Fálkinn - 15.09.1944, Qupperneq 8

8
F Á L K I N N
TD URKE REMBERT var ekki nema
tuttugu og sex ára þegar hon-
um fanst hann vera orðinn gestur
og framahdi í bænum. sem hann
hafði alist upp í. Síðustu árin hafði
hann verið svo önnum kafinn við
störf sín á preriunni, að æfi hans
fyrir þann tíma var orðin eins og
óljós endurminnin^g. Það var aðeins
eitt nafn, sem hann hafði ekki
gleymt : Elsa Ballard. Hún var fyrsta
stúlkan, sem hann hafði fellt hug
til, og hann hafði geymt mynd
hennar í lijarta sjer öll þessi strit-
ár þarna úti í preríunni.
Nú var hann staddur á æsku-
stöðvunum á ný og hann varð eins
og ástfanginn skólasveinn þegar hann
hugsaði til þess, að Elsa Ballard
ætti heima í þessum bæ.
Hann labbaði eftir aðalstrætinu
í áttina til ráðhússins. Það var margt
manna á götunni, og sumir þekktu
hann aftur og heilsuðu. En enginn
nam staðar til þess að rabba við
hann — hann hafði verið of lengi
fjarverandi til þess. Það var eins
og hann væri orðinn utangátta í
bænum.
En i sömu svifum og hann gekk
hjá ráðhúsinu kom maður stikandi
yfir þvera götuna og kallaði til
hans. Það var Símon, hægri hönd
Burkes i Preríunni. Og hann sagði
óðamála:
— Cockerline-bræðurnir hafa
verið í spilastofunni hjá Kelly lengst
af deginum. Nú vantar lítið annað
i rjettinum en vitnaframburð þinn,
Burke.
— Hafðu gát á Cockerline-körlun-
um þangað til dómurinn verður
kveðinn upp, Símon, sagði Burke
og hjelt áfram þangað til hann
var kominn á bak við ráðhúsið.
Þar fór hann inn om. litlar dyr, og
beint inn á skrifstofu sýslumanns-
fulltrúans.
— Mig langar til að tala við Ray
Fawler.
Fulltrúinn benti og Burke gekk
fram langan, svalan fangeísisgang.
Bak við járnrimarnar gægðust for-
vitin, skeggjuð andlit til hans. En
hann nam ekki staðar fyrr en neðst
í ganginum. Þar lá ungur piltur í
klefa næst gaflinum. Og Burke sagði:
— Sæll vertu, Ray. Mig langar til
að tala svolítið við þig.
Ray Fawler stóð upp. Þegar hann
sá hver kominn var, rjettist hann í
bakinu og það var eins og þrái
kæmi I blá augun.
— Það er ekki mjer að kenna að
þú ert hjerna, Ray, sagði Burke,
og það lá við að málrömurinn
væri vingjarnlegur.
— Nei, jeg veit það, sagði ungi
maöurinn með semingi. — Jeg mætti
sýslumanninum þegar jeg kom með
gripavagninn. Það er rikisákærand-
inn, sem vill láta dæma mig. Þjer
hafið alltaf verið mjer góður.
— Misskildu mig ekki, sagði
Burke — Jeg er ekki neinn öðling-
ur. Jeg kann alls ekki við að grip-
unum minum sje stolið.
— Nei, það er víst ekki hægt að
lá yður það, sagði Ray og rak upp
hásan hlátur.
.<— Jeg vissi að þú varst peninga-
þurfi, hjelt Burke áfram án þess
að taka tillit til þess þó að gripið
væri fram í. — Og jeg veit líka til
hvers þú ætlaðir að nota þá.
Ray Fawler krepti fingurna utan
um járnrimarnar og starði afmynd-
uðu andliti á Burke. — Við skulum
ERNST HAICOX:
Riddari PreríuiiaiRr
ekki blanda Lily í þetta, sagði hann
hás.
— Það ert ekki þú sem opinberi
ákærandinn vill ganga milli bols og
höfuðs á, sagði Burke. — Hvers-
vegna segir þú ekki það sem þú
veist?
— Jeg skil yður ekki, Burke Rem-
bert. Það var þrái í augum Rays.
X!> URKE ypti öxlum. — Þú veist
eins vel og jeg sjálfur hvað
jeg á við, Ray. Það voru Cockerline-
bráeðurnir, sem tældu þig út í þenn-
an gripaþjófnað, og þeir fleyta rjóm-
ann. Þú ert of góður maður til þess
að binda trúss við það glæpahyski,
Ray. Hversvegna segir þú ekki sög-
una eins og hún gekk: að þú varst
neyddur út i þetta með hótunum!
— Jeg ljet ógna mjer og þá verð
jeg að taka afleiðingunum.
— En setjum svo, að afleiðingarn-
ar yrðu engar. Setjum svo að þú
yrðir sýknaður!
Nú kom í fyrsta sinn svipur von-
leysis og örvæntingar á andlit fang-
ans. — Það getur aldrei komið fyr-
ir, sagði hann hásum rómi. — Jeg
hefi hætt mjer of langt út í lónið —
þeir hafa náð mjer í gildruna. Hann
strauk sjer sem snöggvast um augun.
— Viljið þjer. . . . munduð þjer vilja
gera svo vel að heilsa henni Lily
frá mjer, Burke. Segið henni......
Röddin var svo loðin. — Segið að
það sje þýðingarlaust. . . . þetta sje
orðið of seint.....
— Jeg skal fara til Lily, Ray.
Burke kinkaði kolli og hvarf út á
ganginn.
Þegar hann kom að útgöngudyr-
unum sagði fulltrúinn: — Málið
liggur ljóst fyrir. Strákurinn verð-
ur dæmdur.
— Mundi það vera yður að skapi?
Fulltrúinn liorfði á hann um
stund. — Jeg er ekki vanur að gera
mig ánægðan með hjera, þegar jeg
fer út til að skjóta elg, sagði liann
Ioks. — En úr því að strákurinn
vill ekki segja neitt, þá get jeg ekki
pínt hann til þess.
Burke sneri aftur heim í gesti-
húsið, sem hann hafði sest að í,
en umhugsunin um Ray hjelt áfram
að kvelja hann. Þarna sat þessi
strákbjálfi í fangaklefanum og neit-
aði að segja sannleikann, en raun-
verulegu glæpamennirnir sálu og
skemtu sjer á veitingarstofu Kellys.
— Þeir hafa stolið gripum frá mjer
lengi, tautaði hann fyrir munni sjer.
— Og þeir ímynda sjer víst að þeir
geti haldið því áfram um aldur og
æfi án þess að jeg geti skorist í
leikinn.
Hann stóð lengi og var að brjóta
heilann um hvernig hann ætti að
koma lögum yfir þorparana tvo,
en loks kom grönn, svarthærð stúlka
inn og bað um að fá að tala við
hann. — Þetta var Lily Darville,
frammistöðustúlkan á gistihusinu —
og unnusta Rays.
Hún var óvenjulega lagleg stúlka.
En nú var vonleysissvipur á andlit-
inu.
— Til hvers ætlaði Ray að nota
peningana, Lily? spurði Burke gæti-
lega.
Lily Darville lokaði hurðinni
hljóðlega á eftir sjer. Og svo sagði
hún Burke alla söguna....
SEXTÁN manns sátu kringum
ríkulegt veisluborð hjá Nad-
ine Curtin, og viðræður gestanna
voru hinar fjörugustu.
Burke einn var fátalaður. Hann gal
ekki tekið upp þetta ljetta áhyggju-
lausa hjal í samkvæmi — fanns!
hann vera of stirður og þungur í
vöfunum til þess. Honum fannst
það ótrúlegt, að hann skyldi hafa
verið hrókur alls fagnaðar i sam-
kvæmislífi bæjarins fyrir fáeinum
árum.
Þarna sat hann og starði á tvær
sólbrendar hendur, sem hvíldu í
unaðslegri ró á borðdúknum beint
á móti honum. Svo renndi hann
augunum áfram og mætti tveimur
brosandi, bláum auguin í fallegu
stúlkuandliti, sem var í umgerð sól-
gullins hárs. — Góðan daginn, Else!
sagði hann klaufalega.
— Hann var tuttugu mínútur að
taka eftir henni, s.’gði Nadine Curt-
in með bjartri og skýrri röddu, og
þá hlógu allir. t
En Burke ljet sig hlálurinn einu
gilda. Hann studdi báðum olnbog-
unum á borðið og starði á ungu
stúlkuna. Og allt í einu spurði hann:
— Hvað hefirðu gert við hárið á
þjer, Else?
— Veistu ekki að hún hefir verið
i liöfuðborginni í tvö ár? spurði
Nadine kesknislega.
— Jú, svaraði Burke. — En þrátt
fyrir það þyrfti hún ekki að greiða
sjer svona bjánalega.
Augu Elsu Ballard skutu neist-
um, og Burke sagði, í þeim gaman-
sama tón, sem honum liafði verið svo
tamur forðum: — Jeg sje að skapið
i þjer er alveg eins og forðum.
— Ætlið þið nú að fara að rífast
aftur, sagði Nadine lilægjandi. Mun-
ið þið hvernig þið ljetuð í skólan-
um?
— Það er óþarfi að hella olíu i
þann eld sem brennur vel frá fornu
fari, Nadine, sagði Else blíðlega.
— Þegar þú varst í versta hamn-
um þá hafðir þú fyrir sið að kasta
grjóti á eftir mjer, sagði Burke
hugsandi. — Og það gerir þú enn
— á líkingamúli talað. — Þú ert
og verður órabelgur, Else. Og það
bætir ekkert úr skák þó að þú farir
í höfuðstaðinn og lakkberir á þjer
neglurnar og greiðir hárið á þjer
eins og flón.
— Heyrið þjer! sagði ungur maður
sem sat á hægri hendi Elsu. —
Jeg er hræddur um að þetta endi
með handalögmáli.
— Bíðið þjer hægur, sagði Nad-
ine' hlæjandi. — Lofið þeim að elta
grátt silfur án þess að aðrir skifti
sjer af því. Þetta eru lok langrar
baráttu.
Burke horfði á unga manninn, i
sem Nadine hafði talað við, og Nad-
ine hjelt áfram: — Jeg held að þú
hafir ekki tekið eftir þegar jeg •
kynti þig honum, Burke. Þetta er
Harris Steel, frá Portland. Hann
og Elsa ætla að opinbera trúlofun
sina núna á næstunni.
Burke leit sein snöggvast á Elsu
og tók eftir að augnaráð hennar
var ekki eins örugt og áður. Og
svo sagði liann alll i einu brosandi
við unga manninn: — Hafið þjer
nokkuð á móti því að lána mjer
dömuna yðar i kvöld, Steel?
— Þarna heyrirðu! sagði Elsa. —
5vona tala riddarar preriunnar.
— Ertu hrædd? spurði Burke í
ertnistón. — Jeg minnist þess ekki
að þú værir nokkurntima hrædd
forðum daga.
—- Ekki svo hrædd að það komi
að sök, góði minn. Elsa sneri sjer
að Steel og bætti við letilega: —
Lánaðu mig bara, Harris!
— Eins og þjer bjóðið yðar náð,
sagði Harris Steel og hneygði sig
hátíðlega.
\
"C' FTIR miðdegisverðinn varð bað
■*-* að samkomulagi að samkvæm-
ið brygði sjer út í bæ. Og þegar
Burke þrammaði út aðalstrætið við ,
hliðina á Elsu, hugsaði hann með
sjer: — Nú er stríðsöxin á lofti
aftur, alveg eins 03 i gamla daga.
Hann horfði á fallegu vanga-
myndina við hliðina á sjer og allt
í einu varð honum að orði: —
Hvaða erindi áttir þú til Portland,
órabelgurinn þinn!
Elsa ypti öxlum -— Vitaniega að
líta kringum mig — og læra. En
Burke, gerðu svo vel og kalla mig
ekki órabelg.
— Því ekki það?
— Því að það nafn tilheyrir
timaskeiði, sem nú er runnið.
— Þá ertu nú aðeins dóttur hins
göfuga Ballards dómara, sagði Burke
storkandi. — Já, hver smekkur hæf-
ir sínum.
— Nei, jæja — lcallaðu mig óra-
belg samt, sagði Elsa og hló. — Það
verður ekki nema þetta eina kvöld
— jeg læt ekki lána mig út aftur.
Burke svaraði ekki. Þau voru
stödd fyrir utan gildaskála Kellys
í þessnm svifum og á dyraþrepinu
stóðu bræðurnir Kelly í háværum
samræðum við einliverja tvo aðra.
— Gott kvöld! sagði Burke kurteis-
lega.
— Gott kvöld. Rembert! Þjer
eruð kominn til að vera viðstaddur
yfirheyrslurnar?
— Já, jeg býst við að vcrða kall-
aður sem vitni.
— Honum er vorkunn, honuno
Ray, sagði Kerby Cockerline.
— Já víst er það, svaraði Burke.
•— Jeg tók eftir að partur af girð-
ingunni yðar var lagður niður,
skamt frá Driverlæknum, sagði Lon