Fálkinn - 01.12.1944, Page 12

12
F Á L K I N N
Pierre Decourelli: 24
Litlu flakkaramir
Angistarsviti spratt fram á enni hans og
hrollur fór um hann allan. Alla þá nóttina
og næstu — þetta átti ekki að gerast fyrr
en nokkru seinna — var hann með óráði.
Honum fanst hann vera i Moisdon. Hann
heyrði dauðastunur mannsins sem þeir
myrtu, og hann fann hvernig þeir lyftu
honum upp og hlupu yfir akrana.
Hann spratt upp skjálfandi af hræðslu
Lifið fannst honum alveg óbærilegt. Skip-
stjórinn fór ekkert í burtu. Hann tók þátt
í sýningunni og Fanfan beið þess í ang-
ist að Galgopinn gerði hann að þjóf og
jafnvel morðingja.
Gat hann ekki flúið? Hvert átti hann
að snúa sjer? Þau mundu fljótt ná í hann
og fara með hann lieim, því nú var hann
viss um að sá maður væri faðir sinn.
Hann var staðráðinn í því að gerast
ekki meðsekur í glæpum þorparanna.
Annars liöfðu þau ekkert á hann minst
síðan Claudinet fór.
Dag nokkurn höfðu þremenningarnir
farið út til að horða miðdegisverð. Fanfan
var einn heima til að gæta vagnsins.
Hann stóðst ekki freistinguna að lieim-
sækja Claudinet og fór til sjúkrahússins,
sem læknirinn hafði sagt honum frá.
Þar beið fjöldi fólks, maður, systir, bróð-
ur og vinur. Fanfan fylgdi þeim eftix-.
Hann var mjög hi-ærður.
Hann hitti Claudinet niðri í garðinum.
Hann var klæddur í hlýjan, gráan sjúki'a-
búning.
Hann hafði ekki búist við heimsókn,
því að Galgopinn og Zepliyrine voru ekki
að ómaka sig þangað.
Og hann vissi að Fanfan átti ekki heim-
angengt.
Hann fór samt með hinu fólkinu niður
í garðinn. Allt i einu ralc hann upp fagnað-
aróp :
—- Fanfan!
— Claudinet!
Vinirnir fjellust í faðma. Þeir gátu
varla talað fyrir gráti.
— Ert þetta þú sjálfur. Þeir settust á
bekk í forsælu trjánna..
— Jeg vildi að jeg fengi alltaf að vera
hjer, og að þú mættir heimsækja mig.
— Jeg er að læra að lesa, fjelagar
mínir hjálpa mjer. Jeg hlakka til þegar
jeg verð læs.
— Mig langar lika til að læra að lesa,
en jeg fæ það víst aldi’ei.
— Þú ættir bara að vita, frá hve mörgu
er sagt í bókunum. Þar er margt sem
hitar manni um hjartaræturnar. — Við
stundum ekki heiðarlega vinnu. Við bell-
um, það er skammarlegt að betla, þegar
fólk getur unnið, það er næstum því eins
ljótt og að stela.
— Að stela.
Við þessi orð mundi Fanfan aftur eftir
því, sem honum liafði tekist að gleyma
í næi'veru vinar síns.
-— Hvað gengur að þjer? spurði Claudi-
net. Hann sá að Fanfan fölnaði.
Fanfan sagði lionum nú allt af ljetla.
Ilann talaði mjög lágt, og þeir skimuðu
í kringum sig, því að þeir voru dauð-
hræddir um að einhver kynni að heyra
til þeirra.
— Hvað ætlar þú að taka til bragðs?
— Það veit jeg ekki.
— Ef þú reynir að flýja?
— Mjer hefir dottið það í hug, en hvert
á jeg að leita
— Þú getur komið hingað til mín.
— Hjer fæ jeg ekki að vera, þvi að jeg
er ekkert veikur./
— Farðu til góða læknisins, sem kom
mjer hingað.
-— Það get jeg ekki, því að þá verð jeg
að segja honum, hvei’svegna jeg vil fara,
og þá kem jeg upp um pabba. Það get
jeg ekki.
— Þú getur sagt lionum að þú sjert
veikui’.
— Hann sjer að jeg er það ekki. Hann
er læknir.
— Ilvað ætlar þú þá að gera.
— Jeg er búin að segja þjer að jeg
veit það ekki, en jeg vil ekki verða þjóf-
ur og morðingi. Jeg vil verða heiðarlegur
maður og læra að lesa og vinna.
Nú verða gestirnir að fara.
Di’engirnir fjellust grátandi í faðma.
— Þú kemur biáðum til mín aftur,
sagði Claudinet.
— Já, áreiðanlega. Jeg kem aftur á
fimtudaginn og þú verður þú að segja
mjer frá öllu sem þú hefir lært.
II.
, Flóttinn.
Fanfan var hugsandi á heimleiðinni.
Það litla sem hann hafði talað við Claud-
inet hafði opnað honum sýn inn í ókunn
lönd.
Börn á hans aldri vissu þá svo ótal margt
sem hann hafði ekki hugmynd um. Hann
hafði þó óljósa hugmynd um, að hann
liefði heyrt eitthvað þessu lílct fyrir löngu
síðan.
— Nei, hann ætlaði aldi’ei að verða
þjófur.
A heimleiðinnii villtist hann, því að
hann var ókunnugur í París. Hann kom
ekki heim fyrr en seint um daginn.
Það logaði ekki Ijós fyrir framan vagn-
inn. Þau liöfðu eftir því áð dæma ekki
haldið sýningu. En inni í vagninum var
ljós, þar sátu þau Zepliyrine, Galgopinn
og Skipstjórinn.
Hann nálgaðist hægt og gætilega en
heyrði ekkert.
Hann klifraði hljóðlega upp á pallinn.
Hurðin var lokuð. Hann gægðist gegnum
ski'áargatið.
Hann hörfaði skelfdur nokkur skref
aftur á bak.
Galgopinn hafði farið í síða, svarta frakk
ann, sem liann var i nóttina góðu í Mois-
don. Skipstjórinn var einnig i sama bxin-
ingi og hann hafði vei’ið, þegar hinn hræði-
legi atbui’ður hafði gerst.
— Ætli krakkaskratlinn komi ekki fljót-
lega heim, urraði Zephyrine. — Hvar í
fjandanum ætli hann sje að flækjast?
— Hann er sennil^ga einhversstaðai’
hjei’na í grendinni.
— Klukkan er enn elcki nema sjö, og við
komumst ekki fyrr en með tiu lestinni.
Við höfum nægan tíma.
— Já, en jeg er hræddastur um, að
hann geri ekki það, sem við segjum hon-
um, sagði Skipstjórinn.
— Vertu óhræddur um það, sagði Gal-
gopinn. — Auk þess, bætti liann við, og
glotti ógeðslega, —neyðist jeg til að losa
mig við hann, ef hann er með viðbárur
í dag. Hann veit þegar of margt.
Fanfan hafði heyrt þetta allt saman.
Það átti þá að gerast í kvöld.
Eftir fáeinar klukkustundir yrði hann
annaðhvort ineðsekur þeim eða dauður.
Hann skildi nefnilega vel, hvað Galgop-
inn átti við með því að segjast ætla að losa
sig við hann.
Hann mundi drepa hann og grafa leynd-
armálið með honum.
Óviðráðanleg angist greip hann. Hann
þaut af stað, án þess að vita hvert hann
var að fara, og hljóp eins og fætur toguðu.
Nú fór að rigna, smátt xiðaregn.
Fanfan tók ekki eftir því.
Hann hljóp og hljóp uns hann var orð-
inn uppgefinn, og var þá kominn í eina
stórgötuna.
Fanfan settist magnþrota á bekk og
horfði á mannfjöldann, sem gekk fram
hjá.
Hann var að hugsa um vandræði sin.
Hvað átti hann að gera?
Eitt var vist, hann gat ekki snúið aftur
heim í vagninn.
Það var of áliðið til að fara í atvinnu-
leit í kvöld, en daginn eftir ætlaði hann
að fara inn í einhverja vei’slun og spyrj-
ast fyrir um vinnu.
Einliversstaðar mundi hann sjálfsagl
komast að.
En við hvað? Það var honum reyndar
sama um bara að það væri lieiðarlegt
starf.
Hann var óheimskur og mundi fljótt
komast niður i þvi, sem honum yrði ætl-
að að gera. Ilann ætlaði ekki að krefjast
meiri launa en fæðisins.
Eða átti hann lxeldur að fara til Claudi-
nets? Hann var enn hikandi, en þó viss
um það, að til Galgopans skyldi hann
ekki fara aftur. Galgopinn mundi ef til
vill leita lians, en varla finna hann og þó
svo færi, skyldi liann þverneita að fara
með honum. Þá skyldi hann heldur láta
diæpa sig. En aldrei, aldrei framar aftur
heim í vagninn.
Nóttin færðist yfir. Drengnum fór að
kólna og hann fór að ganga um til að
hita sjer. Smámsaman fór hann líka að