Fálkinn - 24.07.1942, Side 13

F Á L K I N N
13
i
KROSSGÁTA NR. 423
Lárjett. 'Skýring.
1. missætti, tí. hótaði, 12. klemnva,
13. stallinn, 15. tveir eins, 1 (>.
brelcku, 18. ögn, 19. fangamark, 20.
beita, 22. veikindi, 24. stefna, 25.
glaðning, 27. dæma i bætur, 28.
grát, 29. miðdepil, 31. gleð, 32.
botn, 33. leyfár, 35. guð, 30. vit-
riiaður, 38. för, 39. ögn, 42. skefur,
44. þtir .éinsj 40. eindar,:r48. inán-
uður, 49. konan, 51. sjaldgæft, 52.
ílát, 53, tjarnirnar, 55. þrír ómerk-
ir, 50. skammst., 57. heigull, 58.
álfa, 00. fangamark, 01 fyrirmæli,
03. höfuðfatið. 05. þáttur, 00. tima-
mót.
Lóörjetl. Skýrinfi.
1. spenna, 2. drykkur, 3. þrír
eins, 4. mann, 5. bibliunafn, 7. liola,
8. bit, 9. óhreinka, 10. boðháttar-
ending, 11. djúphygli, 12. losna frá,
14. annmarki, 17. strákapör, 18.
dægur, 21. heiti, 23. ónot, 24. I'óta-
búnaður, 20. sjest yfir, 28. liömlur,
30. trje, 32. borið á, 34. drekk, 35.
siða, 37. fara fram, 38. hlaup, 40.
refsar, 41. stríðinn, 43. skagi í
Ameríku. 44. gárar, 45. eftirlíking,
47. fjall i Asiu, 49, komist undan,
50. ráða góður (forn ending). 53.
þvotti, 54. svifta, 57. liðinn tími,
59. vesæl, 02. enkennisstafir, 04.
eyðsla.
LAUSN KROSSGÁTU NR.422
Lárjett. Ráðning.
1. Skotar, 0. Ástþór, 12. skemil,
13. partur, 15. kú, 10. sala, 18. Lóló,
19. ge, 20. afi, 22. nærkona, 24. æli,
25. kars, 27. skipa, 28. Fram, 29.
krakk, 31. aða, 32. fjara, 33. kóra,
35. plön, 30. hangikjöt, 38. Næna,
39. ekra, 42. skali, 44. agi, 40. tap-
ar, 48. kufl, 49. kruða, 51. rata, 52.
ern, 53. Katrínu, 55. rok, 56. *R. F.,
57. kóra, 58. níra, 60. ma, 01. tap-
ast, 03. nafnið, 05. revían, 00.
inalin n.
Lóörjett. fíáöning.
1. skúfar, 2. K. E., 3 óms, 4. tían,
5. allæs, 7. spóna, 8. tala, 9. þró,
10. ot, 11. ruglar, 12. skakki, 14.
reimar, 17. arka, 18. lopa, 21. Irak,
23. kiðlingur, 24. æran, 20. skóhæll,
28. fjötrar, 30. krani, 32. flökt, 34.
ana, 35. pje, 37. óskert, 38. nafn, 40.
apar, 41. órakað, 43. kurfar, 44. arta,
45. iðin, 47. atomið, 49. karta, 50.
Anína, 53. kósi, 54. ural, 57. kav,
59. afi, 02. P. E., 04. N. N.
koma inn í stofu á meðan.“ Síðan hóf liún
röddina liærra og æpti: „Komdu hingað,
Blakkur!" og útkastarinn, sem var rjetl
út yið dyr, kom lallandi ti 1 liennar, með
hendurnar hangandi niðttr á móts við
hnje. „Ileyrðu, Blakkur! Ef eittlivað uppi-
stand verður hjerna, þá gerðu ekki neilt,
nema tala við mig fyrst.“
„Gott og vel!“ svaraði Blakkur.
Gasa-María reis úr sæti sínu með virðu-
leik og gekk á undan liinum gegnum dyrn-
ar, sem voru rjetl hjá skenkiborðinu og
inn i stofuna. Þar setust þau rjett undir
myndinni af manninum hennar sáluga og
hjeldu ráðslefnu, sem stóð heila klukku-
stund. Gasa-María tók það að sjer að
draga upp höfuðdrættina í herferðinni, þvi
hún var þaulkunnug bæjarpólitíkinni.
Hafði meira að segja á valdi sínu lieilan
hóp af kjósendum, sem hún lofaði að „liita
upp“, svo lítið hæri á, gegn Dorta og: öllu
hans alhæfi, án þess þó, að það kæmi
fram, hvað raunverulega væri í brugg-
gerð. En frú Lýðs átli að ná i .íabba Ný-
borg og Samúel gamla og siga þeim á
sveitamennina. Ilr. Bíkharðs álti að halda
áfram að yngja upp blaðið, þangað . til
tími væri til ko'minn að liefja sjálfan bar-
dagann. Þau höfðu nógan tíma, því enn
voru næstum því átla vikur þangað til
biðdómur hans fjelli úr gildi. Það köm
orustuglampi í augu Maríu gömlu. Hún
hafði tátið tilfinningar sinar ráða áliti
sínu á hr. Bíkliarðs, og nú sögðu þær
henni, að liann væri ágætur.
„Kanske svo íari, að Dorti vcrði rekinn
úr borginni í stað Maríu gömlu,“ sagði
hún og skelti á lærið. „Þá vrði nú gaman
að lifa!“ Síðan kipraði hún saman augun
og bælti við: „En jeg vil lieldur ráðleggja
yður að svíkja okkur ekki, ungi maður.“
Þetta sagði hún, ef ske kynni, að liugur
hennar hefði nú ekki sagt henni allskosl-
* ar rjett til um unga manninn.“
„Þjer getið reitt yður á mig,“ svaraði
hann.
„Jeg get hara aldrei skilið, livað rekur
yður til þess að fara að hjálpa okkur lil
að hreinsa svona kúaborg, þar sem að-
skotadýrin eru að vaxa manni yfi'r höfuð.“
„Ó, það er vist bara af því, að jeg hel'
svo gaman af hreingerningum. Það er eins-
konar sjúkdómur i mjer . . . Jeg hef gam-
an al' að berjast og það fvrir þann, sem
kúgaður er.“
Gasa-María þekli af lífsreynslú sinni
marga umbótamenn, og svaraði: „Já, er
þetta eiginlega ekki einskonar sjúkdómur?
Það hefir mjer altaf fundist.“ En þetla
var í fyrsta sinn, sem hún álti sjálf að
taka þátt í svona krossferð, og lienni leið,
þrátt fyrir alt, aldrei vel í návist þessara
umhótaposlula, jafnvel ekki núna.
Þegar þau komu aftur inn í danssalinn,
var Kobbi Dorta farinn, ásamt lagskonu
sinni. Þau fengu sjer einn bjór til, en
jafnskjótt sem Blakkur, útkastarinn, kom
auga á þau, gekk liann tit húsmóður sinn-
ar og sagði:
„Þvi miður, frú„ varð jeg að fleygja hon-
um Kobba Dórta út, án þess að geta tal-
að við yður fyrst."
„Guð minn góður! Hvernig stóð á því?“
„llann barði mann, sem yrti eitthvað á
stelpuna, sem með lionum var. Jeg hafði
engan tíma til umhugsunar, svo jeg fleygði
lionum út og stelpunni á eftir.“
„Gott og vel!“ sagði Gasa-María. „Mjer
þykir bara verst, að jeg skyldi ekki gela
liorft á það.“
Þegar Blakkur var farinn, sagði hún:
„Jæja, þá á maður víst von á góðu.“ En
það fór f'jarri því, að hún væri buguð. Nýr
glampi kom í aúgu hennar. Hún hafði
gaman af pólitísku þrefi og líka af áflog-
um, og almennileg áflog hafði hún ekki
sjeð, sí'ðan maðurinn hennar sálugi dó.
Úti fyrir Gylta Ilúsinu var Kohhi Dorla
að koma sjer á fætur upp úr leirsandin-
um eftir árflóðið. Maðurinn, sem hann
hafði slegið niður, var þegar liorfimi í
þokuna, sem steig upp frá ánni í tungís-
ljósinu. Kohba svimaði og hann fann til
höfuðverkjar. Stúlkan, sem með honum
hafði verið, stóð vfir honum.
„Hvervegna harðirðu hann ekki?“
„Nú, .jeg barði hann niður!“
„Jeg á ekki við hann, heldur hann
Blakk.“
Kobbi leit á hana. „Ertu alveg trompuð?
.leg gæti eins vel revnt að slá niður nas-
hyrning."
„Hvað scm því líður .... hvernig þorir
kerling eins og Gasa-Maria að flevgja okk-
ur úl?“
„Hún vissi ekkert um þetta.“
„O, vísl vissi hún um það. Hún hefir
ofsókl mig mánuðum saman. Ilenni líkar
eklci samkeppnin.“
„Kann að vera,“ svaraði Kqbbi. Hann
stóð undir cina ljósinii, sem var rjett yfir
(lvrunum, og var að verka fötin sín. Hann
vandaði sig mjög, en árangurinn varð
ekki að því slcapi.
Stúlkan stóð þolinmóð stundarkorn, en
sagði þvi næst: „Eigum við að snópa hjer
í alla nótt?“ .
„Jeg vil nú elcki fara inn i bæinn, svona
útlítandi.“
„Við þurfum alls ekki að fara i bæinn,“
svaraði stúlkan og röddin varð ofurlítið
mýkri. „Við getum komið heim lil mín,
og þar skal jeg lijálpa þjer að ná úr föt-
unum.“
„Jeg fer ekki heim með þjer.“
„Al' hverju?“
„Mig langar ekkert til þess.“ Hann lag-
aði á sjer hattinn og hælti við: „Komdu,
jeg skal ganga á leið með þjer.“
Þau gengu nú í þokunni framhjá öllum
húsunum með gluggahlerunum og heyrðu
ruddalegu músikina,, sem þaðan harst. Upp
brekkuna og áleiðis tii borgarinnar. Ilvor-
ugt sagði orð, langa stund. Loksins raul'
stúlkan þögnina. „Hvað gengur eiginlega
að þjer? Jeg hafði reiknað með því, að þú
kæmir heim. með mjer.“
„Það er ekkert að mjer.“
„0, .... þú ert bara fúllur.“
„Jeg er ekki fullur.“