Fálkinn - 28.07.1944, Síða 12

12
F Á L K I N N
Pierre Deconrelli: 11
Litlu flakkaramir
Fallega Zephyrine var mikil vexti. Hún
var sextíu og níu þumlungar að hæð cg
þrekin eftir þvi. En hana skorti hyggindi
systur sinnar, lil að komast áfram í lífinu.
I .fyrstu leist henni engan veginn á „Ga!
gopann“ en ekki leið á löngu þar til henni
fór að geðjast betur að honum. Henni fjell
vel í geð mynd sú af heimilislifinu, sem
hann og systir hennar brugðu upp fyrir
henni. Svo þótti henni ekki amaleg til-
hugsunin að lifa kyrlátu lífi á peningum
þeim, er systir hennar hafði dregið saman,
og Galgopanum hafði telcist að gera Claud-
inet hændan að sjer.
Svo stóð brúðkaup þeirra með hinum
margvíslegu siðvenjum, er fátækt fólk í
París hafði í hávegum.
Systir hennar gat ekki tára bundist við
athöfnina.
Hún andaðist þremur mánuðum seinna.
Hún hafði fengið syni sínum ástríka fóst-
urforeldra í heiðarlegri stöðu.
Hún hafði verið á stórum mai’kaði í
Boulogne-skóginum, staðið i tjalddyrunum
og hrópað:
— Gjörið svo vel herrar mínir og frúr!
En um kvöldið var liún liðið lík. Þeir fáu
sem ennþá ljetu ginnast af hinum íburðar-
miklu auglýsingum hittu þar aðeins Gal—
gopann og konu lians, er sátu yfir hinni
framliðnu, og lítinn dreng, sem hallaði sjer
fram á rúm liennar og grjet.
Það var sent eftir lögreglunni og lögfræð-
ingi hinnar látnu. Hann hafði enga erfða-
skrá meðferðis, enda þurfti þess ekki, þar
sem hann vissi að Claudinet var einkaerf-
ingi hennar og fóstri hans fjárhaldsmaður
hans.
Síðan liðu fjögur til fimm ár. Hug-
myndir og vonir Galgopans um friðsælt
fjölskyldulíf höfðu algerlega brugðist.
Zephyrine var nð ýmsu leyti lirifin af
eiginmanni sínum. Hann var viðbragðsfljót-
ur og úrræðagóður, hún hafði lekið sjer
hóglífi hans til fyrirmyndar og hinn sterk-
legi líkami hennar var nú afmyndaður af
fitu.
Hún var einnig orðin hneigð fyrir áfengi,
og þar sem Galgopinn var síþyrstur, mátti
segja að það væri jafnræði með þeim. Út-
gjöld þeirra fóru stöðugt vaxandi. Lögfræð-
ingurinn, sem geymdi peninga hinnar látnu,
hafði hingað til neitað að borga út fje það
er drengnum var ánafnað.
Zephyrine hafði haldið áfram starfi systur
sinnar eftir leiðbeiningum mannsins síns.
En hann kom sjálfur fram sem töframaður.
Eftir að þau liöfðu ferðast um í sveila-
þorpunum um langaii tíma, töldu þau sig
fær um að koma fram í París.
Þar höfðu þau góðar tekjur, en útgjöld
þeirra voru þó stórum meiri. Galgopinn,
sem smátt og smátt liafði komið sjer upp
safni af sjaldgæfum munum, mátti því
standa sig.
Þessar markaðsskemtanir þeirra voru
skálkaskjól hans gagnvart lögreglunni. Að-
alatvinna lians var þjófnaður.
Hann þekkti allt og alla þar sem liann
ferðaðist. Þegar liann ferðaðist um sveitirn-
ar, vissi hann, livað hundarnir hjetu, livaða
dag bóndinn fór í kaupstaðinn, hvar vinnu-
fólkið svaf, hvort hóndinn var vopnaður
og hve mikla peninga hann hafði meðferðis.
Hann stóð í sambandi við argvítugustu
þjófa og bófa í París, sem mátu mikils
upplýsingar hans og hæfileika lil að leggja
á ráðin.
Það var ekki sjaldgæft, að þjófnaður og
jafnvel morð væri framið á þeim stað, sem
þau höfðu dvalið með tjöld sin.
Lögreglan hafði aldrei liendur í hári
hinna seku, en nokkrar mílur þaðan, sátu
Galgopinn og kona hans í vagni sínum og
gæddu sjer á dýrum kræsingum.
Galgopinn endurtók í sífellu á meðan þau
átu og drukku:
—- Það er engin liætta á ferðum, það ev
engin hætta á ferðum.
II. Erfinginn.
— Hvaðan kemur þú svona seint? sagði
Zepliyrine eins blíðlega eins og hún gat,
þegar hún opnaði.
—■ Þey!
Galgopinn stökk upp vagnþrepin, ýtli
konu sinni inn og lokaði hurðinni. Hún
sá strax, að hún varð að hlýða og varast
allan hávaða.
Er nokkuð að frjetta? sagði hún á
meðan maður hennar kastaði mæðinni.
— Já.
Biddu á meðan jeg kveiki.
Eru hlerarnir fyrir gluggunum.
Já, ljósið sjest ekki að utan.
Flýttu þjer, jeg er þyrstur.
Það er ekki nema líter eftir.
Svo var kveikt á eldspýtu. Konan hvíslaði
Hefir þú komið ár þinni vel fyrir borð?
— Já, ágætlega.
Hvers vegna ráðgaðist þú ekki um
það við mig áður?
Jeg átti ekki von á þessu. Það var
hrein tilviljun.
Ljósglætan breiddist um hið litla skugga-
lega herbergi.
Hvað ertu með undir hendinni?
— Er þetta böggull?
— Þetta er barn.
Barn! Hvað höfum við með það að
gera?
— Það er munaðarlaust barn, sem við
eigum að ganga í foreldrastað.
— Vertu róleg jeg skal skýra þetta nánar.
Þá heyrðist sár hósti, Jiað var auðheyrt,
að Jiað var barn sem hóstaði.
Það er ljóti hóstinn í Joessum slrák,
sagði Zephyrine.
Nú hafði Galgopinn tekið teppið utan af
harninu og lagt það á gamlan legubekk.
Það opnaði stóru dökku augun sín og sagði:
— Mannna! Marnina!
Þegar liann sá hið óvistlega herbergi og
ókunnugt fólk, fór hann að gráta.
Hann vekur alla í nágrenninu. Blessuð
flýttu þjer að Jjagga niður i honum. Þú
hlýtur að liafa lag á því.
Zephyrine beygði sig yfir barnið. Barnið
varð dauðhrætt og reyndi að rísa upp.
Jeg flengi það bara, þá lagast Jiað,
sagði konan.
— Nei, nei, sagði Galgopinn, jeg veit um
betra ráð Jjað er um að gera að fá hann
til að þeygja.
Hann tók glas og flösku út úr skápnum.
Þú hefir eklcert lag á böTnum að
minstakosti ekki heldri manna börnum. Nú
skal jeg fá Jiað tii að þegja.
— Þolir hann þetta?
— Þessi blanda gerir honum ekkert, sagði
Galgopinn hlægjandi.
Bragðaðu á Jiessu, lamhið mitt, sagði
hann.
Drengurinn saup á, en skyrpti strax út
úr sjer aftur.
Vilt þú ekki drekka, sagði Galgopinn
höstugum rómi.
Drengurinn barðist við að kyngja Jjcss-
um görótta drykk.
Svo hneig hann út af.
Þau ldæddu hann nú í gamla fataleppa
af Galgopanum, og þegar hann á þennan
hátt var orðin lítt þekkjanlegur, setti Gal-
gopinn poka með óhreinum fötum undir
höfuðið á honum og kastaði vfir hann
teppinu, sem hafði verið utan um hann.
Hann sneri sjer að konu sinni og sagði:
Við verðum að vaka yfir þessu barni
það er gulls ígildi.
Hvernig stendur á þvi?
Jeg segi þjer alla sólarsöguna á leið-
inni.
— Er nokkuð á seyði ?
Já, við verðum að fara hjeðan.
Ekki ennþá, en það getur orðið, og
það er skynsamlegast að leggja af stað á
morgun.
Það er að segja í dag, sagði Zephyrine
og tók hlerana frá, svo að dagsljósið
streymdi inn.
Já, það er best að halda af slað. Við
skulum hafa liraðan á.
Svo kallaði hann hástöfum:
Claudinet! Farðu á fætur. Gefðu Tropp
rnann hafra og spentu hann fyrir.
Eiguni við að fara strax, sagði veiklu-
leg rödd.
Já, en ef einliver spyr þig, Jiá veistu
Jiað ekki.
Nú heyrðisf hóstakjöltur, síðan þrusk
eins .og J)egar verið er að klæðast.
Fáum við ekki morguntár? spurði
Zephyrine.
— Við eigum það víst skilið eftir slíka
happanótt, sagði hann glaðlega. Svo kall-
aði hann til Claudinets, sem læddist lióst-
andi um frammi. Flýttu þjer og varastu
að vekja athygli lögreglunnar.
— Já, frændi, sagði Clauinet með