Fálkinn - 11.09.1942, Page 13

í ALKINN
13
GERIST ÁSKRIFENDUR FÁLKANS HRINGIB f 2210
KROSSGÁTA NR. 429
Lárjett. Skýring.
1. sæti, 5. ófriðarþjóðar, 10. kát,
12. vopn, 14. sölnaða grasið, 15.
málmur, 17. hvelfingin, 19. læti, 20.
rófyír, 23. óra (danskt), 24. heimta,
26. loftslag 27. tau, 28. stjórnvölur,
30. æði, 31. skip, 32. eyja á ófrið-
arsvæðinu, 34. yrkja, 35. lamaðs,
36. sauðaþjófnað, 38. efni, 40 kufl,
42. ófríski 44. símask.st., 46. stúlku,
48. glingur, 49. helgi athöfn, 51.
þvaður, 52. sjálfs, 53. húsins, 55. ar,
56. keipar, 58. tónsmíði, 59. rýrna, 61.
söngla, 63. bæjarnafn, 64. hirðusemi,
65. á litinn.
Lóðrjett. Skýring.
1. landshlutinn, 2. hafa liugboð
um, 3. eldur, 4. látinn merkismaður,
6. fangamark, 7. grátur, 8. efni, 9.
hálendi í Evropu, 10. svift. 11. liæð-
inn, 13. brauð, 14. smækka, 15. ann-
ars, 16. hæsi, 18. óákv. fornafn, 21.
fangamark, 22. tónn, 25. frægðar-
innar, 27. fjallganga, 29. skyttu-
Jn-æði, 31. baunir, 33. beygingar-
ending, 34. símast.sk.st., 37. til lyft-
ingár, 39. venslamenn, 41. skúfa,
43. fullkominn, 44. bæjarnafn, 45.
kvæði, 47. nuggaður, 49. gömul
mynt, 50. dulnefni, 53. krydd, 54.
læsing, 57. þreyta, 60. beini, 62.
verslunarmál, 63. dýpi.
LAUSN KR0SSGÁTUNR.428
Lárjett. Ráðning.
1. gýgur, 5. hnegg, 10. felur, 12.
öslir, 14. Melan, 15. eim 17. Jónas,
19. öld, 20. nafnana, 23. Núp, 24.
glys, 26. marka, 27. fipa, 28. linti,
30. rok, 31. Arnar, 32. gild, 34.
krig, 35. gallar, 36. kv iðar, 38. blið,
40. kurr. , 42. kænur, 44. hló, 46.
Rafni, 48. ívar, 49. kvörn, 51. rian,
52. lap, 53. hraðaðu, 55 fun, 56.
arpur, 58. rið, 59. tálmi, 61. suður,
63. lagís, 64. rindi, 65. marin.
Lóðrjett. Ráðning.
1. tíeldingahnappur, 2. ýla, 3.
gunn, 4. ur, 6. N. Ö., 7. Esja, 8. gló,
9. ginningarfíflin, 10. felli, 11. kin-
rok, 13. raupa, 14. mögla, 15. efar,
16. makk, 18. spara, 21. A. M., 22.
na, 25. stillur, 27. fríðrar, 29. iiiir,
31. aríur, 33. dáð, 34. k.v.k., 37.
skýla, 39. blöðin, 41. sinni, 43. Ævars,
44. hvar, 45. órað, 47. naums, 49.
kr, 50. nð, 53. hrun, 54. utar, 57.
úði, 60. agi, 62. rd. 63. la,
kvarðanir og hljóp frá Jieim samstundis.
Og til Jtess að koniast að einhverskonar
niðUrstöðu, ákvarðaði hún nú að láta Jiað
ráðast, hvað verða vildi tneð hoðið á árs-
hátíðina milclu, Rf hann sendi henni hoð
að koma þangað, ef iiann væri nógu göf-
Ugur til Jiess að skammast sin fyrir liegð-
un sína, þá ællaði hún líka að híta haus-
inn af sínu stolti, fara með honum og reyna
að láta eins o,g, Jtau hefðu aldrei lent í rifr-
ildi. Slundum hrá svo við, að liún hefði
verið reiðubúin að vfirgefa Villu frænku
og gefa krossferðinni dauðann og djöful-
inn. En ef Kohbi ljeti ekki til sín heyra,
skyldi alt vera húið þeirra á milli.
Þegar hún kom heim um kvöldið drakk
hún glas af mjólk og ál sneið af kókos-
hhetuköku Iijá Öddu gömlu og fór síðan
i rúmið, svo snemma, að engin liætta var
á þvi, að hún liitti frú Lýðs eða hr. Rík-
harðs. A borðinu i forstofunni lá Jtelta dag-
lega brjef, með póststimplinum frá Boston.
Hún tók það upp og athugaði það vand-
lega. Það virtist svo sem lir. Ríkliarðs fengi
ekki brjef nema frá einni manneskju í öll-
um heiminum. Hvernig sem hún reyndi,
gat hún ekki verið viss um, hvort rithönd-
in væri karlmanns eða kvennmanns. Papp-
irinn var freniur þunnur og- virtist vera
dýr. Þegar hún hjelt hrjefinu upp í Ijósið,
sá hún, að fóðrið innan i umslaginu hafði
einhvernveginn bretst til baka á einum
stað, svo að liægt var að lesa nokkur orð
í gegn. Hún hlustaði andartak, til Jiess
að vera viss um, að enginn væri nærri.
Siðan rýndi lnin gegnum umslagið, upp í
ljósið og gat Jiá greint orðin: „Élsku Nonni.
Jeg hefi ekki enn heyrt . . . En svo sást
ekki meira fyrir fóðrinu i umslaginu.
Henni datt snöggvasl í hug að opna
brjefið við gufu og lesa Jiað. Og henni
datt meira að segja í hug: „Hann er að
blekkja okkur. Jeg hefi fullan rjett á Jiví
að lesa Jjetta brjef.'1
„Elsku Nonni . .“ 0,g hann hafði nefnl
sig Tómas. Hún flevgði brjefinu á horðið
aftur, rjett eins og ])að brendi hana á
fingrunum, og Jiaut upp á loft. Nei, Lýðs-
ættin gat ekki levft sjer að opna annara
manna brjef, jafnvel J)ótt mikið lægi við.
En hr. Ríkharðs varð bara dularfvllri og
eftirlektarverðari, eftir en áður.
Frú Lýðs og hr. Ríkharðs borðuðu kvöld-
verð saman í eldhúsinu. Þá Jjurfti hún að
fara á ráðstefnu hjá Gasa-Maríu, en hann
ætlaði að sitja i bókaherberginu og vinna
að bókinni sinni um verkalýðsmálin.
Þegar hann var orðinn einn, datt hon-
um í hug að lesa einn eða tvo kafla úr
Bókinni og fara síðan að vinna, en J)að fór
nú öðruvísi. Hann settist með vjelritaða
eintakið í einn stóra, slitna leðurstólinn
lians .1. E. sáluga, helti viskí í glas og
kveikti sjer í pípu. Þegar hann liafði Iokið
við tvo kaflana, gat hann ekki annað en
lesið þann þriðja, og svo þann fjórða og
fimta og nokkra betur. Loks kom að þvi,
að hann hætli alveg að lnigsa um vinnu,
þá um kvöldið, en hjelt áfram að lesa.
Stundarkorni fyrir miðnætti, heyrði liann
gengið um útidyrnar og síðan heyrði liann
ljetl fótatak frú Lýðs í stigannm. Þá varð
aftur þögn og hr. Ríkharðs sneri sjer að
Bókinni. Hann las o,g las, kafla eftir kafla,
og honum var farið að verða kalt, svo að
liann stóð upp og teygði úr sjer. Klukkan
var orðin tvö og enn voru fjórir kaflar
eftir. Hanri fjekk sjer aftur í glasið, settist
og lijelt áfram að lesa. Klukkan var orðin
kortér yfir fjögur um morguninn, þegar
hann hafði lokið síðustn örkinni. Ilann
lagði hana frá sjer með lotningartilfinn-
ingu, slökti ljósið og fór að sofa.
Hánn kom ekki til morgunverðar um
leið og hitt fólkið; þó ekki af því, að hann
væri Jiegar farinn til vinnu, heldur af Iiinu,
að hann hafði gerst sekur um klókinda-
bragðið, sem Sjana viðhafði, Jiegar hún
var löt. Vekjaraklukkan vakti hann klukk-
an hálfátta, en þá Jjaggaði hann niður i
henni og sofnaði aftur. Og Öddu dalt ekki
í lmg að íara að vekja hann; henni fansl
sem var, að hann vnni J)að mikið, að hann
hefði ekki nema gotl af þvi að fá að sofa
út einstöku sinnum. Klukkan var orðin
tíu, Jiegar Adda klifraði upp stigann
með bakka hlaðinn allskonar góðgæti,
til morgunverðar. Þetta var í fvrsta sinn.
siðan J. E. dó, sem nokkur maður hafði
jetið morgunverð í rúmi sínu, þar á Aula-
stöðum, en Adda dekraði við hr. Rikharðs
eftir J)ví, sem við varð komið; svo miklar
mætur hafði hún fengið á honum.
Frúin og Sjana fóru að heiman á sínuin
venjulega tíma. Hin fyrnefnda var alla
leiðina að reyna að herða upp hugann, og
loksins í síðasta augnabliki, Jiegar Jjær
voru komnar á sjálft torgið, tókst henni
að hósta ])ví upp, sem henni lá á hjarta.
„Mig langar til að segja dálitið við J)ig,
góða mín,“ sagði hún.
Sjana var önug og fjandsamleg. „Hvað
er það?“ spurði hún hryssingslega.
„Það er viðvíkjandi honum Kobba Dorta.
Gerir þessi krossferð nokkra brevtingu
ykkar í milli?“ Hún vissi ekki hvernig
hún ætti að koma orðum að hugsunum
sínum, og nú fanst henni sjer hafa farist
J)að klaufalega.
En Sjana var slungin og svaraði bara:
„Hvað áttu við? Jeg skil ekki, hvað þú erl
að fara.“
„Jeg á við það, að ef J)jer er illa við
þessa herferð gegn honum pabha lums, i
blaðinu, skal jeg hætla við hana, þótt
seint sje.“
„Jeg sje ekki, að hún'geri mjer neitt til.“
„Jæja, jeg hjelt, að J)jer þætti vænt um
piltinn .... annað var það nú ekki.“
„Jeg hef ekki talað orð við hann, vik-
um saman.“
Nú vorn J)ær rjett komnar að dyrunum
hjá Gunnfánanum. Þá sagði Sjana alt í
eiriu: „.... og mjer þætti vænt um, ef
])ú vildir ekki nefna liann á nafn við mig
oftar. Jeg er orðin lnindleið á J)essu ....
allir eru að núa honum mjer um nasir . .
J)ú og Villi og Adda . . og meira að segja
hr. Ríkharðs.“
„Þetta er nú í fyrsta sinn, sem jeg nefni
hann við ])ig,“ svaraði frúin.