Fálkinn - 27.02.1942, Síða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 404
Lárjett. Skýring.
1. snyrtir, 7. gæta, 11. agg, 13.
skapleiði, 15. eldsneyti, 17. skip, 18.
bæjarnafn, 19. átti, 20. ótta, 22. tönn,
24. preslur, 25. huðfletta, 26. söngl,
28. köngull, 31. komst auga á, 32.
glerílát, 34. hress, 35. leita (danskt),
36. þrír ómerkir, 37 kennari, 39.
upphrópun, 40. svar, 41. sólin, 42.
samstæðir, 45. upphafsstafir, 46.
fóðra, 47. sull, 49. kaup, 51. gælu-
nafn, 53. hægur gangur, 55. hríð,
56. órói, 58. rógur, 60. rólegur, 61.
tveir hljóðstafir, 62. tveir samhljóð-
ar, 64. svefnlæti, 65. stafur, 66. dýr,
68 ilát, j)f., 70. l)ýfi, 71. blað, 72
erfiði, 74 sje eftir, 75. fjötur.
Lóðrjett. Skýring.
1. liár maður,, 2. kaupfjelags-
skammstöfun, 3. læti, 4. ráð, 5. for-
nafn, 6. fugl, j)f., 7. íjmótt, 8. sterk,
9. uphafsstafir, 10. kvittun, 12. fisk-
ur (danskt), 14. gælunafn, 16. tjón,
19. ættarnafn, 21. málinu’r, 23. bæj-
arnafn, 25. fegra, 27. tönn, 29. upp-
hafsstafir, 30. prófessor, 31. ein-
kennisstafir, 33 sorp, 35. olíufjelag,
38. beita, 39. latnesk kveðja, 43.
stúlka, 44. stirðbusi, 47. gælunafn, ef.,
48. vinningur, 50. kennari, 51. upp-
hafsstafir, 52. samtenging, 54. tónn,
55. frost, 56. smábátup, 57. hreyfist,
59. fyllu 61. ílát (fornt), 63. leyfar,
66. flýti, 67. á í Þýskalandi, 68. af-
markað svið, 69. —i, 71. kind, 73.
frumefni.
LAUSN KR0SSGATU NR^ 403
Lárjett. Ráðning.
1 kaffi, 7. hnoss, 11. randa, 13.
frúar, 15. ab, 17. unað, 18. gamm,
19. kg, 20. frí, 22. an, 24. i'a, 25.
gar, 26. auga, 28. fleygi, 31. elta,
32. nudd, 34. átt, 35. skyr, 36. gil,
37. æf, 39. sk, 40. sal, 41. flæðisker,
42. nam, 45. ur, 46. er, 47. b b b, 49.
leir, 51. los, 53. alir, 55. svið, 56.
bassi, 58. áður, 60. les, 61. K U, 62.
ló, 64. una, 65. eg, 66. garn, 68.
ella, 70. ak, 71. gufan, 72. lauga, 74.
molla, 75. Magni.
Lóðrjett. Ráðning.
1. krafa, 2. fr. 3. fan, 4. inna, 5.
tað, 6. efg, 7. húma, 8. nam, 9. or,
10. sigra, 12. dauf, 14. rofi, 16.
bruni, 19. kotra, 21. ígul, 23. Detti-
foss, 25. glys, 27. ad, 29. lá, 30. ýt,
31. ek, 33. dælur, 35. sltera, 38. fæi,
39. ske, 43. alveg, 44. meis, 47. biðu,
48. bruna, 50 ið, 51. la, 52. ss, 54.
lá, 55. slemm, 56. bura, 57. illa, 59.
rakki, 61. kafa, 63. ólum, 66. gui,
67. n n n, 68. ell, 69. aga, 71 gl,
73. ag.
G. K.
ur jeg, sem hafði unnið til þeirrar refsingar
— það var jeg, sem í fullkomnu ábyrgðar-
leysi hafði knúð hann til að gripa til pen-
inganna frá Detlefsen til þess að bjarga
mjer úr klípu. Síðan jeg kom heim eftir
mína löngu fjarveru liefir það sífelt kvalið
mig, að geta ekki borgað þessa peninga aft-
ur. En nú get jeg það, Bertel frændi . . . .“
Bertel Amrum kiptíst við. Hann ællaði
að fara að malda í móinn, en Haraldur
lijelt áfram:
„Jeg hefi að vísu ekki getað sparað þessa
uppliæð sjálfur, en húsbóndi minn í Lond-
on, sem jeg sagði frá öllu saman, var svo
skilningsgóður og nærgætinn, að hann lánaði
mjer það, sem mig vantaði upp á.“
„Jeg get ekki tekið við þvi,“ tók Bertel
fram í og var mikið niðri fyrir. „Þú ert
ungur og átl lífið framundan og þjer veitir
ekki af peningunum til þess að koma undir
þig fótunum . .. . “
„Jeg liefi komið undir mig fótunum,
Bertel frændi. Jeg er ekki fátækur lausingi
Jengur. Jeg hefi góða fasta stöðu í London
og Iiefi vissar tekjur.“
,,0g svo ættir þú að spara og knífa og
fresta giftingu þinni mín vegna ....“
Haraldur var niðurlútur og sagði lágt í
angurværum róm:
„Það er kanske fremur min vegna en þín.
Afbrot mitt liggur altaf þungt á mjer og
kvelur mig meira, en jeg get með orðum
lýst. Hjálpaðu mjer til að milda þá kvöl,
með því að taka á móti þessu.“
Hann tólc þylckan bimka af seðlum og
lagði þá á borðið.
Amrum einblíndi á seðlana og gat ekki
haft augun af þeim.
„Jeg vildi óska, að jeg liefði getað látið
þessa peninga koma til þín um hendur
Walters,“ hjelt Haraldur áfram, jafn lág-
róma og áður. „Jeg hefi vonað fram til
þess siðasta, að hann mundi koma heim
fyrir jólin. Betri jólagjöf hefði ekkert okkar
getað fengið. Þú verður að taka við þessum
peningum, eins og hann hefði snt þá, Ber-
tel.“
Amrum stóð enn hljóður og horfði á seðl-
ana. Hann rjetti vinstri hendina hægt fram
og lagði liana ofan á seðlana. Og svo rjetti
hann Haraldi liina hendina:
„Þú gerir þjer tæplega grein fyrir þvi
sjálfur hve mikils virði þessi hjálp er mjer.
En hún hefir friðþægt fyrir alt. Og Walter
fyrirgefur þjer vegna þess, að þú hefir
bjargað bcrnskuheimili lians. Þakka þjcr
fyrir, Haraldur!"
Og breiða bringan þandist er hann varp
öndinni. Þungri byrði var ljett af honum.
Hann Ijet þegar í stað spenna hestana
fyrir vagninn og ók af stað snæþakinn veg-
inn til Wilhelmstad. Haraldur sat þögull
eftir hjá Karen og Ingibjörgu.
Ingibjörg hafði kyst hann þegar hún
hafði heyrt hvað hann hafði gert fyrir þau.
„Við höfðum talið það svo örugt, að Kön-
igsberg mundi halda loforð sitt og senda
peningana í tæka tíð,“ sagði Karen Amrum
og þurkaði tár úr augnakróknum. „Jeg verð
að játa, að jeg hefi hugsað til hans með
gremju. En ef til vill hefir hann óviðráðan-
leg forföll. Við höfum ekki heyrt orð frá
lionum lengi — hver veit nema hann sje
dauður.“
„Kanskc,“ sagði Ingibjörg og lokaði aug-
unum, svo að enginn skyldi sjá vonarneist-
ann, sem hafði komið frain í þeim.
Bertel Amrum kom aftur frá Wilhelm-
stad síðdegis um daginn. Hann gaf sjer ekki
tíma til að l'ara úr loðjakkanum en fór
beint inn í stofu, þar sem Hai’aldur sat enn
lijá Karen og Ingibjörgu. Kuldinn var eins
og veggur kringum bann og síða skeggið var
vott af snjó. Hann tók þungt andvarp er
hann lagði slculdabrjefið frá sjer á borðið.
„Þið liefðuð átt að sjá augun i fantinnm
þegar jeg kom með peningana. Jeg þakka
þjer einu sinni enn fyrir hjálpina, Harald-
ur. Jeg skal aldrei gleyma þjer þessu. Nú
er Bólstaður minn .... okkar eign.“
Hann steig fætinum fast í gólfið, eins og
hann væri að taka við jörðinni sem eign
sinni á nýjan leik.
Karen hafði fært sig nær honum. Og án
þess að segja orð þá kysti hún liann remh-
ingskoss.
Þau voru um stund lirærðari en svo, að
þau gætu talað. En loks sagði Amrum:
„Nú höfum við ekki nema eina áhyggju
.... Drenginn okkar!“
„Hefir afi hans ekki svarað enn?“ spurði
Haraldur.
Karen hristi liöfuðið.
„Hann er líklega dáinn.
„Hefir brjefið verið endursent?“
„Nei, Við höfum spurt uppi, að það á
heima í Bremen maður, sem heitir Söke-
lund, og liann hlýtur að liafa tekið við
brjefinu. En þetta er vitanlega ekki móður-
faðir Walters, úr því að hann svarar ekki.“
„Jeg fer til Bremen á morgun og tala við
hann,“ sagði Haraldur.
„Já, gerðu það. Þá gerir þú okkur aftur
mikinn greiða.“
Haraldur Carsten kom aftur úr ferðinni
til Bremen og var jafn nær. Sökelund gamli
hafði neitað að tala við hann og látið þjón
sinn svara, að hann ætti livorki dóttur eða
barnabörn.
En samt var Haraldur sannfærður um,
að þessi gamli maður væri enginn annar en
faðir frú Maríu Hartwig — maðurinn sem
Walter Hartwig var á leið til þegar hann
strandaði og var bjargað í land á Strönd.
Þjónninn liafði nefnilega trúað lionum l'yr-
ir því svo lítið bar á, að gamli maðurinn
væri dálítið „skritinn“, og ástæðan væri sú,
að hann hefði orðið fyrir þungum raununi