Fálkinn - 28.07.1944, Blaðsíða 3

F Á L K I N N
3
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritst}óri: Skúli Skúlason.
FramkvMjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavik. Simi 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
BlaCið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðis fyrirfram
HERBERTSprent.
SKRADDARAÞANKAR
Um langan aldur hafa orðin frelsi
og sjálfstæði verið kjörorð íslend-
inga. Og nú höfum við fengið fullt
sjálfstæði og viðurkenningu margra
frjálsra þjóða á því. — En höfum
við fengið frelsi, og viðurkenningu
sjálfra okkar á því?
Það er erlendra þjóða að viður-
kenna sjálfstæði og fullveldi annars
ríkis, en þegar sú viðurkenning er
ffengin þá er það þjóðarinnar sjálfr^
ar að afla sjer frelsis og varðveita
það. Sjálfstæð þjóð gélti' verið ó-
frjáls þjóð, eins og dæmin sanna
bteði fyrr og síðar. Einræðisríkin
voru sjálfstæð en einræðisþjóðirnar
ófrjálsar; um jjað verður ekki villst.
Og engum Mussolini var það að
kenna, að itaiska þjóð'n vurð þræli
hans, heldur varð ]mð þjoðin sjá'f,
er með sundurlyndi gekst undir okið.
Og söm er saga Hitlers og Þjóðverja
og margra fleiri kúgara og þjóða,
sem kúguðu sjálfar sig.
Hjer á landi höfum vjer mikið af
lögum, sem hefta athafnafrelsi, og
mikið af flokkadráttum. Sum lög
stefna að vísu að því að*. auka
freisið, en þeirri tegund lagasetn-
ingar höfum við haft býsna lítið af
að segja. Hinsvegar hefir aldrei
frá upphafi íslandsbyggðar verið
sett hjer á landi — af íslendingum
sjálfum — jafn mikið af frelsis-
heftingarlögum og á síðustu tveim
áratugum.
En hjer horfir í hættuátt. Frá
upphafi sögunnar hefir það jafnan
reynst svo, að þjóðfjelögunuin hefir
vegnað vel, er þau áttu frjálsa borg-
ara, sem þekktu skyldu sína við
frelsið og höfðu ábyrgðartilfinn-
ingu. Aðeins þeir, sem eigi þekkja
skyldur við frelsið, verða að vera
undir ströngum lögum, en þá verða
þau lög að hafa tog. Því að lög,
sem ekki er framfylgt eru verri en
engin.
Lögin eru eins og girðingar, sem
banna mönnum inngang á ákveðið
svæði, eða út af þvi. Fulltíða Reyk-
víkingar muna girðinguna, sem einu
sinni var kringum Austurvöll, tii
þess að fólk misþyrmdi honum
ekki. Svo var girðingin lekin burt
og völlurinn fegraður. Siðan eru
það ekki nema þorparar, er skemina
völlinn. Þeir hafa reynst miklu
færri en búist var við. Girðingin
espaði. En þegar hún fór, fann al-
menningur til skyldunnar við völl-
inn.
Bæjarstjóri Seyðisfjarðar talar.
Fjölskylda Bichards Bech, prófessors.
Um allt land hjeldu fslendingar
hinn 17. júni s.l. hátíðlegan og
fögnuðu lýðvejdistökunni. Hjer birt-
ast tvær myndir af hátíðinni á
Seyðisfirði. A annari jieirra sjest
skrúðganga, er hún er að ganga
Fjarðaröldu, og eru börnin fremst
í göngunni. Hin myndin sýnir
Frá Ragnhilcliir Teitsdóttir
baajarstjóra Seyðisfjarðar Erlend
Björnsson í ræðustólnum, fagur-
lega skreyttum og með fálkamynd
að framan. En yfir hohum er borði,
með áletruðum orðunum: „Lifi is-
lenska lýðveldið. Kringum ræðu-
stólinn á tvo vegu hafa skipað sjer
sveitir með fána, en sjálfur áhorf-
endaskarinn sjest ekki á myndinni.
Hin myndin er úr Reykjavík. Þar
voru fleiri fánar við hún 17. júni
en nokkurntíma hafa verið í sögu
lands og þjóðar, eigi aðeins með-
fram götunum heldur og á húsuin
einstakra manna. Ein af þeim, er
drógu fána að hún þennan dag var
frú Ragnhildur Teitsdóttir, fyrrum
prestskona á Hrafnseyri við Arnar-
fjörð og sýnir myndin liana við
það tækifæri. Iín því birtir Fálk-
inn þessa mynd, að það var sú hin
sama frú, sem fyrir 33 árum. 17.
júni 1911, afhjúpaði minnismerki
það, sem setl var á Hrafnseyri á
hundrað ára afmælisdegi Jóns Sig-
urðssonar. Konan er hin sama —
og hinn fagri faldbúningur hennar
var einnig sá sami nú og hann var
1911.
— Hvað er að sjá þig — hefirðu
slasast?
— Jeg veit ekki hvað skal segja.
Jeg veðjaði við liann Gvend um að
hann gæti ekki borið mig á háhesti
upp rimla stiga og jeg vann.
EirfÞgestur íslands á Lýðveldishá-
tíðinni, próf. dr. Richard Bech, er
nú á förum hjeðan. Hefir liann átl
annrikt þann stutta tima, sem liann
hefir dvalið hjer, jiví að margir
liafa viljað fagna honum og hlýða
Frú Bech.
á haun, eigi aðeins í Reykjavík held-
ur víðsvegar út um Iand. Hefir hann
lialdið fyrirlestra í fjölda fjelaga
og mörgum samkomum, bæði í nær-
sveitum Reykjavíkur, á Austur og
Norðurlandi og á ísafirði og verið
fagnað með ágætum. Hann hafði
ákveðið áður en hann kom hingað
að vitja ættarslóða sinna og fæðingar
staðar á Austurlandi, en svo reyndist
þegar hingað kom, að hann þyrfti
,,í fleiri horn að lita“. Viðtökur þær
sem hann hefir fengið sýna hugar-
þel Austur-íslendinga, ekki aðeins
í hans garð heldur og til hinnar
vestur-íslensku jijóðar.
Allt landið hefir nú sjeð próf.
Bech, ýmist sjálfan eða af myndum í
blöðum. En margir hafa orðið til
þess að biðja „Fálkann“ um að
sýna sjer myndir af konu hans og
börnum, og er það hjer með gert,
þó seint sje. En til dráttárins liggja
orsakir.
Hjer á minni myndinni "sjest kona
lians, frú Bertha (Kristbjörg) Bech.
Iir hún fædd vestan liafs, en foreldr-
ar hennar bæði íslensk. Frú Bertha
er útlærð hjúkrunarkona. — Börn
þeirra tvö sjást á stærri myndinni.
Stúlkan heitir Margrjet og er 14 ára,
en drengurinn Richard og er 11
ára. Á myndinni eru þau í norskum
þjóðbúningum, og er ástæðan til
Framhald á bls. 15
Margrjet og Richard, börn próf Rich. Bech.
Á Fjarðaröldu.
Eftir lýðveldishátíðina