Fálkinn - 28.07.1944, Qupperneq 10

10
FÁLKINN
YNGSftf
U/SNftURNIR
Reimleikarnir
l
á Tóftum.
í rauninni urðu bæði Lísa og
Lási guðs lifandi fegin þegar þau
heyrðu að foreldrar þeirra yrðu
að fara til höfuðstaðarins um Hvíta-
sunnuna, en þau ættu sjálf að vera
hjá Niels og Karen á Tóftum á með-
an — heila viku.
— Það var svei mjer heppilegt,
að hún Karen sem einu sinni var
barnfóstra hjá okkur, skuli hafa
gifst svona ágætis manni eins og
honum Niels, svo að við fórum
að koma til þeirra að Tóftum við
og við, sagði Lísa og sleikti hun-
angið af teskeiðinni sinni.
— Mjer þykir bara verst að börn-
in þeirra skuli vera uppkomin og
farin að heiman, sagði Lási. —
En eitthvað getum við fundið til
að leika okkur við. Þau eiga víst
bæði kálf og folald.
— Þið megið ekki gera nein
skammarstrik, sagði mamma þeirra,
og þau lofuðu bæði að vera ein-
staklega þæg og góð.
Síðdegis komu þau að Tóftum
og fóru undireins hringferð með
Niels til þess að skoða skepnurnar
og athuga hvað þau sæu nýtt. En
þegar þau komu inn til kvöldverð-
ar sáu þau fyrst Önnu vinnukonu.
Þau kunnu undireins ósköp vel
við hana, hún var ekki nema 17
ára, há og hraustleg, en var svo
skrítin í göngulaginu — það var
eins og hún væri dregin upp og
væri alltaf að stansa.
Anna var snillingur, ef maður
bara litur eftir henni, sagði Karen,
— og hún var einstakleg væn. -—
Annars er bróður hennar vinnu-
piltur hjerna; hann lijálpar hon-
um Niels úti við. — Sören, komdu
hjerna og heilsaðu tvíburunum.
Hafi þau börnin kunnað vel
við Önnu þá kunnu þau ennþá
betur við Sören. Hann var frakkur
15 ára strákur, freknóttur og rauð-
hærður,, en þið ættuð að vita hvað
honum gat dottið í hug! Hann
hafði nóg að gera frá morgni til
kvölds en aldrei meira en svo að
hann gæti ekki talað við tvíburana
og sagt þeim eitthvað skemmtlegt.
Það var líka hann sem sagði þeim,
frá draugagangnum á Tóftum.
— Mjer stendur alveg á sama,
sagði Lási. — En þú skalt ekki
reyna til þess að fá okkur til að
trúa þessu, eða hvað segir þú um
það Lísa?
— Þetta er nú satt samt, sagði
Sören. — Þetta skeður ekki á hverri
nóttu, en stundum er allt á öðrum
endanum í búrinu á morgnana,
og eins er stundum i stofunni —
og jeg hefi sjálfur sjeð, að allar
myndir hafa verið tættar niður
af veggjunum og legið í kös úti i
horni, stólarnir á hvolfi á gólfinu
— ja þvilíkt og annað eins!
— Það gerir einhver þetta af
prakkaraskap, sagði Lási.
— Hver ætti svo sejn að gera það?
Karen hefir stundum setið uppi
fram á nótt með Önnu, og þá skeð-
ur aldrei neitt fyrr en þær eru ný-
háttaðar. Þá er grjónum skvett út
um allt gólf eða eitthva'ö svoleiðis.
—- Bara að þetta skeði meðan
við verðum hjerna, sagði Lísa og
augu hennar ljómuðu. — Okkur
langar svo að sjá hvernig drauga-
gangur er!
— Þú ættir ekki að óska þjer
þess, sagði Anna, sem var komin
að og heyrði hvað börnin voru að
tala um. — Þú ættir að skammast
þín, Sören, að vera að segja börn-
unum þetta — Þú veist að Niels
og Karen vilja ekki láta tala um
annarlega hluti.
Tvíburarnir lofuðu að minna^t
ekki einu orði á þetta; en daginn
eftir töluðu allir á heimlnu þó
um það, því að um nóttna hafði
öllu úr ferðatöskunum þeirra og föt-
og inni í herbergi barnanna hafði
draugurinn l^ka komið og helt
öllu úr ferðatösknuum þeirra og föt-
in lágu eins og fjaðrafok út um allt
gólf, en ekki höfðu þau heyrt neitt.
— Já, þetta hlýtur að hafa ver-
ið draugur, þvi að annars hefðum
við vaknað, sagði Lási, — æ, hvað
það er lelðinlegt að við sáum ekki
drauginn.
Kvöldið eftir ætluðu þau að vaka,
en láta sem þau svæfu. En þau sofn-
uðu bæði, enda skeði ekki neitt
þessa nótt. En þau sögðu Sören
frá þessu og þeim talaðist svo til
að næstu nótt skyldu þau vaka öll
þrjú — hann skyldi segja þeim
sögu svo að þau sofnuðu ekki.
Þau minntusl ekkert á þetta við
hitt fólkið, svo að þeim yrði ekki
bannað það, og Sören læddist inn
til þeirra á sokkaleistunum. Hjónin
voru farin að liátta og Karen þóttist
vita að tvíburarnir svæfu. Það var
komið glaða tunglsljós, og nú leið
heil klukkustund svo, að þau áttu
ekkert erfitt með að halda sjer
vakandi.
En svo fór nú Lísa litla að geispa
og Lási rjett á eftir, en þá kinkaði
Sören kolli og þau glaðvöknuðu.
Lágt fótatalc lieyrðist úti á loft-
inu. Sören opnaði hurðina ósköp
varlega og þau læddust út öll þrjú.
Þarna sáu þau hvita vofu líða fram-
hjá sjer og niður stigann og svo
inn í betri stofuna niðri.
— Þetta er hún Anna- sagði Sören
steinhissa og sorgbitinn. — Hvernig
stendur á þessu?
— Þei, þei! Talaðu ekki hátt,
þú mátt aldrei vekja fólk, sem geng-
ur í svefni! sagði Lísa, því að hún
og bróður hennar höfðu skilið hvað
gekk að Önnu. Auðvitað var það
hún, sem er vofan. Vesalingurinn,
hún vissi ekki einu sinni sjálf að liún
gekk í svefni, eða að hún gerði þá
Adamson grunaður og tekinn fastur.
ýmislegt, sem líktist draugagern-
ingum.
Lísa vakti Niels og Karen, og hún
gat komið Önnu í rúmið án þess að
vekja hana. En þegar Anna var
lögst fyrir i rúminu, vakti Karen
hana og sagði henni frá atburðin-
um. Anna varð skelfng angurvær
yfir þessu, en Lisa huggaði hana
með þvi að þetta væri ofurba^gt að
lækna. Hún yrði bara að fara til
læknisins og segja honum hvað að
sjer gengi, og þá fengi hún bót fi
því.
Svona fjekkst nú ráðning á reim-
leikanum á Tóftum, og þó að Lísa
yrði fyrir vonbrigðum þá fannst
henni samt eítir á, að hún hefði átt
skemmtilega vist á Tóftum í þelta
sinn eins og alltaf fyrr og síðar.
Storkurinn: —• Hver skrambinn!
Það verða þá tviburar í þetta sinn!
— Víltu hlusta á iþróttafrjettirn-
ar?
— Já, jeg hefði gamón af að heyru
hver vann leikinn, sem jeg var að
ciæma.
— Ilansen, jeg er ósáttur við
konuna mina, viljið þjer skella hurð-
inni á eftir mjer.