Fálkinn - 23.10.1942, Blaðsíða 9

*' A L K I N N
9
„Hann er bara flautaþyrili,
Janet veit það. Hún gengur út
með honum, til þess að geðjast
föður síniun, en lijarta hennar
er ábyggilega lijá Jack.“
Hann bafði gilda ástæðu til
að balda þetta. Janet gat ekki
haldið sig frá staðnum, sem
æfintýri hennar var bundið við,
litla hvamminum, þar sem hún
og Jack voru vön að ppjalla
saman. Jack þótti einnig gam-
an að fara á þessar stöðvar,
svo eitt kvöld mættust þau
þarna.
„Gott kvöld Janet. Það er
fallegt sólarlag núna.“
„Já. Gengur vel með vinn-
una hjá ykkur?“
„Já.“
„Geðjast þjer að að þess-
ari vinnu og þessu lífi ?“
„Jeg hugsa það. Jeg hefði
kanske aldrei ált að kasta mjer
inn í viðskiftalífið.“
Hann hló og henti á fallegan
fugl, sem sat á grein skamt frá.
„Næturgali. Hann er hættur
að syn,gja.“
„Ekki ennþá. Hann gæti sung-
ið enn. Manstu eftir gamla næt-
urgalanum, sem við l'undum
i —.“
Það kom af slað heilli lest
af minningum og hrátt voru
þau farin að hlæja. eins og ekk-
ert hefði nokkurntíma skiiið
]>au að. Hvorugt þeirra sá New-
ings, þegar að hann kom til
þeirra inn á milli runnanna.
Hann varð sótrauður af reiði,
þegar haxin sá þau sitja á trjá-
stofni þarna í tunglsljósinu.
„Janet —“
Hún sneri sjer snögt við "og
sagði 'um leið „Tom.“
„Jeg kom heim til þín og fað-
ir þinn sagði að þú hefðir farið
í þessa átt,“ sagði Newings.
„Já — já,“ stamaði hún. „Jeg
skal koma með þjer til baka.
Þekkir þú annars Jack Meldon?“
Newings leit með fyrirlitn-
ingu á hann og kinkaði kolli
um leið og þau lögðu af stað.
Jack horfði á eftir þeim. En
þegar liann ætlaði að snúa við
heimleiðis, byrjaði Newings að
tala um það, sem lionum hjó
i hrjósti.
„Af hverju ertu að láta sjá
þig með þessum — þessum tugt-
húslim,“ spurði hann reiðilega.
„Tom.“
„Nú er hann það kanske ekki.
Það er ekki einn einasti maður
i öllu nágrenninu, sem vill líta
við honum, en svo ert þú með
honum ein i tunglsljósinu."
„Þetta var ekkert stefnumót,
við hittustum af tilviljun. Ann-
ars gleymir ]>ú vísl að við höf-
um verið vinir síðan við vorum
börn. Hann var hesti vinur
bróður mins.“
„Yinur. Vilt þú vera vinur
þess manns, sem rændi sinn
eigin húsbórida?“
„Þegiðu,“ hrópaði hún. „Jeg
vil ekki heyra að þú segir þetta.
Jafnvel þó honum hafi skjátl-
ast, þá liefir hann tekið út sína
hegningu fyrir það.“
„Jæja, mjer er sama um það,
jeg vil ekki hafa að þú talir
við liann framar. Hvað lield-
urðu að fólkið muni segja?“
„Heldurðu að mjer sje ekki
sama hvað fólkið segir. Alúð
og blíða er það sein maður
þarfnast, sem hefir orðið undir
i lífsbaráttunni.“
„Gefðu honum hara pelá.“
„Hvernig þorir þú að segja
þetta?“
„Nú af hverju ekki? Er það
ekki einmitt það sem hann
þarfnast. En af hverju er þjer
svona ant um þetta? Er það
vegna þess að þjer þjer þvk-
ir ennþá vænl um hanri?“
Brennandi augnaráð hennar
stöðvaði hann loks, en of seint.
Hann liafði farið of langt, áður
en hann hafði áttað sig, en
reyndi síðan að bæta úr öllu
með hlátri. En Janet var ekki
hlátur i hug, langt frá þvi.
Hann hafði snert hélgustu
strengi hjarta hennar.
„Þú þú, þinn óþokki,“ sagði
liún. „Látlu mig ganga eina
lieim. Þegar þú er tilbúinn að
hiðjast afsökunar getur ]>ú
heimsótt mig, fyr ekki. Góða
nótt.“ Siðan hljóp hún yfir eng-
ið frá honum, áður en hann gat
aftrað henni þess.
Þetta kom af stað mörgum
deilum og óþægilegum. New-
ings sættist fljótl við Janet, en
við þennan atburð óx hatur
lians á Jack. Dag nokkurn reið
Jack til þorpsins á frekar fæln-
um liesti. Hann var um það hil
milu vegar frá þorpinu, þégar
hí 11 kom á móti honum. Vegur-
inn var mjór og upphlaðinn
mikið, svo að Jack gaf öku-
manninum merki að aka hægt
fram hjá. Honum til mikillar
undrunar og reiði, herti bíllinn
á ferðinni. Þegar hann fór fram
hjá fór hann ekki nema svo
sem fet frá hestinum. Hann
fældist auðvitað, en Jack sá ]>ó
áður glottandi andlit Newings
um leið og híllinn huldist reykj-
armekki. Horium gekk illa að
ráða við hestinn, en að lokum
náði hann þó fullkominni stjórn
á honum. Síðan reið hann til
þorpsins. Þar gekk hann frá
hestinum og fór svo út á mark-
aðslorgið. Litli sportbillinn hans
Newings stóð þar rjett hjá og
Newings sjálfur var að koma
úr einni versluninni með körfu,
sem hann lagði síðan inn i bíl-
inn. Jack gekk til hans.
„Mig langar til að tala nokk-
ur orð við þig,“ sagði hann með
áherslu.
„Jeg má ekki vera að því.“
„Mjer er alveg" sama, það er
dálitið, sem jeg þarf að tala
við þig uiri —.“
„Jeg sagði, að jeg mætti ekki
vera að þvi. Og þar fyrir utan
hefi jeg ekkert við þig að tala.“
Jack greip í handlegg hans
og kreisti vöðvalitinn handlegg-
inn svo, að hann fann greini-
lega fyrir beinurium.
„Þú ert aumi ræfillinn,“ sagði
hann. „Ef þetta kemur fvrir
aftur, skaltu fá þá mestu hýð-
ingu, sem þú nokkurtima hefir
fengið.“
Newing áttaði sig fljótt og sá
sjer leik á borði.
„Ef þú ræðst á mig hjerna,
muntu fara i fangelsið aftur,“
hreytti liann úr.sjer, „og í þetta
sinn sleppurðu ekki með eitl
heldur tvö ár.“
Munnur .Tacks herptist sam-
an. Hann reiddi upp lmefánn,
en áttaði sig á siðustu stundu.
Síðan leit hann með fyrirlitn-
ingu á Newing og sneri á braut.
Janet heyrði þessa sögu, að
vísu mikið breytta, heima hjá
sjer. Út af þessn rifust þau Jan-
et og Newings mikið og endaði
með þvi, að hún sagði honum
að fara út og láta sig aldrei sjá
sig framar.
En daginn eftir, er hún var
á gangi fvrir utan húsið, kall'aði
einn vinnumaðurinn á hana.
Var hann með brjef til hennar.
Henni til mikillar undrunar
var það stimplað með kanadisk-
um póststimpli og þegar hún
gáði betur að var það skrifað
af Róbert.
„Hvernig stendur á þessu,“
hrópaði hún upp yfir sig.
„Jeg tók niður pöstkassann
til ]>ess að mála hann, fröken
Janet. Þetla hrjef hlýtur að
liafa fest á milli laga einhvern-'
veginn. Það hlýtur að vera húið
að vera þar lengi etfir stimpl-
inum að dæma.“
Hún fór inn í setustofuna og
opnaði brjefið. . „Frá hróður
mínum.“ Það var dagsett fvrir
nitján mánuðum eða um það
hil viku áður en hann dó. í
brjefinu voru fimtíu sterlings-
pund í seðlurn. Hún glápti á
þá augnarhlik, siðan las hún
hrjefið:
„Elsku Janet. Að lokum
get jeg ljett þungu fargi af
hjarta mínu. Jeg gerði hræði-
legan verknað á skrifstof-
unni. Þegar faðir minn á-
kvað að senda mig til Kan-
ada og ljet mig hafa peninga
í förina, hafði jeg þegar tek-
ið peninga frá fyrirtækinu.
Jack komst að því áður en
jeg fór og jeg sór við dreng-
skap rriinn að senda honum
peningana, eins fljótt og jeg
mögulega gæti. Að lokum er
jeg svo fær um þetta. Þú veist
ekki live mig tekur það sárt,
að þurfa að segja þjer að jeg
sje þjófur. Það var aðallega
það, sem eyðilagði mig, en
nú er að--------.“
A næstu siðu talaði hann um
ferðina og framtíðarvonir sín-
ar. Janet fól andlit sitt í hönd-
um sjer. Auminga Róbert, hví-
líkt líf. — Altaf hafði hann haft
hamingjuna gegn sjer. En
Janet lierti upp hugann. Hvað
þýddi að vera að liugsa um
þetta. Nú var hann hurtu, laus
við allar þjáningar og alt mót-
læti í heiminum. Janet þurkaði
tárin framan úr sjer. Nú sá
hún hvernig alt var. Hún ætlaði
að fara til Jack og hiðja hann
fyrirgefningar og um að gleyma.
Hún var alveg viss, að Jaclc
hafði tekið úl liegninguna fvrir
þetta mál. Ilún varð að fá að
vita vissu síria strax. Síðan reið
hún þvert vfir akrana lil Jacks,
sem var aði vinna.
„Það — það hefir komið al-
varlegt atvik fyrir,“ sagði hún
stamandi, þegar húri kom til
hans.
„Hvað ?“
„Þetta.“ Hún rjetti honum
brjefið. Honum hrá við, er liann
sá 50 pundin.
„Lestu það.“
„Það hefir enga þýðingu nú.“
„Jack! Þú tókst ekki þessa
peninga. Af hverju tókstu úl
hegninguna fvrir Róhert?“
„Það —- það vildi bara svona
til. Við færðum sömu bækurn-
ar og það' var erfilt að segja
um, hvor — hvor gerði það.“
„En þú vissir það. Af hverju
hreinsaðir þú þig ekki sjálfan
af þessu ?“
„Jeg lijelt að hann mundi
senda mjer peningana til baka,
áður en það kæmist upp, en
brjefið kom aldrei og þegar jeg
vissi að hann var dáinn —“
„Já.“
„Þú ]>ú varst svo sorg-
mædd. Hvernig gat jeg .“
Tár koriui fram i augu henn-
ar. „Þú gerðir það fyrir mig?“
„Já “ Jack roðnaði og fitl-
aði feiminn við vírhút, sem
liann hafði milli handanna.
„Það var of mikið.“ Það
glampaði nú á tárin i augum
hennar, augunum sem ekki
lengur gátu dulið leyndarmálið.
„Hönum honum þótti svo
vænt um þig,“ sagði hann blíð-
lega.
„En Jack. Allan þennan tima
hefi jeg haldið —“
„Eigum við ékki að gleyma
þvi núna?“ FrI,_ á ö/s. u.