Fálkinn - 19.02.1943, Síða 12

12
F Á L K 1 N N
Louis Bromfield: 45
AULASTAÐIR.
frjettirnar, en vissi hinsvegar, að ef for-
vitni Öddn yrði ekki svalað, myndi hún fá
í sig „vesöld“ og ganga um stynjandi all-
an daginn, og draga á eftir sjer lappirnar.
Hún flýtti sjer því að ljúka sögunni, með
öllum þeim úrfellingum, sem hún sá sjer
fært, en það þýddi hara ekkert, þvi að
Adda’ fylgdist svo vel með, að liún fann
þegar á sjer, ef g'öt urðu á frásögnmni og
og sagði þá: „Hversvegna?“ „hvernig“ og
„hvenær“„ svo að frúin varð brátt þreytt.
Þegar liún loks hafði svalað Öddu, nokk-
urnveginn, spurði Adda: „Og livað verður
svo um Sjönu? Er hún hætt við strákinn?“
„Jeg veit ekki,“ svaraði frú Lýðs.
,Það er skönnn að því, ef hún ætlar að
halda áfram með hann,“ sagði Adda.
Frú Lýðs hugsaði sig snöggvast um, og
sagði síðan: „Hefir þú aldrei sjálf verið
ástfangin?“
„Jú,“ svaraði Adda og kendi löngunar í
málrómnum. „En það er svo langt síðan.“
„Hversvegna giftistu Sam?“
„Af því að jeg elskaði hann. Ó, jeg var
alveg vitlaus í þeim manni.“
„Og þó var hann ekki annað en svartur
iðjuleysingi af Árbakkanum.“
„Það er satt, iðjuleysingi var hann, en
hann var nú samt alveg sjerstakur Ár-
hakka-svertingi.“
„Já og Kobbi Dorta er alveg sjerstakur
íri. Nú lætur þú Sjönu alveg afskiftalausa.41
„Já, jeg skal reyna að muna það. Það er
eins og þjer setjið málið fram á nýjan
hátt.“
Síðan yfirgaf Adda hana og hristi gráa
hausinn, en frúin setti á sig hattinn og
flýtti sjer til skrifstofunnar.
En þar fjekk hún annað og meira að
hugsa um. Marta Frikk var uppi og beið
hennar þar. Ilún kom með undrunar og
skelfingarsvip á andlitinu og hjelt í stíf-
um handlegg á nafnspjaldinu. „Hjer er
herra að finna yður,“ sagði hún, og frú Lýðs
varð næstum hrædd við allan hátíðasvip-
in Mörlu. „Kannske þetta sje einhver frá
Sambandslögregluhní?“ liugsaði hún með
sjer. Siðan las hún á spjaldið og á þvi stóð
JOHN M. BURNIiAM og svo nöfn á einum
7—8 blöðum fyrir neðan.
Þegar frúin leit upp aftur, sagði Marta:
„Hann hlýtur að vera frá Burnshamblaða-
hringnum.44
„Hvað ætli hann vilji hingað?44
„Kannske hann hafi heyrt um það, sem
hjer hefir verið að gerast og vilji nú kaupa
Gunnfánann?44
„Kannske,’4 sagði frú Lýðs. „Segðu hon-
um strax að koma hingað. Við getum ekki
látið svona mann bíða.“
Nú greip spenningurinn frú Lýðs helj-
artökum. Hún fjekk hálfgerðan svima og
var meira en að liugsa um að biðja Villa
Frikk um „einn lítinn“. En hún haf'ði engan
tíma lil þess. Hún varð að laga til á borðinu
sínu. Hvað ætli svona mikill maðui: hugsaði
ef hann sæi, hvernig það liti út? Hún opn-
aði skúffurnar í snarkasti og rótaði blöðun-
um niður í þær, eins og' þau komu fyrir.
Síðan dustaði liún borðplötuna með vasa-
klútnum sínum og meira að segja spýlti
á hann, til þess að ná burt blekbletti, sem
þar hafði komið, þegar hlekhyttan fór um
koll. Ilún reyndi að koma óþæga hárinu
á sjer í eitthvert lag og lagaði á sjer krag-
ann. Meira var ekki hægt að gera. því nú
kom Marta með gestinn og sagði með auð-
mýkt: „Þetta er frú Lýðs, hr. Burnham.44
Frú Lýðs tók á öllum kröftum sínum til
þess að stilla sig og láta ekki á óró sinni
bera. „Góðan daginn,44 sagði hún. „Má ekki
bjóða yður sæti?44
„Þakka yður fyrir.“
Hún tók, eins og kvenfólki er títt, að
mæla gestinn og vega. Þetta var laglegur
og myndarlegur maður, um hálfsextugt,
með karlmannlegt andlil og stálgrá augu.
Nú varð ofurlítil, en vandræðaleg þögn,
þangað til hinn mikli hr. Burnham sagði:
„Jeg var staddur í St. Louis og datt í hug
að heilsa upp á son minn, úr því jeg var
staddur svona nærri.44
„Já, einmitt,44 svaraði frú Lýðs, sem vissi
ekki upp nje niður, en vildi þó elcki gera
það uppskátt.
„Það er orðið dálítið síðan jeg hefi.heyrt
af honum. Þjer skiljið, við urðum dálítið
ósáttir, sumpart út af stjórnmálum og sum-
part út af rekstri blaða. Hann ákvað því
að verða sjálfs sin um stundar sakir. Þjer
hafið sjálfsagt orðið þess varar, að hann
er dálitið róttækur .... eða rjettara sagt
hreinn bolsi.44
Snöggvast hjelt frú Lýðs, að hún væri að
verða vitlaus. Meira að segja, að hún væri
þegar orðin vitlaus og, að alt, sem skeð
hafði síðustu mánuðina, væri ekki annað en
stór skynvilla. En eitthvað varð hún að
segja, og hinsvegar gat hún ekki lengur
látist fylgjast með, án þess að verða sjer til
skammar.
„Jeg er hrædd um, að jeg þekki ekki son
yðar,“ sagði hún. „Jeg man ekki eftir nein-
um með nafninu Burnham.44
Gesturinn leit á liana steinhissa. „Jeg er
víst ekki að villast. Er þetta elcki skrifstofa
Gunnfánans í Flesjuborg?44
„Jú.“
„Og einmitt þar er sonur minn starfandi.44
„Jeg' er hrædd um, að þetta sje einhver
misskilningur. Hjer er enginn með þessu
nafni.“
Hr. Burnham svaraði engu strax, én tók
skeyti upp úr vasa sínum. ,.Þetta fjekk jeg
frá honum í gær.“
Frú Lýðs las skeytið: „Komdu og sjáðu
hvað jeg liefi gert. Jeg er hjá Gunnfánan-
um, Flesjuhorg. Nonni.44
Hún rjetti gestinum skeytið aftur. „Jeg
skil ekki, hvernig á þessu getur staðið. Hjer
er ungur maður, og hefir verið um tíma,
en hann heitir Ríkharðs.44
„Hvernig lítur liann út?“
„0, .... hann er heldur lögulegur maður,
ljóshærður og með blágrá augu .... bráð-
duglegur maður -....“ En nú var eins og
hennar eigin orð hefðu gefið henni ein'-
hverja bendingnu og í sama vetfangi skildi
hún alt. Ríkharðs leit út nákvæmlega eins
og hr. Burnliam hlaut að hafa lilið út, áður
en hann fór að sölsa undir sig öll þessi hlöð,
sem stóðu á nal'nspjaldinu lians. Það var
ekki að furða þótt Ríkharðs kynni eitt og
annað til blaðaútgáfu. Ilún leit á gest sinn
og sagði: „Jeg hýst við, að sonur yðar sje
hjer hara undir annarlegu nafni.44
Burnham hló. „Það gæti líkst honum.
Hann getur fundið upp á öðru eins. En seg-
ið mjer: Er nokkuð gagn í honum?44
Frú Lýðs sagði honum alla söguna. Lengi
hafði liana langað tiLþess að segja einhverj-
um heildarálit sitt á hr. Ríkharðs, en hing-
að til hafði hún ekki mátt segja neinum
neitt. Nú kom tækifærið. Hún sagði frá því,
hvernig hún hafði hitt hann fyrst, hvei’iiig
hún hefði aldrei ætlað að geta fengið hann
ofan af því að fara í fangelsið, hvernig hann
reisti fyrst við blaðið og hóf síðan herföi*-
ina, hvernig liann seldi Bókina útgefandan-
urn, hvernig Malli með svínsandlitið og
Hemmi lcútur hefðu skotið á liann, svo og
um blysförina og hinn hetjulega hardaga
hans við Kobha Dorta og hvernig loksins
Dorti væri nú sigraður og ætlaði að flytja
búferlum.
„Ilann ætti að fást við stjórnmál,44 sagði
hún að lokum. „Það játar jafnvel Dorti
gamli sjálfur.44
Það var enginn vandi að sjá, að hr. Burn-
ham hafði haft gaman af sögunni. Hann
skríkti þegar kom að hnefaleiknum og árás-
inni á fangelsið, og sagði loks: „Já, hann er
góður drengur. Og nógur er hugurinn og
dugnaðurinn, en þver eins og fjandinn sjálf-
ur. Sennilega er hann fæddur umbótamað-
ur, en það fer af honum þegar hann eldist.44
„Hann er afskaplega duglegur,44 sagði
frúin. „Jeg held að hann hljóti að kunna
alt lil blaðáútgáfu. Hann virtist vera öll-
um hnútum kunnugur frá upphafi.44
„Já, liann kann það, enda hefir hann unn-
ið við þetta síðan hann var krakki, en
hann er bara ekki ánægður með það að
vera fyi’sta flokks blaðamaður. Hanri vill
líka fara að endurbæta allan heiminn. En
liónum væri mildu affarabeti'a að halda
sjer að þvi verki, sem hann kann.“
Þá opnuðust dyrnar og hr. Ríkharðs kom
inn — eins og hann nú leit út.
Sjana var komin hálfa leið út að hliðinu
á Aulastöðum, þegar Adda kallaði á eftir
lienni, að það væri sími til liennar.
Ilenni hrá snöggvast við lcöllin i Öddu
og varð hálf hrædd, af því að henni fansl
tónninn i gömlu konunni eitthvað svo ein-
kennilegur. I meira en viku hafði Sjana