Fálkinn - 01.12.1944, Síða 13

F Á L K I N N
13
V
KROSSGÁTA NR. 518
Lúrjett skýring:
1. Brún, 4. fuglinn, 10. gleðst, 13.
raerki, 15. bólar, 16. skemmd, 17.
4 jurt, (þf.), 19. grein, 20. verkfœri,
21. hraði, 22. leiði, 23. hryllti, 25.
iítill, 27. kona, 29. grasblettur, 31.
illúðleg, 34. leyfist, 35. tvílar, 37.
steypt, 38. ógæfa, 40. gola, 41. tveir
eins, 42. tveir saman, 43. loka, 44.
korn, 45. höfðngjar, 48. ungviði,
49. tveir eins, 50. læt, 51. auður,
53. guð, 54. þraut, 55. nuddir, 57.
ginir, 58. hljóð, 60. umturnað, 61.
mont, 63. hreiður, 65. ilátið, 66. ögr-
ar, 68. leysa af hendi, 69. ílát, 70.
blómana, 71. lögur (enska).
1 Á í Þýskalandi, 2. ops, 3. tang-
arhalds, 5. uppliafsstafir, 6. eign-
ast, 7. hringlar, 8. hljei, 9. ryk, 10.
geymslustaður, 11. hlekki, 12. fæða,
14. hrófa, 16. liljóð, 18. snar, 20.
ómur, 24. karlfugl, 26. seinn á fæt-
ur, 27. fjármuna, 28. ieigðar, 30.
á (þf.), 32. tala, 33. verð, 34. blásir,
36. gælunafn, 39. vatnsfalli, 45. mat-
urinn, 46. krókinn, 47. ósa, 50.
hreinlætisvaran, 52. hlífði, 54. kann
illa, 56. fikt, 57. grípa, 59. getur, 60.
strik, 61. lofttegund, 62. þræll, 64.
kveikur, 66. eldsneyti, 67. tveir sam-
hljóðar.
LAUSN KROSSGÁTU NR.517
Lárjett ráðning:
1. Þæf, 4. loddari, 10. grá, 13. afls,
15. krana, 16. brák, 17. kropp 19.
ósi, 20. áræði, 21. Akra, 22. gas, 23.
meta, 25. kepp, 27. hani, 29. Á.Ó.
31. tarfurinn, 34. eh, 35. krot, 37.
eyrir, 38. ugla, 40. efra, 41. T.T.,
42. S.D. 43. ræll, 44. tug, 45. starir,
48. sit, 49. Tn, 50. æpa, 51. næl, 53.
Na, 54. trúð, 55. glas, 57. ranni, 58.
Jngvar, 60. nýpan, 61. aus, 63. ísaks
65. ómir, 66. árnar, 68. inti, 69. tað,
70. braggar, 71. sag.
Lóðrjett ráðning:
1. Þak, á. æfra. 3. flokk, 5. Ok,
6. dróg, 7. dasaður, 8. Anir, 9. Ra,
10. græti, lí. ráða, 12. Áki, 14.
spretta, 16. brennur, 18. Papa, 20.
aman, 24. raketta, 26. prettaði, á7.
liirðingi, 28. óhaltar, 30. örfun, 32.
fita, 33. Rist, 34. ellin, 36. org, 39.
gæs, 45. spúnn, 46. rostung, 47.
rælni, 50. ærnar, 52. lagsi, 54. tap-
að, 56. svans, 57. rýma, 59. Akta, 60.
nót, 61. Ara, 62. sag, 64. sig, 66.
ár, 67. Ra.
hungra og syfja. Þegar hann hafði gengið
lengi, hafSi hann ekki þrótt til lengri
göngu. Hann fann kjarrrunna og ljet fall-
ast þar niSur, og var þar nokkurnvegin
skjól fyrir rigningunni. Hann sofnaSi.
ÞaS var tæplega fariS aS daga, þegar
hann vaknaSi viS þaS, aS sparkaS var
í liann og um leiS var kallaS grófgerðri
rödd.
— Iiversvegna ertu ekki heima i rúminu
þínu ?
Drengurinn spratt upp og nötraSi af
ótta, þegar liann sá, aS þpS var lögreglu-
þjónn, sem hafSi vakiS hann. Hann hafSi
vanist þvi aS líta á lögregluþjóna og lier-
menn sem verstu menn, sem hugsast gátu.
— Risi! hrópaSi hann, en þaS nafn á lög-
regluþjónum hafSi hann lært heima fyrir.
Lögregluþjónninn varS dálítiS liissa á
þessari nafngift, sem ekki var til þess
ætluS aS móSga liann, og hann sagSi.
— Já, drengur minn, þetta er risi, sem
er aS spyrja þig, hvaS þú sjert aS gera
hjer á þessum tíma dags og liversvegna
þú hefir veriS lijer i nótt.,
— Af því aS jeg á hvergi heima.
— Hvar er faSir þinn
— Jeg á engann föSur?
— Og móSur þín?
— Jeg á heldur enga móSur.
— Hvorki föSur nje móSur og ekkert
heimili! Hvar varstu þá í gær og fyrradag
og undanfarna daga?
Drengurinn þagSi.
— Jæja viltu ekkert segja? Þú hefir
auSvitaS strokiS aS heiman eSa frá kenn-
ara þínum, er ekki svo? Þjer leiSist aS
læra og vilt flakka um stræti og gatna-
mót og lifa á því aS stela.
— Jeg hefi aldrei stoliS, svaraSi dreng-
urinn og leit djarflega framan i lögiæglu-
þjóninn.
— ÞaS er satt, þú ert heiSarlegur á svip,
en hvaS hefirSu þá veriS síSustu dagana
Drengurinn þagSi.
— Jæja viltu ekki svara? Þá er best,
aS þú komir meS mjer til yfirlögreglu-
þjónsins.
— HvaS nú, liugsaSi Fanfan.
Hann langaSi mest til aS hlaupast á
brott en hætti strax aS hugsa um þaS.
HvaS átti aS gera viS hann?
Hann langaSi mest til aS hlaupa á brott
en hætti strax aS liugsa um þaS.
HvaS átti aS gera viS hann? Hann hafSi
engan glæp drýgt. ÞaS eina sem hann ósk-
aSi, var aS komast í vinnu og hitta aldrei
Galgopann framar.
■ Ekki var hægt aS refsa honum fyrir þaS.
Og aldrei var liægt aS senda hann aftur til
kvalara sinna, því aS hann mundi aldrei
segja nöfn þeirra.
— Herra yfirlögregluþjónn, sagSi lög-
regluþjónninn, þegar hann kom inn meS
drenginn. -— Hjer kem jeg meS snáSn, sem
jeg krækti í hjer útfrá. Hann svaf í runna
og vill ekki segja ‘hvaSan hann er eSa
hvernig stendur á honum.
— Já, þaS er gamla sagan, sagSi lögreglu-
þjónninn og fór aS færa þetta inn í dagbók-
ina. — Jæja, hvaS lieitir þú, lagsmaSur?
Fanfan hugsaSi sig um.
HvaS átti hann aS kalla sig?
Þá datt lionum í hug nafn vinar síns og
hann sagSi:
„Claudinet.
— Er þaS skírnarnafn þitt, já? En livaS
er ættarnafn þitt, nafn föður þíns og fjöl-
skyldu
— Jeg á hvorki föSur nje fjölskyldu?
Yfirlögregluþjónninn var vanur því aS
Iitlir flakkarar vildu ekki segja nöfn sín
og heimilisföng, vegna þess að þeir liöfðu
sætt illri meðferS heima fyrir, og var hann
því ekki sjerstaklega liissa á leik drengsins.
— Lögreglufulltrúanum gengur ef til vill
betur aS fá þig til að segja sannleikann,
sagði liann við drenginn. — Á meðan er
best að setja þig i „fiðlukassann“. Það
kölluðu þeir fangaklefann venjulega.
Lögregluþjónninn dró þunga slá frá dyr-
unmn og setti Fanfan inn í lítið herbergi.
ViS einn vegginn stóð bekkur, þar lá drukk-
inn maður og hraut.
Þegar hurSin opnaðist, reis hann upp til
hálfs og sagði :
— Þú mátt liggja hjerna lijá mjer, það
er þó alltaf hlýrra.
Fanfan hljóðaði af hræðslu, og lögreglu-
þjónninn opnaði hurðina. Andlit drukkna
mannsins var svo ruddalegt, að hann skildi
skelfingu drengsins.
— Þú getur legið hjer á teppinu, sagði
liann við drenginn og lokaði liurSinni inn
lil drukkna mannsins.
— Það eru húsnæSisvandræðin, sem gera
okkur svona óvinsæla, sagSi yfirlögreglu-
þjónninn. Hjer er hvergi staður, sem liægt
er að koma fyrir barni, ef fullorðnir eru
fyrir á stöðinni. Litli drengurinn litur ann-
ars ekkért illa út, en það kemur mjer nú
ekki við.
Um hádegið var Fanfan leiddur fyrir
lögreglufulltrúann, sem reyndi árangurs-
laust að fá liann lil að tala. SíSan var hann
settur í stóra gráa lögregluvagninn, sem
flutti fangana frá lögreglustöSinni til dó n-
arans. Þar eru margir smáklefar, meS löng-
um gangi á milli.
Vagninum var ekið inn i húsagarðinn.
Fanfan og förunautar hans voru leiddir
hver af öSrum inn i lítiS anddyri. Hjer var
saman kominn liópur verstu glæpamanna
Parísarborgar. Þeir styttu sjer biðipa með
þvi aS bollaleggja, hvernig þeir ættu aS
haga sjer frammi fyrir dómaranum, sem
þekkti þá flesta frá fornu fari, jafnvel börn-
in, voru færð þángaS. Þarna voru þeim af-
lient kort með nöfnum þeirra, síSan voru
þeir fluttir i gæsluvarðhaldið.
Nafn Fanfan var kallað upp. Hann stóð
á fætur.
— HvaS heitir þú?
— Claudenet.
— Hvað heitir þú meira?
— Ekkert, herra dómari.
— Hve gamall ertu?
— Jeg veit það ekki.