróun í að segja frá því. „Og svo kom
mr. Blyth og dr. Marrihle.“
„Marrible?" tók Jack fram í. „Hann
hringdi til mín, rjell áður eu þú komsl.“
Ilún settist upp.
„Hann var að spyrja 11111 sfeininn, sem
þú hefðir í festi um hálsinn. Það er víst
þessi, sem þú ert mcð núna. Ilann sagðisl
langa til að eignast tilsvarandi stein. Ilann
hjelt, að þú liefðir fengið hann hjá mjer.
Það var vitanlega misskilningur.“
„Misskilningur," tók hún eflír. „Varsl
það ekki þú, sem sendir sendilinn með
hann?“
„Nei, ]>að cr öðru nær. Hvað liefði mjer
átl að ganga lil að senda þjer liann ælh
jeg hefði ekki getað fengið þjer lumn þeg-
ar við borðuðum saman? Jeg hefi aldrei
sjeð þennan stein fyr en nú.“
Hún hló IröIIaldátur. „Svo að þelta er þá
tilræði!“
„Tilræði ?“
„Já. í sama hili og jeg kom á skrifsjof-
una í Harrow Road kom sendill lil mín og
sagðist vera með böggul til miu. Haun
sagði, að mr. Vane hefði sent sig þangað og
sagði, að þjer hefði þótt svo leitt, að þú
hefðir gleymt, að fá mjer hann. Svo fór
hann. Jeg opnaði böggulinn ])egar jeg var
komin inn, og selti á■ mig festina. Og svo
á eftir fann jeg Peters.“
„En hvað kemur þctla við ....?“
„Sá sein kyrkti Peters hel'ir notað fesli.
Jeg heyrði, að þcir voru að tala um það
þarna úti ....“
Jaelc spratl npp, hamslaus af reiði.
„Drottinn minn! - Þú heldur þó víst ekki
að þeir dirfist ......?“
„Þcir gruna mig, svo mikið er vísl. Jeg
vcit ekki, hvort mr. Blvth gerði það í fyrst-
unni, en Marrible gerði það áfeiðanlega.
Jeg liata hann. Mjer hefir allaf fundisl
það á mjer, að hann gruni mig um að
liafa myrt mr.Cluddam. Og það var liann,
sem fjekk mr. Blyth til að lumdlaka Dick.
Næst verð það jeg, sem þeir setja í varð-
hald.“
„Ekki að mjer heilum og lifandi," sagði
Jaek beiskur, en luin hristi hara höfuðið.
„Hvað sloðar það?“ saði hún. „Ekki get-
iir þú hindrað það. Við getum ekkert gert
okkur lil varnar. Við erum ofurseld. Og
jeg er svo hrædd, svo óttalega hrædd. Það
stendur einhver að haki þessu öllu, djöful-
lega vondur og slingur maður. Mjer finst
jeg vera flækt í neti, sem reyrist fastar og
fastar að mjer.“
„Heyrðu nú, væna mín,“ sagði Jack, „þú
erl úrvinda al’ þreytu og þig cr farið að
drevma.“ Jáck varð þó að viðurkenna mcð
sjálfum sjer, að hann væri ekki eins von-
góður og hann ljest vera, en hann lijelt á-
fram: „Blyth er myndarlegasti maður . . . .“
„Hann er í lögreglunni, og það eina, sem
liann kærir sig um, er að fá dóm yfir ein-
hverjum — sama hver það er. Líttu á
þetta!“ Hún stóð upp og henti hontnn út
um gluggann. „ Líttu á manninn, sem
slendur þarna niðri á götunni og læst vera
að lesa í hlaði. Auðvitað er það snuðrari.
Og scndu þeir mig ékki heim í lögreglu-
hilreið, kanske?“
.Taek beit á vörina. „Þegar öllu er á boln-
inn hvoIft,“ byrjaði liann og þagnaði.
„Ilvað er að?“ spurði hún.
„Það kemur vagn hjerna upp að dyrun-
um. Það er Blyth. Jeg ætla að lala við
hann.“
„Við tölum hæði við hann,“ sagði hún
æst. „Segðu þeim uiðri að láta lianu koma
hingað.“
Blyth gal ómögulega dulisl að liann var
enginn aufúsugestur; það varð lesið út úr
svip þeirra beggja, um leið og 'hann kom
inn í stofuna. En hann var vanur ]>ví.
„Golt kvöld,“ sagði liann og lmeigði sig
I'yrir Evu.
„Óskið þjer að lala við mig?“ sagði Jack
eins vingjarnlega og hann gat.
„Jeg vona, að jeg fái að tala við vkkur
hæði,“ svaraði Barrv. „ITafið þjer nokktið
á móti, að jeg lái mjer sæti?“
Jack röðnaði. „Afsakið þjer — auðvitað.
Jeg ætlaði mjer elcki að vera ruddalegur,"
muldraði hann.
Barry settist og leit til Evu, sem horl'ði á
hann þannig, að ekkerl varð lesið úl ur
svip hennar.
„Eflir að ])jer voruð farin, ungfrú Page
. . . .“ hyrjaði hann, en hún tók fram i.
„Eflir að jeg var farin,“ sagði hún kulda-
lega, „hringdi Marrihle til mr. Vane við-
víkjandi festinni, sem jeg hefi um hálsinn.
Ihm fjekk að vita, að það var ekki Vane,
sem liaf'ði sent mjer festina. Ilann hefir
sagl yður þetta, og nú eruð þjer kominn til
að selja mig í varðhald.“
Barry hristi höfuðið. „Ilvað ætti jeg að
gruna yður lyrir? Við handtökum ekki
l'ólk fyrir að ganga með steina og feslar,
seín það heldur, að það liafi fengið að
gj(>f-“
„Nei, cn þið seljið fólk i varðhald þegar
þið grunið það um morð,“ slöngvaði lnin
fráman i hann.
„Það gerum við,“ sagði hann alvarlegur.
„En við viljum líka lála l'ólk fá lækil'æri
til að gefa skýringar, el' það kærir sig um
það.“ ^
„Hvað viljið þjer láta mig skýra? Jeg
hefi sagt yður, að sendill hafi komi'ð með
festina og sagsl vera sendur af mr. Vane.“