Fálkinn - 15.09.1944, Síða 9

FÁLKINN
9
Cockerline. — Þjófarnir hafa víst
farið þá leiðina.
— Það er sjálfsagt, sagði Burke
og kinkaði kolli og' hjelt áfram.
Þau Elsa gengu framhjá og þögðu.
bæði. En allt í einu sagði stúlkan:
— Það mun eiga að fara að siða-
lögmálinu, sýnist mjer. Jeg hjelt ekki
að þú værir svona klókur, Burke.
Skrítið að þú skyldir geta stillt þig
gagnvart þorpurunum tveim, Burke.
— Hvað þykist þú eiginlega vita
um Cockerline-bræðurna?
.— Ojæja, jeg veit sitt af hverju
um þá.
Þau gengu fram hjá járnbrautar-
stöðinni og Burke sagði við Elsu:
— Bíddu snöggvast, jeg þarf að
kaupa tvo svefnvagnsfarmiðé til
Portland.
— Hvað ætlar þú að gera við þá?
spurði Elsa forvitin þegar hann
kom aftur, og Burke sagði hálf bit-
ur: —- Æ, það er ekki annað en
bjánalegar kenjar úr preriuriddar-
anum.
— Hvaða bull. Þú gerir ekki svona
upp úr þurru, Burke, sagði Elsa. —
En einu má mig gilda um það. —
Hún reigði sig en Burke sagði:
— Þú ert alveg sami fanturinn
og áður. Hversvégna tökum við
altaf á okkur langan krók þegar við
sjáum hylla hvort undir annað?
-— Þú ert alveg sá sami og áður
líka, Burke. Bara ennþá stærilátari
og stoltari. Það er máske preríunni
að kenna. En ef jeg á að gefa þjer
gott ráð, þá skaltu ekki vera svona
hnarreistur gagnvart kvenfólkinu..
Það er ekki tíska lengur að kvenfólk
sje karlmönnunum undirgefið eins
og þrælar — að þú vitir það.
— Jeg hefi aldrei búist við, að
þú gerðist undirgefin, sagði Burke
stutt.
"TVAGINN eftir, þegar Burke gekk
upp ráðhúströppurnar mætti
fulltrúi opinbera ákærandans hon-
um í dyrunum og sagði: — Við
erum að bíða eftir yður, lierra
Rembert.
Burke gekk hægt inn í troðfullan
rjettarsalinn. Elsa Ballard sat á
einum af utustu bekkjunum í mið-
ganginum, og þegar Burke gekk
fram hjá livíslaði hún' kesknislega.
— Það er áhrifamikið að sjá
hvernig þú gengur hjerna inn. Þú
veist hvað þú syngur, Burke Rembert.
— Herra Rembcrt, gerið svo vel
að setjast í vitnastúkuna, sagði op-
inberi ákærandinn þurlega.
Burke vann eiðinn og svaraði
hinum venjulegu inngangsspurning-
um. Síðan spurði ákærandinn hvort
rjett væri að gripir Burkes væru
merktir fangamarkinu B. R.
— Þá má það heita víst, að kýrn-
ar, sem fundust i vörslum Ray Faw-
lers, sjeu yðar eign?
— Jú, mjer er nær að halda jmð,
cn jeg á bágt með að trúa að það
sje Ray, sem hefir stolið þeim, sagði
Burke án þess að vera spurður.
Ray Fawler var á sínum tíma vinnu-
maður hjá mjer, og jeg hafði aldrei
ástæðu til að kvarta undan honum.
Hann var duglegur verkmaður og
mjög áreiðanlegur. Jeg hefi ekki
kært hann, og jeg ætla mjer ekki að
krefjast rannsóknar í þessu máli.
— Herra dómari, hagði, ákærand-
inn. — Jeg mótmæli því að þessi
ummæli sjeu bókuð.
Dómarinn tók þetta til greina og
svo heyrðist hljóðskraf milli dóm-
arans og ákærandans. Eigi voru
önnur vitni í málinu, og Burke var
leyft að fara. Þegar hann gekk fram-
hjá EIsu Ballard tók liún í jakka-
ermina hans. — Við ætlum öll að
borða hádegisverð hjá Judith Gra-
hám, sagði hún. — Þú kemur þang-
að líka.
Burke sagðist skyldi athuga mál-
ið og hjelt sem leið lá heim á gisti-
húsið. Á herberginu sínu náði hann
sjer í umslag, tók tvo járnbrautar-
miða, lagði þá og hundrað dollara
seðil í umslagið og límdi það aftur.
Svo hringdi hann á sendilinn og
sagði: — Fáðu Lily Darville þetta
brjef!
Þegar hann kom til Grahams var
samkvæinið í fullum gangi. Nadine
vatt sjer undir eins að honum:
— Þú sagðir ekki mikið i rjett-
inum, Burke. En það lítið sem þú
sagðir, eyðilagði allt fyrir ákærand-
anum. Hversvegna viltu ekki láta
refsa Ray? Hann er þó þjófur.
Elsa Ballard horfði spottandi á
hann, undan' barðabreiðum hattin-
um. — Það stoðar ekkert að reyna
að veiða neitt upp úr honum Burke,
sagði hún. — Hann hefir sín áform,
og þau segir hann ekki nokkrum
manni.
— Afsakið að jeg sletti mjer fram
í þetta, sagði Harris Steel. — En
hver er eiginlega tilgangurinn með
því að gerast forsvarsmaður þjófa
og þorpara?
— Farðu gætilega i að leggja hein-
ar spurningar fyrir þennan mann.
sagði Elsa. — Jeg skal svara fyrir
hann. Fawler hefir verið vinnu-
maður hjá Burke einu sinni, skilur
þú. Og herrar sljettanna taka altaf
svari þegna sinna, jafnvel þó að þeir
steli af þeim.
— Það er nýtt að heyra þig svona
grama, sagði Burke. — Fyrrum
kastaðirðu grjóti — en þú spúðir
ekki eitri.
Elsa sótroðnaði. En áður en henní
gafst tími til að svara, kom gamall
sólbrenndur kúrelci til Burkes og
hvíslaði einhvarju í eyra honi m,
Þetta var Símon og nú bað Burke
afsökunnar á jiví að hann yrði að
fara, og elti kúrekann út.
— Kviðdómurinn varð ekki sam-
mála svo að dómarinn neyddist til
að láta Ray Fawler lausan. Cocker-
linediræðurnir eru enn á gildaskál-
anum lijá Kelly.
Þeir hjeldu nú til gildaskálans og
þar voru Cockerline-bræðurnir i
billardsalnum. Ray Fawler var þar
líka og Burke heilsaði lionum með
því að kinka kolli til lians, áður.
en hann sneri sjer að mönnunum
við billardborðið og hinum gest-
unuin. — Viljið þig gera svo vel
að fara út rjett sem snöggvast, sagði
hann. •— Jeg þarf að tala svolitið
við Cockerline-bræðurna undir fjög-
ur augu.
Bræðurnir störðu á hann gapandi
og þegar Símon lokaði dyrunum
eftir síðasta gestinum, spurði Lon,
sá eldri af bræðrunum, með þjósti —
Hvað á þessi skrípaleikur að þýða,
Burke Rembert?
— Það skaltu bráðum fá að reyna,
sagði Burke og steig eitt skref fram
Burke stóð í miðri stofunni. Blóð-
ið rann úr djúpu sári í kinninni
á honum og hendur lians voru líka
hláðugar og rifnar. Símon horfði
á liann með aðdáun: — Þetta var
vel af sjer vikið, Burke, Kerby Cock-
erline er á leiðinni á sjúkrahúsið
og Lon er kominn þangað. Jeg skil
ekkert i hvernig þú fórst að því að
berja báða þorparana niður.
— Það var alls ekki erfitt. Þeir
hafa eytt of miklum kröftum i að
spila ballskák og drekka whisky,
karlarnir, svo að þeir eru ekki
þolnir.
— Heldurðu að þeir hverfi úr
bænum eftir þetta?
— Jeg geri ráð fyrir því. Gestirn-
ir skemtu sjer ágætlega þegar þess-
ir áflogaliundar báðir voru bornir
út. Og bófar geta ekki haldist við
þar sem þeir eru c.rðnir að athlægi.
Hann andvarpaði. — Komdu nú með
bílinn, Símon. Við skuluin fara
heim undir eins. Jeg hefi lieldur
ekki neitt meira að gera hjerna i
bænum lengur.
Simon fór en Burke tók upp píp-
una sína og kveikti i henni.
Skömmu siðar var barið að dyr-
um, og Burke, sein hjelt að þetta
væri Símon, sagði án þess að líta
við: -— Inn með þig!
En það var Elsa Ballard sem kom
inn og þegar Burke liafði jafnað sig
eftir ákomuna sagði hann glettnis-
lega: — Hverju á jeg að þakka
heiðurinn af svona frægri heim-
sókn? Jeg hjelt ekki að þriðja flokks
knæpa væri staður sem hæfði dótt-
ur Ballards dómara.
Elsa varð kafrjóð. — Jeg kem til
að biðja þig afsökunnar á að jeg var
svo ókurteis í dag, Burke. Jeg vissi
að þú hafðir einhvern ákveðinn
tilgang með því að taka svari Ray
Fawlers. Nú veit jeg að farseðlarn-
ir tveir, sem þú keyptir, voru handa
Lily Darville og Ray Fawler og að
þú gafst þeim hundrað dollara til
brúðkaupsferðarinnar, þegar þau
hefðu gift sig i Portland. Þú ert aí-
bragð, Burke. Fólkið talar ekki um
annað í bænum en þetta, hvernig þú
afgreiddir Cockerline-bræðurna.
— Hvernig fer þú að að vita allt
þetta, Elsa?
— Jeg er vön að fá að vita allt
sem mig langar til að vita. Þú hlýt-
ur að þekkja mig að því. Og svo
hjelt hún áfram þegar liknn svaraði
ekki: — Nú, Burke, geturðu ekkert
sagt? Þú ert þó ekki vanur að vera
orðlaus!
Burke steig eitt skref fram: —
Jeg vil ekki þrefa við þig lengur,
órabelgur. Jeg skil hvenær jeg hefi
tapað.
— Hverju hefir þú tapað, Burke?
— Þjer, sagði Burke og sneri sjer
frá og bjó sig til að fara. En Elsa
hjelt í liann.
— Heldurðu að það sje tilviliun
að jeg var í Pendleton einmitt þegar
þetta mál var á döfinni? spurði
lnin. — Hefir þú ekki skilið, að það
var þín vegna sem jeg kom, Burke?
Af því að jeg lijelt, að þú mundir
áður en lyki skilja hvernig mjer
liði. Jeg átti ekki gott með að biðja
þín, Burke. Gat jeg það? Bláu aug-
un hennar ljómuðu af gleði.
— Elsa — ástin mín —-----------—
Burke rétti fram báðar hendurnar og
hún fjell i faðm hans og andvarpaði.
— Elskan niín, muldraði Burke
inn í mjúkt, Ijóst hár hennar. —
Þessi ár, án þín, hafa verið mjer
eins og martröð.
— Sama segi jeg, Burke.' En nú
verður allt gott, sagði Elsa Ballard.