Fálkinn - 19.02.1943, Side 4

4
F Á L K I N N
Námubær i dal í Wales. Harloch-kastali í Wales. 1 baksún sjást Snowdenfjöllin.
WALES
FJALLALANDIÐ
Eftir James
Hanley
WALES ER AÐEINS KRINGUM 20.000 FERKÍLÖMETR-
AR AÐ STÆRÐ, OG ÞVl TILTÖLULEGA LÍTILL HLUTI
AF BRETLANDSEYJUM. EN ÞAR BÝR FÓLK, SEM
ÞYKIR EF TIL VILL VÆNNA UM LANDIÐ SITT, EN
NOKKURRI ÞEIRRA ÞJÓÐA, SEM BRETLANDSEYJ-
AR BYGGJA. ENDA ER LANDSLAG I WALES STÓRUM
TILBREYTENGAMEIRA EN I ENGLANDI. OG FJÖLL-
IN I WALES ERU LAÐANDI, ÞÓ AÐ ÞAU SJEU EKKI
HRIKALEG. í GREININNI, SEM FER HJER Á EFTIR,
GEFUR HENN KUNNI RITHÖFUNDUR JAMES HAN-
LEY, STUTTA LÝSENGU Á LANDENU OG IBÚUM ÞESS
OG SÖGU.
Wales er lítið land, en þar er
mikið af stöðum, sem eiga sögu.
Oft er talað um Wales sem
„land þjóðar sinnar“, og sagt
er að Walesbúinn kunni ekki að
ganga nema á brekkuna eða
undan henni, og að hann ætlist
til að sjá fjöll, þegar hann
horfir frá sjer.
I Wales brosa hæðir við
fólkinu, en fjöllin gera ekki
meira en að ýgla brúnum í
fjarska. Og orðtakið segir þess-
vegna, að fjöllin sjeu stór, en
mennirnir litlir.
Walesbúar vita um fjöllin
sín, þeir vita um að þau eru
hrjóstug og harðlynd. Þeir
þekkja leiðirnar upp á skörð-
in og tindana. Þeim finst tind-
urinn ná upp til himna, eða
* hverfa út í ómælis fjarlægð,
eða ókunnugt rými þokunnar.
Þessi fjöll eru þakin snjó þrjá
fjórðunga ársins en við rætur
þeirra eru grænir dalir, vötn og
beljandi ár, silfurglitrandi foss-
ar, þögul og hljóð vötn, sem
með bliki sínu biðja um að
horfa á sig. Hálsarnir og fjöll-
in eru heimkynni geita, úti-
gönguhesta, sem eru smávaxnir,
og harðfengasta fjárkynsins i
veröldinni, dýra. sem virðast
ekki þurfa neitt til að lifa af,
en lifa samt og eiga góða daga,
þrífast vel og eru hraust. Wales
er land hálsanna og fjallanna,
en það er líka land besta sauða-
ketsins í veröldinni. Og Wales-
búinn er státinn af þessu. Land
hans er lítið, en það eru ekki
fáir, sem hann getur gefið að
eta!
Náttúrufegurðin í Wales hef-
ir talsvert svipuð áhrif á gest-
ina og Sviss hefir. I raun og
veru er Wales smækkuð mynd
af heimkynnum Svisslendinga.
Og á víð og dreif um landið
eru hinir gömlu og fornfrægu
kastalar og aðrir sögustaðir,
sem minna á höfðingja og her-
toga fornra daga.
Enginn þekkir betur forna
sögu sína en Walesbúinn, ekk-
ert land er samvaxnara íbúa
sínum en Wales er, og enginn
mað'ur skygnari á sína eigin
ættjörð. Wales er smábænda-
land, og þjóð þess þarf að
leggja mikið á sig til þess að
hafa sæmilega ofan af fyrir
sjer. Svipar landinu að þvi
leyti allmjög til Norðurlanda.
Og þó að komumanni virðist
þetta land stundum all kulda-
legt álitum, þá er þarna hlýja
og hiti, í huga og sál fólksins.
Eitt einkenni Walesbúa er það,
að þeir hafa öllu meira gaman
af að syngja en tala. Walesbú-
inn syngur við vinnu sína og
hann syngur einiiig í tómstund-
unum. Hann er guðrækinn og
trúaður og mjög íhaldssamur
að því er snertir skoðanir á
guðdómnum, og vill ekki víkja
frá arfleifð feðra sinna hvað
það snertir. Hann er góðlynd-
ur og glaðlyndur, hefir einkar
gaman af þjóðsögum, einkum
ef þær segja frá kostum sögu-
hetjanna en ekki löstum.
Það er ekki hægt að kynnast
Walesbúanum að fullu nema
með því móti að sækja hann
heim, og tala við hann lengi,
og til þess að skygnast i sál
hans þarf hann að fá það álit
á gestinum, að harin sje þess
verður að tala við hann. Þar á
manngildi að mæta manngildi.
Húsin í Wales eru bygð úr
grjóti, enda er Wales grjótsins
land. Kirkjurnar og samkomu-
húsin líka. Þegar inn er komið
reynast húsakynnin íburðar-
r
*