Fálkinn - 19.01.1945, Síða 10

10
FÁLKINN
t
VNCSSVV
!>E/&NbURNIR
— Nei, Geiri litli, nú verðurðu
að vera þœgur, góSi minn, og fara
beint í rúmiS, því aS þú gelur ekki
vakaS fram yfir miSnætti, sagSi
mamma viS litla strákinn sinn, sem
var orSinn grútsyfjaður og néri á
sér augun og reyndi aS þykjast vel
vakandi.
— Já, en mig langar svo til aS
sjá, þegar pabbi og Svenni og Ella
kveikja á flugeldinum! sagSi Geiri
og maldaSi í móinn.
— Þú getur gægst út um gluggann
ef þú vaknar, sagSi Ella.
— Ef þú hefSir sofiS í dag, eins
og mamma sagSi þér, þá hefSir þú
getaS haldiS þér vakandi, sagSi
pabbi.
Nú iSraSist Geiri þess, aS þegar
aS mamma hans hafSi veriS aS
reyna aS fá hann til aS leggja sig
um miSjan daginn, þá hafSi hann
eklci viljaS lieyra á þaS minnst, cn
vildi umfram allt leika sér úti á
sleSanum sínum, sem hann hafSi
fengiS í jólagjöf. En nú var þaS of
seint.
Hann barSist enn viS svefninn, en
loks varS hann aS gefast upp. Og
hann var orðinn svo syfjaður, að
mamma varð að bera hann inn og
hátta hann, því aS eiginlega var
hann sofnaður.
En hvað var nú þetta? Voru allir
flugeldarnir, sem pabbi hafði keypt,
farnir að springa þarna með hvell-
um og stjörnum?
Geiri spratt upp glaðvakandi. Nú
var alveg hljótt i barnaherberginu,
tunglið skein, hvitt og kalt, inn urn
gluggann, og þarna i birtunni frá
því — livaS var nú þetta? — sat
ekki þarna svolítill jólasveinn klof-
vega á stórum flugeldi og veifaði til
Geira!
— Langar þig að koma með mér?
spurði litli maðurinn.
Hann var í rauðri kápu og með
skotthúfu, en andlitið skeggjað og
ósköp vinalegt, alveg eins og á venju-
legum jólasveinum.
— Hvert ætlarðu? spurði Geiri,
og stökk fram úr rúminu. Æ, gólf-
ið var svo kalt, við bera fæturna.
— Flýttu þér að komast i fötin!
sagSi maðurinn, — og komdu svo
með mér. Eg ætla að fljúga upp lil
stjarnanna og þú getur fengið að
koma líka.
Geiri nuddaði stýrurnar úr aug-
unum, en honum leist svo vel á
manninn, aS hann flýtt sér að fara
i fötin og komast til hans.
— Nú flýg ég, sagði maðurinn,
og í sama bili heyrðist hvellur og
flugeldurinn þaut af stað með litla
manninn. — Þú gctur lafað aftan í
mér, heyrðist nú sagt, með annari
rödd, og nú sá Geiri annan jólasvein,
sem sat á öðrum flugeldi. Hann
var ekki lengi að hugsa sig um, en
festi sig í stöngina á þessum flug-
eldi og flaug af stað.
Þetta var nú flug sem sagði sex!
Þeir fóru um loftið á fleygiferð,
miklu hraðar en nokur bíll getur
komist, og regn af neistum lagði
aftan úr flugeldunum, en þetta var
kaldur eldur, sem engan brenndi.
En þó var heldur ekki eins ískalt
þarna uppi í loftinu eins og Geiri
hafði haldiS. ÞaS var mátulega hlýtt
og Geiri hafði mikið gaman af ferða-
laginu.
Langt langt niðri sá hann snjó-
þakta jörðina og þar ílugu allstaðar
upp flugeldar með miklu af neisl-
um og stjörnum. Ljós var í flestum
gluggum. eklci síst í kirkjunum, og frá
kirkjuturnunum heyrðust klukkurnar
slá tólf slög.
En f>rir ofan hann var himininn,
svartur eins og i'lauel með ógrynn-
um af titrandi stjörnum. Litli rauði
maðurinn reið sinum flugeldi á
undan; hann var meS háf í hend-
inni og Geiri sá hvernig hann veiddi
stjörnurnar sem duttu — öll stjörnu-
hröpin lentu hjá honum.
—• Hvað gerir þú við allar þessar
stjörnur? spurði Geiri. — Til hvers
ertu að ná i þær?
— ÞaS eru bara lausu stjörnurnar
sem ég hirði, sagði maðurinn. —
Eg sting þeim inn í flugeldinn minn
— heyrirðu ekki smellina í þeim?
Þetta er spennandi flugferS og
nú var liáfurinn orðinn um það bil
fullur hjá litla manninum, og þá kom
hann auga á stórefnis stjörnuhrap
og ætlaði að reyna að ná í það.
— Æ, ég næ ekki til þess! kall-
aði hann og teygði sig og seildist
eins og liann gat. — Reyndu að ná i
þáð, Geiri!
Nú slraukst stjörnuhrapið rétt hjá
Geira og hann rétti út aðra hönd-
ina til að ná i það, en í sama bili
kom rykkur í flugeldinn sem hann
hélt í, svo að hann misti taksins
og hrapaði og hrapaði -------
Bomsara-boms! Þarna lá hann fvr-
ir framan rúmið sitt. Herberginu var
lokið upp og mamma hans kom
inn.
— Ertu vakandi? Geiri litli —
flýltu þér út að glugganum og líttu
út. Hann pabbi þinn er að sprengja
flugeldanna. Þú hefir vist vaknað við
stóra hvellinn rétt núna.
— Nei, ég vaknaði þegar ég datt
ofan úr stjörnunum, mamma, svar-
aði Geiri, en mamma hans horfði á
liann og hló.
— Þú ert víst ekki almennilega
vaknaður ennþá, góði minn; en
komdu nú og segðu mér drauminn
þinn meðan við liorfum á flugeld-
ana.
Og svo vafði hún teppi utanum
Geira og fór með hann inn í stofu,
og þar horfðu þau á flugeldana og
skemtu sér ágætlega.
Aclainson stoppar sokka.
I--------------------------------
S k r í 11 u r.
_________________________________i
Prófessorinn: — Aðeins augnablik,
góðir áheyrendur, þangað til jcg
lík máli mínu........
Áheyrandi; — Yður er alveg óhœtl
að halda áfrum, prófessor. Það er
hellirigning titi.
— Fjárlögin hafa verið skorin
niður. Lúðrasveitin er afnumin. —
Miklu betra og þœgilegra að hafa
útvarpstœki.
Hjúkrunarkonan: — Þjer segist
vera kominn liingað útaf fjárliags-
vandræðum?
Sjúkl.: — Já, jeg sá skraddarann
minn koma á móti mjer, snaraðist
út á götuna til að komast frainhjá
honum, en sá þá annan hinumegin,
sem jeg skuldaði líka. Vissi ekki livað
gera skyldi, tvísteig og hikaði og
varð undir strætisvagninum.
— Læknir, mig langar til að þakka
yður innilega fyrir þetta ágæta meðal
yðar.
— Svo að það kom að gagni?
svaraði læknirinn upp með sjer.
- Já, það kom að ágætu gagni.
— Hve mörg glös tókuð þjer af
því?
— Jeg ekki dropa, læknir. En
hann frændi minn tók eitt glas, og
jeg er einkaerfinginn eftir hann.
— Getið þjer ekki hringt bjöll-
unni?
— Jti, það get jeg. En jeg get
ekki ekið á reiðhjóli.